VII Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy

27-28.09.2019, Kraków

Centrum Kongresowe:
Auditorium Maximum Uniwersytetu Jagiellońskiego
ul. Krupnicza 33
31-123 Kraków

Przewodniczący Komitetu Naukowego:
Prof. dr hab. med. Edward Czerwiński

Główne tematy kongresu:
– Osteoporoza
– Osteoartroza
– Sarkopenia

Otwarcie Kongresu: 27.09.2019 o godz. 9.00.
Zamknięcie Kongresu 28.09.2019 o godz. 18.00.

Oficjalnymi językami kongresu będą język angielski i polski. Przewidziane jest tłumaczenie symultaniczne.

Uczestnicy Kongresu otrzymają punkty edukacyjne.

Kontakt z organizatorem:
Komitet Organizacyjny
VII Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy
ul. Kopernika 32
31-501 Kraków
tel. 12 430 32 20
fax. 12 430 32 17

Więcej informacji wkrótce.

EFORT 2018

30.05-01.06.2018, Barcelona, Hiszpania

Centrum Kongresowe:
FIRA de Barcelona
Hall 8, Fira Gran Via
Carrer de l’Alumini, s/n
Catalonia | Spain

Przyjmowanie abstraktów do 12.11.2017.
Pełny program opublikowany zostanie 15.03.2018.

Oficjalnym językiem spotkania będzie język angielski.

Więcej informacji oraz rejestracja na stronie www.

XXXIV Konferencja Naukowo-Szkoleniowa Ortopedów Wojska Polskiego

11-13.05.2017, Ełk

Miejsce obrad:
Hotel Rydzewski,
ul. Armii Krajowej 32, Ełk

Przewodniczący Komitetu Naukowego:
Płk Prof. dr hab. n. med. Edward Golec

Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego:
Ppłk lek. Dariusz Klekotko

Kontakt w sprawach naukowych:
Płk Prof. dr hab. n. med. Edward Golec
Kierownik Kliniki Chirurgii Urazowej i Ortopedii
5 Wojskowy Szpital Kliniczny z Polikliniką
SP ZOZ w Krakowie
im. gen. brygady prof. dr. hab. n. med. Mariana Garlickiego
ul. Wrocławska 1-3
30-901 Kraków
tel. 12 630 82 02
e-mail: 5wsk.ort-tra@wp.mil.pl

Kontakt w sprawach organizacyjnych:
Ppłk lek. Dariusz Klekotko
Ordynator Oddziału Urazowo-Ortopedycznego
108 Szpital Wojskowy z Przychodnią
Samodzielny Publiczny ZOZ w Ełku
ul. Kościuszki 30
19-300 Ełk
tel. 87 621 98 80

Więcej informacji oraz rejetsracja na stronie www.

European Knee Society 2016 Spring Training Course

31.03-01.04.2016, Berlin, Niemcy

W programie sesje tj.:
– Analysis of deformities
– Principles and technique in deformity correction
– Unicompartimental OA: Osteotomy vs. UKA
– Principles in UKA
– PF-replacement and combined PFJ/Uni
– Alternatives? Kinespring, Interpos. Spacers, Hemi-Cap
– What is the biomechanical goal in TKA?
– Indication: Is there any evidence?
– Patients expectations and outcome
– Implant position: What are we aiming for?
– Preoperative planning and patient preparation
– Approaches in TKA
– Navigation and PSI: Helpful or not?
– All-Femur first technique
– Extension-Gap first technique
– Managing the Varus-Knee
– Managing the Valgus-Knee
– Managing flexion contracture
– Managing patellofemoral problems
– Should I do my TKA as a one-day procedure?
– Should I preserve my ACL and PCL?
– Should I change my perioperative management? The ECG
– Should I do kinematic Alignment?
– Infection
– Loosening and bone loss
– Instability
– Malpositioning
– The stiff knee
– Systematic algorithm for painful UKA/TKA

W planie również sesja zatytułowana „My worst Case”.

Kontakt z organizatorem:
Professional Congress Organizer (PCO)
MCI Deutschland GmbH | MCI – Berlin Office
Markgrafenstrasse 56 | 10117 Berlin | Germany |
Tel: +49 (0)30 20 45 90 | Fax: +49 (0)30 20 45 950

Więcej informacji oraz rejestracja na stronie www.

TERAPIA SEKWENCYJNA I SKOJARZONA W OSTEOPOROZIE

VI Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 25-26.09.2015

L15

Terapia sekwencyjna i skojarzona w osteoporozie

Czerwiński E. ^1,2, Osieleniec J.², Rozpondek P.²

¹Zakład Chorób Kości i Stawów, Wydział Nauk o Zdrowiu, Uniwersytet Jagielloński Collegium Medicum

²Krakowskie Centrum Medyczne, Kraków

Słowa kluczowe: osteoporoza, terapia sekwencyjna, terapia skojarzona

Stosowane obecnie leki w terapii osteoporozy zmniejszają ryzyko wystąpienia złamań, ale nie eliminują go całkowicie. W zależności od rodzaju leku i miejsca złamania udaje się zmniejszyć względne ryzyko wystąpienia złamań kręgów o 41-70%, złamań pozakręgowych o 16-53% i złamań bkk udowej o 40-51%. Część pacjentów mimo prawidłowo prowadzonego leczenia doznaje kolejnych złamań i/ lub dalszego spadku gęstości mineralnej kości (BMD). Między innymi z tego powodu w leczeniu osteoporozy rozważa się stosowanie terapii sekwencyjnej i/ lub skojarzonej, która ma na celu poprawę skuteczności leczenia, czyli dalsze zmniejszenie ryzyka wystąpienia złamań.

Potencjalne modele terapii sekwencyjnej obejmują zastosowanie po leku antyresorpcyjnym preparatu o działaniu anabolicznym lub odwrotnie po leku anabolicznym podanie preparatu antyresorpcyjnego. Trzeci model dotyczy zastosowania kolejno różnych leków antyresorpcyjnych.

U osób dotychczas leczonych bisfosfonianami zmiana terapii na teryparatyd powoduje w zakresie kręgosłupa i bkk udowej dalszy wzrost BMD, z wyjątkiem pierwszych 6 m-cy, kiedy to obserwuje się w zakresie bkk udowej przejściowy spadek BMD. Stwierdzany wzrost BMD jest jednak mniejszy w porównaniu do osób nieleczonych bisfosfonianami i otrzymujących teryparatyd w monoterapii (badanie EUROFORS).

Leczenie anaboliczne może być zastosowane u pacjentów dotychczas leczonych bisfosfonianami choć w początkowym okresie leczenia (6 m-cy) skuteczność terapii anabolicznej może być u tych chorych obniżona szczególnie w zakresie bkk udowej.

U pacjentów uprzednio leczonych denosumabem podanie teryparatydu pozwala utrzymać wartość BMD w zakresie kręgosłupa, ale bez dalszego jej wzrostu, natomiast nie zapobiega utracie BMD w zakresie bkk udowej.

Odwrotny schemat leczenia sekwencyjnego, tj. zastosowanie najpierw leku anabolicznego, a po nim leku antyresorpcyjnego wynika przede wszystkim z faktu, że czas trwania terapii teryparatydem ograniczony jest do maksymalnie 24 miesięcy, zaprzestanie tego leczenia wiąże się z postępującym spadkiem BMD. Udowodniono, że zastosowanie leków antyresorpcyjnych tj. bisfosfonianów (badanie PATH) lub denosumabu (badanie DATA SWITCH) zaraz po zakończeniu terapii teryparatydem powoduje utrzymanie uzyskanego efektu terapeutycznego i dalszy wzrost BMD i ten model terapii sekwencyjnej uważa się za optymalny.

Trzeci model terapii sekwencyjnej obejmuje zastosowanie kolejno różnych leków antyresorpcyjnych. U osób dotychczas leczonych alendronianem zmiana terapii na denosumab prowadzi do większego wzrostu BMD w zakresie bkk udowej i kręgosłupa w porównaniu do zmiany na ibandronian (badanie TTI) lub risedronian (badanie TTR) oraz w porównaniu do osób kontynuujących alendronian (badanie STAND).

W przypadku terapii skojarzonej, czyli jednoczasowym stosowaniu co najmniej dwóch różnych leków celem jest uzyskanie większego efektu terapeutycznego niż przy stosowaniu leków w monoterapii.

Jednoczesne stosowanie alendronianiu i teryparatydu nie przynosi dodatkowych korzyści w postaci zwiększenia BMD i nie jest zalecane (badanie PATH). Brak jest synergistycznego działania obu leków stosowanych jednocześnie.

Przy łącznym stosowaniu zoledronianiu z teryparatydem tylko w pierwszych 3-6 miesiącach terapii skojarzonej obserwowany wzrost BMD w zakresie kręgosłupa i bkk udowej jest większy niż w monoterapii poszczególnymi lekami, po roku leczenia brak jest przewagi terapii skojarzonej nad monoterapią.

W przeciwieństwie do bisfosfonianów terapia skojarzona denosumabu z teryparatydem daje wzrost BMD większy niż przy stosowaniu tych leków w monoterapii (badanie DATA i DATA-Extension). Wzrost ten dotyczy wszystkich lokalizacji szkieletu i jest większy niż obserwowany w rejestracyjnych badaniach klinicznych dla poszczególnych leków stosowanych w monoterapii.

We wszystkich dotychczas opublikowanych badaniach dotyczących leczenia sekwencyjnego lub skojarzonego oceniano głównie wpływ różnych schematów leczenia na zmianę BMD i ewentualnie poziom markerów obrotu kostnego, zwykle trwały one zbyt krótko lub obejmowały zbyt małą grupę pacjentów aby można było wyciągnąć wnioski dotyczące wpływu na częstość złamań. Brak jest dużych, randomizowanych badań oceniających wpływ różnych modeli leczenia bezpośrednio na ryzyko wystąpienia złamań.

Koncepcja leczenia sekwencyjnego i/ lub skojarzonego wydaje się słuszna, szczególnie przy wystąpieniu kolejnych złamań mimo stosowanego dotychczas leczenia, przy konieczności zakończenia leczenia danym lekiem (np. bisfosfoniany po około 5. latach leczenia) u osób obarczonych dużym ryzykiem wystąpienia złamania i wymagających przedłużonej terapii.

L15

Sequential and combination therapy in osteoporosis

Czerwiński E. ^1,2, Osieleniec J.², Rozpondek P.²

¹Department of Bone and Joint Diseases, Faculty of Health Sciences, Jagiellonian University Medical College

²Cracow Medical Centre

Key words: osteoporosis, sequential therapy, combination therapy

Currently used osteoporosis drugs reduce the risk of fractures, but does not eliminate it entirely. Depending on the type of medication and the fracture loacation it is possible to reduce the relative risk of vertebral fractures by 41% -70%, non-vertebral fracture by 16-53% and hip fractures by 40-51%. Some patients despite an appropriate treatment sustain further fractures and/or a further decline in bone mineral density (BMD). This is one of the reasons why sequential and/or combination therapy is considered for the treatment of osteoporosis to improve the treatment efficacy thus reducing the risk of fractures.

Potential models of a sequential therapy include: the use of an anabolic drugs after an antiresorptive drug or vice versa – an antiresorptive drug after an anabolic drug. The third model is a successive administration of different antiresorptive agents.

In patients previously treated with bisphosphonates a subsequent use of teriparatide results in an increase of spine and hip BMD, except for the first 6 months when a temporary decline in hip BMD is observed. The BMD rise is smaller compared to the results of bisphosphonate-naïve patients treated with teriparatide alone (EUROFORS study).

Anabolic treatment can be used in patients previously treated with bisphosphonates however, in the first 6 months of treatment the efficacy can be lower, particularly in the hip.

Switching from denosumab to teriparatide can help maintain spine BMD without a further increase, but it will not prevent the loss of BMD in the hip.

An opposite sequential regimen i.e. the use of antiresorptive drug after an anabolic drug is primarily the effect of the fact that the duration of teriparatide treatment is limited to a maximum of 24 months and the discontinuation is associated with a progressive decrease in BMD. It has been demontrated that the use of antiresorptive agents such bisphosphonates (PATH study) or denosumab (DATE SWITCH study) immediately after teriparatide therapy results in maintaining the therapeutic effect and a further BMD increase, therefore this pattern of sequential therapy is considered optimal.

The third therapeutic scheme involves the sequential use of different antiresorptive agents. In patients previously treated with alendronate a shift to denosumab change leads to a greater increase in BMD in hip and spine as compared to a shift to ibandronate (TTI study) or risedronate (TTR study) or as compared to patients remaining on alendronate (STAND study).

In the case of a combination therapy (a simultaneous use of at least two different drugs) the aim is to obtain a greater therapeutic effect than in a monotherapy.

Concomitant administration of alendronate and teriparatide does not produce additional benefits such as an increased BMD and is not recommended (PATH study). There is no synergistic effect of the two drugs used concurrently.

In the case of a combined use of zoledronate of teriparatide only the first 3-6 months bring an increase in spine and hip BMD greater than in a respective monotherapy and after a year there is no advantage of the combination therapy over monotherapy.

Unlike in the case bisphosphonates, combination of denosumab and teriparatide generates a BMD increase greater than in the stand-alone therapy (DATA study and DATA-Extension). This increase is observed in the entire skeleton and is greater than observed in the registration trials for each drug administered alone.

All to-date published studies on the sequential or combination treatment focused mainly on the effect of various regimens on BMD or the level of bone turnover markers. They usually were not long enough or included too few patients to facilitate any conclusions on the impact on the fracture incidence. There are no large, randomized studies evaluating the efficacy of different treatment patterns on the fracture risk.

The concept of sequential and/or combination therapy appears to be valid, particularly when subsequent fractures occur despite ongoing treatment or in the case of drug discontinuation (e.g. bisphosphonates after five years of treatment) in patients in high risk of fractures and requiring prolonged treatment.

CO-MANAGEMENT OF FRAGILITY FRACTURES

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 29.09-1.10.2011

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2011, vol 13 (Suppl. 1). str 58-60

L15

CO-MANAGEMENT OF FRAGILITY FRACTURES

Maalouf G.

Chairman of the Musculoskeletal Department, Bellevue University Medical Center, Mansourieh-Lebanon www.bmchcs.com

Keywords: Osteoporosis, Fragility Fracture, Osteo-Geriatrics

Introduction: Worldwide the population shift towards elderly people. In the year 2050, 38.5% of the Japanese population will be over the age of 65 years. More frequent falls and osteoporosis result in a dramatic increase of fragility fractures. In Europe an osteoporotic fracture occurs every 8 seconds.

·Main challenges are:

·About 60% of these patients have 3 or more co-morbidities like dementia, heart insufficiency or pulmonary problems.

·High complication and revision rates because of weak bone and suboptimal hardware and poor surgical techniques.

·Unsatisfactory functional outcomes: many of these patients do not return to their previous level of activity and quality of life.

·Increasing demands of elderly people: Many of them still want to be very active.

·Insufficient prophylaxis for subsequent osteoporotic fractures.

·High readmission rates.

Treatment goals

·To treat pain adequately.

·To fix fractures (mainly hip fractures) as soon as possible and in a way that allows for immediate full weight bearing.

·To avoid surgical and medical complications („single shot surgery”).

·To treat the co-morbidities and medical problems because „it’s more than just a fracture”.

·To return to the same quality of life.

·To prevent secondary fractures.

Solutions for the medical problems of geriatric fracture patients

Because the problems fragility fracture patients have are numerous and not exclusively on the orthopaedic field, they need to be treated in a model of co-managed care. Geriatric fracture patients are not solely elderly adults but can be seen more as an independent groups of patients with specific rules of treatment, comparable to pediatrics on the other end of live. The principles of co-managed care are:

·Team approach from admission until completion of rehabilitation

·Interdisciplinary care with co-ownership, protocol driven treatment pathways and a prioritization of patients.

·Consented guidelines for the treatment.

The treatment may be divided in three phases:

Preoperative assessment

·The general preoperative workup of the geriatric fracture patients has to be divided from a medical stabilization that may become necessary in selected cases. The preoperative assessment may of the vast majority of patients does not consume more time than in younger patients if organized well.

·Fragility fracture patients may not stay longer than absolutely necessary in the emergency department.

·At that point of time the status of the patient should only be optimized if the measure lowers the risk for surgery. If the risk for surgery may not be influenced in a positive way, the risk has to be taken by the patient, relatives and physicians without any further delay in time because the risks of delaying surgery then would add to the risk of surgery itself.

Surgical treatment

Postoperative management

·Adequate pain treatment without NSAR

·Fluid and electrolyte balance

·Thromboprophylaxis

·Mobilization and rehabilitation

·Delirium prevention and treatment

·Correction of polypharmacy

·Correction of malnutrition

·Prevention of secondary fractures

Solutions for the surgical problems of geriatric fracture patients

Implants

·In many respects, the locking plates – although not having been designed for osteoporotic bone specifically – have revolutionized operative care of the fragility fracture.

·Nails with angular stable locking.

·Bicortical screw purchase is necessary.

·Blades instead of screws because blades offer an increased implant bone contact area.

Techniques

·Functional reduction with restoration of axes and angles.

·Relative stability with secondary bone healing.

·Long, splinting construct, gentle, indirect maneuvers.

Summary

·The scope of the problem can be better addressed through an orthogeriatric co managed approach

·Comprehensive patient evaluation including geriatric assessment has an impact on improved patient outcome

·In UK, government has decided to reimburse hip fracture care according to its quality – as recorded in the National Hip Fracture Database.

L15

Leczenie towarzyszące złamaniom osteoporotycznym

Maalouf G.

Chairman of the Musculoskeletal Department, Bellevue University Medical Center, Mansourieh-Lebanon www.bmchcs.com

Słowa kluczowe: osteoporoza, złamania osteoporotyczne, osteogeriatria

Wprowadzenie: Światowa populacja starzeje się. W 2050 roku 38,5% populacji japońskiej będzie powyżej 65 roku życia. Z powodu zwiększonej częstości upadków oraz osteoporozy dramatycznie wzrosła ilość złamań osteoporotycznych. W Europie co 8 sekund ktoś ulega złamaniu osteoporotycznemu.

Główne wyzwania:

·Około 60% pacjentów posiada 3 lub więcej chorób współistniejących jak: demencja, niewydolność serca, problemy pulmonologiczne.

·Duża liczba powikłań i rewizji z powodu słabych kości, nieoptymalnego sprzętu i kiepskich technik chirurgicznych.

···Niewystarczająca profilaktyka kolejnych złamań osteoporotycznych.

·Wysoki wskaźnik ponownych przyjęć do szpitala.

Cele leczenia:

·Odpowiednie leczenie bólu.

·Wdrożenie leczenia złamań (głównie szyjki kości udowej) najszybciej jak to możliwe, w sposób umożliwiający natychmiastowe całkowite obciążenie.

·Unikanie chirurgicznych i medycznych komplikacji (pojedynczy szybki zabieg).

·Leczenie chorób współistniejących i problemów medycznych ponieważ „to więcej niż tylko złamanie”.

·Powrót do tej samej jakości życia.

·Zapobieganie kolejnym upadkom.

Rozwiązania problemów medycznych pacjentów geriatrycznych ze złamaniem:

Biorąc pod uwagę fakt, że pacjenci ze złamaniami osteoporotycznymi mają liczne problemy, nie tylko z zakresu ortopedii, potrzebują oni modelu leczenia opartego na współdziałającym systemie opieki. Pacjenci geriatryczni ze złamaniami nie są jedynie osobami w podeszłym wieku. Mogą być rozpatrywani jako oddzielna grupa pacjentów ze specjalnymi sposobami postępowania, porównywalnie jak w pediatrii, tylko że na drugim końcu życia. Zasady współzarządzania opieką są następujące:

·Zespołowe podejście od rozpoznania do zakończenia rehabilitacji

·Interdyscyplinarna opieka z współwłasnością, zasady postępowania oparte na protokole, stawianie dobra pacjenta na pierwszym miejscu

·Stałe wytyczne leczenia

Leczenie może być podzielone na trzy fazy:

Przedoperacyjne

·Ogólne przedoperacyjne postępowanie w złamaniu u pacjenta geriatrycznego musi być zależne od medycznej stabilizacji. Może się to okazać niezbędne w wybranych przypadkach. Postępowanie przedoperacyjne, jeśli dobrze zorganizowane, nie zajmie więcej czasu niż u młodszych pacjentów.

·Pacjenci ze złamaniami osteoporotycznymi powinni pozostawać na pogotowiu tylko tyle czasu ile to konieczne.

W tym czasie należy sprowadzić stan pacjenta do optimum, jeśli zmniejsza to ryzyko zabiegu chirurgicznego. Jeśli nie ma możliwości obniżenia ryzyka zabiegu, wtedy pacjent, rodzina lub lekarz musi podjąć to ryzyko ponieważ wszelkie opóźnienia zabiegu chirurgicznego będą w efekcie podnosiły ryzyko samego zabiegu.

Leczenie chirurgiczne

Postępowanie pooperacyjne

Rozwiązania chirurgicznych problemów pacjentów geriatrycznych ze złamaniami

Implanty

Techniki

Podsumowanie

ZASTOSOWANIE RANELINIANU STRONTU W LECZENIU OSTEOARTROZY

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 20-21.09.2013

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2013, vol 15 (Suppl. 2).str 53-54

L14

ZASTOSOWANIE RANELINIANU STRONTU W LECZENIU OSTEOARTROZY

E.Czerwiński^1,2,3, M.Berwecka², K.Boczoń²

¹Krakowskie Centrum Medyczne, Kopernika 32, 31-501 Kraków, www.kcm.pl

²Zakład Chorób Kości i Stawów, WNZ, Uniwersytet Jagielloński Collegium Medicum

³Polskie Towarzystwo Osteoartrologii, Kopernika 32, 31-501 Kraków

ranelinian strontu, osteoartroza, DMOAD, MRI

         Osteoartroza jest najczęstszą chorobą stawów. Po 65r.ż. dotyczy 68% kobiet i 58% mężczyzn. Niestety nadal nie dysponujemy lekiem, który wpływałby zarówno na dolegliwości (SMDOAD – Symptom Modyfying OA Drugs), jak i na przebieg zmian osteoatrotycznych (

         Celem badania SEKOIA (Strontium Ranelate Efficacy in Knee Osteoarthritis tria40 mm VAS) oraz zmiany radiologiczne w skali Kellgrena i Lawrence’a 2-3° (szerokość szpary nie mniej niż 2,5mm). Pacjenci byli w średnim wieku 62,3 lat (7,0), kobiety stanowiły 71% grupy. U 62% chorych stwierdzono zmiany radiologiczne w skali 2°, a u 38% 3°.

         Badanie prowadzono przez okres 3 lat w 3 grupach pacjentów: leczonych SR-1g/d, SR-2g/d oraz grupie placebo. Wyniki kliniczne oceniano wg skali WOMAC, a szerokość szpary stawowej oceniano na RTG mierzonej w przedziale przyśrodkowym (JSN – Joint Space Narrowing). Stan chrząstki i warstwy podchrzęstnej kości oceniano w badaniu MRI. W porównaniu do grupy placebo nie stwierdzono różnic w dolegliwościach wg skali WOMAC w grupie leczonej SR-1g, natomiast w grupie SR-2g zmiany były znamiennie niższe o 8 mm. Progresja zwężenia szpary stawowej w grupie placebo wynosiła 0,37 mm, natomiast w grupie SR-1g 0,23 mm, a w grupie SR-2g 0,27 mm. Różnice między grupami leczonych SR w porównaniu do placebo są statystycznie znamienne. Obniżenie całkowitej objętości chrząstki było znamiennie większe w grupie placebo w porównaniu do grupy leczonych (8,22% vs. 6,72%, p=0,003). Natomiast obniżenie to w przedziale przyśrodkowym było aż o 96% większe (13,80 vs. 0,55, p=0,023). Zmiany w szpiku kości po 3 latach w grupie leczonych były znamiennie większe w porównaniu do placebo (+0,19 vs. -0,50, p=.04) ze znacznym zwiększeniem wielkości zmian. Badania dowodzą, że SR może być zakwalifikowany jako lek modyfikujący przebieg osteoartrozy (DMOAD).

L14

APPLICATION OF Strontium ranelate IN THE TREATMENT OF OSTEOARTHRITIS

E.Czerwiński^1,2,3, M.Berwecka¹, K.Boczoń¹

¹Department of Bone and Joint Diseases Jagiellonian University Collegium Medicum

²Cracow Medical Centre, Kopernika 32, Kraków www.kcm.pl

³Polish Osteoarthrology Society, Kopernika 32, 31-501 Kraków

strontium ranelate, osteoarthritis, DMOAD, MRI

         Osteoarthritis is the most common joint disease. It affects 68% of women and 58% of men over the age of 65. Unfortunately, a cure that would affect both the ailments (SMDOAD – Symptom Modyfying OA Drugs) and the arthritic changes (DMOAD – Disease Modifying OA Drugs) is still unknown. The reason for applying strontium ranelate (SR) in osteoarthritis therapy was on one hand the known impact of SR on chondrocytes (increased synthesis of type II collagen, the increase in high-density proteoglycans), on the other hand the observed decreased progression of arthritic changes of the spine in patients treated with SR for osteoporosis. In the SOTI and TROPOS studies (4220 patients) the spine osteoarthritis was 42% less advanced in SR-treated patients as compared to the placebo group.

         The aim of the SEKOIA study (Strontium ranelate Efficacy in Knee Osteoarthritis trial) was to evaluate the effect of SR on progression of knee osteoarthritis. The study involved 1683 patients from 98 centers in 18 countries. One of the eligibility criteria was knee pain on at least half of the days of the preceding month (40 mm VAS) and on radiography Kellgren and Lawrence grade 2 or 3 (joint space width >2.5 mm).

The mean age of subjects was 62.3 years (7.0), women represented 71% of the group. 62% of patients were Kellgren and Lawrence grade 2 while 38% were grade 3.

         The study was conducted over a period of three years in three groups: two treated with respectively SR 1g/day and SR 2g/day and a placebo group. Clinical results were evaluated with WOMAC scale and joint space width was radiologically measured in the medial compartment (JSN – Joint Space Narrowing). Cartilage and subchondral bone were evaluated by MRI. There was no difference in complaints assessed by WOMAC between the placebo-treated group and the SR-1g group whereas the changes were significantly lower by 8 mm in SR-2g group. Progression in JSW narrowing in the placebo group was 0.37 mm, while in the SR-1g and SR-2g group it was 0.23 mm and 0.27 respectively. Differences between the groups treated with SR as compared to the placebo group were statistically significant. Reduction of the overall cartilage volume was significantly greater in the placebo group compared to the group treated with SR (8.22% vs. 6.72%, p=0.003). However, this decrease in the medial compartment was as much as 96% higher (13.80 vs. 0.55, p=0.023). Changes in bone marrow after 3 years in the treated group were more significant as compared to the placebo group (+0.19 vs. -0.50, p=.04) with a considerable increase in the volume of changes. Research shows that strontium ranelate may be classified as a drug-modifying osteoarthritis (DMOAD).

ULTRADŹWIĘKOWA DENSYTOMETRIA PIĘTY U DZIECI I MŁODZIEŻY UKRAIŃSKIEJ
|

X Sympozjum Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy
IV Krakowskie Sympozjum Osteoporozy

Kraków 23-26 września 1999

Streszczenia opublikowano:
Materiały kongresowe: STRESZCZENIA PRAC – ABSTRACTS, s64-65.

R18
ULTRADŹWIĘKOWA DENSYTOMETRIA PIĘTY U DZIECI I MŁODZIEŻY UKRAIŃSKIEJ

Vladislav Povoroznjuk,
Institute of Gerontology AMS of Ukraine,
Vyshgorodskaya St.67, 254114, Kyiv, Ukraine

W badaniach analizowaliśmy stan tkanki kostnej u dzieci i młodzieży obojga płci zamieszkujących Ukrainę. Celem badań było ustalenie wartości normalnych dla tkanki kostnej ukraińskich dzieci i młodzieży. Przebadano 577 zdrowych dzieci i młodzieży w wieku 7-18 lat (205 mężczyzn i 372 kobiety) używając densytometru ultradźwiękowego „Achilles+” (Lunar Corp., Madison, WI). Dokonywano pomiarów prędkości rozchodzenia się fali ultradźwiękowej (SOS, m/s), szerokopasmowego tłumienia ultradźwięków (BUA, dB/MHz) i współczynnika „Stiffness” (SI, %). Zaobserwowano wzrost z wiekiem parametrów ultrasonograficznych u obojga płci. Stwierdzono, że parametry określające stan gąbczastej tkanki kostnej, ich gęstość zwiększa się w przedziale 10-14 lat. W trakcie analiz ujawniono znaczącą korelacje pomiędzy parametrami ultradźwiękowymi i wzrostem (SOS=1413 + 0.99 x wzrost; r=0.45 ; R2*=20.2 ; p.<0.001 ; BUA=7.0 = 0.62 x wzrost ; r=0.60 ; R2=36.1 ; p.<0.001 ; SI=0.69 x wzrost – 19.6 ; r=0.60 ; R2=36.1 ; p.<0.001). W oparciu o użyte modele matematyczne wypracowane wzory, które pozwalają na obliczenie strukturalno-funkcjonalnego wieku układu kostnego (SFA BS) u dzieci i młodzieży.

SFA BS (płeć męska) = 9.01 x H + 0.06 x W + 0.04 x BUA – 7.7
(r = 0.88 ; R2 = 78 % ; p. < 0.0001)

SFA BS (płeć żeńska) = 8.02 x H + 0.05 x W – 0.008 x SOS – 13.9
(r = 0.78 ; R2 = 61 % ; p. < 0.0001), gdzie H=wzrost, W=waga

Konkludując należy stwierdzić, że podstawowe pomiary mające na celu uniknięcie rozwinięcia się osteoporozy w wieku późniejszym, powinny być przeprowadzane pomiędzy 10 i 15 rokiem życia.

R18
ULTRASOUND DENSITOMETRY OF THE CALCANEUS IN CHILDREN AND ADOLESCENTS OF UKRAINE

Vladislav Povoroznjuk,
Institute of Gerontology AMS of Ukraine, Vyshgorodskaya St. 67, 254114, Kyiv, Ukraine

The bone tissue state in children and adolescents of Ukraine, subjects of both sexes, was studied. The purpose of this study is to determine normal values in Ukrainian children and adolescents. The total of 577 healthy children and adolescents (205 males and 372 females; 7–18 years old) were examined by ultrasound bone densitometer „Achilles+” (Lunar Corp., Madison, WI). The speed of sound (SOS, m/s), broadband ultrasound attenuation (BUA, dB/MHz) and a calculated „Stiffness” index (SI, %) were measured. Ultrasound parameters increased with age in both sex (fig.1). It was found out that the ultrasound parameters characterizing the state of spongy bone tissue, its density increase during the age of 10–14 years. Results of liner regression analyses revealed a significant correlation between ultrasound parameters and height (SOS = 1413 + 0,99 * Height; r = 0,45; R2 = 20,2; p < 0,001; BUA = 7,0 + 0,62 * Height; r = 0,60; R2 = 36,1; p < 0,001; SI = 0,69 * Height – 19,6; r = 0,60; R2 = 36,1; p < 0,001). With use of the method of stepwise multiple regression mathematical models for determination of the structural-functional age of the bone system (SFA BS) in children and adolescents are worked out:
SFA BS (males) = 9,01 * H + 0,06 * W + 0,04 * BUA – 7,7
(r = 0,88; R2 = 78%; p < 0,0001);
SFA BS (females) = 8,02 * H + 0,05 * W -0,008 * SOS – 13,9
(r = 0,78; R2 = 61%; p < 0,0001), where: H – height (m), W – weight.

Fig. 1 SI values in children and adolescents in an association with age and sex.
Note: * – p < 0, 05; ** – p < 0,01; *** – p < 0,001 in comparison with the 10-year-old males and females.
In summary, basic preventive measures against the development of „future” osteoporosis in children need to be carried out during the period from 10 till 15 years.

OSTEOPOROZA JAKO MOŻLIWA PRZYCZYNA ZŁAMAŃ W ŚWIETLE DANYCH EPIDEMIOLOGICZNYCH
|

II Krakowskie Sympozjum – Osteoporoza w życiu, praktyce i teorii
Kraków 30.09 – 01.10.1995

Streszczenia:
Materiały kongresowe: REFERATY, s26.

OSTEOPOROZA JAKO MOŻLIWA PRZYCZYNA ZŁAMAŃ W ŚWIETLE DANYCH EPIDEMIOLOGICZNYCH

S. Maj
Okręgowy Szpital Kolejowy ul.Panewnicka 65 Katowice
Adres do korespondencji: Os.Dywizjonu 303 8/9 31-873 Kraków

W pracy przedstawiono wybrane dane epidemiologiczne dotyczące złamań po¬wstałych w wyniku upadku na tym samym poziomie, leczonych w szpitalach jednego województwa (katowickiego), w wybranych oddziałach (urazowo – ortopedycznych, urazowych i chirurgicznych), w ciągu jednego roku (1994). Dane pochodziły z bazy danych „Karta Statystyczna” funkcjonującej w oparciu o sieć komputerową łączącą szpitale i zawierającej informacje o wszystkich osobach leczonych szpitalnie. Z powo¬du ww. złamań leczono w badanym okresie, na terenie całego województwa, 4836 osób, w tym: 1005 – ze złamaniem kości piszczelowej i strzałkowej, 922 – ze złamaniem kości udowej (z wyjątkiem złamania szyjki udowej), 664 – ze złamaniem szyjki kości udowej, 615 – ze złamaniem kostek podudzia, 547 – ze złamaniem kości promieniowej i łokciowej, 417 – ze złamaniem kości ramiennej, 110 – ze złamaniem obojczyka i 101 – ze złamaniem kręgosłupa bez uszkodzenia rdzenia kręgowego. Grupy chorych z innymi złamaniami były mniej liczne (<100).
Następnie, ograniczając się do najliczniejszych, wymienionych wyżej grup, przedsta¬wiono częstość poszczególnych złamań (osobno u kobiet i u mężczyzn) w kolejnych dziesięcioletnich grupach wiekowych. Poszukując złamań, które mogły powstać w wyniku osteoporozy pominięto wszystkie istniejące zależności (pomiędzy rodzajem złamania a wiekiem lub płcią chorych) poza tymi, które dotyczyły osób powyżej 50 roku życia. Stwierdzono zwiększanie się zagrożenia złamaniami wraz z wiekiem w przypadku: złamań szyjki lub innych części kości udowej (u kobiet i mężczyzn), złamań kości ramiennej (u kobiet i mężczyzn), złamań kości promieniowej i łokciowej (u kobiet), złamań kości podudzia (u kobiet) oraz złamań kręgosłupa bez uszkodze¬nia rdzenia kręgowego (u kobiet i mężczyzn). Zależności takiej nie stwierdzono w przypadku złamań kości promieniowej i łokciowej (u mężczyzn), złamań kości podudzia (u mężczyzn) oraz w pozostałych wybranych grupach.

Kalkulator FRAX® – FRAX® calculator
|

Kalkulator FRAX® online – FRAX®calculator online

Kalkulator FRAX® dla populacji angielskiej może być stosowany do obliczeń dla pacjentów w Polsce.
Udostępniony w internecie: link.

FRAX® for the English population may be used in calculations for patients in Poland.
It is available in the Internet on: link.

Ręczny kalkulator FRAX® – Hand held FRAX® calculator

W załączniku znajdą Państwo informator o ręcznym kalkulatorze FRAX® dla lekarzy i dla pacjentów.

In the attachment you can find information on the hand held FRAX® calculator for doctors.

Informator: kalkulator FRAX dla lekarzy Download

Informator: kalkulator FRAX dla pacjentów Download

Information on the FRAX® manual calculator for doctors Download

L12 DYLEMATY FIZJOTERAPII W OSTEOPOROZIE
|

III Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XV Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 24-26.09.2009

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2009, vol 11 (Suppl. 2), s:60-61.

L12

DYLEMATY FIZJOTERAPII W OSTEOPOROZIE

Księżopolska-Orłowska K.

Klinika Rehabilitacji Reumatologicznej

Kierownik: doc. dr hab. med. Krystyna Księżopolska-Orłowska

Instytut Reumatologii, ul. Spartańska 1, 02-637 Warszawa

Fizjoterapia jest częścią rehabilitacji medycznej. Celem fizjoterapii jest poprawa stanu funkcjonalnego pacjenta poprzez użycie różnych form fizykoterapii, masażu i kinezyterapii.

Fizykoterapia i masaż przygotowują chorego do kinezyterapii. Zadaniem tych metod jest działanie przeciwbólowe, rozluźniające, poprawiające krążenie miejscowe. U chorych na osteoporozę największe zastosowanie ma elektroterapia, pole magnetyczne, laser, termoterapia w postaci zabiegów cieplnych i krioterapii oraz hydroterapia.

Kinezyterapia polega na zastosowaniu ćwiczeń mających na celu zwiększenie siły i wytrzymałości mięśni oraz poprawę ruchomości w obrębie stawów. W osteoporozie ma szczególne znaczenie, gdyż przywraca współpracę mięśni, koordynację ruchów i równowagę ciała oraz koryguje postawę ciała.

W rehabilitacji chorych coraz większe znaczenie mają nowe metody fizjoterapii reedukacji nerwowo – mięśniowej: terapia manualna (trakcje, mobilizacje, masaż funkcyjny), techniki tkanek miękkich (powięziowe, punktów spustowych), PNF, Kinesio – Taping.

Fizjoterapia stosowana u chorych na osteoporozę musi uwzględniać wytrzymałość mechaniczną kości. Choroby występujące wraz z wiekiem: choroba zwyrodnieniowa stawów, układu krążeniowo – oddechowego, OUN, nowotwory, ograniczają zastosowanie fizykoterapii, jak również mają wpływ na dobór i intensywność zastosowanych ćwiczeń.

L12

OSTEOPOROSIS PHYSIOTHERAPY DILEMMAS

Księżopolska-Orłowska K.

Klinika Rehabilitacji Reumatologicznej

Kierownik: doc. dr hab. med. Krystyna Księżopolska-Orłowska

Instytut Reumatologii, ul. Spartańska 1, 02-637 Warszawa, Poland

The physiotherapy is the on of the element of medical rehabilitation. The aim of the physiotherapy is to improve the patient functional abilities trough applying various methods of physicotherapy, massage and kinesiotherapy.

Physicotherapy and massage prepare the patient for kinesiotherapy. The target of those methods is to kill pain, to relax, to improve local blood circulation.

Electrotherapy, magnetic field, laser, thermotherapy as heating and cryotherapy as well as hydrotherapy are mostly used among the patients suffering from osteoporosis .

Kinesiotherapy is about the exercises which are to increase the muscles strength and to improve the joints motion range. When suffers from osteoporosis it is relevant because it restores the muscles cooperation, the movements coordination, the body balance as well as it corrects body position.

Which is neuro – muscular reeducation such as manual therapy (traction, mobilization, functional massage, soft tissues techniques), PNF, Kinesio-Taping mean more and more in the patients rehabilitation.

Physiotherapy to be used among the patients suffering from osteoporosis has to pay attention to the bone strength. The diseases to appear with age as osteoarthritis, pulmo – circulation, CNS, cancers restrict physicotherapy application. They also impact on the exercises intensity to be chosen.

ANALIZA WYBRANYCH CECH POSTAWY CIAŁA I RÓWNOWAGI W GRUPIE 71 KOBIET PO MENOPAUZIE (…)
|

I Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 6-8.10.2005

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2005, vol 7 (Suppl. 1)

L15

ANALIZA WYBRANYCH CECH POSTAWY CIAŁA I RÓWNOWAGI W GRUPIE 71 KOBIET PO MENOPAUZIE ZE STWIERDZONĄ OSTEOPOROZĄ

Szczygieł A.,¹ Ciszek E.,² Górkiewicz M.,³ Bac A.,² Sosin P.,² Czechowska D.²

¹ Katedra Fizjoterapii, Zakład Kinezyterapii AWF Kraków

² Katedra Rehabilitacji Klinicznej, Zakład Ortopedii AWF Kraków

³ Instytut Zdrowia Publicznego i Badań Populacyjnych, Zakład Epidemiologii CMUJ Kraków

Słowa kluczowe: osteoporoza, trójpłaszczyznowa diagnostyka postawy ciała, krzywizny kręgosłupa, równowaga

Wstęp

Osteoporoza, jest najczęstszą chorobą metaboliczną kości. Dotyczy co trzeciej kobiety po menopauzie oraz 70% osób po 80 roku życia. Osteoporoza powoduje nie tylko zanikanie i łamliwość kości, ale także zmiany w postawie ciała. Jednym z objawów choroby jest nasilona kifoza piersiowa („garb wdowi”). Wyrównawczo zwiększa się lordoza szyjna i lędźwiowa. Łuki żebrowe dotykają grzebieni biodrowych. Zmiany te wywołują bóle pleców, krzyża oraz mięśni przykręgosłupowych. Zaburzenia w zakresie utrzymania równowagi powodują upadki i złamania. Oprócz objawów klinicznych, zauważalnych gołym okiem, choroba ta powoduje obniżenie aktywności i jakości życia.

Cel pracy

Celem pracy była analiza stopnia zmian w budowie, postawie ciała, równowadze oraz ukształtowaniu przednio-tylnych krzywizn kręgosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowym w grupie 71 kobiet w wieku 51-80 lat ze stwierdzoną badaniem densytometrycznym osteoporozą. Badania potwierdziły występowanie odchyleń i asymetrii w postawie ciała i utrzymaniu równowagi u kobiet z osteoporozą.

Materiał i metoda

Badania posturometryczne parametrów postawy ciała w trójpłaszczyznowym układzie i równowagi 71 kobiet ze stwierdzoną osteoporozą w przedziale wiekowym od 51 do 80 roku życia przeprowadzono w Pracowni Diagnostyki Narządu Ruchu AWF Kraków wykorzystując skomputeryzowane, nieinwazyjne urządzenie Metrecom System. Zbadano parametry postawy ciała: pozycja głowy, ustawienie barków, kręgosłupa i kości krzyżowej, ukształtowanie kifozy piersiowej i lordozy lędźwiowej, oraz parametry równowagi: dystrybucję masy ciała, amplitudę i częstotliwość odchylenia rzutu środka ciężkości. Wyniki Uzyskane wyniki dla odcinka piersiowego mieszczą się w normie w 83%, dla odcinka lędźwiowego w 97% a dla kąta podstawy kości krzyżowej w 80%. Najgorszy wynik uzyskały parametry ustawienia głowy w płaszczyźnie strzałkowej (100% poza normą) i czołowej (80% poza normą).

Wnioski

W normie mieści się od 44% do 97% wartości badanych parametrów i 100% wartości średnich, za wyjątkiem parametrów ustawienia głowy. Od 66% do 78% wyników mieści się w przedziale (śr+/-SD). Nie stwierdzono zależności między wiekiem badanych kobiet a wielkością danego parametru. Wartość współczynnika korelacji bliska jest 0. Wyjątek stanowi wartość współczynnika korelacji dla ustawienia głowy, bliski jest wartości 0,3. W zakresie parametrów równowagi – rzut środka ciężkości na podłoże w grupie przebadanej jest przesunięty do tyłu i w lewo, a częstotliwość jego wychyleń jest większa w płaszczyźnie czołowej w lewą stronę. Stwierdzono również zwiększony nacisk na tyłostopie w stosunku do przodostopia. Wskazane jest kontynuowanie badań na większej grupie osób w celu lepszej i głębszej analizy kształtowania się charakterystycznych zmian parametrów postawy ciała u osób ze stwierdzoną osteoporozą.

L15

ANALYSIS OF SELECTED FEATURES OF BODY POSTURE AND BALANCE IN GROUP OF 71 WOMEN DIAGNOSED WITH OSTEOPOROSIS

Szczygieł A.,¹ Ciszek E.,² Górkiewicz M.,³ Bac A.,² Sosin P.,² Czechowska D.²

¹ Katedra Fizjoterapii, Zakład Kinezyterapii AWF Kraków

² Katedra Rehabilitacji Klinicznej, Zakład Ortopedii AWF Kraków

³ Instytut Zdrowia Publicznego, Zakład Epidemiologii CMUJ Kraków

Keywords: osteoporosis, three-dimensional diagnostics of body posture, spinal curvature, balance

The purpose of the work was an attempt at the analysis of the degree of changes in the body structure and posture and the spinal curvature in sagittal plane. The subjects were 71 women at the age of 51-80 with osteoporosis diagnosed by means of densitometry.

The research was done in the posture diagnostic laboratory at the Academy of Physical Education in Kraków using Metrecom System – non-invasive computerized method examining body posture in three planes.

The results confirmed the existence of various postural faults and asymmetry in the posture of women suffering from osteoporosis and the usefulness of the diagnostic method used in the research.

Identyfikacja zniekształceń trzonów kręgowych w populacji (…)
|

II Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIV Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 11-13.10.2007

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2007, vol 9 (Suppl. 2), s104-105.

L12
IDENTYFIKACJA ZNIEKSZTAŁCEŃ TRZONÓW KRĘGOWYCH W POPULACJI POLSKIEJ PRZY UŻYCIU MORFOMETRII DENSYTOMETRYCZNEJ – WYNIKI BADAŃ PROGRAMU EPOLOS

Skowrońska-Jóźwiak E.1, Płudowski P.2, Kozdraj T.3, Karczmarewicz E.2, Lewiński A.1, Lorenc R.2

1 Klinika Endokrynologii i Chorób Metabolicznych, Uniwersytet Medyczny w Łodzi. Instytut Centrum Zdrowia Matki Polki Łódź, ul. Rzgowska 281/289
2 Zakład Biochemii, Instytut Zdrowia Dziecka, Warszawa
3 Zakład Technik Komputerowych i Statystyki Medycznej, Uniwersytet Medyczny w Łodzi

Słowa kluczowe: złamania trzonów kręgowych, zniekształcenia trzonów kręgowych morfometria densytometryczna

Celem badania było określenie częstości występowania bezobjawowych zniekształceń trzonów kręgowych u zdrowych osób populacji polskiej przy wykorzystaniu morfometrii densytometrycznej (MXA) i porównanie wyników z danymi z piśmiennictwa uzyskanymi innymi technikami.
Badaniu poddano 965 osób, w tym 616 kobiet i 349 mężczyzn w wieku od 18-79 roku życia, dotąd nieleczonych z powodu osteoporozy. Uwidoczniono kręgi od T4 do L4. Boczne skany kręgosłupa piersiowo-lędźwiowego wykonano aparatem Expert-XL. Oznaczano sześć punktów w celu wyznaczenia przedniej (Ha), środkowej (Hc) i tylnej (Hp) wysokości trzonów kręgowych Th4-L4. Kręg uznawano za zniekształcony/złamany jeśli którakolwiek Komputerowych wartości Ha/Hp, Hc/Hp lub Hp/Hp kręgu następnego lub Hp/Hp kręgu poprzedniego była niższa niż 3 SD od średniej wartości referencyjnej.
Wyniki
Analizie poddano 9675 kręgów. 167 (1,75%) kręgów zostało ocenione jako zniekształcone, występowały one u 113 pacjentów (11,7 % badanych osób). U 81 osób (74% osób ze złamaniami; 8,4% populacji badanej) wykazano pojedyncze złamanie, a u 28 osób występowały mnogie deformacje. Złamania występowały u 108 kobiet (11,5% kobiet) i 42 mężczyzn (12,03% badanych mężczyzn). Dominowały zniekształcenia pierwszego stopnia. Częstość zniekształceń rosła z wiekiem; u kobiet 86 złamań wystąpiło w grupie powyżej 55 roku życia, 13 – grupie 18-45 lat i 9 w grupie 45-55 lat. U mężczyzn w grupie 18-45 lat stwierdzono 10 deformacji, w grupie 45-55 lat – 4, zaś w grupie powyżej 55 lat – 45. Najczęściej obserwowano deformacje kręgu Th8 i Th6.
Wnioski:
1. Bezobjawowe deformacje trzonów kręgowych występują w badanej populacji z częstością ok. 12%.
2. Dane te są zbliżone do wyników uzyskanych w badaniach morfometrii rentgenowskiej w badaniach EVOS.
3. Morfometria densytometryczna jako badanie nieinwazyjne może stać się przydatnym narzędziem w diagnostyce złamań trzonów kręgowych.

L12
IDENTIFICATION OF VERTEBRAL DEFORMITIES IN POLISH POPULATION ON MORPHOMETRIC X-RAY ABSORPTIOMETRY – RESULTS OF EPOLOS STUDY

Skowrońska-Jóźwiak E.1, Płudowski P.2, Kozdraj T.3, Karczmarewicz E.2, Lewiński A.1, Lorenc R.2

1 Department of Endocrinology and Metabolic Diseases, The Medical University of Łódź, ul. Rzgowska 281/289, Poland
2 Department of Biochemistry, The Children’s Memorial Institute, Warsaw, Poland
3 Department of Computer Science and Medical Statistics, The Medical University of Łódź, Poland

Key words: vertebral deformities, vertebral fractures, morphometric x-ray absorptiometry

The goal of the study was determination of the incidence of asymptomatic vertebral deformities in healthy persons of the Polish population, based on morphometric x-ray absorptiometry (MXA) and comparison of results with data from literature, obtained by other techniques.
Patients and methods
The study involved 965 persons, including 616 women and 349 men at the age of 18-79 years, untreated for osteoporosis before. T4 to L4 vertebrae were revealed. Lateral scans of the thoracic-lumbar spine were made with an Expert-XL densitometer. Six point digitization were used to calculate the anterior (Ha), central (Hc), and posterior (Hp) height of the vertebral bodies Th4-L4. Vertebra were defined as having prevalent deformities when at least one ratio value (Ha/Hp, Hc/Hp, Hp/Hp up, or Hp/Hp low) fell 3 SD below or even more than the reference mean of that ratio at any vertebral level.
Results
The analysis was performed on 9675 vertebrae, where 167 (1.75%), evaluated as deformed, occurred in 113 patients (11.7 % of the examined patients). In 81 persons (74% patients with fractures; 8.4% of the studied population), single fractures were demonstrated, while in 28 persons, multiple deformities prevailed. Fractures occurred in 108 women (11.5% women) and 42 men (12.03% of the examined men). First degree deformities dominated. The incidence of deformities rose with age; in women 86 fractures were found in the group above the 55th year of life, 13 – in the group of patients at 18-45 and 9 in the group at the age of 45-55. In the group of male patients at the age of 18-45 years, 10 deformities were diagnosed, in the group of 45-55 years – 4 deformities, while 45 deformities were found in the age group above 55. Deformities of Th8 and Th6 vertebrae were most frequently observed.
Conclusions
1. Asymptomatic deformities of vertebrae occur in the studied population with the incidence rate of approximately 12%
2. The obtained results are close to the data demonstrated in x-ray morphometric studies within the EVOS Programme.
3. Densitometric morphometry, as a non-invasive technique, may turn out to be a useful tool in the diagnostics of vertebral fractures.

Rational Use of Bisphosphonates for the Treatment of Osteoporosis
|

Current Osteoporosis Reports. 2004, 1(2), 17-23.

Rational Use of Bisphosphonates for the Treatment of Osteoporosis.
Mathoo J.M.R., Cranney A., Papaioannou A., Adachi J.

Autorzy w artykule piszą m.in., że wybór preparatu do leczenia osteoporozy powinien być indywidualnie dopasowany tak, aby zapobiegać utracie kości, optymalizować masę kostną i redukować występowanie złamań. Bisfosfoniany doustne są sprawdzoną, bezpieczną i efektywną grupą leków w zapobieganiu i leczeniu osteoporozy. Bisfosfoniany zawierające grupę azotanową – alendronian i rizedronian – mają niezaprzeczalną zdolność zwiększania BMD w szkielecie osiowym i w kościach kończyn oraz u osób leczonych znacząco redukują występowanie złamań kręgowych i pozakręgowych. Korzyści bisfosfonianów w zapobieganiu złamaniom kręgowym u osób z wysokim ryzykiem zostały udowodnione już w pierwszym roku terapii. Powinny one być stosowane w pierwszej kolejności u większości pacjentów z osteoporozą i osteopenią z klinicznymi czynnikami ryzyka. O ile to możliwe, powinny być podawane w schemacie 1 raz w tygodniu alendronian 75mg lub rizedronian 35mg tak by polepszyć regularność przyjmowania leku przez pacjentów i zminimalizować niepożądane efekty ze strony przewodu pokarmowego. Nie przeprowadzono jeszcze bezpośredniego badania ze złamaniem jako punktem granicznym dla ustalenia czy którykolwiek z bisfosfonianów jest bardziej korzystny od pozostałych. Etidronian, pomimo że bezpieczny i efektywny w zwiększeniu masy kostnej w kręgosłupie i redukcji złamań kręgowych, w świetle jego słabszego potencjału w zapobieganiu złamaniom pozakręgowym powinien być ogólnie uważany za nieodpowiedni w porównaniu do aminobisfosfonianów.

Śmiertelność i chorobowość związana z farmakologicznym leczeniem osteoporozy po złamaniach biodra
|

Osteoporosis Int (2003) 14, 9: 722 – 727

Śmiertelność i chorobowość związana z farmakologicznym leczeniem osteoporozy po złamaniach biodra
(Mortality and morbidity associated with osteoporosis drug treatment following hip fracture)
Marilyn W. Cree(1), Angela G. Juby (2) and Keumhee C. Carriere (1,3)

(1) Department of Mathematical and Statistical Sciences, University of Alberta, Edmonton, Alberta, Canada

(2) Division of Geriatrics, Department of Medicine, University of Alberta, Edmonton, Alberta, Canada

(3) 632 Central Academic Building, Department of Mathematical and Statistical Sciences, University of Alberta, Edmonton, Alberta, T6G 2G1, Canada

Abstrakt: Nasze badanie oceniało farmakologiczne leczeniem osteoporozy po złamaniach biodra, z oceną jego zależności ze śmiertelnością i zachorowaniem pacjentów. Zgromadzono dane medyczne dotyczące grupy pacjentów powyżej 65 roku życia ze złamaniami biodra – dane dotyczyły okresu zarówno przed jak i po złamaniu biodra. Oceniano dane w okresie po złamaniu dotyczące stosowania przepisywanych lekarstw, korzystania z usług służby zdrowia. W trakcie badania dostępnych było 5 klas leków stosowanych w osteoporozie: hormonoterapia zastępcza (HTZ), bifosfoniany (BSP), kalcytonina, selektywni agoniści receptorów estrogenowych (SERM) i witamina D₃ (Rocaltrol). W okresie przed złamaniem 38 z 449 pacjentów (8 %) było leczonych lekami przeciw osteoporozie. W okresie po złamaniu 81 z 356 pacjentów (23 %) było leczonych lekami przeciw osteoporozie, z tej grupy 63 osoby przed złamaniem nie były leczone. Obie grupy, zarówno pacjentów leczonych jak i nieleczonych, cechowało podobne prawdopodobieństwo późniejszego złamania biodra (odpowiednio 6 % i 4 %) oraz złamania Colles’a (2%). Również odsetek hospitalizacji był podobny w obu grupach, dotyczyło to zarówno hospitalizacji krótkoterminowych (28 % – pacjenci leczeni, 27 % – pacjenci nieleczeni) jak i długoterminowych (odpowiednio 43 %, 37 %). Jednakże śmiertelność w grupie pacjentów leczonych była znacząco niższa. Niższa śmiertelność w grupie pacjentów leczonych oraz wiedza na temat redukcji złamań i wzroście gęstości mineralnej kości powodowanej przez leki antyresorpcyjne, skłania do przeprowadzenia randomizowanego badania celem potwierdzenia naszych przypuszczeń dotyczących celowości włączania leczenia antyresorpcyjnego pacjentom po złamaniu.

Słowa kluczowe: Osoby starsze, złamanie biodra, chorobowość, śmiertelność, osteoporoza, leczenie