Nordic Walking – nowa forma ćwiczeń w rehabilitacji

Rehabilitacja Medyczna 2006, Tom 10, Nr 2, 9–14

Nordic Walking – nowa forma ćwiczeń w rehabilitacji
Nordic Walking – new form of exercise in rehabilitation

Piotr Kocur , Małgorzata Wilk
Zakład Rehabilitacji Kardiologicznej AWF w Poznaniu

Streszczenie
W niniejszej pracy przedstawiono dostępną wiedzę o historii, metodyce i technice, coraz bardziej popularnej formy ćwiczeń ruchowych, znanych jako Nordic Walking (NW). NW jest formą aktywności ruchowej w terenie, której głównym elementem jest marsz, przy wykorzystaniu kijków zaadoptowanych z narciarstwa biegowego. Głównym celem używania kijków jest zaangażowanie mięśni nieużywanych podczas zwykłego marszu, przy zachowaniu wysokiej intensywności ćwiczeń i niskiego, subiektywnie odczuwanego poziomu zmęczenia. Zwrócono uwagę na możliwość zastosowania tej formy aktywności w rehabilitacji ruchowej – w tym wczesnej rehabilitacji kardiologicznej. W pracy wykorzystano informacje zawarte w dostępnej literaturze, a także doświadczenie własne z badań prowadzonych w tej dziedzinie, u pacjentów we wczesnym okresie po zawale mięśnia sercowego. Badania te są wykonywane u pacjentów Ośrodka Rehabilitacji Kardiologicznej w Kiekrzu. NW jest włączany, jako dodatkowy trening, w standardowy program
rehabilitacji obejmujący ćwiczenia ogólnousprawniające i trening wytrzymałościowy na cykloergometrze. W przeglądzie piśmiennictwa skupiono się głównie na zastosowaniu Nordic Walking w rehabilitacji. Badania dotyczyły osób starszych, a także pacjentów z zespołami bólowymi, chorobami układu nerwowego i układu krążenia. Wyniki wskazują, że Nordic Walking to naturalna, bezpieczna a jednocześnie intensywna forma ruchu. Może być stosowana w różnych obszarach rehabilitacji.

Pełny artykuł w załączniku

Nordic walking publikacja_naukowa.pdf Download

Program naukowy i streszczenia prac

Streszczenia referatów i plakatów III Kongresu Osteoporozy i Osteoartrozy (Kraków 24-26.09.2009)
opublikowane zostały w czasopiśmie „Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja” vol. 11, suppl. 2, 2009.

Program i streszczenia do pobrania w pliku pdf.

OTR_programme_abstracts_III_Congress_2009.pdf Download

NEW CHALLENGES IN THE TREATMENT OF OSTEOPOROSIS

I Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 6-8.10.2005

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2005, vol 7 (Suppl. 1)

L00

NEW CHALLENGES IN THE TREATMENT OF OSTEOPOROSIS

John A Kanis

WHO Collaborating Centre for Metabolie Bone Diseases, University of Sheffield, Medical School, Beech Hill Road, Sheffield S10 2RX, UK

The development of effective interventions for osteoporosis has had a significant impact on our ability to treat the disorder and decrease vertebral and non-vertebral fracture risk. A major problem that needs to be resolved is who best benefits from intervention, particularly in the absence of widespread screening policies with BMD. The resolution of the problem is to optimise fracture risk prediction.

The purpose of predicting fracture risk is to direct interventions to those most at need and to avoid unnecessary treatment. Since the determinants of osteoporotic fracture are multifactorial, risk prediction will always be imperfect.

Hip fracture prediction with BMD alone is at least as good as blood pressure readings to predict stroke. Like blood pressure tests, the test has high specificity, but its sensitivity (detection rate) for fracture outcome is low over most reasonable assumptions. When the WHO thresholds are used, the majority of fractures will occur in those individuals characterised to be at low risk. The predictive value of BMD can be enhanced by the use of other factors such as biochemical indices of bone resorption and clinical risk factors. Clinical risk factors that contribute to fracture risk independently of BMD include age, previous fragility fracture, premature menopause, a family history of hip fracture neuromuscular incompetence and the prolonged use of corticosteroids. The presence of such factors increases fracture risk over and above that which can be explained on the basis of BMD. Therefore, diagnostic thresholds for osteoporosis using BMD differ from intervention thresholds. Intervention thresholds should be based on the absolute risk of fracture. In the absence of validated population screening strategies, a case finding strategy is recommended based on the finding of risk factors and the computation of fracture probability.

Because of the many techniques available for fracture risk assessment, the ten year probability of fracture is the desirable parameter to determine intervention thresholds. The setting of intervention thresholds is ultimately dependent on health economic considerations. When BMD is used as a test alone, an intervention threshold of –2.5 SD is cost-effective. In the presence of other independent risk factors less stringent criteria are appropriate so that intervention can be directed to individuals where hip fracture probability ranges from 2% to 10% (depending on age). These thresholds, derived from Sweden or the UK, require modification in different countries to take account of different costs and risks that vary markedly in different regions of the world.

L00

NOWE WYZWANIA W LECZENIU OSTEOPOROZY

John A. Kanis

WHO Collaborating Centre for Metabolic Bone Diseases, University of Sheffield, Medical School, Beech Hill Road, Sheffield S10 2RX, UK

Rozwój efektywnych interwencji leczniczych w osteoporozie ma istotny wpływ na naszą możliwość leczenia i obniżania ryzyka złamań kręgowych i pozakręgowych. Głównym problemem, który wymaga rozwiązania jest to, kto w najlepszy sposób skorzysta z interwencji leczniczej, szczególnie w obliczu braku polityki szerokich przesiewowych badań BMD. Rozwiązaniem problemu jest optymalizacja przewidywania ryzyka złamania.

Celem przewidywania ryzyka złamania jest bezpośrednia interwencja dla tych, którzy tego wymagają i unikniecie niepotrzebnego leczenia. Ponieważ determinanty złamań osteoporotycznych są wieloczynnikowe, przewidywanie ryzyka złamania będzie zawsze niedoskonałe.

Przewidywanie złamania kości udowej przy użyciu wyłącznie BMD jest co najwyżej tak dobre jak przewidywanie udaru na podstawie pomiarów ciśnienia krwi. Podobnie jak mierzenie ciśnienia pomiary BMD mają wysoką specyficzność, ale ich czułość (współczynnik wykrywania) w wykrywaniu złamań jest niska pomimo jak najbardziej racjonalnych założeń. Kiedy używamy kategorii diagnostycznych WHO większość złamań wystąpi u osób scharakteryzowanych jako te o niskim ryzyku złamania. Wartość prognostyczna BMD może zostać ulepszona przez użycie innych czynników, takich jak biochemiczne markery resorpcji kości oraz kliniczne czynniki ryzyka. Kliniczne czynniki ryzyka, które mają wartość w określaniu ryzyka złamania niezależnie od BMD to: wiek, wcześniejsze złamanie po niewielkim urazie, przedwczesna menopauza, złamania kości udowej w rodzinie, niewydolność nerwowo-mięśniowa oraz długotrwałe zażywanie leków kortykosteroidowych. Obecność takich czynników zwiększa ryzyko złamania ponad to, co można wyjaśnić na podstawie BMD. Dlatego też kategorie diagnostyczne osteoporozy przy użyciu BMD różnią się od kategorii interwencji leczniczej. Kategorie interwencji powinny opierać się na ocenie absolutnego ryzyka złamania. Jeżeli brak jest sprawdzonych populacyjnych strategii przesiewowych, rekomendowana jest analiza przypadków, oparta na znajdywaniu czynników ryzyka i obliczeniu prawdopodobieństwa złamania.

Z powodu obecności wielu sposobów oceny ryzyka złamania, 10-letnie prawdopodobieństwo złamania jest parametrem pożądanym do określenia progu interwencji leczniczej. Ustalenie progu interwencji leczniczej zależy ostatecznie od racji zdrowotno-ekonomicznych. Kiedy używamy wyłącznie badania BMD progiem interwencji jest odchylenie standardowe o –2.5 SD, który jest efektywny ekonomicznie. W obecności innych niezależnych od BMD czynników ryzyka bardziej odpowiednie są mniej restrykcyjne kryteria, według których leczenie może zostać skierowane do tych osób, u których prawdopodobieństwo złamania kości udowej waha się od 2% do 10% (w zależności od wieku). Ten sposób ustalania progu interwencji wywodzący się ze Szwecji czy też Wielkiej Brytanii wymaga modyfikacji w różnych państwach tak, aby uwzględnić różne koszty i niebezpieczeństwa, które znacznie wahają się w różnych rejonach świata.

STĘŻENIE MARKERÓW TWORZENIA I RESORPCJI KOŚCI U KOBIET W OKRESIE POMENOPAUZALNYM ZE ZMIANAMI (…)

I Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 6-8.10.2005

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2005, vol 7 (Suppl. 1)

L01
STĘŻENIE MARKERÓW TWORZENIA I RESORPCJI KOŚCI U KOBIET W OKRESIE POMENOPAUZALNYM ZE ZMIANAMI ZWYRODNIENIOWYMI TRZONÓW KRĘGÓW LĘDŹWIOWYCH

Stanosz M.,1 Myśliwiec L.,1 Stanosz S. 2
1 Katedra i Zakład Chirurgii Stomatologicznej Pomorskiej Akademii Medycznej
2 Pracownia Menopauzy i Andropauzy Pomorskiej Akademii Medycznej, ul. Libelta 67a, 71-274 Szczecin

Słowa kluczowe: osteoartroza, estrogeny, prolaktyna, pirydynolina, dezoksypirydynolina

Wstęp
Osteoartroza jest schorzeniem uwarunkowanym genetycznie, które rozwija się na podłożu chorób wieloukładowych, obejmuje chrząstkę stawową, kości podchrzęstne, błonę maziową oraz struktury miękkie stawów. Osteoartroza jest najczęstszym schorzeniem stawów populacji ludzkiej, prowadzącym do inwalidztwa. Według Shurmy po 50 roku życia 80% ludzi ma już zmiany zwyrodnieniowe.
Cel
Ocena zależności między gęstością trzonów kręgów lędźwiowych a stężeniami pirydynolizy i dezoksypirydynoliny w moczu.
Materiał i metodyka
Badaniem objęto 50 kobiet w wieku 45-55 lat we wczesnym okresie pomenopauzalnym fizjologicznego przekwitania z negatywnym wywiadem chorobowym, które w zależności od stopnia mineralizacji trzonów kręgów lędźwiowych podzielono na dwie grupy. Grupa I kontrolna w wieku 51,1±3,3 obejmuje 24 kobiety z prawidłową mineralizacją ocenianą wartościami referencyjnymi aparatu. Grupę II, badaną w wieku 50,4±6,3 stanowiło 26 kobiet, u których gęstość stopień gęstości był powyżej wartości referencyjnych, ocenianej tomografem firmy Siemens Somaton Plus-4, techniką pojedynczej energii (SEQCT), a uzyskane wartości wyrażono w mg/cm3. Stężenia estradiolu i prolaktyny oznaczono radioimmunologicznie zestawami firmy bioMerieux, estronu metodą izotopową, osteokalcyny metodą immunoenzymatyczną Elisa, prokolagenu metodą izotopową, fosfatazę zasadową kostną metodą fotometryczną Chitachi. Stężenie całkowitej pirydynoliny i dezoksypirydynoliny w moczu porannym oznaczono metodą chromatografii cieczowej wysokociśnieniowej. Analizy statystyczne przeprowadzono za pomocą pakietu statystycznego Statistica Pl wersja 5 firmy StatSoft.
Wyniki
U kobiet z osteoartrozą stwierdzono znamienne obniżenie estradiolu (p<0,04) oraz znamienny wzrost stężenia prolaktyny (p<0,01). Stężenia gonadotropin i estronu nie wykazują różnic. W zakresie markerów tworzenia kości występuje znamienne obniżenie kostnej fosfatazy zasadowej (p<0,03), natomiast stężenia prokolagenu i osteokalcynuy nie wykazują różnic. Stężenia pirydynoliny (p<0,004) i dezoksypirydynoliny (p<0,02) u kobiet z osteoartrozą są znamiennie niższe w porównaniu z wartościami grupy kontrolnej.
Wnioski
1. Występowanie hyperprolaktynemii w zmianach zwyrodnieniowych trzonów kręgowych jest wskazaniem do stosowania środków dopaminergicznych w skojarzonym leczeniu osteoartrozy.
2. Brak korelacji liniowej między gęstością mineralną trzonów kręgów lędźwiowych a stężeniami pirydynoliny i dezoksypirydynoliny u kobiet z osteoartrozą sugeruje, że zaburzenia resorpcji nie są głównym czynnikiem patogennym tego schorzenia.

L01
THE CONCENTRATION OF FORMING AND RESORPTION MARKERS IN MENOPAUSAL PERIOD WOMEN WITH OSTEOARTROSIS CHANGES AT SPINAL VERTEBRAE

Stanosz M.,1 Myśliwiec L.,1 Stanosz S. 2
1 Department of Dental Surgery Pomeranian Academy of Medicine
2 Department of Menopause and Andropause Pomeranian Academy of Medicine

Keywords: osteoarthrosis, estrogens, prolactine, pirydynolin, dezoksypirydynolin

Introduction
Osteoartrosis is genetically determined disease, which develops on multisystem disease, spread on joint cartilage, overcartilage bone, synovitis and soft structures of the joint. Osteoartrosis is the most frequent disease in human being, which can conduct to invalid. 80% people after 50 years already suffer from osteoartrisis changes of the joint.
The aim of the work is the evaluation of relationship between mineral density of spinal vertebrae and pirydynolin and desoksypirydynolin concentration urine.
Material and methods
50 women were examined, aged 45-55 years old, in early, physiological postmenopausal period with negative disease problems. The women were enrolled in two groups in dependence of mineral density of spinal vertebrae. Group I, control, consisted of 24 women, aged 51,1±3,3 with physiological mineral density of spinal vertebrae. Group II, examined, consisted of 26 women, aged 50,4±6,3, which mineral density of spinal vertebrae was higher base on reference magnitude of the tomography Siemens Somoton Plus-4 Company, shown in mg/cm3.
The concentration of estradiol and prolaktyn evaluate radioimmunological bioMerieux method, estron isotope method, osteocalcyn immunoenzymatic Elisa method, procolagen isotope method, alkali bone phosphatase photometry method Chitachi. The concentration of total pirydynolin and dezoksypirydynolin at urine liquid chromatography method. Statistic analyses were performed using statistic packet Statistica Pl version 5 StatSoft company.
Results
In women with osteoartrosis the concentration of estradiol was decreased (p<0,04), prolaktyn was increased (p<0,01), concentration of gonadotropin and estron was the same in both groups. There was increase of alkali bone phosphatase (p<0,03), concentration of prokolagen and osteocalcyn are not changed. The concentration of pirydynolin (p<0,004) and dezoksypirydynolin (p<0,02) was increased in women with osteoartrosis in comparison to control group.
Conclusions
1. Hyperprolactynic problem is advisable to dopaminergic treatment in women with osteoatrisis syndrome of mineral density of spinal vertebrae.
2. There is no correlation between mineral density of spinal vertebrae and concentration of pirydynolin and dezoksypirydynolin in women with osteoartrosis, which suggested that resorption disease are not the main pathogenic factor of osteoartrosis disease.

I01 USE OF FRAX® IN IDENTIFICATION OF PERSONS WHO ARE AT HIGH FRACTURE RISK

III Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XV Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 24-26.09.2009

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2009, vol 11 (Suppl. 2), s:47-48.

I01

USE OF FRAX^® IN IDENTIFICATION OF PERSONS WHO ARE AT HIGH FRACTURE RISK

Kanis J.A.

WHO Collaborating Centre for Metabolic Bone Diseases, University of Sheffield Medical School, UK

Treatment is commonly directed on the basis of bone mineral density (BMD). In the UK, treatment is recommended when the T-score for BMD is found to be less than -2.5 SD. The same T-score has, however, quite a different significance at different ages. For example, the 10-year probability of hip fracture for women in the UK with a T-score of -3 SD is 3.2% at the age of 50 years, but 19.8% at the age of 80 years. Thus, fracture risk prediction is optimised by integrating information on risk factors that contribute to fracture risk independently of BMD.

A programme of the WHO Collaborating Centre at Sheffield has been to identify and validate readily used risk factors that can provide information on fracture risk in addition to that provided by BMD and age. Additional risk factors, identified from 12 prospective population-based cohorts, include previous fragility fractures, a family history of hip fracture, rheumatoid arthritis, smoking, alcohol and the use of oral glucocorticoids. Their combined use with (or without) BMD enhances the sensitivity of fracture prediction without sacrificing specificity. The utility of the risk factors has been validated in the independent population-based cohorts of 230,000 individuals followed for 1.2 million person-years.

The inter-relationship between risk factors has led to the development of FRAX^®. FRAX^® (www.shef.ac.uk/FRAX) provides models for the assessment of the 10-year probability of fracture in men and women, based on the risk of fracture and of death.

The risk of fracture varies markedly around the world – particularly the risk of hip fracture. By contrast, the risk offered by the various clinical risk factors does not vary markedly. For this reason, FRAX® models are calibrated to the epidemiology of the country in which they are to be used. Several models are available for different countries including Austria, China, France, Germany, Italy, Japan, Spain, Sweden, Switzerland, Turkey, and the UK and US. Several models are under development.

The ability to assess fracture risk from clinical risk factors permits intervention in men and women that is based not solely on BMD. Therefore, diagnostic thresholds for osteoporosis (based on BMD) differ from intervention thresholds which are more ideally based on fracture probabilities. The setting of intervention thresholds will vary from country to country since these will depend the importance of osteoporosis, the heath care budget allocated, current practice guidelines and health economic considerations. Several approaches have been used in the development of new guidelines. In the UK, intervention thresholds were set by age based on the fracture probability equivalent to that of women with a history of a prior osteoporosis related fracture. In order to optimise the use of BMD tests, assessment thresholds for the measurement of BMD were developed where BMD testing was targeted to individuals close to the intervention threshold. The development of guidelines based on fracture probability is expected to identify more women at high risk who would benefit from treatment then current guidelines and conversely, avoid unnecessary treatment in those at low risk.

I01

ZASTOSOWANIE METODY FRAX^® W IDENTYFIKACJI OSÓB Z WYSOKIM RYZYKIEM ZŁAMANIA

Kanis J.A.

WHO Collaborating Centre for Metabolic Bone Diseases, University of Sheffield Medical School, UK

Leczenie jest zwykle ustalane na podstawie pomiaru BMD. W Wlk. Brytanii leczenie jest rekomendowane kiedy T-score dla BMD jest mniejszy od – 2,5 SD. Jakkolwiek jednak ta sama wartość T-score ma całkowicie różne znaczenie w różnym wieku. Dla przykładu, 10-cio letnie ryzyko złamania bliższego końca kości udowej u kobiet w Wlk. Brytanii z T-score – 3 SD wynosi 3,2% w wieku 50 lat ale 19,8% w wieku 80 lat. Przewidywanie ryzyka złamania jest zatem optymalizowane poprzez scalenie informacji nt czynników ryzyka mających udział w ryzyku złamania niezależnie od BMD.

Program WHO Collaborating Centre w Sheffield został opracowany do identyfikacji i weryfikacji dostępnych do stosowania czynników ryzyka, które mogą dostarczyć informacji o ryzyku złamania dodatkowo do tych uzyskiwanych z pomiarów BMD i wieku. Na podstawie 12 prospektywnych badań w grupach populacyjnych zidentyfikowano dodatkowe czynniki ryzyka takie jak wcześniejsze złamania niskoenergetyczne, złamanie bkku w rodzinie, RZS, palenie tytoniu, alkohol oraz zażywanie glikokortykosterydów. Ich łączne użycie wraz z (lub bez) BMD zwiększa dokładność przewidywania ryzyka złamania bez konieczności utraty swoistości. Użyteczność czynników ryzyka została potwierdzona w niezależnych kohortowych badaniach populacyjnych przeprowadzonych na 230 000 osobach o łącznym okresie obserwacji 1,2 miliona osobo-lat.

Analiza wzajemnych zależności pomiędzy czynnikami ryzyka doprowadziła do rozwinięcia kalkulatora FRAX^®. Narzędzie to (www.shef.ac.uk/FRAX) daje możliwość oceny 10-cio letniego ryzyka złamania u mężczyzn i kobiet oparte na ryzyku złamania i śmierci. Ryzyko złamania jest różne na całym świecie – zwłaszcza ryzyko złamania bkku. Dla kontrastu, ryzyko uzyskane z różnych badań klinicznych nie różniło się znacząco. Dlatego kalkulatory FRAX są kalibrowane zgodnie z epidemiologią złamań w kraju, w którym mają być zastosowane. Kilka modeli jest dostępnych dla różnych krajów włączając w to Austrię, Chiny, Francję, Niemcy, Włochy, Japonię, Hiszpanię, Szwecję, Szwajcarię, Turcję, Wlk. Brytanię oraz USA. Modele dla innych krajów są w trakcie opracowania.

Możliwość oceny ryzyka złamania na podstawie klinicznych czynników ryzyka pozwala na interwencję u mężczyzn i kobiet bazującą nie tylko na BMD. Zatem progi diagnostyczne dla osteoporozy (bazujące na BMD) różnią się od progów interwencyjnych, które są znacznie bardziej dokładne opierając się na prawdopodobieństwie złamania. Wartości progów interwencyjnych będą się różnić w poszczególnych krajach, ponieważ będą one zależne od znaczenia osteoporozy, przydzielonego budżetu służby zdrowia, praktycznych klinicznych zaleceniach leczenia oraz zasad ekonomiki służby zdrowia. Kilka propozycji zastosowano w tworzeniu nowych standardów. W Wlk. Brytanii progi interwencyjne zostały ustalone dla wieku na podstawie prawdopodobieństwa złamania, jakie występuje u kobiet z uprzednio przebytym złamaniem osteoporotycznym w wywiadzie. W celu optymalizacji użycia testów BMD, zostały opracowane progi diagnostyczne dla pomiaru BMD, dla osób znajdujących się blisko progu interwencyjnego. Oczekuje się, że rozwój standardów opartych na ocenie ryzyka złamania pozwoli na identyfikację większej liczby kobiet z wysokim ryzykiem złamania, u których leczenie byłoby korzystne, niż na podstawie obecnych standardów i odwrotnie, uniknięcie niepotrzebnego leczenia kobiet z niskim ryzykiem złamania.

OSTEOARTHRITIS AS A COMPONENT OF THE METABOLIC SYNDROME

I Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 6-8.10.2005

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2005, vol 7 (Suppl. 1)

L02

OSTEOARTHRITIS AS A COMPONENT OF THE METABOLIC SYNDROME

Korochina I.E.

Orenburg state medical academy, Orenburg, Novaya str., 23/1 – 37. 460050, Orenburg, Russia

Keywords: osteoarthritis, metabolic syndrome

Introduction

Osteoarthritis (OA) metabolic in its essence and degenerative on the physiological basis, remains one of the most widespread and mysterious rheumatic diseases (RD). A well-known association of the clinical and metabolic disturbances of carbohydrate and fat metabolisms, arterial hypertension, the disturbances of hemostasis, hyperglycemia, and microalbuminuria (metabolic syndrome (MS)), as a rule, is combined with OA, osteochondrosis (OH) or gout. The study of interrelation of these polyetiological RD and MS is urgent, since it will make it possible to estimate the possibility of adequate treatment in a new way.

Aim of the study

To estimate the special features of debut, clinical manifestations, roentgenological characteristics and interrelation of OA and MS.

Materials:

62 women of average age (49,8±2,9) with OA on the basis of MS have been examined.

Methods

Clinical questionnaires and objective inspection, roentgenography of the involved joints mainly of the knees and ankles, and/or the breast division of spine, bone densitometry, were carried out, functional and laboratory tests being used. The statistical processing is done.

Results

Polyarticular OA defect, roentgenological stage 2,1±0,16 with the degree of the functional insufficiency of the joints – 1,8±0,10 were predominant. OH of the spine in all these patients was also confirmed roentgenologically, however clinical manifestations according to the place varied: 11 patients had defects of the neck division, and 14 had the breast defects. In 59 (95, 2%) patients burdened hereditary anamnesis of MS was revealed and in 60 (96,8%) – of RD. OP was determined densitometrically only in 5 patients of the studied cohort of the older age. This investigation and the analysis of the obtained data make it possible to note a number of the revealed regularities. Roentgenological stage of OA correlated with the mass index of the body, the manifestation of dyslipidemia, the level of glycemia and with the area under the sugar curve, age, metabolic electrocardiogram’s changes according to the ischemic type. The clinical „metamorphosis” was observed, in 16 (25,8%) patients the appearance and the progression of diabetic polineyropatia changed the „nature” of the painful syndrome – the load pain, characteristic of OA, became constant both at rest and at night with the increasing intensity. A larger number of joints progressively was implicated into the process, including the small joints of the hands. These phenomena increase the functional insufficiency of the involved joints and considerably decrease the quality of the patients life.

According to the results of the conducted questioning, regularity in the priority of the appearance of clinical components of MS was revealed. It is most frequently demonstrated by obesity and by arterial hypertension. Then the appearance of combination of dyslipidemia, OH, and/or OA follows. Disturbance of tolerance to the carbohydrates and diabetes mellitus aggravates the clinical demonstrations of OA and is accompanied by its more frequent exacerbations. Ischamic heart disease with the progressive disturbances of carbohydrate metabolism and with their complications change clinical characteristics of „classical” OA.

Conclusion

OA is an obligatory component of MS. In these patients a number of clinical special features of OA were revealed.

L02

CHOROBA ZWYRODNIENIOWA JAKO SKŁADOWA ZESPOŁU METABOLICZNEGO

Korochina I.E.

Orenburg state medical academy,Orenburg,Russia, Novaya str.23/1-37. 460050,Orenburg, Rosja

Słowa kluczowe: choroba zwyrodnieniowa stawów, zespół metaboliczny

Wstęp

Choroba zwyrodnieniowa stawów (OA) jako uogólniona w swojej istocie i powstająca w skutek degeneracji naturalnych procesów fizjologicznych pozostaje jedną z najbardziej rozpowszechnionych i tajemniczych chorób reumatologicznych (RD). Dobrze znany związek klinicznych i metabolicznych zaburzeń węglowodanowych i tłuszczowych, nadciśnienia tętniczego, zaburzeń hemostazy, hiperglikemi i mikroalbuminurii (zespół metaboliczny – MS) są z reguły powiązane z OA, osteochondrozą (OH) czy też dną moczanową.

Badanie wzajemnych relacji tych polietiologicznych jednostek chorobowych (RD i MS) jest istotne, ponieważ daje szansę odpowiedniego leczenia nowymi metodami.

Cel badania

Ocenić szczególne cechy początku, objawy kliniczne, charakterystykę radiologiczną oraz wzajemne relacje pomiędzy chorobą zwyrodnieniową stawów (OA) i zespołem metabolicznym (MS).

Materiał

Badane były 62 kobiety, w średnim wieku (49,8+/-2,9) z OA z zespołem metabolicznym (MS syndrome).

Metody

Wykonaliśmy kliniczny kwestionariusz i obiektywną kontrolę, zdjęcia rentgenowskie zajętych stawów kolanowych, stawów skokowych i/lub odcinka piersiowego kręgosłupa, densytometrię, testy czynnościowe i laboratoryjne. Wykonano obliczenia statystyczne.

Wyniki

Dominujące były wielostawowe uszkodzenia w OA, w radiologicznym stadium 2,1+/-1,6 ze stopniem niewydolności czynnościowej stawów -1,8+/-0,10. OH kręgosłupa u wszystkich pacjentów były także potwierdzane radiologicznie, jakkolwiek kliniczne objawy zależnie od miejsca badania były różne: 11 pacjentów miało uszkodzenia kręgosłupa szyjnego i 14 odcinka piersiowego. 59 (95,2%) pacjentów było obciążonych dziedzicznie MS z wywiadu , a 60 (96,8%) RD. OP stwierdzono densytometrycznie tylko u 5% pacjentów w badanej kohorcie osób w starszym wieku. To badanie i analiza otrzymanych danych pozwala stwierdzić wiele regularności. Radiologiczne stadium OA korelowało z indeksem masy ciała, występowaniem dyslipidemii, poziomem glikemii, powierzchnią poniżej krzywej cukrowej, wiekiem, metabolicznymi zmianami w EKG o typie niedotlenienia. Obserwowano kliniczną „metamorfozę”, u 16 (25,8%) pacjentów wystąpienie i postęp polineuropatii cukrzycowej zmienił „naturę” zespołu bólowego – ból obciążeniowy charakterystyczny dla OA stał się bólem zarówno spoczynkowym jak i nocnym i to o większym nasileniu. Większość stawów progresywnie wchodziła w ten proces, włączając w to małe stawy rąk. Ten fenomen powodował wzrost niewydolności funkcjonalnej zajętych stawów i znacząco obniżał jakość życia pacjentów. Zgodnie z wynikami wprowadzonymi w kwestionariusz stwierdzono regularność w kolejności występowania klinicznych komponent MS. Najczęściej dotyczyło to otyłości i nadciśnienia tętniczego. Kombinacja dyslipidemi, OH i/lub OA była na drugim miejscu. Zaburzenia tolerancji węglowodanów i cukrzyca pogarszały kliniczne objawy OA i współistniały z ich większą częstością zaostrzeń. Choroba niedokrwienna serca z narastającymi zaburzeniami metabolicznymi węglowodanów i z ich powikłaniami zmienia kliniczną charakterystykę klasycznej OA.

Wnioski

OA jest obligatoryjną komponentą MS. U tych pacjentów stwierdzono wiele klinicznie specyficznych cech OA.

I02 TREATING OSTEOPOROSIS BEYOND FIVE YEARS

III Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XV Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 24-26.09.2009

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2009, vol 11 (Suppl. 2), s:48-49.

I02

TREATING OSTEOPOROSIS BEYOND FIVE YEARS

Papapoulos S.E.

Department of Endocrinology and Metabolic Diseases, Leiden University Medical Center, Leiden, The Netherlands

Chronic diseases require in general uninterrupted pharmacotherapy which should be efficacious, convenient for the patient and devoid of serious side effects. The duration of treatment of women with postmenopausal osteoporosis is not only of primary clinical importance but may also help in selecting among agents that aim to correct the bone remodeling imbalance, the pathophysiological basis of osteoporosis. Evidence for efficacy and safety from controlled studies has been obtained up to 10 years for antiresorptives and up to 2 years for PTH, while short-term head-to-head studies with surrogate endpoints have also been performed. In general, the length of treatment with any antiosteoporotic agent will be determined by the pharmacological properties of the agent used as well as by the risk of the individual patient In practice, pharmacodynamic responses following discontinuation of treatment can be indicative. For example, discontinuation of HRT is followed by a decrease of the rate of bone resorption to basal levels within one year. This response is followed by a rapid loss in BMD at a rate different from that observed in women treated with placebo so that after one year BMD has also returned to basal levels. These responses are consistent with earlier observational studies reporting that the antifracture effect of HRT was maintained in current but not in past users. HRT, therefore, given for the protection of skeletal integrity should be probably given for life. This response and recommendation are in line with those for most therapeutic agents used in the treatment of chronic diseases, including osteoporosis. The only exception is PTH the use of which is restricted for other reasons. Responses to bisphosphonates (BPs) are different due to their specific pharmacological properties particularly their selective uptake and long-term residence in the skeleton. Most of the available data have been obtained with alendronate. When alendronate is stopped after five years, bone turnover rate on average increases and BMD at the hip decreases slowly the following 5 years. More importantly, continuation of treatment for another 5 years did not decrease further fracture rates, except those of clinical vertebral fractures. However, patients who entered the second five year period of treatment with an osteoportic BMD (T-score <-2.5) showed a fracture benefit which was not seen in those who received alendronate for only 5 years. These results strongly suggest that alendronate treatment should be continued in patients at high risk whereas discontinuation of treatment after 5 years should be considered in patients at low risk for fractures. Results with other BPs are not yet available to allow a recommendation.

I02

LECZENIE OSTEOPOROZY POWYŻEJ PIĘCIU LAT

Papapoulos S.E.

Department of Endocrinology and Metabolic Diseases, Leiden University Medical Center, Leiden, Holandia

Choroby przewlekłe w większości wymagają nieprzerwanej farmakoterapii, która powinna być skuteczna, wygodna dla pacjenta i pozbawiona poważnych efektów ubocznych. Czas trwania leczenia kobiet z osteoporozą pomenopauzalną ma nie tylko pierwszorzędne znaczenie kliniczne lecz również może pomóc w doborze leków mających za zadanie korektę zaburzenia równowagi procesu przebudowy kości, patofizjologicznej podstawy osteoporozy. Z badań klinicznych uzyskano dowody skuteczności oraz bezpieczeństwa stosowania w ciągu 10 lat dla leków antyresorpcyjnych oraz w ciągu 2 lat dla PTH, przeprowadzono również krótkoterminowe badania bezpośrednie z lekami zastępczymi. Generalnie, czas trwania terapii jakimkolwiek lekiem przeciwosteoporotycznym był określany przez cechy farmakologiczne użytego leku w równym stopniu jak poprzez indywidualne ryzyko każdego pacjenta. W praktyce odpowiedzi farmakodynamiczne następujące po przerwaniu leczenia mogą być miarodajne. Dla przykładu, przerwanie terapii HRT skutkuje obniżeniem stopnia resorpcji kości do poziomów podstawowych w przeciągu jednego roku. Po odpowiedzi tej następuje szybki spadek BMD w stopniu różnym w stosunku do obserwowanego u kobiet leczonych placebo, u których BMD po roku również wróciło do poziomów wyjściowych. Wyniki te są zgodne z wcześniejszymi badaniami obserwacyjnymi wskazującymi, że przeciwzłamaniowe działanie HRT zostało zachowane u obecnych lecz nie u byłych użytkowników. Zatem HRT podawane w celu ochrony integralności kośćca powinno być podawane prawdopodobnie dożywotnio. Wynik ten oraz rekomendacja są zgodne również dla innych leków stosowanych w leczeniu chorób przewlekłych z osteoporozą włącznie. Jedynym wyjątkiem jest PTH, którego stosowanie jest ograniczone z innych powodów. Odpowiedzi na bisfosfoniany (BPs) różnią się z powodu ich specyficznych cech farmakologicznych, szczególnie ich selektywnej absorpcji oraz długotrwałemu utrzymywaniu się w szkielecie. Najwięcej dostępnych informacji dotyczy alendronianu. Jeśli przerwie się terapię alendronianem po 5 latach, obrót kostny średnio wzrasta i BMD w szyjce kości udowej powoli się obniża. Co ważniejsze, kontynuacja leczenia przez kolejne 5 lat nie zmniejszyła częstości złamań, z wyjątkiem złamań kręgowych. Aczkolwiek pacjenci, którzy rozpoczęli kolejny 5-cio letni okres leczenia z osteoporotycznymi BMD (T-score <-2.5) uzyskali polepszenie wyników dotyczących złamań, którego nie zaobserwowano u osób przyjmujących alendronian tylko przez 5 lat. Wyniki te wyraźnie sugerują, że terapia alendronianem powinna być kontynuowana u osób z wysokim ryzykiem podczas gdy zakończenie terapii po 5-ciu latach powinno być rozważone u pacjentów z niskim ryzykiem złamania. Rezultaty dla innych bisfosfonianów nie pozwalają jeszcze na ustalenie rekomendacji.

ANALIZA ASOCJACJI GENÓW METABOLIZMU I STRUKTURY TKANKI KOSTNEJ Z GĘSTOŚCIĄ MINERALNĄ KOŚCI […]

I Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 6-8.10.2005

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2005, vol 7 (Suppl. 1)

L03

ANALIZA ASOCJACJI GENÓW METABOLIZMU I STRUKTURY TKANKI KOSTNEJ Z GĘSTOŚCIĄ MINERALNĄ KOŚCI ORAZ WYSTĘPOWANIEM ZŁAMAŃ W POPULACJI POLSKIEJ

Horst-Sikorska W. ², Kalak R. ¹, Wawrzyniak A. ², Marcinkowska M. ², Celczyńska-Bajew L. ², Słomski R. ^1,3

1 Katedra Biochemii i Biotechnologii, Akademia Rolnicza, Poznań

2 Zakład Medycyny Rodzinnej, Akademia Medyczna, Poznań

3 Instytut Genetyki Człowieka PAN, Poznań

Osteoporoza jest częstą chorobą charakteryzującą się zmniejszeniem gęstości mineralnej kości (BMD) i zaburzeniami mikroarchitektury tkanki kostnej, co prowadzi do występowania niskoenergetycznych złamań. Rozwój osteoporozy jest procesem wieloczynnikowym z udziałem zarówno czynników środowiskowych jak i genetycznych. Wykazano, że znaczna część zmienności gęstości mineralnej kości (aż do 80%) ma uwarunkowanie genetyczne. Poszukiwanie konkretnych genów wpływających na rozwój osteoporozy jest jednak trudne, ponieważ stan tkanki kostnej jest uwarunkowany wielogenowo i zależny od licznych czynników środowiskowych, które dodatkowo modyfikują wpływ podłoża genetycznego. Dotychczas wykonano badania licznych genów kandydujących, mogących mieć wpływ na rozwój osteoporozy, dla wielu różnych populacji. Nasze badania dotyczyły polimorfizmów genów osteoprotegeryny (OPG), transformującego czynnika wzrostu beta 1 (TGFB1), receptora witaminy D (VDR), receptora estrogenowego 1 (ESR1), kolagenu 1 alfa 1 (COLIA1) oraz czynnika morfogenetycznego kości 2 (BMP2) i obejmowały grupy 239 kobiet oraz 40 mężczyzn. Analizę asocjacji wykonano dla BMD odcinka lędźwiowego kręgosłupa (99 kobiet) oraz BMD szyjki kości udowej (163 kobiety). Wykonano również analizę asocjacji typu case-control dla wystąpienia złamania (łącznie 279 kobiet i mężczyzn). Stwierdzono efekt dawki allela „f” polimorfizmu FokI genu VDR dla odcinka lędźwiowego kręgosłupa. U homozygot „ff ” średnia BMD (skorygowana względem wieku, masy ciała i wzrostu) jest najniższa i wynosi 0,792 g/cm2, u heterozygot „Ff” wynosi 0,826 g/cm2, a u homozygot „FF” wynosi 0,875 g/cm2, (p=0,047). Efekt ten nie jest jednak widoczny dla BMD w obszarze szyjki kości udowej, gdzie z kolei stwierdzono asocjację haplotypu bAT polimorfizmów BsmI, ApaI, i TaqI genu VDR z niższą BMD. Również tu zaobserwowano efekt dawki haplotypu. Kobiety homozygotyczne dla bAT mają najniższą średnią BMD, która wynosi 0,671 g/cm2, u heterozygot posiadających tylko jedną kopię haplotypu bAT BMD wynosi 0,686 g/cm2, a u homozygot bez haplotypu bAT BMD wynosi 0,719 g/cm2, (p=0,031). Wpływ ten nie jest jednak widoczny w odcinku lędźwiowym kręgosłupa. W przypadku analizy dla złamań asocjację zaobserwowano z haplotypem baT. Wśród osób homozygotycznych dla haplotypu baT osoby ze złamaniami stanowią ponad 41% grupy w porównaniu do 27% i 29% odpowiednio w grupach osób z jednym, lub bez haplotypu baT. Iloraz szans OR=1,9 p=0,026. Uzyskane wyniki sugerują wpływ polimorfizmów genu VDR na rozwój osteoporozy w populacji polskiej, nie są jednak zgodne przy porównaniu pomiędzy odcinkiem lędźwiowym kręgosłupa a obszarem szyjki kości udowej. Również asocjacja z występowaniem złamań dotyczy innego haplotypu, niż asocjacja z niską gęstością mineralną kości. To zróżnicowanie nakazuje ostrożne podchodzenie do uzyskanych wyników.

L03

ASSOCIATION ANALYSIS OF GENES INVOLVED IN BONE METABOLISM AND STRUCTURE WITH BONE MINERAL DENSITY AND FRACTURES IN POLISH POPULATION

Horst-Sikorska W. ², Kalak R. ¹, Wawrzyniak A. ², Marcinkowska M. ², Celczyńska-Bajew L. ², Słomski R. ^1,3

1 Department of Biochemistry and Biotechnology, Agricultural University, Poznan, Poland

2 Department of Family Medicine, University of Medical Sciences, Poznan, Poland

3 Institute of Human Genetics, Polish Academy of Sciences, Poznan, Poland

Osteoporosis is a common disease characterized by decrease in bone mineral density (BMD) and microarchitectural deterioration of the bone structure leading to higher susceptibility to fractures. Development of osteoporosis is multifactorial process in which environmental and genetic factors play an important role. Recent studies have indicated that the majority (up to 80%) of the variability in bone mass and density is genetically determined. Molecular genetic basis of osteoporosis remains difficult to define because the bone mass, a major determinant of osteoporosis fracture risk, is quantitative trait, influenced by interaction between many genes and environmental factors. To date several candidate genes have been analyzed in relation to osteoporosis in many populations. We studied polymorphisms of osteoprotegerin gene (OPG), transforming growth factor beta 1 gene (TGFB1), vitamin D receptor gene (VDR), estrogen receptor 1 gene (ESR1), collagen type 1 alpha 1 gene (COLIA1) and bone morphogenetic protein 2 gene (BMP2) in group of 239 women and 40 men. Association analysis was done for lumbar spine (L1-L4) BMD (99 women), for femoral neck BMD (163 women) and for fracture occurrence (279 women and men). Allele dose effect for allel “f” (VDR FokI) at lumbar spine was observed. Homozygotes “ff” had lowest mean BMD (adjusted for age, body mass and height) – 0.792 g/cm2, heterozygotes “Ff” had intermediate BMD – 0.826 g/cm2 and homozygotes “FF” had highest BMD – 0.875 g/cm2, (p=0.047). This effect was not seen at femoral neck, where in turn allele dose effect for bAT haplotype (VDR BsmI, ApaI, TaqI) was observed. Homozygotes for bAT haplotype had lowest BMD - 0.671 g/cm2, heterozygotes possessing only one copy of bAT had intermediate BMD – 0.686 g/cm2 and homozygotes without bAT had highest BMD – 0.719 g/cm2, (p=0.031). This effect was not seen for bAT at lumbar spine. In case-control analysis of fracture, association with haplotype baT was observed. Prevalence of fractures in group homozygous for baT was: 41%, whereas in groups with one copy of baT and without baT was 27% and 29%, respectively. It equals to odds ratio OR=1.9, p=0.026. These results suggest influence of VDR gene polymorphism on osteoporosis development in Polish population, nevertheless, are not consistent between lumbar spine, femoral neck and fractures. This discrepancy shows that BMD might not be the major risk factor for fractures occurrence.

L01 WPŁYW JEDNOCZESNEGO STOSOWANIA OMEPRAZOLU I ALENDRONIANU NA WŁASNOŚCI MECH. KOŚCI DŁUGICH [..]

III Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XV Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 24-26.09.2009

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2009, vol 11 (Suppl. 2), s:49-50.

L01

WPŁYW JEDNOCZESNEGO STOSOWANIA OMEPRAZOLU I ALENDRONIANU NA WŁASNOŚCI MECHANICZNE KOŚCI DŁUGICH U OWARIEKTOMIZOWANYCH SZCZURÓW

Pytlik M., Cegieła U., Nowińska B., Rymkiewicz I., Klementys U., Budny A.

Katedra i Zakład Farmakologii, Śląska Akademia Medyczna, Jagiellońska 4, 41-200 Sosnowiec

Słowa kluczowe: omeprazol, alendronian, kości, szczury, osteopenia

Omeprazol jest inhibitorem pompy [H⁺/K⁺-ATPazy] odpowiedzialnej za końcową fazę wytwarzania kwasu solnego przez komórki okładzinowe żołądka. Wpływ omeprazolu na V-ATPazę obecną w osteoklastach nie jest poznany. Alendronian jako lek antyresorpcyjny jest stosowany w leczeniu osteoporozy pomenopauzalnej. W trakcie terapii alendronianem może występować zapalenie oraz owrzodzenie przełyku i żołądka, co wymaga jednoczesnego stosowania leków zmniejszających wydzielanie soku żołądkowego.

Celem pracy było zbadanie wpływu jednoczesnego stosowania omeprazolu i alendronianu na własności mechaniczne kości długich u obustronnie owariektomizowanych szczurów.

Badania przeprowadzono na 3-miesięcznych samicach szczurów szczepu Wistar, które podzielono na 6 grup (n = 8-10 w grupie): I – nieowariektomizowane szczury kontrolne, II – nieowariektomizowane szczury, którym podawano omeprazol (3 mg/kg ip), III – owariektomizowane szczury kontrolne, IV – owariektomizowane szczury, którym podawano omeprazol (3 mg/kg ip), V – owariektomizowane szczury, którym podawano alendronian (3 mg/kg po), VI – owariektomizowane szczury, którym podawano omeprazol (3 mg/kg ip) i alendronian (3 mg/kg po). Leki podawano codziennie przez 28 dni (alendronian rano, omeprazol po południu). Własności mechaniczne przynasady kości piszczelowej i trzonu kości udowej przeprowadzono z zastosowaniem testu zginania przy trzypunktowym nacisku, natomiast wytrzymałość mechaniczną szyjki kości udowej z zastosowaniem testu kompresyjnego, przy użyciu aparatu Instron 3342 500N. Parametry budowy geometrycznej kości, masę, masę substancji mineralnych oznaczano w kości piszczelowej i udowej.

Uzyskane wyniki wykazały, że niedobór estrogenów powoduje rozwój osteopenii z pogorszeniem własności mechanicznych kości piszczelowej (statystycznie istotne zmniejszenie maksymalnej siły o 44,5% i siły w momencie złamania o 42,02%) oraz szyjki kości udowej (znaczące statystycznie zmniejszenie o 20,2% siły powodującej złamanie).

Omeprazol w obecności estrogenów (szczury nieowariektomizowane) nieznacząco statystycznie pogarsza własności mechaniczne kości piszczelowej i szyjki kości udowej, natomiast statystycznie istotnie zmniejsza masę oraz masę substancji mineralnych w kości udowej i w kości piszczelowej.

Omeprazol w niewielkim stopniu pogarsza własności mechaniczne kości piszczelowej i szyjki kości udowej wywołane niedoborem estrogenów.

Alendronian zapobiega pogorszeniu własności mechanicznych kości piszczelowej i szyjki kości udowej wywołanym niedoborem estrogenów. Statystycznie znacząco zwiększa maksymalną siłę (o 36,58%) i siłę w momencie złamania kości piszczelowej (o 21,11%) oraz siłę niezbędną do złamania szyjki kości udowej (o 24,56%).

Omeprazol stosowany jednocześnie z alendronianem pogarsza antyosteoporotyczne działania alendronianu u szczurów z niedoborem estrogenów wywołanym usunięciem jajników.

L01

EFFECT OF CONCURRENT ADMINISTRATION OF OMEPRAZOLE AND ALENDRONATE ON THE MECHANICAL PROPERTIES OF LONG BONES IN OVARIECTOMIZED RATS

Pytlik M., Cegieła U., Nowińska B., Rymkiewicz I., Klementys U., Budny A.

Department of Pharmacology, Medical University of Silesia, Jagiellońska, 41-200 Sosnowiec, Poland

Key words: omeprazole, alendronate, bones, rats, osteopenia

Omeprazole is an inhibitor proton pump (H⁺/K⁺-ATPase) responsible for HCl production by parietal cells in stomach. Its effect on V-ATPase in osteoclasts is not well recognized. Alendronate, an antiosteoporotic drug used in postmenopausal osteoporosis, can induce esophagitis and stomach ulceration, requiring the concurrent use of drugs which decrease gastric juice production.

The aim of the present study was to investigate the effect of concurrent administration of omeprazole and alendronate on the mechanical properties of the long bones in bilaterally ovariectomized rats.

The experiments were carried out on 3-month-old Wistar rats, divided into 6 groups (n=8–10 per group): I – non-ovariectomized control rats, II – non-ovariectomized rats, which were administered omeprazole (3 mg/kg ip), III – ovariectomized control rats, IV – ovariectomized rats, which were administered omeprazole (3 mg/kg ip), V – ovariectomized rats, which were administered alendronate (3 mg/kg po), VI – ovariectomized rats, which were administered omeprazole (3 mg/kg ip) and alendronate (3 mg/kg po). The drugs were administered to the rats daily for 28 days (alendronate in the morning, omeprazole in the afternoon). The mechanical properties of tibial metaphysis and femoral diaphysis in three-point bending tests and femoral neck in a compression test were assessed (Instron 3342 500N apparatus). Bone geometric parameters, mass, mass of bone mineral were examined in the tibia and femur.

Estrogen deficiency causes development of osteopenia with worsening of mechanical properties of the tibia (statistically significant decreases of ultimate load by 44.5% and breaking load by 42.02%) and the femoral neck (a statistically significant decrease of the load at fracture by 20.2%).

Omeprazole in the presence of estrogens (non-ovariectomized rats) statistically insignificantly worsens mechanical properties of the tibia and femoral neck, but statistically significantly decreases bone mass and the mass of bone mineral in the tibia and femur.

Omeprazole slightly worsens mechanical properties of the tibia and femoral neck in estrogen deficient rats.

Alendronate prevents the worsening of mechanical properties of the tibia and femoral neck caused by estrogen deficiency. Statistically significantly increases the ultimate load (by 36.58%) and the breaking load (by 21.11%) in the tibia, and the load at fracture of the femoral neck (by 24.56%).

Omeprazole administered concurrently with alendronate worsens antiosteoporotic effect of alendronate in rats with estrogen deficiency caused by bilateral ovariectomy.

EVIDENCE OF AN ACUTE BIOCHEMICAL RESPONSE OF OSTEOCLASTS TO ENDOGENOUS PARATHYROID HORMONE (…)

I Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 6-8.10.2005

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2005, vol 7 (Suppl. 1)

L04

EVIDENCE OF AN ACUTE BIOCHEMICAL RESPONSE OF OSTEOCLASTS TO ENDOGENOUS PARATHYROID HORMONE IN HEALTHY YOUNG MEN

Zikan V., Stepan J.J.

3rd Department of Internal Medicine, Charles University, Faculty of Medicine, Prague, Czech Republic

Keywords: calcium, C-telopeptide, EDTA, osteoclasts, parathyroid hormone

Aim

To test the hypothesis that osteoclasts working on bone surfaces are sensitive to minute changes in parathyroid hormone (PTH) concentrations, we measured the acute response of PTH and bone resorption marker to EDTA induced hypocalcemia in eight healthy young men.

Methods

After a standard breakfast (0600 a.m.) and following 3-h fast, blood samples were obtained before (09:00 a.m., baseline) and at 33, 45, 60, 90, 120 and 180 min after the beginning of infusion of sodium EDTA (10 mg/kg BW over a 30 min period) or 0.9 % NaCl solution (control period). Samples were analyzed for serum ionized calcium (ISA AVL 9180), serum C-terminal telopeptide of type I collagen (CTX; beta CrossLaps, Elecsys 1010 analyzer) and plasma intact PTH (Elecsys 1010 analyzer).

Results

EDTA infusion induced a significant decrease in serum ionized calcium (Ca) concentrations (p < 0.001; RM ANOVA) with a nadir of 1.23 ± 0,04 mmol/l at 33 min (mean decrease by 7.7 % below baseline). The recovery of serum Ca concentrations was slow and did not reach baseline concentrations during the remainder of the study period. Plasma PTH concentrations significantly increased (p < 0.001; RM ANOVA) to a peak of 101 ± 39.5 ng/l at 33 min (mean increase by 288 % above baseline). Thereafter, concentrations of plasma PTH returned quickly near to baseline (25.3 ± 6 ng/l), although a slightly higher concentrations of PTH than those at the baseline persisted throughout the remainder of the study period. The concentrations of bone resorption marker serum CTX did not significantly change during the first 45 min, although, concentrations tended to increase at 45 min after the start of EDTA infusion. The significant increase of serum CTX was observed at 60 min after the start of EDTA infusion and continued to rise until 90-120 min with subsequent plateau until 180 min (p < 0.001 RM ANOVA; p < 0.05 Tukey test). The CTX area under the curve after the EDTA infusion period was significantly larger than that after the control test period (p < 0.01; t-test).

In conclusion, our study provides an evidence of the osteoclasts response to acute endogenous PTH secretion in healthy young men.

L04

DOWODY NA SZYBKĄ ODPOWIEDŹ BIOMECHANICZNĄ OSTEOKLASTA NA ENDOGENNY PARATHORMON U ZDROWYCH MŁODYCH MĘŻCZYZN

Zikan V; Stepan J.J.

3rd Department of Internal Medicine, Charles University, Faculty of Medicine, Praga, Republika Czeska

Słowa kluczowe: wapno, C-telopeptyd, EDTA, osteoklasty, parathormon (PTH)

Cel

Aby sprawdzić hipotezę, że osteoklasty pracujące na powierzchni kości są czułe na minutowe zmiany stężenia PTH mierzyliśmy ostrą reakcję PTH i markerów resorpcji kości, indukując hipokalcemię EDTA u 8 młodych zdrowych mężczyzn.

Metody

Po standardowym śniadaniu (godz. 6.0 rano) i trzygodzinnej przerwie w jedzeniu pobrano próbki krwi (godz. 9.00 wyjściowa) i w 33, 45, 60, 90, 120 i 180 minucie po infuzji sodowego EDTA (10 mg/kg masy ciała wciągu 30 min) lub 0,9% NaCl (przedział kontrolny).W próbkach krwi oznaczano poziom zjonizowanego wapna w surowicy (ISA AVL 9180), surowiczy C-końcowy telopeptyd I typu kolagenu (CTX; beta CrossLaps, Elescys 1010 analyzer) i plazmatyczny nienaruszony PTH (Elecsys 1010 analyzer).

Wyniki

Infuzja EDTA powodowała znaczący spadek stężenia zjonizowanego wapnia (Ca) (p<0.001; RM ANOVA) w surowicy, z najniższą wartością 1.23+/-00,04 mmol/l w 33 min. (średni spadek o 7,7% poniżej wartości wyjściowej). Powrót wartości stężenia surowiczego Ca był wolny i nie osiągnął wartości stężenia wyjściowego do końca badania. Stężenie plazmatycznego PTH znacząco wzrosło (p<0.001; RM ANOVA) osiągając szczyt 101+/-39,5 ng/l w 33 min. (średni wzrost o.285 % ponad wartość wyjściową). Później stężenie plazmatycznego PTH powróciło szybko do wartości bliskiej wyjściowej (25,3+/-6 ng/l), jakkolwiek nieznacznie wyższe stężenie PTH niż to wyjściowe pozostawało do końca badania. Stężenie markera resorpcji kości, surowiczego CTX nie wykazywało znaczących zmian w ciągu pierwszych 45 min, jakkolwiek stężenie to miało tendencję do wzrostu w 45 minucie od początku infuzji EDTA. Znaczący wzrost surowiczego CTX był obserwowany w 60 min od początku infuzji EDTA i trwał do 90-120 min, z następowym plateau aż do 180 min (p<0.001 RM ANOVA; p<0.05 Tukey test).Obszar CTX pod krzywą po okresie infuzji był znacząco większy niż w badanym okresie kontrolnym (p<0.01; t-test)

Podsumowując, nasze badanie dostarczyło dowodów na istnienie odpowiedzi osteoklastów na ostre endogenne wydzielanie PTH u zdrowych młodych mężczyzn

wrzesień/2009

E-biuletyn, 3 września/2009

Już za 20 dni

III ŚRODKOWO EUROPEJSKI KONGRES OSTEOPOROZY I OSTEOARTROZY 24-26.09.2009, KRAKÓW

Praktyczne informacje dla uczestników

Recepcja Kongresu będzie czynna w miejscu obrad – Nowohuckie Centrum Kultury, al. Jana Pawła II 232, Kraków, w dniach:

24.09.09 (czwartek)	10.00-20.00
25.09.09 (piątek)	08.00-18.00
26.09.09 (sobota)	08.00-17.00

Kontakt w tym czasie:
tel. 012 6440990, fax 012 6441031

Prosimy nie zapomnieć formularzy potwierdzenia udziału (żółty-opłaty uregulowane; niebieski-uzupełnienie opłat).

e-mail: krakow@osteoporoza.pl

Uroczyste otwarcie

24.09.09 (czwartek) godz. 18.15 w Nowohuckim Centrum Kultury, al. Jana Pawła II 232, Kraków.
Po wykładach inauguracyjnych, podczas części artystycznej wystąpi Zespół Pieśni i Tańca Uniwersytetu Jagiellońskiego „SŁOWIANKI”, po której zapraszamy na przyjęcie powitalne.
Po otwarciu zorganizowane będą transporty do hoteli
Więcej informacji: www.osteoporoza.pl

Sesje Głównych Sponsorów

25.09.09 (piątek)
S06 godz. 11.35-13.00
Przebudowa kości a złamania w osteoporozie – SERVIER

S07 godz. 14.20-15.40
Możliwości wykorzystania układu RANK/ RANK Ligand OPG w leczeniu osteoporozy – AMGEN

S08A godz. 15.45-16.45
Osteoporoza posterydowa – ELI LILLY

26.09.09 (sobota)
S11 godz. 11.50-13.10
Optymalizacja leczenia osteoporozy – ROCHE

Program naukowy – zmiany

Ostateczny program został uzupełniony o sesję sponsorowaną Eli Lilly oraz Instruktaż Nordic Walking.

Dyskusja okrągłego stołu

W dniu 26.09.09 (sobota) o godz 14.00-15.00 odbędzie się dyskusja okrągłego stołu, której tematem będzie „Quo Vadis FRAX w Europie Środkowej”. Przewidujemy wystąpienia gości zagranicznych. Zachęcamy uczestników kongresu do aktywnego udziału.

Ankieta FRAX

W związku z przygotowaniami do dyskusji Okrągłego Stołu p.t. „Quo Vadis FRAX w Europie Środkowej” zwracamy się z uprzejmą prośbą o wypełnienie poniższej ankiety, która ma na celu ocenę znajomości metody FRAX przez lekarzy praktyków w naszym kraju. Prosimy o jej odesłanie na adres, z którego została wysłana, tj. kontakt@osteoporoza.pl.
Prosimy o podanie miasta wykonywanej praktyki oraz specjalność lekarską.
Miasto ………………………………………
Specjalność ……………………………….

Odpowiadając na pytania II-IV prosimy o zaznaczenie Pani/Pana opinii w skali 0-10,
gdzie 0–zdecydowanie nie, 5–obojętne, 10–zdecydowanie tak.

ANKIETA

Pytanie I. Czy zna Pani/Pan kalkulator ryzyka złamania FRAX?
1. nie słyszałam/słyszałem
2. słyszałam/słyszałem, nie znam szczegółów
3. znam, nie stosuję
4. znam, stosuję

Pytanie II. Do osób nie znających kalkulatora ryzyka złamania FRAX.
Nie znam kalkulatora, ale chcę go poznać bo uważam, że może być przydatny w podejmowaniu decyzji w codziennej praktyce lekarskiej

0 – zdecydowanie nie

5 – obojętne

zdecydowanie tak – 10

Pytanie III. Do osób znających kalkulator ryzyka złamania FRAX. Znam kalkulator i uważam, że jest on pomocny w codziennej praktyce lekarskiej.

0 – zdecydowanie nie

5 – obojętne

zdecydowanie tak – 10

Pytanie IV. Jeżeli będę mieć dostępny kalkulator ręczny to będę go stosować.

0 – zdecydowanie nie

5 – obojętne

zdecydowanie tak – 10

Uwagi:

Nasz e-mail kontaktowy: kontakt@osteoporoza.pl
W tytule maila: FRAX

Spotkania z ekspertem

Celem umożliwienia bezpośredniej dyskusji ze znanymi autorytetami w zakresie osteoporozy w Polsce przewidzieliśmy sesję „Spotkanie z ekspertem” (S14). Sesja jest planowana w dniu 26.09.09 (sobota) w godz. 15.00-16.00. Tematy sesji podane są w programie sesji naukowych, rozkład sal umieszczony zostanie w programie końcowym. Wejście na spotkanie za zaproszeniami, które będą rozprowadzane przy rejestracji. Liczba zaproszeń ograniczona.

Warsztaty Tai Chi

W dniu 26.09.09 (sobota) w godz. 10.00-13.00 zapraszamy do udziału w godzinnych warsztatach Tai Chi prowadzonych w grupach 15-osobowych pod kierunkiem instruktora mgr Doroty Bzinkowskiej. Udział w warsztatach za zaproszeniami, które będą dostępne przy rejestracji. Liczba zaproszeń ograniczona.

Instruktaż Nordic Walking

W dniu 25.09.09 (piątek) w godz. 13.30 -14.00 planujemy instruktaż Nordic Walking. Demonstracje praktyczne będą miały miejsce przed budynkiem NCK. W razie niepogody seminarium odbędzie się w sali. Udział w instruktażu za zaproszeniami wydawanymi przy rejestracji.

Szczegółowe informacje:

Oczekując na miłe spotkanie w Krakowie, serdecznie pozdrawiam,
Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego
Dr hab. med. Edward Czerwiński

Informacje organizacyjne

Kontakt

Rejestracja

Rezerwacja hotelu

L02 BONE MINERAL DENSITY IN YOUNG MALE PATIENTS AFTER THYROIDECTOMY

III Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XV Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 24-26.09.2009

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2009, vol 11 (Suppl. 2), s:50-51.

L02

BONE MINERAL DENSITY IN YOUNG MALE PATIENTS AFTER THYROIDECTOMY

Rudenko E.¹, Romanov G.²

¹Belarusian Medical Academy for Postgraduate Education, Minsk, Belarus

²Republican Research Center for Radiation Medicine and Human Ecology, Gomel, Belarus.

Keywords: bone density, thyroidectomy, male, thyroxine

Introduction, aim of the Study: Thyroidectomy with the following of thyroxine suppressive therapy can cause bone mass deficiency in male patients with thyroid carcinoma. The main aim of the study was to determine possible risk factors for bone mass loss after thyroidectomy due to thyroid carcinoma at male patients by suppressive thyroxin therapy.

Materials, methods. There were examined 86 male patients aged 20-38 who had undergone thyroidectomy on differentiated thyroid cancer and 64 healthy young males as a control group. All subjects included into the study lived on the territory of Gomel city and Gomel Region. BMD measurement was provided by ‘LUNAR Prodigy’ (“GE”, USA). BMD disorder diagnostics in the main group was provided on the base of BMD standard deviation in the control group by Z-score. Statistical analyses were conducted by SAS 9.3.1.program.

Results, conclusion. The provided calculations helped to divide the patients into 2 subgroups: subgroup 1- Z-score >-1,0 and subgroup 2 – Z-score <-1, 0. As a result there was revealed BMD decrease on forearm at 11,8% сases, on hip at 20,9% cases and on lumbar spine at 30,2% from the total number of the patients. So the data can show that the most number of the patients with the decreased BMD was revealed under the study of L₁-L₄.

The analysis includes the age of the patient, the number of previous traumatic fractures, the age at the moment of thryoidectomy, duration of L-T₄ treatment, amount of operative treatment, dose of L-T₄ mg/kg/day in order to reveal possible factors influencing on BMD. There was found the correlation of L₁-L₄ BMD and age at the moment of thyroidectomy which had polynomial character with the break point determined by Piecewise linear regression at the age around 18 years of old. The number of the patients with low BMD in lumbar spine increases from 14,0% in the group with disease duration less than 5 years up to 30,2% in the group with disease duration of more than 10 years.

Under the comparison of BMD values of various measure sites by Kruskal-Wallis test there was not revealed statistically significant differences of BMD parameters depending on TSH suppression level in young male patients.

By logistic regression method there was provided statistical processing of the data for Odds Ratio calculation. The statistically significant factors (p<0,05) of L₁-L₄ BMD decrease at young males after thyroidectomy are age at the moment of the operative treatment less than 14 years old (ОR=5,46; 95% CI: 1,87-15,97; р=0,002), disease duration after thyroidectomy of more than 10 years (ОR=5,72; 95% CI : 2,05-15,98; р=0,001) and BMI less than 23 kg/m²(ОR=3,00; 95% CI; 1,14-7,88; р=0,026). At disease duration less than 5 years (ОR=0,08; 95% CI: 0,01-0,67; р=0,001) bone mass deficiency at young males after thyroidectomia is hardly probable.

POSTĘPY W LECZENIU ZABURZEŃ GOSPODARKI KOSTNEJ U CHORYCH Z NIEODWRACALNĄ NIEWYDOLNOŚCIĄ NEREK

I Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 6-8.10.2005

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2005, vol 7 (Suppl. 1)

L05

POSTĘPY W LECZENIU ZABURZEŃ GOSPODARKI KOSTNEJ U CHORYCH Z NIEODWRACALNĄ NIEWYDOLNOŚCIĄ NEREK

Nowak Z., Wańkowicz Z.

Klinika Nefrologii ze Stacją Dializ Wojskowego Instytutu Medycznego w Warszawie

Kierownik Kliniki prof. dr .med. Zofia Wańkowicz

Słowa kluczowe: osteodystrofia nerkowa, osteoporoza wtórna, wtórna nadczynność przytarczyc

U chorych z przewlekłymi chorobami nerek obniżenie wartości filtracji kłębuszkowej poniżej 50-60 ml/min. znacząco zaburza homeostazę układu kostnego. Prowadzi to do powstawania nieprawidłowości ilościowych i jakościowych tkanki kostnej określanych zbiorczym mianem osteodystrofii nerkowej (ON).

Aktualnie stosowane metody leczenia ON u chorych z nieodwracalną niewydolnością nerek (NNN) oparte na wapniowych środkach wiążących fosforany w przewodzie pokarmowym i metabolitach witaminy D3 są niedoskonałe z uwagi na liczne działania uboczne uniemożliwiające długotrwałe stosowanie. Poważne zagrożenia wynikające z takiego leczenia to m.in.: wzrost częstości adynamicznej choroby kości i zwapnień przerzutowych odpowiadających za zwiększenie śmiertelności z powodu powikłań sercowo-naczyniowych. Ponadto tylko niewielki odsetek chorych leczonych tymi środkami osiąga założone cele lecznicze. Naturalnym więc odruchem są poszukiwania nowych narzędzi terapeutycznych. Wysiłki skierowane są przede wszystkim na poprawę efektywności leczenia wtórnej nadczynności przytarczyc. Można to uzyskać poprzez:

1. Zwalczanie hiperfosfatemii z zastosowaniem nowych środków wiążących fosforany w przewodzie pokarmowym. Duże nadzieje wiąże się z sewelamerem syntetycznym polimerem alliloaminy, węglanem lantanu, związkami żelaza.

2. Stosowanie nowych analogów witaminy D o mniejszych właściwościach działania hiperkalcemizującego i hiperfosftemicznego z zachowaniem działania hamującego wydzielanie parathormonu. Na przykład: paricalcitrol (19-nor-1,25(OH)2D2, oxacalcitrol (22-oxa-1,25(OH)2D3), doxecalciferol (1alfa(OH)D2, falekalcitrol (1,25(OH)2-26,27-F6-D3).

3. Stosowanie kalcymimetyków cinacalcet – substancji, które działając na receptory wapniowe zlokalizowane na powierzchni przytarczyc skutecznie hamują sekrecję parathormonu.

Ostatnio próbuje się także wykorzystać najnowsze zdobycze wiedzy na temat oddziaływań typu komórka-komórka pomiędzy osteoklastem i osteoblastem między innymi poprzez próby zastosowania rekombinowanej osteoprotegeryny (rhOPG) bądź białka morfogenetycznego kości BMP-7. Duże nadzieje wiąże się także z nowymi odkryciami dotyczącymi fosfatoniny (fibroblast growth factor 23 FGF-23) oraz inhibitora kalcyfikacji fetuiny A. U chorych z NNN podejmowane są także próby wykorzystania w leczeniu zaburzeń gospodarki kostnej preparatów dotychczas nie stosowanych w tej grupie chorych takich jak bisfosfoniany czy selektywne modulatory receptora estrogenowego SERM. Pewne nadzieje wiązane są także z preparatami o działaniu anabolicznym na kość jak np. statyny, fluorki.

Pełna ocena proponowanych metod leczenia wymaga jeszcze weryfikacji w niezależnych wieloośrodkowych badaniach, jednak wstępne doniesienia wydają się być obiecujące i dają nadzieję na poprawę skuteczności leczenia.

L05

ADVANCES IN MANAGEMENT OF BONE DISORDERS IN PATIENTS WITH IRREVERSIBLE RENAL FAILURE

Nowak Z., Wańkowicz Z.

Department of Renal Medicine and Dialysis Units, Military Institute of the Health Services, Central Clinical Hospital of the Department of National Defence, Warsaw, Poland

Head of the Department: prof. dr .med. Zofia Wańkowicz

Keywords: renal osteodystrophy, secondary osteoporosis, secondary, hyperparathyroidism

In patients with chronic kidney disease (CKD) when the glomerular filtration rate falls below 50-60ml, bone homeostasis is significantly affected. These quantitative and qualitative disturbances are called renal osteodystrophy (ROD).

Current therapies of ROD which use calcium phosphate binders and vitamin D3 active metabolites have several serious adverse effects which make them impractical for prolonged use. Adynamic bone disease and metastatic calcification are most frequently reported to be responsible for an increased cardiovascular mortality rate. Moreover, in only small percentage of ROD patients is the therapeutic goal achieved. Consequently better therapies are sought and are aimed predominantly at secondary parathyroidsim. Several modalities have been proposed: They are as follows

1. Reduction in hyperphosphemia by new noncalcium containing phosphate binders. Sevelamer chydrochloride – a synthetic nonabsorbable polimer and lanthanum carbonate are among the most promising agents.

2. New vitamin D analogs with reduced hypercalciuric and phosphemic effect but preserved inihibitory action of PTH release. For example: paricalcitrol (19-nor-1.25(OH)2D2, oxacalcitrol (22-oxa-1.25(OH)2D3), doxecalciferol (1alfa(OH)D2, falekalcitrol (1.25(OH)2-26,27-F6-D3).

3. Calcimimetic agents are still another group which inhibits secretion of PTH by binding to the calcium receptors.

The most recent proposal involves the knowledge about cell-cell interaction. It uses osteoprotegrin, or bone morphogenetic protein (BMP-7) and affects interaction between osteoclasts and osteoblasts. There are also promising results with phosphatonins (FGF-23) or calcification inhibitor fetuin A. Some unorthodox therapies in CKD patients are based on the application of bisphosphonates, fluoride, statins, or selective estrogen receptor modulator (SERM).

The complete evaluation of all aforementioned therapies requires independent, multicenter studies but early results are promising.

L03 THE CONTRIBUTION OF CORTICAL VERSUS TRABECULAR BONE TO FEMORAL NECK STRENGTH

III Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XV Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 24-26.09.2009

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2009, vol 11 (Suppl. 2), s:51-52.

L03

THE CONTRIBUTION OF CORTICAL VERSUS TRABECULAR BONE TO FEMORAL NECK STRENGTH

Holzer G.

Department of Orthopaedics, Medical University of Vienna, Waehringer Guertel 18 – 20,

A – 1090 Vienna, Austria;

Keywords: osteoporosis, cortical bone, trabecular bone, hip fractures

Introduction: Osteoporosis, characterized by low bone mineral density and deterioriated microarchitecture of the bone, leads to decreased bone strength followed by an increase of bone fragility and rates of fractures. Hip fractures are caused by the both cortical thining and trabecular bone loss of the femoral neck. But what is the role of cortical bone as the relative contributions of cortical versus trabecular bone have not been established?

Aim of the Study: To test the contribution of cortical versus trabecular bone to bone strength at the femoral neck, the site of the most devastating fragility fractures.

Material & Methods: In one bone of a pair of eighteen human cadaver femurs (5 female; 4 male) trabecular bone was completely removed from the femoral neck providing one bone with intact and the other without any trabecular structure in the femoral neck. Bones were then biomechanically tested for forces to fracture using a Mechanical Testing System (MTS).

Results: Differences between forces needed to fracture excavated and intact femora (Δ F / F mean) was 7.0 % on the average (range: 4.6 – 17.3 %). Cross sectional area of spongiosa removed did not correlate with difference of fracture load (Δ F / F mean) nor did BMD.

Discussion: The relative contribution of trabecular bone versus cortical bone in respect to bone strength in the femoral neck seems to be marginal and explains the subordinate role of trabecular bone.

Conclusion: Our results will have impact on bone physiology as well as bone pathology: As far as the different functions of the two bone types are concerned: Cortical bone seems to be primarily responsible for load bearing and transmitting forces, whereas trabecular bone seems to build a framework supplying large surfaces to rapidly provide minerals and different cell types and their progenitors. Concerning osteoporosis, a new definition is needed and review of current diagnostic and therapeutic approaches.

L03

WPŁYW KOŚCI KOROWEJ I KOŚCI GĄBCZASTEJ NA WYTRZYMAŁOŚĆ SZYJKI KOŚCI UDOWEJ

Holzer G.

Department of Orthopaedics, Medical University of Vienna, Waehringer Guertel 18 – 20,

A – 1090 Vienna, Austria;

Słowa kluczowe: osteoporoza, kość korowa, kośc gąbczasta, złamania biodra

Wprowadzenie: Osteoporoza, charakteryzująca się niską gęstością mineralną kości oraz upośledzoną jej mikroarchitektury, prowadzi do obniżenia wytrzymałości kości a co za tym idzie ich podatności na złamania. Złamania biodra spowodowane są zarówno scieńczeniem warstwy korowej jak też ubytkiem kości gąbczastej w szyjce kości udowej. Ale nie zostało dotąd ustalone jaka jest rola kości korowej tak samo jak jej względny udział w stosunku do kości gąbczastej.

Cel badania: Sprawdzenia udziału kości korowej i gąbczastej w wytrzymałości szyjki kości udowej, lokalizacji narażonej na najpoważniejsze w skutkach złamania niskoenergetyczne.

Materiał i metody: U jednej kości w każdej z dziewięciu par kości udowych pozyskanych z ludzkich zwłok (5 żeńskich, 4 męskie) kość gąbczastą całkowicie usunięto z szyjki tworząc tym samym pary z jedną kością nienaruszoną i drugą bez jakichkolwiek struktur gąbczastych w szyjce. Kości były następnie poddane biomechanicznemu badaniu wpływu sił łamiących z użyciem Mechanicznego Systemu Pomiarowego (Mechanical Testing System – MTS).

Wyniki: Różnice wielkości sił wymaganych do złamania obu rodzajów kości udowych (ΔF/F średnia) wynosiły od 4,6 do 17,3% – średnio 7,0%.

Powierzchnia przekroju usuniętej kości gąbczastej nie korelowała z różnicą w wielkości sił łamiących (ΔF/F średnia) ani z BMD.

Dyskusja: Względny udział kości gąbczastej w porównaniu do kości korowej w wytrzymałości szyjki kości udowej wydaje się być niewielki i tłumaczy tym samym podrzędną rolę kości gąbczastej.

Wnioski: Uzyskane wyniki dotyczą zarówno fizjologii kości jak też stanów patologicznych dopóki będzie się rozpatrywało różne funkcje dwóch rodzajów kości: kość korowa wydaje się być przede wszystkim odpowiedzialna za wytrzymałość i przenoszenie obciążeń podczas gdy kość gąbczasta tworzy szkielet zapewniający szybkie dostarczanie minerałów, różnego typu komórek oraz ich prekursorów. W kontekście osteoporozy konieczna jest nowa definicja oraz przegląd aktualnych metod diagnostycznych i leczniczych.

OSTEOPOROZA – WŁAŚCIWOŚCI PSYCHICZNE I FUNKCJONOWANIE PACJENTÓW W OBLICZU STRESU CHOROBY

I Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 6-8.10.2005

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2005, vol 7 (Suppl. 1)

L06
OSTEOPOROZA – WŁAŚCIWOŚCI PSYCHICZNE I FUNKCJONOWANIE PACJENTÓW W OBLICZU STRESU CHOROBY

Dr. Eric Ender
Psycholog, Oddział Rehabilitacji Kardiologicznej, Szpitala w Viersen, Niemcy

Słowa kluczowe: właściwości psychiczne, typ osobowości C, zmaganie się ze stresem choroby, aspekty psychosomatyczne

Przedstawione zostaną właściwości psychiczne oraz zmaganie się ze stresem choroby i jej następstwami u chorych z rozpoznaniem osteoporozy. W wyniku analizy i interpretacji wyników badań dotyczących funkcjonowania pacjentów i radzenia sobie ze stresem choroby stawiane są hipotezy, że chorzy z rozpoznaniem osteoporozy posiadają właściwości psychiczne, które są rezultatem reaktywnych, wtórnych zmian właściwości osobowości w przebiegu choroby przewlekłej, której towarzyszy lęk, ból i cierpienie. Stawiana jest również hipoteza, że obserwowane strategie i style zmagania się z chorobą są rezultatem nasilania się i utrwalania właściwości psychicznych, które są typowe dla przedchorobowej osobowości chorych z osteoporozą. Właściwości te mieszczą się w charakterystyce tzw. typu osobowości C Eysencka, a w złożonej etiologii schorzenia występują również czynniki natury psychicznej nadające osteoporozie jakości psychosomatyczne.

L06
OSTEOPOROSIS – PSYCHOLOGICAL TRAITS AND FUNCTIONING OF PATIENTS COPING WITH THE ILLNESS

Eric Ender, PhD
Psychologist, Cardiologic Rehabilitation Department, Viersen Hospital, Germany

Keywords: psychological traits, type C personality, coping with the stress of illness, psychosomatic aspects

Psychological traits and coping with the stress of illness of patients with osteoporosis will be presented. As a result of an analysis and interpretation of research on patients with osteoporosis it was hypothesized that such patients have psychological traits that result from reactive personality changes following a protracted illness connected with anxiety, pain, and suffer. It was also hypothesized that the strategies and styles of coping with the illness result from intensifying and fixing of psychological traits typical for a preillness personality of patients with osteoporosis. These traits are typical for the type C personality described by Eysenck. It is postulated that etiology of osteoporosis includes psychosomatic elements.