Lek. med. Marcin Koncewicz, lek. med. Małgorzata Szarzyńska-Ruda, prof. dr hab. med. Eugeniusz Józef Kucharz
Katedra i Klinika Chorób Wewnętrznych i Reumatologii ŚlAM w Katowicach

Terapia MAJ 2004
Zeszyt nr 2 Temat: REUMATOLOGIA

Algodystrofia jest chorobą słabo poznaną, której właściwe rozpoznanie i leczenie wciąż budzi wiele wątpliwości. Brak jest dużych wieloośrodkowych badań nad tym zespołem chorobowym, dzięki którym bylibyśmy w posiadaniu standardów postępowania i terapii. Etiologia i patomechanizm algodystrofii do tej pory nie jest wyjaśniony mimo wielu teorii lansowanych na łamach międzynarodowego piśmiennictwa. Konsekwencją tej niewiedzy jest rozmaitość nazw nadawanych tej chorobie, przy czym najczęstszy w piśmiennictwie polskim termin algodystrofia jest tego, wcale nie najlepszym, przykładem. Poniższy artykuł jest przeglądem piśmiennictwa poświęconego algodystrofii.

Pełna wersja artykułu do pobrania w pliku pdf.

Prof. dr hab. med. Andrzej Sikorski, dr med. Andrzej Machnicki
Katedra i Klinika Urologii PAM w Szczecinie
Kierownik Kliniki: prof. dr hab. med. Andrzej Sikorski

Pierwsze zapisy dotyczące nietrzymania moczu odnaleziono w Egipcie, a pochodzą one z II tysiąclecia przed naszą erą. W Papirusie badanym przez Smitha i Ebersa odnaleziono opisy nietrzymania moczu po urazie rdzenia kręgowego, a także lekarstwa stosowane z powodu częstego oddawania i wycieku moczu.

W starożytnej Grecji podjęto pierwsze badania nad mechanizmami mikcji. Celsus wyróżnił dwie przyczyny zatrzymania moczu, z powodu porażenia pęcherza oraz z powodu kamicy moczowej. Hipokrates opisał wiele chorób układu moczowego i sposoby leczenia nietrzymania moczu.

Na początku lat trzydziestych ubiegłego stulecia zastosowano cewnikowanie pęcherza jako metodę wspomagającą leczenie nietrzymania moczu. W tym czasie Kegel wprowadził ćwiczenia mające doprowadzić do wzmocnienia mięśni dna miednicy i przywrócenia kontynencji (2).

Za kolejny etap na drodze postępu uważa się operację cewki moczowej opisaną przez Von Giordano (3). Podwieszenie pochwy drogą załonową opublikował Marschall w 1949 r. Operacja ta doczekała się licznych odmian, z których obecnie najczęściej stosowaną jest modyfikacja Burcha z 1961 r. (4). Sztuczny zwieracz cewki moczowej zastosował po raz pierwszy w 1947 r. Foley. Współczesnie szeroko stosowana jest metoda zaproponowana przez Ulmstena, która polega na beznapięciowym podwieszeniu cewki moczowej za pomocą taśmy – TVT

Artykuł wpełnej wersji do pobrania w pliku pdf.

Strategia diagnostyki osteoporozy 2006
Terapia 03/2006. Osteoporoza.

Roman S. Lorenc, Elżbieta Kaczmarewicz

Artykuł w załączeniu.

XXXIII Zjazd Naukowy Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Kraków 2000, Streszczenia, W42

Marcin Ostrowski, Jan Orłowski, Jacek Laskowski, Piotr Zakrzewski,
Klinika Chirurgii Narządu Ruchu CMKP w Warszawie SPSK nr. II w Otwocku,
Kierownik Kliniki prof. dr. hab. med. Jan Orłowski Marcin Ostrowski 05-300 Mińsk Mazowiecki, ul. Szpitalna 17A/34

Przedstawiono odległe i wczesne wyniki leczenia złamań nasady obwodowej kości udowej u 53 chorych ( 28 mężczyzn i 25 kobiet). 35 chorych ze złamaniami nadkłykciowymi kości udowej i 18 chorych ze złamaniami śródstawowymi nasady obwodowej. Okres obserwacji wynosił od 6 miesięcy do 16 lat, wiek chorych od 20 do 87 lat ( średnio 52,4). Nieoperacyjnie leczono 16 chorych z powodu niewielkich przemieszczeń odłamów lub przeciwskazań ogólnych ( opatrunek gipsowy – 11, leczenie czynnościowe – 5). Operacyjnie leczono 37 chorych ( stabilna osteosynteza wewnętrzna – 27, szew kostny i leczenie czynnościowe – 4, zespolenie zewnętrzne – 6). .
Pacjentów oceniono badając wydolność stawu kolanowego w skali punktowej HSS. Siłę mięśniową kończyn oceniono na aparacie dynamometrycznym do badania stawu kolanowego – SPK 2. Stwierdzono wyniki bardzo dobre u 11 chorych – 20,75 %, dobre u 32 chorych – 60,37 %, dostateczne u 4 chorych – 7,5 % oraz złe u 6 chorych – 11,3 %..
. Najlepsze wyniki uzyskano po leczeniu złamań przy użyciu stabilnych zespoleń ( płyta L, DCS, stabilizator zewnętrzny). Liczba bardzo dobrych i dobrych wyników była znacząco większa u osób młodych, leczonych stabilną osteosyntezą, poddanych intensywnej rehabilitacji. W badaniu dynamometrycznym stawu kolanowego zaobserwowano zmniejszenie różnicy siły mięśniowej chorej i zdrowej kończyny w miarę upływu czasu od leczenia.W złamaniach śródstawowych nasady obwodowej kości udowej, mimo anatomicznego nastawienia odłamów i stabilnego zespolenia, stwierdzano gorsze wyniki czynnościowe a radiologicznie cechy zmian zwyrodnieniowych. W leczeniu czynnościowym, mimo braku anatomicznego ustawienia odłamów stwierdzano dobre wyniki kliniczne.

Nowe możliwości leczenia farmakologicznego osteoporozy
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja, pt. „Osteoporoza a ryzyko złamania” (2006; 4(6); vol. 8)

dr hab.med. Edward Czerwiński

Artykuł z załączniku

Stanowisko Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Wielodyscyplinarnego Forum Osteoporotycznego w sprawie standardów diagnostyki i leczenia osteoporozy w Polsce
(wersja z dnia 21 grudnia 2005)

LUTY 2006 /SUPL.NR 4/06
Postgraduate Medicine Poland
ISSN 1231-1812
Wydanie specjalne

Edward Czerwiński, Roman Lorenc, Ewa Marcinowska-Suchowierska, Andrzej Milewicz

(pełny artykuł w załączniku)

Komentarz do artykułu:
Gold D.T., Silverman S.: „Przestrzeganie zaleceń lekarskich w leczeniu osteoporozy”

Medycyna po Dyplomie. VOL 16/NR 10/PAŹDZIERNIK 2007

dr hab. med. Edward Franek
Klinika Chorób Wewnętrznych
Endokrynologii i Diabetologii CSK MSWiA
Zakład Badawczo-Leczniczy Endokrynologii IMDiK PAN, Warszawa

Komentarz w załączeniu

Stanowisko Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Wielodyscyplinarnego Forum Osteoporotycznego ws. STANDARDÓW DIAGNOSTYKI I LECZENIA OSTEOPOROZY W POLSCE
wersja z dn. 21.12.05

Opracowali:
E. Czerwiński, R. Lorenc, E. Marcinowska-Suchowierska, A. Milewicz

Celem opracowania jest przedstawienie danych naukowych, które są niezbędne do opracowania standardów w zakresie diagnostyki i leczenia osteoporozy w Polsce. Brak standardów powoduje powstawanie ogromnych rozbieżności i nieprawidłowości w tym zakresie na terenie całego kraju.

do pobrania w pdf

Sprawozdania z II Kongresu Osteoporozy i Osteoartrozy, Kraków 11-13.10.07

Plik do pobrania w załączeniu

Tłumaczenie z:
„New study show that osteoporosis accounts for significant ‘burden of disease’ worldwide”.
OsteoporosisAction No. 3 vol. 10 2006

Złamania osteoporotyczne na całym świecie występują u około 1/3 kobiet i 1/5 mężczyzn w populacji powyżej 50 r.ż. oraz są główną przyczyną dolegliwości i przedwczesnych zgonów wśród ludzi starszych. Negatywny wpływ tych złamań na jakość życia jest znaczący i zwiększa się wraz z wiekiem i liczbą złamań. Z punktu widzenia kosztów leczenia szpitalnego, obciążenia finansowe spowodowane złamaniami osteoporotycznymi u kobiet przekraczają wydatki związane z rakiem sutka, zawałem serca lub z udarem.

Pełny artykuł w załączniku

Komentarz do artykułu:
Rebecca D. Jackson, MD, and Shubhangi Shidham, MD
„The Role of Hormone Therapy and Calcium Plus Vitamin D for Reduction of Bone Loss and Risk for Fractures: Lessons Learned from the Women’s Health Initiative”

Medycyna po Dyplomie VOL 17/NR 8/SIERPIEŃ 2008

dr hab. med. Marek Tałałaj, prof. nadzw. CMKP
Klinika Medycyny Rodzinnej i Chorób Wewnętrznych CMKP w Warszawie

Komentarz w załączeniu

 Lancet 2002 359, str. 1741 – 1850 Przedruk i tłumaczenie za zgodą: The Lancet Publishing Group. www.thelancet.com Wyłącznie do prywatnego użytku dla członków Polskiego Portalu Osteoporozy

Patogeneza łamliwości kości u kobiet i mężczyzn
(Pathogenesis of bone fragility in women and men)
Ego Seeman

Nie istnieje jedna przyczyna łamliwości kości; czynniki genetyczne i środowiskowe odgrywają rolę w rozwoju mniejszych kości, rzadszych i cieńszych beleczek i cieńszych warstw korowych. Wszystko to w końcu doprowadza do niskiej masy szczytowej kości. Wytrzymałość materiałowa i strukturalna jest zabezpieczona we wczesnej młodości przez przebudowę; lokalną wymianę starej kości przez nową, jakkolwiek z wiekiem niewiele kości jest tworzone, a więcej resorbowane, w każdym miejscu przebudowy powodując ubytek kości i uszkodzenie strukturalne. U kobiet niedobór estrogenów zależy od menopauzy, nasila przebudowę i w każdym miejscu przebudowy kości więcej kości jest resorbowane niż tworzone, przyspieszając ubytek kości i powodując ścienienie i utratę połączeń międzybeleczkowych. Mężczyźni nie przechodzą menopauzy, jakkolwiek następuje ścienienie beleczek i warstwy korowej, które doprowadza do obniżenia masy kostnej. Hipogonadyzm powoduje ubytek 20-30% u starszych mężczyzn i u obu płci hypertyreoidyzm, nadczynność przytarczyc wtórna do obniżenia absorpcji wapnia nasila przebudowę pogarszając ścienienie warstwy korowej i porowatość predysponując do złamania bliższego końca kości udowej. Równoczesne zastępcze tworzenie kości na powierzchni kości korowej (periostalne) podczas starzenia się częściowo kompensuje ubytek kości i jest większe u mężczyzn niż u kobiet. Więcej kobiet niż mężczyzn doznaje złamań, ponieważ mają mniejszy szkielet, doświadczają większego uszkodzenia strukturalnego architektury i mają mniejszą adaptację periostalną. Strukturalna podstawa łamliwości kości jest determinowana przed narodzeniem, rozwija się w czasie wzrostu i osiąga pełną ekspresję podczas dojrzewania u obu płci.

Celem kości, jak i innych narządów jest zapewnienie przeżycia indywidualnego osobnika i jest to ramię potrzebne do ruchu i prędkości. Natura wybrała materiał i strukturę z właściwościami odpowiadającymi sile, lekkości, sztywności i giętkości. Usztywnienie podobne do liny z podwójnej warstwy włókien kolagenu typu I z kryształami minerałów dają odporność na skręcenia oraz napięcia, ale nadmierny wzrost sztywności może powodować kruchość szkła. Włókna kolagenu zabezpieczają giętkość i pozwalają na magazynowanie energii w odwracalnej elastycznej deformacji podczas obciążenia lub skurczu mięśni. Kiedy elastyczne granice zostają przekroczone kość może zmagazynować więcej energii przez plastyczne (odwracalne) deformacje, ale za cenę mikrozłamań. Jeżeli działająca na nie energia przekracza elastyczne i plastyczne limity deformacji powstaje złamanie. Siła i lekkość są także osiągane przez strukturę geometryczną. Długie kości są strukturą rurową, która zawiera jamę szpikową, tak masa korowa jest rozmieszczona w odległości od centralnej osi, zabezpieczając większą odporność na zginanie. W szkielecie osiowym, trzony kręgów mają cienką korową skorupę i beleczki kości gąbczastej i siatkę kostną, płytek i warstw, które absorbują energię podczas obciążeń ściskających i potem wracają do ich oryginalnej wysokości, kiedy nie są obciążone.

Te cechy, tak powoli wyselekcjonowane podczas ewolucji, reprodukowane podczas ontogenezy są w pełni wyrażone przy zakończeniu wzrostu liniowego, działają dobrze na jakiś czas. Kości ostatecznie stają się jednak łamliwe, ponieważ modelowanie i remodelowanie, dwa dostępne mechanizmy budowy i przebudowy szkieletu podczas starzenia, nie potrafią utrzymać materiałowych i strukturalnych własności kości, która traci odporność na uszkodzenia strukturalne u osób z predyspozycjami do upadku. Zmineralizowany szkielet jest na zewnątrz określony przez zewnętrzne (periostalne) powierzchnie i przez śródkorowe, beleczkowe i wewnątrzkorowe składniki jego wewnętrznej (endostealnej) powierzchni. Aktywność komórkowa na tych powierzchniach powoduje przewagę tworzenia kości nad resorpcją podczas wzrostu i dorastania modyfikując rozmiar, kształt, architekturę, masę i wytrzymałość szkieletu.

Artykuł Edith M. C. Lau „Osteoporoza u mężczyzn” udostępniony przez International Osteoporosis Foundation.

Artykuł w załączeniu

MEDICINA SPORTIVA Vol. 3 (Suppl. 2): S25 – S36, 1999

Wysiłek fizyczny a szczytowa masa kostna: aktualności
(Exercise and peak bone mass: an update)
Kathy H. Myburgh
Department of Human and Animal Physiology, University of Stellenbosch, South Africa

Przedruk z czasopisma South African Journal of Sports Medicine vol. 5, No 2, październik 1998 za zgodą Redakcji *Translated and reprint from South African Journal of Sports Medicine vol. 5, No 2, October 1998 with kind permission of the Editor

Artykuł w załączniku

Medycyna Po Dyplomie. Osteoporoza. Wyd. Specjalne, maj 2004.

dr hab. med. Edward Czerwiński, dr hab. med. Bogusław Frańczuk, lek. med. Przemysław Borowy