With a library of hundreds of free Extensions, you can add what you need as your site grows. Don’t wait, look through the Joomla! Extensions library today.

 4-7.04.2019, Paryż, Francja

Centrum Kongresowe:

9-10.03.2018, Poznań

Centrum Kongresowe:
IBB Andersia Hotel,
pl. Andersa 3, Poznań 

Przewodniczący Komitetu Naukowego: 
dr hab. Piotr Leszczyński, prof. nadzw.

Partnerstwo i nadzór naukowy:
– Sekcja Chorób Metabolicznych Kości i Osteoporozy Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego,
– Katedra Reumatologii i Rehabilitacji Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu,
– Oddział Reumatologii i Osteoporozy Szpitala im. J. Strusia w Poznaniu

Wczesna rejestracja do 31.01.2017
Uczestnicy otrzymają punkty edukacyjne.

Więcej informacji i rejestracja na stronie www.

Biuro organizacyjne:
Wydawnictwo Termedia
ul. Kleeberga 2
61-615 Poznań
tel./faks +48 61 656 22 00
szkolenia@termedia.pl

3-4.03.2017, Poznań
Miejsce:
Poznań, IBB Andersia Hotel, pl. Andersa 3

Kierownik naukowy:
dr hab. Piotr Leszczyński, prof. UMP

Organizator:
Wydawnictwo Termedia

Partnerstwo merytoryczne i nadzór naukowy:
– Sekcja Chorób Metabolicznych Kości i Osteoporozy Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego,
– Katedra Reumatologii i Rehabilitacji Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu,
– Oddział Reumatologii i Osteoporozy Szpitala im. J. Strusia w Poznaniu.

Konferencji Zdrowe Kości 2017 organizowanej w Poznaniu 3–4 marca 2017 r. towarzyszyć będą kursy wykonywania i interpretacji badań kostnych metodą DXA (ang. Dual energy X-ray Absorptiometry) i VFA (ang. Vertebral Fracture Assessment), które zakończą się egzaminem testowym oraz wydaniem certyfikatu umiejętności przez Sekcję Chorób Metabolicznych Kości i Osteoporozy Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego.

Biuro organizacyjne:
Wydawnictwo Termedia
ul. Kleeberga 2
61-615 Poznań
tel./faks +48 61 656 22 00
szkolenia@termedia.pl

Uczestnicy otrzymają punkty edukacyjne.

Więcej informacji oraz rejestracja na stronie www.

20.02.2016, Kraków
Przewodniczacy Rady Naukowej:
Prof dr hab. n.med. Adam Windak

Uczestnicy otrzymają punkty edukacyjne.

Kontakt z organizatorem:
Justyna Daniliszyn
Project Manager
justyna.daniliszyn@symposion.pl
tel. kom. 506 106 063

Symposion MH Sp. z o. o.  Sp. k.
ul. Obornicka 229, 60-650 Poznań
tel. 61 66 28 170, fax: 61 662 81 71
biuro@sympision.pl

Więcej informacji oraz rejestracja na stronie www.

L04

Obesity and osteoporotic fractures

Poiana C.

Department of Endocrinology, Carol Davila University of Medicine and Pharmacy, Bucharest, Romania

Key words :Obesity, osteoporosis, fracture risk, BMI, BMD, frailty fractures.

Introduction. Obesity and osteoporosis are two public health problems, growing in prevalence, both with high impact on morbidity and mortality. Despite the traditional hypothesis that obesity is protective against fractures, because of the positive relationship between body weight/body mass index (BMI) and bone mineral density (BMD), the most important measurable determinant of fracture risk, the recent years reveal that obesity may be associated with an increased risk for certain fractures (humerus, ankle). Posssible pathogenic mechanisms explaining the fracture risk in obese patients are: increased production of inflammatory cytokines by adipose tissue, reduced physical mobility and increased risk of falls, vitamin D deficiency and muscular impairment, associated comorbidities as hypogonadism, insulin resistance and type 2 diabetes.

Material and Method. The study design is cross-sectional observational on Romanian menopausal women. The patients were admitted for different medical reasons at the “C.I.Parhon” National Institute of Endocrinology, Bucharest. The prevalent fragility fractures are registered based on anamnesis, patients’ records and in selected cases based on profile lumbar X-Ray. The GE Prodigy central DXA device was used for BMD measurement (g/cm²). BMI was calculated (kg/m²). The inclusion criteria were: at least 1 year since menopause. The exclusion criteria were: previous diagnosis of bone diseases; previous or current medication targeting the fracture risk reduction. SPSS 21 was used for statistical analyze; the parameters used were: mean, standard deviation (SD), linear correlation coefficient (r) based on simple regression; statistically significance was considered at p value <0.05.

The aim was to analyze the BMI in relationship to the BMD and prevalent fragility fractures.

Results. 622 women were enrolled, with a mean age of 58.65±8.64 years and BMI of 30.30 ± 8.66 kg/m². The correlation coefficient between lumbar BMD and BMI is r=0.21, p<0.005; if the patients had no prevalent fragility fractures (84.09%) the value becomes r=0.19, p<0.005. The femoral neck BMD and BMI is r=0.3, p<0.005, regardless the patients had or no prevalent fractures. The prevalent fragility fractures are: N=99 (15.91%). The most frequent fractures were: distal forearm (N=42; 42.42% of all fractures) and vertebral (N=21; 21.21% of all fractures). BMI in the fracture group is 31.68 kg/m² vs. 30.04 kg/m² in the non-fracture group (p=0.08).

The osteoporosis group based on DXA BMD (T score≤-2.5) includes 168 women with mean age of 60.83 yrs, mean BMI of 31.2 kg/m², mean menopausal yrs of 14.52 yrs. The number of patients with prevalent fractures is N=38 (22.61%). Within the osteoporosis group the BMI is 34.35 kg/m² (in the prevalent fractures subgroup) vs. 30.27 kg/m² (in the subgroup with osteoporosis but without prevalent fractures), with a p value of 0.06.

Conclusion. Based on our cross-sectional observations in a menopausal group (n=622) with no therapy for osteoporosis, we conclude: 1. BMI is positively correlated to BMD regardless the prevalent fragility fractures or T-score. 2. The most frequent fractures were forearm. 3. BMI is higher in patients with prevalent fractures vs. non fractures (borderline significance). 4. In osteoporotic patients (based only on DXA T-score) the BMI was higher in patients with fractures vs patients without fractures (borderline significance).

L04

Otyłość A złamania osteoporotyczne

Poiana C.

Department of Endocrinology, Carol Davila University of Medicine and Pharmacy, Bucharest, Romania

Słowa kluczowe :otyłość, osteoporoza, ryzyko złamania, BMI, BMD, złamania niskoenergetyczne.

Wstęp. Otyłość i osteoporoza są coraz większymi problemami publicznej opieki zdrowotnej, o dużej zachorowalności oraz śmiertelności. Pomimo funkcjonującego przekonania, że otyłość zmniejsza częstość występowania złamań, w związku z pozytywną zależnością między wskaźnikiem masy ciała (BMI) a gęstością mineralną kości (BMD) – najistotniejszym mierzalnym determinantem ryzyka złamania, w ostatnich latach pogląd ten ulega zmianie. Wg odkryć z ostatnich lat, otyłość może być związana ze zwiększonym ryzykiem dla pewnych złamań (bliższy koniec kości ramiennej, w obrębie „kostki”). Do możliwych mechanizmów patogennych wyjaśniających wspomniany wzrost ryzyka u pacjentów otyłych należą: zwiększona produkcja cytokin zapalnych przez tkankę adipocytów, zmniejszona aktywność fizyczna, zwiększone ryzyko upadków, niedobór witaminy D, upośledzenie funkcji mięśni oraz choroby współtowarzyszące tj.: hipogonadyzm, insulinoodporność, cukrzyca typu 2.

Materiały i metody. Badanie ma charakter przekrojowy i opierało się na obserwacji wśród rumuńskich kobietów po menopauzie. Pacjentkami były kobiety przyjęte z różnych powodów do “C.I.Parhon” Państwowego Instytutu Endokrynologii w Bukareszcie. Przebyte złamania niskoenergetyczne odnotowywano na podstawie wywiadu, historii chorób oraz w wybranych przypadkach na podstawie pomiaru radiologicznego lędźwiowego odcinka kręgosłupa. Pomiary BMD (g/cm²) wykonano z użyciem aparatu DXA GE Prodigy. Dodatkowo policzono BMI (kg/m²). Kryterium włączenia do badania był czas – od menopauzy musiał minąć przynajmniej rok. W kryteriach wyłączenia uwzględniono wcześniej zdiagnozowaną chorobę kości, leczenie celem zmniejszenia ryzyka złamania kości (obecne lub w przeszłości). Do obliczeń statystycznych wykorzystano SPSS 21, z oparciem się na średniej, odchyleniu standardowym (SD), współczynniku korelacji zmiennej (r) opartej na prostej regresji. Znamienną statystyczną uznano od p<0,05.

Cel. Celem badania była analiza BMI w odniesieniu do BMD oraz występujących złamań niskoenergetycznych.

Wyniki. W sumie do badania włączono 622 kobiety o średniej wieku 58.65±8.64 lat i BMI 30.30 ± 8.66 kg/m² . Współczynnik korelacji liniowej pomiędzy BMD (kręgosłup) a BMI wyniósł r=0.21, p<0.005. Pomiędzy BMD (szyjka) a BMI wyniósł r=0.3, p<0.005 nie zależnie od tego czy pacjentka miała wcześniej złamania czy nie. W sumie odnotowano 99 złamań (15,91%). Najwięcej było złamań dalszych nasad kości przedramienia (N=42; 42.42% wszystkich złamań) oraz trzonów kręgów (N=21; 21.21% wszystkich złamań). W grupie osób ze złamaniami średni wynik BMI wyniósł 31.68 kg/m² vs. 30.04 kg/m² w grupie bez złamań (p=0.08). Grupa osób z osteoporozą (w oparciu o wynik DXA BMD – T score≤-2.5) składała się ze 168 kobiet o średniej wieku 60.83 lat, średnim BMI 31.2 kg/m² i średnim czasie od menopauzy wynoszącym 14.52 lat. W grupie tej było 38 osób (22.61%). ze złamaniami. W obrębie grupy pacjentek z osteoporozą BMI wynosiło 34.35 kg/m² (w podgrupie z wcześniejszymi złamaniami) vs. 30.27 kg/m² (w podgrupie z osteoporozą bez wcześniejszych złamań) z p=0.06.

Wnioski. W oparciu o wyniki naszego badania przekrojowego grupy kobiet w wieku pomenopauzalnym (n=622) wcześniej i obecnie nie leczonych możemy stwierdzić co następuje: 1. Istnieje dodatnia zależność pomiędzy BMI a BMD niezależnie od wcześniejszych złamań czy t- score. 2. Złamania występują najczęściej w obrębie kości przedramienia. 3. BMI jest wyższe u pacjentów z wcześniejszymi złamaniami niż w grupie pacjentek bez złamań (nieznaczna znamienność). 4. W grupie pacjentek z osteoporozą (w oparciu o wynik t-score DXA) BMI było wyższe u tych ze złamania niż u tych bez złamań (nieznaczna znamienność).

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 29.09-1.10.2011

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2011, vol 13 (Suppl. 1). str 46-47

L03

CZY ZMIENNOŚĆ GENU DLA RECEPTORA WITAMINY D I GĘSTOŚĆ MINERALNA KOŚCI SĄ CZYNNIKIEM RYZYKA ZŁAMAŃ KOŚCI U DZIECI

Jakubowska-Pietkiewicz E.¹, Młynarski W.², Klich I.², Fendler W.², Chlebna-Sokół D.¹

¹Klinika Propedeutyki Pediatrii i chorób Metabolicznych Kości, Uniwersytet Medyczny w Łodzi

²Klinika Pediatrii, Onkologii, Hematologii i Diabetologii, Uniwersytet Medyczny w Łodzi

Występowanie złamań kości u dzieci i młodzieży może wynikać zarówno z czynników środowiskowych (większa urazowość w populacji wieku rozwojowego, niska masa kostna), jak i genetycznych (struktura i kształt kości, tempo obrotu kostnego). Za procesy przebudowy tkanki kostnej i podatność kości na złamania w 75-80% są odpowiedzialne czynniki genetyczne, w tym polimorfizm VDR. Celem pracy była analiza związku pomiędzy zmiennością genu dla receptora witaminy D a występowaniem złamań kości u dzieci.

Pacjenci i metody. Grupę badaną stanowiło 395 dzieci w wieku od 6 do 18 lat. U wszystkich przeprowadzono metodą PCR-RFLP genotypowanie miejsc polimorficznych BsmI (rs 1544410), FokI (rs 2228570), ApaI (rs 7975232) oraz TaqI (rs 731236) w obrębie genu VDR. 294 dzieci było grupą porównawczą w badaniu częstości poszczególnych genotypów. U 161 pacjentów zebrano wywiad dotyczący przebytych złamań kości oraz wykonano następujące badania: densytometryczne kośćca metodą DXA i obrotu kostnego (osteokalcyny – metodą Elisa i Ntx-metodą chemiluminescencji). Analizę czynników związanych ze złamaniami u dzieci przeprowadzono metodą regresji logistycznej, której model generowano metodą wsteczną krokową. Do modelu włączono zmienne o parametrach wystandaryzowanych dla płci i wieku, informacje na temat nosicielstwa alleli polimorficznych VDR oraz stężenia markerów metabolizmu kostnego. Poziom istotności zmiennych p<0,15.

Wyniki. Analiza 161 dzieci wykazała, że zmiennymi związanymi z wystąpieniem złamań były: stężenie osteokalcyny oraz granicznie nieistotnie Z-score BMDt. Wartości OR dla poszczególnych parametrów wynosiły odpowiednio 1,01 (95%CI 1,00-1,02) dla osteokalcyny (p=0,006) oraz 0,66 (95%CI 0,42-1,03; p=0,07) dla Z-score BMDt. W grupie pacjentów z niską masą kostną czynnikami związanymi ze złamaniami była także osteokalcyna (0,04) oraz granicznie nieistotnie nosicielstwo BsmI G (0,07) i ApaI C (0,08). Ilorazy szans wynosiły odpowiednio 1,01 (5%CI 1,00-1,02) dla OC, 0,29 (95%CI 0,07-1,14) dla BsmI G plus oraz 2,13 (95%CI 0,91-4,99) dla ApaI C plus.

Wniosek. Nosicielstwo allela b BsmI zmniejszało ryzyko złamań kości, natomiast obecność allela a ApaI i większe stężenie osteokalcyny było związane z większym ryzykiem wystąpienia złamań u dzieci z niską masą kostną w regionie łódzkim.

L03

GENETIC POLYMORPHISMS OF THE VITAMIN D RECEPTOR GENE AND BONE MINERAL DENSITY CONTRIBUTE TOWARDS FRACTURES IN CHILDREN FROM THE ŁÓDŹ REGION

Jakubowska-Pietkiewicz E.¹, Młynarski W.², Klich I.², Fendler W.², Chlebna-Sokół W.¹

¹Department of Paediatric Propedeutics and Bone Metabolism Diseases

²Department of Pediatrics, Oncology, Hematology and Diabetology

Medical University of Lodz, Poland

Abstract. Bone fractures in children depend on both environmental and genetic factors. Bone tissue turnover processes and their susceptibility to fractures depends heavily upon genetic factors such as Vitamin D Receptor gene (VDR) variability which was investigated in this study.

Patients and methods. 161 patients were recruited and underwent: skeletal densitometry (DXA) method and bone turnover studies (Osteocalcin and Ntx). The study group was evaluated using restriction enzyme digestion at BsmI (rs1544410), FokI (rs2228570), ApaI (rs7975232) and TaqI (rs731236), polymorphic sites of the VDR gene. Multivariate logistic regression was used to assess factor significance. The model included variables with sex- and age-standardized parameters, VDR genotypes, and bone metabolism marker levels.

Results. Factors associated with fractures were: osteocalcin concentration and Z-score BMDt. Odds Ratio (OR) values equaled: 1.01 (95%Confidence Interval (95%CI) 1.00-1.02) for osteocalcin (p=0.006), and 0.66 (95%CI 0.42-1.03; p=0.07) for Z-score BMDt. In patients with reduced bone mass, factors related to fractures were: osteocalcin (0.04) and carriage of BsmI b (0.07) or ApaI a alleles (0.08). ORs were 1.01 (95%CI 1.00-1.02) for OC, 0.29 (95%CI 0.07-1.14) for BsmI, and 2.13 (95%CI 0.91-4.99) for ApaI polymorphic allele carriage.

Conclusions. Carriage of BsmI b allele reduces, while carriage of ApaI a allele and heightened osteocalcin level increase the risk of fractures in children with reduced bone mass.

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 20-21.09.2013

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2013, vol 15 (Suppl. 2).str 41-42

L03
ZapoBIEGANIE POWTÓRNEMU ZŁAMANIU

Czerwiński E.^1,2,3, Amarowicz J.², Kumorek A.^2,3

¹Krakowskie Centrum Medyczne, Kopernika 32, 31-501 Kraków, www.kcm.pl

²Zakład Chorób Kości i Stawów, WNZ, Uniwersytet Jagielloński Collegium Medicum

³Polskie Towarzystwo Osteoartrologii, Kopernika 32, 31-501 Kraków

Słowa kluczowe: epidemiologia złamań, osteoporoza, FLS

Złamania osteoporotyczne są narastającym problemem na świecie, w tym również w Polsce. Szacuje się, że w 2011 roku w Polsce było 2,8 mln osób ze złamaniem niskoenergetycznym. Po pierwszym złamaniu znacznie zwiększa się ryzyko kolejnego złamania. Ryzyko złamania bliższego końca kości udowej (bkku) rośnie 2-krotnie po złamaniu kości promieniowej, 2,5-krotnie po złamaniu trzonu kręgu kręgosłupa i 6-krotnie po złamaniu bkku po drugiej stronie. Pacjenci ze złamaniem osteoporotycznym -niskoenergetycznym stanowią 75% obłożenia łóżek na oddziałach urazowych, w tym kobiety 51%, a mężczyźni 24%. Złamanie niskoenergetyczne jest dowodem osteoporozy niezależnie od BMD, a ich wystąpienie wymaga bezwzględnego leczenia osteoporozy. Złamanie bkk udowej jest obciążone najpoważniejszymi powikłaniami; w ciągu pierwszego roku skutkiem powikłań umiera 20% kobiet i 25% mężczyzn.

Ponieważ osoby z przebytym złamaniem należą do najbardziej narażonych na wystąpienie kolejnego złamania, strategia zapobiegania powinna uwzględniać tą grupę w pierwszej kolejności. Chirurg ortopeda jest pierwszym i najczęściej ostatnim lekarzem, który zajmuje się pacjentem ze złamaniem i jego obowiązkiem jest poinformowanie pacjenta o zagrażającym ryzyku i zainicjowanie programu zapobiegania kolejnym złamaniom.

W latach 90-tych w Szkocji wprowadzono system oparty na koordynatorze, tj. Fracture Liaison Service, który następnie zaimplementowano w wielu krajach takich jak np. USA, Kanada, Australia, Niemcy, Włochy, Nowa Zelandia, Holandia, Hiszpania, Izrael, Malezja.

Kluczową osobą w tym systemie jest koordynator – najczęściej pielęgniarka, która nadzoruje pacjenta od momentu przyjęcia do ambulatorium lub na oddział, a następnie w okresie okołooperacyjnym. Wdraża wymagane postępowanie diagnostyczne w kierunku osteoporozy i zapobiegania upadkom.

Obecnie w Szkocji są 3 centra medyczne obejmujące populację 1 miliona pacjentów ze średnią 6 500 złamań na rok, zaś w całej Wielkiej Brytanii system wdrożono w 37% placówek w 2011. Obecnie dzięki FLS leczeniu poddanych jest 95% pacjentów ze złamaniem kości promieniowej oraz 97% pacjentów ze złamaniem bkk udowej. System FLS pozwolił na zmniejszenie liczby złamań bkk udowej o 7,3% w skali kraju. Podobny system (Kaiser Southern California Healthy Bones Program) wprowadzony w USA przez firmę Kaiser Southern California przyczynił się do zredukowania liczby przewidywanych złamań bliższego końca kości udowej o 37%, tym samym pozwalając na redukcję kosztów o 30,8 mln dolarów w 2007 roku. Szacuje się, że wprowadzenie podobnego systemu opartego na koordynatorze dałoby w fazie implementacji oszczędność rzędu 350 – 742 000 złotych.

Należy ze wszech miar dążyć do wdrożenia systemu FLS na jak największą skalę. Przenosząc tą myśl na praktykę Polskie Towarzystwo Osteoartrologii (PTOA) od 2008 roku prowadzi akcję „Nie łam się”, której celem jest propagowanie wiedzy z zakresu osteoporozy, upadków i grożących im konsekwencji – złamań (90 000 rozprowadzonych ulotek). Od 2012 roku PTOA prowadzi również w 100 szpitalnych oddziałach ortopedycznych pilotażowy program w którym przeszkolony personel pielęgniarski wdraża wtórną prewencję poprzez identyfikację pacjenta ze złamaniem osteoporotycznym, jego edukację w zakresie zapobiegania kolejnym złamaniom oraz zbieranie ankiet dotyczących złamań i przekazywanie ich do siedziby PTOA celem dalszej analizy.

L03

SECONDARY FRACTURE PREVENTION

E.Czerwiński^1,2,3, J.Amarowicz², Kumorek A.^2,3

¹Cracow Medical Centre, Kopernika 32, 31-501 Kraków, www.kcm.pl

²Department of Bone and Joint Diseases, Jagiellonian University Collegium Medicum

³Polish Osteoarthrology Society, Kopernika 32, 31-501 Kraków

Keywords: epidemiology of fractures, osteoporosis, FLS

Osteoporotic fractures are a growing problem worldwide and Poland is no exception. It is estimated that in 2011 there were 2.8 million people with osteoporotic fractures in Poland. The fracture risk significantly increases after the first fracture. The risk of a hip fracture grows 2-fold after a fracture of radius, 2.5-fold following a spinal fracture and 6-fold after a hip fracture on the other side. Patients with osteoporotic fractures constitute 75% of occupants of trauma wards (women 51%, men 24%). A low-energy fracture is an evidence of osteoporosis irrespective of BMD and its occurrence definitely requires initiating an osteoporosis treatment. Hip fractures often result in severe complications, and statistically 20% of women and 25% men die within a year after the first fracture as a result of complications. Since patients with a history of fractures are the most susceptible to subsequent fractures they should be prioritized for the prevention program. The orthopedic surgeon is the first and, and most frequently, the last physician to see a fractured patient and therefore, it is his duty to inform the patient about the risk and initiating feature prevention program. In the 1990s in Scotland Fracture Liaison Service, a coordinator-based system, was introduced. It was later implemented in many countries such as the United States, Canada, Australia, Germany, Italy, New Zealand, the Netherlands, Spain, Israel and Malaysia.

The system is based on a coordinator, usually a nurse, who oversees the patient from the time of admission to a hospital or an out-patient clinic to the perioperative period, diagnoses osteoporosis and implements a fall prevention program. Currently in Scotland there are three medical centers treating a population of 1 million patients, with an average of 6,500 fractures a year. In the United Kingdom the system has been implemented in 37% of institutions as of 2011. Currently, 95% of patients with radius fractures and 97% of patients with hip fractures are under the care of FLS. FLS system triggered a 7.3% reduction in the number of proximal femur fractures across Britain. A similar system (Kaiser Southern California Healthy Bones Program) introduced in the United States by Kaiser Southern California company resulted in a 37% reduction of the number of predicted hip fractures thereby allowing a cost reduction of $30.8 million in 2007. We estimate that the introduction of a similar coordinator-based system would, during the implementation phase, turn into a cost reduction of 350-742 000 PLN.

Implementation of FLS on a large scale should become the highest priority. The Polish Osteoarthrology Society (PTOA) has been turning this idea into practice since 2008 by means of „Do Not Break” campaign that promotes the awareness of osteoporosis, falls and consequently fractures (80,000 distributed leaflets). Since 2012, PTOA also has implemented in 100 orthopedic wards a pilot program training nurses to implement fracture prevention program that includes: identifying patients with low-energy fractures, promoting fracture prevention, and collecting questionnaires on fractures and forwarding them to the headquarters of PTOA for further analysis.

Czerwiński E, Boczoń K, Kumorek A

X Sympozjum Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy
IV Krakowskie Sympozjum Osteoporozy

Streszczenia opublikowano:
Materiały kongresowe: STRESZCZENIA PRAC – ABSTRACTS, s38-39.

R7
JAK OCENIĆ RYZYKO ZŁAMANIA U KOBIET PO MENOPAUZIE

Pierre D. Delmas, M.D., Ph.D.,
Professor of medicine, University Claude Bernard and Inserm Research Unit 403, Lyon, France

Gęstość mineralna kości długich oceniana metodą dwuenergetycznej absorpcji promieniowania rentgenowskiego jest jak dotąd głównym czynnikiem determinującym złamania osteoporotyczne kościa, a wartość kryteriów dla osteopenii i osteoporozy opartych na szczytowej masie kostnej zaproponowanych przez WHO została potwierdzona u kobiet w dużych prospektywnych badaniach epidemiologicznych. Głównymi czynnikami ryzyka złamań co najmniej częściowo niezależnymi od BMD są wiek, kliniczne czynniki ryzyka (jak złamanie bliższego odcinka kości udowej w rodzinie, wcześniejsze złamania osteoporotyczne, niska masa ciała), ocena ultradźwiękowa kości, zwiększony obrót kostny oceniany przy użyciu markerów kostnych. Dlatego jest istotnym zdefiniowanie, jak te parametry powinny być analizowane, aby zwiększyć efektywność całkowitej oceny ryzyka złamań. Przeanalizowaliśmy ten problem w oparciu o dane z badania EPIDOS, badania prospektywnego dotyczącego czynników determinujących złamania bliższego odcinka kości udowej przeprowadzonym u ponad 7500 zdrowych kobiet powyżej 75 roku życia w obserwacji 3-4 letniej. Kombinacja klinicznych czynników ryzyka i/lub markerów kostnych z pomiarem DXA polepsza możliwość przewidywania złamania w biodrze w porównaniu z jedynym pomiarem DXA w bliższym odcinku uda . Przy braku pomiaru DXA kombinacja pomiaru ultradźwiękowego i markerów kostnych dostarcza podobną czułość i specyficzność. W opracowaniu zostaną przedstawione dane uzyskane u młodszych grup wiekowych oraz przedyskutowane zostaną aspekty tterapeutyczne.

R7
HOW TO ASSESS THE RISK OF FRACTURES IN POSTMENOPAUSAL WOMEN

Pierre D. Delmas, M.D., Ph.D.,
Professor of medicine, University Claude Bernard and Inserm Research Unit 403, Lyon, France

A long bone mineral density (BMD) as assessed by dual energy X-ray absorptiometry (DXA) is by far the major determinant of fragility fractures, and the cutoffs for osteopenia and osteoporosis based on peak bone mass proposed by the WHO have been validated in women in large propective epidemiological studies. Major risk factors for fractures that are – at least in part- independent from BMD include age, some major clinical risk factors (such as maternal history of hip fracture, prevalent fragility fractures, a low body weight), ultrasound evaluation of bone and increased bone turnover assessed by bone markers. It is important, therefore, to define how these parameters should be combined to improve the global assessment of fracture risk. We have addressed this issue using data from the EPIDOS study, a prospective study of the determinants of hip fracture performed in more that 7,500 healthy women > 75 years of age followed for 3 to 4 years. The combination of clinical risk factors and/or bone markers with DXA improves the prediction of hip fracture obtained with hip DXA alone. In the absence of DXA, a combination of heel utrasound and bone markers provides similar sensitivity and specificity. Data obtained with younger cohorts will be reviewed, and therapeutic will be discussed.

II Krakowskie Sympozjum – Osteoporoza w życiu, praktyce i teorii
Kraków 30.09 – 01.10.1995

Streszczenia:
Materiały kongresowe: REFERATY, s12.

OCENA GĘSTOŚCI MINERALNEJ W DALSZYM ODCINKU KOŚCI PROMIENIOWEJ U BYIYCH PRACOWNIKÓW HUTY ALUMINIUM
Doniesienie wstępne

E. Czerwiński, J. Friedlein, R.T. Kukiełka
Klinika Ortopedii Collegium Medicum UJ, Kraków ul. Kopernika 19a

Fluor powoduje zwiększenie masy kości poprzez stymulacje procesów osteogenezy. Efekt ten wykorzystuje się w leczeniu osteporozy. Narażenie na przewlekle zatrucie związkami fluoru w hutach aluminium, może powodować fluorozę przemysłową, charakteryzującej się zwiększoną zawartością minerałów w tkance kostnej. Wiado¬mym jest, że po zaprzestaniu ekspozycji fluor jest stopniowo eliminowany z kośćca. Ponieważ jest prawdopodobne, że podobny proces zachodzi u pacjentów z osteopo-rozą po przerwaniu terapii fluorem, podjęliśmy próbę oceny gęstości mineralnej kości u bytych pracowników huty.
Do badań wybrano 169 osobową grupę mężczyzn w wieku średnio 50.0 lat, którzy pracowali w Hucie Aluminium Skawina przed jej zamknięciem (1981 rok), przez co-najmniej 5 lat (średnio 12.9 lat). Grupę kontrolną stanowiło 29 mężczyzn w tym sa¬mym przedziale wiekowym nie narażonych na związki fluoru.
U wszystkich wykonano badanie densytometryczne dystalnego odcinka przedramie¬nia aparatem Osteometer 100. Analizom poddano wyniki oznaczeń w odcinku distal i ultradistal w obu grupach. Stwierdzono niższą gęstość mineralną kości w odcinku distal i ultradistalnym byłych pracowników Huty w stosunku do grupy osób pra¬cujących bez narażenia na fluor w przedziale wiekowym 40-44 oraz 50-54 lat. Różnice te były większe w zakresie pomiarów gęstości kości gąbczastej.