12-15.05.2016, Miami, USA

Wczesna rejestracja do 29.02.2016

Uczestnicy mają możliwość uzyskania punktów CME.

W programie tematy i sesje tj:
– Reducing Readmissions and Improving Patient Outcomes with Better Care Transitions
– The Pathophysiology of Osteoporosis and Fractures
– Assessing Fracture Risk: Using DXA, FRAX, TBS and other Risk Assessment Tools in Clinical Practice
– Safe Yoga & Pilates for Patients with Increased Fracture Risk
– Clinical Evaluation of Secondary Causes of Osteoporosis
– Rare Bone Conditions You Should Never Miss (Because They Are Treatable)
– Drug-Induced Osteoporosis
– Nutrition, Micronutrients, Supplements & Fads
– Assessment of Acute and Chronic Pain in the Elderly Patient with Osteoporosis and Fractures
– Pharmacologic, Nonpharmacologic and Interventional Approaches to Managing Pain in the Elderly Patient with Osteoporosis and Fractures
– Preventing Secondary Fractures with an FLS Program
– Mechanisms of Action of Osteoporosis & Anti-Fracture Therapies
– Historical Perspectives on the Development of Anabolic Therapy
– Fall Risk Assessment & Fall Prevention
– Does Menopausal Hormone Therapy Still Have a Role to Play in Osteoporosis Management?
– Vertebral Fractures and Implications for Treatment
– Making the Business Case for FLS
– Issues and Complications of Treatment
– Top 10 Questions Patients Ask and How to Answer Them
– Osteoporosis in Special Populations: Should You Treat? With What?
– Achieving Peak Bone Mass in Children
– Exercise Recommendations for the Older Adult Patient with Increased Fracture Risk

 Więcej informacji oraz rejestracja na stronie www

L28

Komu i kiedy endoprotezy stawu biodrowego i kolanowego

Kruczyński J. , Markuszewski J., Woźniak W.

Klinika Ortopedii Ogólnej, Onkologicznej i Traumatologii Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu

Słowa kluczowe: endoprotezoplastyka stawu biodrowego, endoprotezoplastyka stawu kolanowego

Wstęp. Endoprotezoplastyka stawu biodrowego i kolanowego jest jedną z najbardziej ekonomicznie i medycznie uzasadnionych procedur w medycynie. Liczba wykonywanych w ośrodkach ortopedycznych na całym świecie operacji systematycznie wzrasta.

Cel pracy. Celem pracy jest zaprezentowanie ewolucji wskazań i przeciwwskazań do endoprotezoplastyki stawu biodrowego i kolanowego, uwzględniających między innymi rodzaj schorzenia, wiek, aktywność i oczekiwania chorych. Podjęta zostanie także próba wykazania wpływu najnowszych technologii materiałowych stosowanych w endoprotezach na poszerzenie wskazań i poprawę wyników leczenia.

Wyniki.

Wiek. Klasycznym wskazaniem do endoprotezoplastyki stawu biodrowego i kolanowego jest grupa wiekowa powyżej 65. r.ż. Jak wykazują krajowe rejestry artroplastyk, coraz częściej jednak wymienia się stawy u młodszych chorych. W bardzo wyselekcjonowanych przypadkach dotyczy to chorych poniżej 20. r.ż., nawet będących w okresie wzrostu.

Schorzenie. Największą grupę stanowią zmiany zwyrodnieniowe stawów, idiopatyczne i wtórne. Częste są także operacje w przypadku reumatoidalnego zapalenia stawów, będące dużym wyzwaniem dla operatora z uwagi na niską jakość i ubytki kości.

Znaczenie aktywności i oczekiwania chorych. Rola najnowszych technologii. Rozszerzenie wskazań do endoprotezoplastyki stawu biodrowego i kolanowego i adresowanie tych procedur do coraz młodszych chorych było możliwe dzięki postępowi technologicznemu wyrażającemu się udoskonaleniami materiałowymi i w zakresie kształtu i rodzaju implantów. Dzięki nanotechnologii znaczący postęp dokonuje się także w zakresie modyfikacji powierzchni endoprotez, umożliwiając ich pokrywanie cząstkami osteoindukcyjnymi i osteokondukcyjnymi oraz antybakteryjnymi. Gwarantuje to lepsze połączenie z otaczającą kością oraz zmniejszenie ryzyka okołoprotezowej infekcji. Dotychczasowe zasadnicze oczekiwania w stosunku do artroplastyki, takie jak zniesienie dolegliwości bólowych i przywrócenie podstawowych funkcji rozszerzone zostały o bardziej zaawansowane, uwzględniające nawet kontrolowaną aktywność sportowo-rekreacyjną.

Wnioski. Wyniki endoprotezoplastyki stawu biodrowego i kolanowego są bardzo dobre w wieloletnim okresie obserwacji. Pokazują to krajowe rejestry artroplastyk. Stałe doskonalenie implantów pozwala na ich stosowanie u coraz młodszych chorych. Oczekiwania tej grupy w aspekcie funkcji po operacji są wysokie, a rozwiązania materiałowo-konstrukcyjne pozwalają na ich spełnienie.

L28

WHO AND WHEN NEEDS HIP AND KNEE ENDOPROTHESIS

Kruczyński J. , Markuszewski J., Woźniak W.

Klinika Ortopedii Ogólnej, Onkologicznej i Traumatologii Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu

Key words: hip alloplasty, knee alloplasty

(English abstract not submitted)

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 29.09-1.10.2011

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2011, vol 13 (Suppl. 1). str 75-76

L28

SKUTECZNOŚĆ I BEZPIECZEŃSTWO DŁUGOTERMINOWEGO LECZENIA OSTEOPOROZY ranelinianem STRONTu

Horst-Sikorska W.

Katedra i Zakład Medycyny Rodzinnej

Pracownia Metabolizmu Kości

UM Poznań 

Osteoporoza to choroba metaboliczna kości zwiększająca ryzyko złamań nawet przy niewielkim urazie lub wręcz samoistnych. Jest chorobą przewlekłą, jednak absolutnie nie wolno postępującą. Jedna na pięć pacjentek dozna kolejnego złamania już w ciągu 1 roku od złamania! (Lindsay, JAMA 2001)

Epidemiologiczna prognoza częstości złamań kręgów w Europie wskazuje, że 56% kobiet i 29% mężczyzn >60 r.ż. nie poddanych terapii dozna złamania osteoporotycznego (Jones G et al. BMJ 1994).

Celem terapii osteoporozy jest zapobieganie pierwszemu i kolejnym złamaniom osteoporotycznymi. Znajomość etiopatogenezy choroby ułatwia indywidualny wybór optymalnego leczenia.

Kość jest tkanką, która ulega nieustannej przemianie metabolicznej. Naprzemiennie zachodzące cykle resorpcji, kościotworzenia i mineralizacji zapewniają kości optymalne warunki spełniania funkcji motorycznej i strukturalnej. Zarówno przyspieszenie, jak i skrócenie każdego cyklu przemian kości może mieć niekorzystne następstwa. Nadmierne zwolnienie przemian kostnych może prowadzić do powstania kości porcelanowej, a przyspieszenie do tworzenia kości niedostatecznie zmineralizowanej. Czynniki wpływające na aktywność osteoblastów i osteoklastów regulują i kontrolują dynamikę procesów przemian kostnych.

Leki stosowane w terapii osteoporozy powinny przywracać zaburzoną równowagę między nadmierną resorpcją kości, a niedostatecznym kościotworzeniem. Ranelinian strontu jest unikatowym lekiem wykazującym oba te kierunki działania. Zmniejsza różnicowanie pre-osteoklastów do osteoklastów, zwiększa ekspresję OPG, stymuluje różnicowanie preosteoblastów działając poprzez receptor wapniowy CaSR, zwiększa syntezę macierzy kostnej. Najważniejszym punktem w ocenie skuteczności każdego leku stosowanego u chorych z osteoporozą jest wpływ na redukcję liczby złamań o różnej lokalizacji. Badania skuteczności leku wykazały, że w wyniku terapii ranelinianem strontu dochodzi do zmniejszenia ryzyka złamania kręgosłupa i wzrostu BMD w obrębie kręgów lędźwiowych. Badanie SOTI przeprowadzone u 1 649 osób z poprzednio stwierdzonymi złamaniami kręgów wykazało zmniejszenie ryzyka nowych złamań o 49% przy liczbie NNT 9.

Obserwowano redukcję nowych złamań kręgów o 52%, zmniejszenie ryzyka złamań obwodowych i wzrost BMD w szyjce kości udowej.

Badanie TROPOS, w którym wzięło udział 5091 osób w wieku >74 roku życia wskazało na redukcję ryzyka złamań o lokalizacji obwodowej o 16%.

Badanie z 2002 roku przeprowadzone przez Meuniera u 1977 kobiet z niską masą kostną w obrębie biodra – BMD neck T <-2,4SD, wykazało, iż w wyniku leczenia ranelinianem strontu nastąpiła redukcja o 36% liczby złamań w obrębie bliższego końca kości udowej (b.k.k.u.). (Meunier P. et al. J Clin End. Metab 2002).

Szczególną grupą chorych, którzy często nie są uczestnikami badań klinicznych są pacjenci w podeszłym wieku. Trudność polega na częstej w tym wieku wielochorobowości, wynikającej z tego wielolekowości, większej częstości złamań niskoenergetycznych obciążonych najpoważniejszymi powikłaniami. Śmiertelność po złamaniu biodra jest związana z dużą podatnością na zmiany zapalne, odleżyny, powikłania sercowo-naczyniowe, zakrzepowo-zatorowe. Obraz chorobowy może w tej stresującej dla pacjenta sytuacji wikłać dekompensacja choroby podstawowej. W tak wybranej grupie chorych, w tej grupie wiekowej (pacjenci po 80 roku życia) badania SOTI i TROPOS wykazały 31% redukcję ryzyka złamań kręgowych oraz 33% redukcję złamań pozakręgowych (biodra, nadgarstka, miednicy, żeber, mostka, obojczyka, ramienia).

Populacja szczególnego ryzyka wystąpienia osteoporozy i jej powikłań to przede wszystkim kobiety po menopauzie. 50-65 lat to najczęstszy wiek wystąpienia złamania osteoporotycznego. W badaniu SOTI wyodrębniono grupę 353 kobiet w tym przedziale wiekowym (50-65 lat) udowadniając w 4 letniej obserwacji leczenia ranelinianem strontu zmniejszenie ryzyka złamań trzonów kręgów o 35% (Spinal Osteoporosis Therapeutic Intervention).

Ważną grupą chorych, u których zachodzi potrzeba zastosowania określonej terapii są pacjenci już wcześniej leczeni przeciwosteoporotycznie. Ze względu na powszechność zastosowania najczęściej powstaje problem skuteczności leczenia po terapii bisfosfonianami. W tej grupie chorych po roku terapii ranelinianem strontu zwiększa się liczba miejsc o dużej aktywności kościotwórczej osteoblastów, przy jednoczesnym ograniczeniu aktywności osteoklastów, co w efekcie powoduje poprawę jakości kości (B. Busse, M. Priemel, B. Jobke J Bone and Mineral Research 2007).

W prowadzonym badaniu porównawczym wobec alendronianu wykazano, że ranelinian strontu ma większy efekt na zwiększenie grubości części dystalnej kości piszczelowej. Rizzoli R.,Laroche M., Krieg MA. Et all Rhematolog Int 2010

Ranelinian strontu i SERM wykazują też skuteczność przeciwzłamaniową u chorych z osteopenią. Seeman E et all J Bone Miner Res 2008

Ze względu na wagę problemu jaki stanowi osteoporoza i jej powikłania oraz niepokojące dane epidemiologiczne, wątpliwości dotyczące wyboru optymalnego leczenia będą pojawiać się coraz częściej. Zawsze wymagają indywidualnego rozpatrzenia opartego na rzetelnej znajomości wytycznych postępowania oraz dokładnej wiedzy dotyczącej wcześniejszego i aktualnego stanu pacjenta.

L28

EFFICACY AND SAFETY OF THE LONG-TERM STRONTIUM RANELATE OSTEOPOROSIS TREATMENT

Horst-Sikorska W.

Katedra i Zakład Medycyny Rodzinnej

Pracownia Metabolizmu Kości, UM Poznań

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 20-21.09.2013

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2013, vol 15 (Suppl. 2).str 69-70
 

L31

Miejsce rehabilitacji w chorobie zwyrodnieniowej stawów w świetle EBM

Księżopolska-Orłowska K.

Klinika Rehabilitacji Reumatologicznej, Instytut Reumatologii, Warszawa, ul. Spartańska 1

Słowa kluczowe: choroba zwyrodnieniowa stawów, rehabilitacja, kinezyterapia, fizykoterapia

         Celem rehabilitacji jest przywrócenie sprawności fizycznej i psychicznej w jak najszerszym zakresie i najkrótszym czasie, aby przywrócić zdolność do pracy i czynnego udziału w życiu społecznym.

Choroba zwyrodnieniowa stawów jest wynikiem degradacji chrząstki stawowej. Może być związana z procesami starzenia lub uszkodzenia chrząstki na skutek urazu.

Obciążenia narządu ruchu wynikające z codziennej aktywności ruchowej lub wykonywanej pracy będą miały wpływ na metabolizm chrząstki. Siły wewnętrzne i zewnętrzne powstające podczas aktywności ruchowej, przekraczające wytrzymałość mechaniczną chrząstki, będą sprzyjały jej dalszej degradacji.

Zmiany zwyrodnieniowe najczęściej i najwcześniej powstają w obrębie kręgosłupa oraz stawów biodrowych i kolanowych. Miejscowe zmiany zwyrodnieniowe mają niekorzystny wpływ nawet na stawy odległe prowadząc do ich przeciążenia i wcześniejszego zużycia.

Klinicznie postępująca choroba zwyrodnieniowa będzie manifestowała się narastającym bólem, niestabilnością lub ograniczoną ruchomością stawów, przykurczem, zmienioną osią kończyny.

Kompleksowa rehabilitacja jest nieodłącznym elementem leczenia osób z chorobą zwyrodnieniowa stawów, zarówno w postępowaniu zachowawczym jak również przed i po zabiegach operacyjnych. Ma działanie profilaktyczne i lecznicze.

Działania profilaktyczne obejmują aktywność ruchową i naukę wykonywania prawidłowo czynności życia codziennego wg nowych, wyuczonych wzorców ruchowych.

Zadaniem leczniczym rehabilitacji jest zapobieganie narastaniu i utrwalaniu deformacji poprzez poprawę siły i pracy mięśni, uzyskanie i utrzymanie prawidłowego zakresu ruchów w obrębie stawów, zniesienie bólu. Jest to możliwe dzięki odpowiednio dobranej kinezyterapii, fizykoterapii i zaopatrzeniu ortopedycznemu.

Udokumentowany korzystny wpływ na stan funkcjonalny i jakość życia chorych ma kinezyterapia. Zadaniem kinezyterapii jest poprawa stanu funkcjonalnego chorych. Stosuje się ćwiczenia i inne nowe techniki fizjoterapeutyczne poprawiające stan miejscowy jak również mające wpływ na stan ogólny.

Głównym zadaniem fizykoterapii, masażu czy hydroterapii jest przygotowanie tkanek do odpowiednio dobranej kinezyterapii.

L31

The purpose of rehabilitation in osteoarthritis in the meaning of EBM

Księżopolska-Orłowska K.

Klinika Rehabilitacji Reumatologicznej, Instytut Reumatologii, Warszawa, ul. Spartańska 1

Keywords: osteoarthritis, rehabilitation, kinesiotherapy, physicotherapy

         The aim of rehabilitation is to restore the physical and mental efficiency as much as it is possible in the shortest time so that the patient should be able to restart work as well as to return to the social life.

Osteoarthritis is the result of the articular cartilage degradation process. It may be associated with aging or damage as a result of a injury.

Everyday movement activity or current job to load the movement system impacts on the cartilage metabolism. Internal and external forces, which exceed mechanical cartilage endurability, to be produced during the movement activity make further degradation easier.

Degradation joint disease begins to happen in the surrounding of spine and hip as well as knee joints. Local degradation has wrong impact on even distant joints leading to their overload and too early overuse.

Clinically developing disease will manifest itself through increasing pain, instability or limited joints movement capabilities, contraction and an altered limb axle.

Comprehensive rehabilitation is an inevitable component when a patient, suffering from osteoarthritis, is treated by both a conservative therapy and a before- and post-operative way. This rehabilitation works as prevention and treatment.

Prevention covers the movement activity and teaching how to perform everyday tasks properly, according to the newly learnt movement patterns.

Speaking about the treatment, rehabilitation aims at preventing growing and settling deformations thanks to increasing muscles power and efficiency. The aim is also to produce and to maintain the right movement range about the joints as well as to relieve the pain. It is possible thanks to the individually selected kinesiotherapy, physicotherapy and orthopaedic supply.

Kinesiotherapy, which is based on evidence, influences in an useful way on a patient’s functional status and the quality of life. The aim of kinesiotherapy is to improve a patient’s functional status. Exercises and other new physiotherapeutic techniques which improve the local and general conditions are applied.

The main aim of physicotherapy, massage as well as hydrotherapy is to prepare the tissue for an individual kinesiotherapy.

I Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 6-8.10.2005

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2005, vol 7 (Suppl. 1), s84-85.

L27
CONTINUOUS AND INTERMITTENT REGIMENS OF BISPHOSPHONATES IN THE MANAGEMENT OF POSTMENOPAUSAL OSTEOPOROSIS

Papapoulos S.E.

Department of Endocrinology and Metabolic Diseases, Leiden University Medical Center, Albinusdreef 2, 2333 ZA Leiden, The Netherlands

Bisphosphonates are very effective treatments of postmenopausal osteoporosis. Daily administration decreases the rate of bone turnover, increases bone mineral density (BMD) at relevant skeletal sites, maintains or improves structural and material properties of bone tissue and significantly reduces the risk of fractures. Any treatment of a chronic disease, such as osteoporosis, should not only be efficacious but also convenient and devoid of side effects. To improve patient convenience and long-term adherence to treatment and to reduce potential gastrointestinal complications that may be associated with daily use, once-weekly regimens with alendronate and risedronate were developed. These regimens provide the sum of seven daily doses and are pharmacologically equivalent to the daily regimens. Consistent with the pharmacological properties of bisphosphonates and the principles of bone cell biology, the once-weekly administration of a bisphosphonate should be considered continuous treatment and should be distinguished from the administration of bisphosphonates at longer drug-free intervals commonly referred to as intermittent regimens. Although once-weekly regimens significantly improved patient adherence to treatment, several studies have shown that this remains poor with less than half of the patients showing adequate persistence to treatment after one year. Development of regimens with longer drug-free intervals with optimal efficacy, requires evaluation of the dose and mode of administration of the bisphosphonate in relation to the interval between doses. This has been extensively studied with ibandronate given either orally or intravenously and is currently addressed with the other new bisphosphonate zoledronate. In particular, it was shown that an intermittent oral ibandronate regimen with a drug-free interval of 9 to 10 weeks reduced significantly the risk of vertebral fractures in women with postmenopausal osteoporosis with an efficacy similar to that of daily ibandronate administration. This was the first time that an intermittent bisphosphonate regimen was shown prospectively to have antifracture efficacy and led to the development of a new regimen in which ibandronate was given as a single tablet once a month. On-going studies evaluate the effect of different doses of ibandronate given by intravenous injections once every 3 months. The efficacy of zoledronate was evaluated in a phase II study where it was shown that a short intravenous infusion suppressed bone resorption for one year and significantly increased BMD in osteoporotic women. The antifracture efficacy of a once per year regimen with zoledronate is currently investigated in phase III studies. This significant progress in the pharmacotherapy of osteoporosis with bisphosphonates can lead to tailoring therapy to the needs and preferences of the individual patient.

L27
CIĄGŁA I PRZERYWANA TERAPIA BISFOSFONIANAMI W LECZENIU OSTEOPOROZY POMENOPAUZALNEJ

Papapoulos S.E.

Department of Endocrinology and Metabolic Diseases, Leiden University Medical Center, Albinusdreef 2, 2333 ZA Leiden, Holandia

Bisfosfoniany są bardzo efektywne w leczeniu osteoporozy pomenopauzalnej. Codzienne ich stosowanie zmniejsza wskaźnik obrotu kostnego, zwiększa gęstość mineralną kości (BMD) w odpowiednich miejscach szkieletu, utrzymuje lub polepsza strukturalne i materialne właściwości tkanki kostnej i znacząco redukuje ryzyko złamań. Każde leczenie przewlekłej choroby, takiej jak osteoporoza, powinno być nie tylko skuteczne, ale również dogodne dla pacjentów i pozbawione efektów ubocznych. Aby poprawić wygodę pacjenta i długoterminowe przestrzeganie zaleceń terapeutycznych oraz zredukować potencjalne komplikacje ze strony przewodu pokarmowego, które mogą być związane z codziennym zażywaniem leku, opracowano terapię alendronianem i rizedronianem 1 raz w tygodniu. To leczenie jest odpowiednikiem sumy 7 dawek dziennych i jest farmakologicznie równoważne leczeniu według schematu codziennego.
Zgodnie z farmakologicznymi właściwościami bisfosfonianów i podstawami biologii komórek kostnych stosowanie bisfosfonianów 1 raz w tygodniu powinno być uważane za terapię ciągłą w odróżnieniu od dłuższych przerw powszechnie odpowiadających leczeniu przerywanemu.
Wprawdzie leczenie 1 raz w tygodniu poprawiło znacząco systematyczność zażywania, jednakże wiele badań wykazało, że mniej niż połowa pacjentów wykazuje odpowiednią wytrwałość zażywania leków po roku. Opracowanie terapii z dłuższymi przerwami w stosowaniu leków z optymalną skutecznością wymaga określenia dawki i sposobu podawania bisfosfonianu w relacji do przerwy między podaniami. Było to intensywnie badane przy ibandronianie podawanym zarówno doustnie jak i dożylnie i jest obecnie badane w przypadku nowego bisfosfonianu – zolendronianu. W szczególności wykazano, że przerywana doustna terapia ibandronianem z 9-10 tygodniową przerwą w stosowaniu leku, znacząco zredukowała ryzyko złamań kręgowych u kobiet z osteoporozą pomenopauzalną ze skutecznością podobną do codziennego podawania ibandronianu. Był to pierwszy przypadek, w którym wykazano prospektywnie, że przerywana terapia bisfosfonianem ma skuteczność przeciwzłamaniową, co doprowadziło do opracowania nowej terapii, w której ibandronian był podawany jako pojedyncza tabletka 1 raz w miesiącu.
Aktualnie przeprowadzane badania oceniają skuteczność różnych dawek ibandronianu podawanych dożylnie raz na 3 miesiące. Skuteczność zolendronianu została oceniona w badaniu 2 fazy, gdzie wykazano, że krótkie dożylne wlewy obniżyły resorpcję kości przez rok i znacząco zwiększyły BMD u kobiet z osteoporozą. Skuteczność przeciwzłamaniowa terapii zolendronianem 1 raz w roku jest aktualnie oceniana w badaniu III fazy. Ten znaczny postęp w farmakoterapii osteoporozy z użyciem bisfosfonianów może doprowadzić do lepszego dopasowania leczenia do potrzeb i wymagań poszczególnych pacjentów.

L25
PREVENTION AND TREATMENT OF OSTEOPOROTIC VERTEBRAL FRACTURES

Chapurlat R.
INSERM U831, Universite de Lyon, France

II Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIV Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 11-13.10.2007

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2007, vol 9 (Suppl. 2), s120-122..

L25
REDUCING OSTEOPOROTIC FRACTURE RISK ACROSS THE MENOPAUSE CONTINUUM WITH STRONTIUM RANELATE

Boonen S.

Leuven University Center for Metabolic Bone Diseases and Division of Geriatric Medicine, Katholieke Universiteit Leuven, Leuven, Belgium

Epidemiologic data clearly show that osteoporosis, and the associated morbidity and mortality, are a serious danger that will increase dramatically in the near future, with substantial health-economic implications. A staggering 40% of postmenopausal women may suffer at least one osteoporosis-related fracture during their lifetime. Both vertebral and nonvertebral fractures contribute to the burden of the disease. Our understanding of the clinical and economic aspects of osteoporosis has rapidly advanced in recent years, and the number of treatment options has been steadily increasing. Traditionally, the management of osteoporosis has included the use of antiresorptive agents in combination with calcium and vitamin D supplementation. More recently, anabolic treatment with teriparatide has become available for patients with severe osteoporosis.
Strontium ranelate appears to have an original dual mode of action, allowing strontium ranelate to be targeted to an uncoupling of bone formation and bone resorption in the remodelling process, thus acting on both aspects of osteoporosis. In double-blind placebo-controlled studies in patients with postmenopausal osteoporosis, strontium ranelate was shown to be effective in reducing both vertebral and nonvertebral (including hip) fracture risks. A significant reduction in the number of vertebral fractures was observed within the first year of treatment, indicating that strontium therapy has a rapid rate of onset of treatment effect. This rapid onset of action is important because recent evidence indicates that among women who experienced a vertebral fracture, nearly 20% will fracture again within one year. These data have changed the paradigm for osteoporosis which has long been considered a slowly progressing disease. Once a vertebral fracture occurs, osteoporosis can progress quite quickly. But osteoporosis is not only a rapidly progressing disease, it is also a chronic disease with a need for long-term treatment in many if not most patients. Recent 5-year double-blind fracture data support the concept that the antifracture efficacy of strontium ranelate is maintained over time with, again, continued reductions in the risks of both vertebral and nonvertebral fractures. In addition, strontium ranelate was shown to positively influence the well being of the patients by significantly preventing their height loss, increasing the number of patients free of back pain and improving their quality of life.
Treatment efficacy with strontium ranelate has been documented across a wide range of patient profiles with different degrees of severity of the disease, with or without preexisting osteoporotic fractures and across different age ranges. Even in frail elderly women over the age of 80 with comorbidities, treatment with strontrium ranelate continues to be safe and to reduce vertebral and nonvertebral fracture risk in addition to any benefit attributable to supplementation with calcium and vitamin D. The consistency of the fracture data across different patient profiles whatever their age and different fracture types, the timing of the treatment effects and its safety profile support the use of strontium ranelate as an attractive treatment option across the postmenopausal osteoporosis continuum.

L25
RANELINIAN STRONTU ZMNIEJSZA RYZYKO ZŁAMANIA OSTEOPOROTYCZNEGO U KOBIET PO MENOPAUZIE

Boonen S.

Leuven University Center for Metabolic Bone Diseases and Division of Geriatric Medicine, Katholieke Universiteit Leuven, Leuven, Belgia

Dane epidemiologiczne wyraźnie wskazują, że osteoporoza oraz związane z nią zachorowalność i śmiertelność są poważnym zagrożeniem, którego wzrost w najbliższym czasie będzie miał istotne następstwa zdrowotno-ekonomiczne. Uderzający odsetek 40% kobiet w wieku pomenopauzalnym może mieć w życiu co najmniej jedno złamanie związane z osteoporozą. Obciążenia chorobowe powodują zarówno kręgosłupa jak i poza kręgosłupowe. W ostatnich latach nastąpił szybki postęp w naszym zrozumieniu klinicznych i ekonomicznych aspektów osteoporozy, a liczba opcji terapeutycznych stale się powiększa. Tradycyjne leczenie osteoporozy polegało na stosowaniu środków antyresorbcyjnych w połączeniu z suplementacją wapniem i witaminą D. Nieco później zaczęto stosować terapię anaboliczną z użyciem teryparatydu u pacjentów z ciężką osteoporozą.
Raleninian strontu przejawia oryginalne dwukierunkowe działanie, co pozwala mu być środkiem oddziałającym na tworzenia i niszczenia w trakcie przebudowy kości. W podwójnie zaślepionych badaniach kontrolowanych z placebo u pacjentów z osteoporozą pomenopauzalną ranelinian strontu powodował zmniejszenie ryzyka złamań zarówno kręgów jak również złamań pozakręgowych (z biodrem włącznie). Wykazano znamienne zmniejszenie częstości złamań kręgosłupa po pierwszym roku leczenia, wykazując, że terapia strontem ma szybko rozpoczyna efekt terapeutyczny. To szybkie rozpoczęcia dziłąnia jest ważne ponieważ współcześnie wykazano, że blisko 20% spośród kobiet, które doświadczyły złamania osteoporotycznego, miało kolejne złamanie w przeciągu jednego roku. Dane te zmieniły spojrzenie na osteoporozę, która do niedawna była postrzegana jako choroba wolno postępująca. Jak tylko pojawi się złamanie kręgowe osteoporoza może postępować dość szybko. Ale osteoporoza to nie tylko szybko postępująca choroba, to również choroba przewlekła wymagająca długotrwałego leczenia u wielu o ile nie u większości pacjentów. Ostatnie pięcioletnie podwójnie zaślepione dane dotyczące złamań potwierdzają tezę, że działanie ranelinianu strontu przeciwko złamaniom utrzymuję się również po okresie jego stosowania redukując ryzyko złamań. Dodatkowo ranelinian strontu wykazał pozytywny wpływ na samopoczucie pacjentów poprzez znaczącą redukcję utraty wzrostu, zwiększając tym samym liczbę pacjentów wolnych od bólów krzyża i polepszając ich jakość życia.
Skuteczność terapii ranelinianem strontu została udokumentowana w szerokim zakresie profilów chorych o różnym stopniu zaawansowania osteoporozy, z istniejącymi lub nie złamaniami, jak i w różnych grupach wiekowych. Nawet u słabowitych starszych kobiet po 80 r.ż. z chorobami towarzyszącymi, leczenie ranelinianem strontu jest również bezpieczne i zmniejsza ryzyko złamań kręgów oraz pozakręgowych uzupełniając inne korzyści płynące z suplementacji wapniem i witaminą D. Zgodność wyników badań w grupach pacjentów o różnym profilu, niezależnie od wieku i rodzaju złamań, szybkie efekty leczenia i ich bezpieczeństwo dowodzą że użycie ranelinianu strontu jako atrakcyjną alternatywą w leczeniu osteoporozy w czasie całego okresu menopauzy.

Streszczenia zjazdu PTOiTr – 2000 (W91)

Piperkovski T, Popovska A, Vidoevski G, Dzoleva R.
Klinika Chirurgii Ortopedycznej, Wydział Lekarski w Skopje, Macedonia

Dokonaliśmy próby oceny różnych metod służących do wykrywania rozerwania pierścienia rotatorów barku. Do przedchirurgicznego schematu diagnostycznego zaliczyliśmy: artrografię rentgenowską, ultrasonografię, TK i MRI. Diagnozę te potwierdzano później w czasie zabiegu operacyjnego na otwartym stawie. W naszym prospektywnym badaniu dokonaliśmy oceny 32 pacjentów z rozerwaniem pełnej grubości pierścienia rotatorów barku. Wyniki: Stwierdziliśmy, że czułość artrografii wynosiła 58%, TK-73%, sonografii 81% i MRI-90%. Wnioski: W przypadku artrografii i artrograficznej TK, niewykrytych pozostaje ponad ¼ przypadków rozerwania pierścienia rotatorów barku. Najlepszym badaniem jest MRI, dając dodatkowe informacje dotyczące uszkodzenia. Interesujące jest, że sonografia okazała się mieć większą wartość predykcyjną. Ponadto ma ona potencjalne korzyści: umożliwia badanie dynamiczne, jest nieinwazyjną, szybką, prostą, tanią i powtarzalną metodą. Jeżeli chodzi o rozległość i ukształtowanie uszkodzenia którym jest rozerwanie pierścienia rotatorów barku, stają się one złożonym problemem. Im lepiej zostanie ono uwidocznione, tym klarowniejsza i bardziej pomyślna stanie się koncepcja leczenia.

XI Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy
V Krakowskie Sympozjum Osteoporozy
Kraków 27-29.09.2001

Streszczenia:
wersja polska
Materiały kongresowe: STRESZCZENIA, s49-50.
Druk: Drukarnia Skinder, ISBN – 83-904008-5-5

wersja angielska
Osteoporosis International 2001; vol. 12 (Suppl 1), s9.

L25
Postawy stosowania bisfosfonianów w Klinice Ludzkiej
Roman S. Lorenc
Zakład Biochemii i Medycyny Doświadczalnej IP CZD Warszawa

Punkty uchwytu oddziaływania BP na tkankę kostną dotyczącą ich wpływu na metabolizm i funkcję osteoklasta aż do uruchomienia procesów ich apoptozy. Działania te znajdują swoje odbicie w obniżeniu wartości metabolizmu kostnego, wyższym stopniu mineralizacji w przestrzeniach remodelacyjnych i w efekcie podwyższeniu pułapu omawianej masy kostnej. Badania eksperymentalne z użyciem bisfosfonianów ujawniły, że wyższej mineralizacji kości odpowiadają także podwyższone wartości jej odporności mechanicznej.
Spostrzeżenia te stały się podstawą dokumentacji badań klinicznych w których zastosowaniu bisfosfonianów w różnych przedziałach wiekowych i u obu płci towarzyszyło znamienne obniżenie ryzyka złamań we wszystkich lokalizacjach kośćca.
W ciągu kilku ostatnich lat znacząco wzrosła liczba nowo dostępnych bisfosfonianów weryfikowanych aktualnie w trakcie badań klinicznych. Wśród spektrum zastosowania zarejestrowanych i stosowanych bisfosfonianów na szczególną uwagę zasługują zwłaszcza próby optymalizacji protokołu ich podawania (stosowanie raz w tygodniu, podawanie naprzemienne lub też dożylne) oraz rosnące spektrum potencjalnych zastosowań zwłaszcza u dzieci z osteogenesis imperfecta oraz mężczyzn).

L25
RATIONALE FOR THE USE OF BISPHOSPHONATES IN THE 'HUMAN CLINIC’
Roman S. Lorenc,
Department of Biochemistry and Experimental Medicine, The Children’s Memorial Health Institute, Al. Dzieci Polskich 20, 04-736 Warszawa-Miedzylesie, Poland

The target points for bisphosphonates in the bone tissue relate to its influence on the metabolism and the function of osteoclasts including the process of apoptosis. These effects lead to the reduction of bone metabolism, increased mineralization in the remodeling spaces and in effect to the increase of the target level for bone mass. Experimental studies with bisphosphonates revealed that higher mineralization of the bone correlates to its higher mechanical resistance. These observations are the rationale for the documentation of clinical studies that showed a significant decrease of fracture risk in many parts of the skeleton after bisphophonate administration in populations with different age and sex characteristics. In the last several years the number of newly available bisphosphonates increased signifi¬cantly. These drugs are at present the objects of clinical studies. In the spectrum of use of registered and available bispho-sphonates the attempts to optimize its administration are of particular importance (once weekly dosing, interchangeable dosing, intravenous administration). The broader spectrum of indications especially in children with osteogenesis imperfecta and in men is also interesting.

 12-14.10.2018, Wrocław 

Centrum Kongresowe:
Wrocławskie Centrum Kongresowe przy Hali Stulecia

Przewodniczący Komitetu Naukowego:
Dr hab. n. med. Jadwiga Mastalerz-Migas
Dr hab. n. med. Jarosław Drobnik, prof PMWSZ

Organizator:
Polskie Towarzystwo Medycyny Rodzinnej 
Wydawnictwo Termedia

Uczestnicy otrzymają punkty edukacyjne. 

Wczesna rejestracja do 28.02.18 i 30.06.18.

Więcej informacji oraz rejestracja na stronie www.

22-23.09.2017, Warszawa

Przewodniczący Komitetu Naukowego:
– dr hab. med. Paweł Płudowski

Miejsce obrad:
Centralny Szpital Kliniczny
MSW w Warszawie
Centrum Konferencyjne
Ul. Wołoska 137
02-507 Warszawa

Tytuły sesji naukowych:
1. Vitamin D – an interdisciplinary approach – from neonatologist to geriatrician
2. ODIN Project: Food-based Solutions for Optimal Vitamin D Nutrition and Health through the Life Cycle – main observations and
practical implications from ODIN Project
3. Vitamin D and intensive care
4. A brief overview of original studies (9 best abstracts submitted)
5. Vitamin D and sports medicine
6. Vitamin K2-MK7: a real preventive and therapeutic effect or a smart marketing – current state of knowledge
7. Vitamin D – the risk of the prolonged use, toxicity, drug interactions and overdose treatment
8. The pleiotropic multipotential effects of vitamin D, or the marketing policy of the industry? PART 1
9. The pleiotropic multipotential effects of vitamin D, or the marketing policy of the industry? PART 2

Wczesna rejestracja do 15.08.2017.
Organizator zapewnia tłumaczenie symultaniczne.
Uczestnicy otrzymają 14 punktów edukacyjnych.

Więcej informacji oraz rejestracja na stronie www.

12-15.05.2016, Warszawa

Wśród zaproszonych wykładowców plenarnych:
– Prof. Bert Sakmann (Laureat nagrody Nobla w 1991, Max Planck Institute of Neurobiology)
– Prof. Homero Rivas (Stanford Univeristy)
– Prof Sarah Tabrizi (University College of London)

Rejstracja online możliwa od 20.03.2016

Więcej informacji na stronie www

L29

Niepotrzebne artroskopie

Sibiński M., Synder M.

Klinika Ortopedii i Ortopedii Dziecięcej UM w Łodzi

Słowa kluczowe: artroskopia, leczenie operacyjne, choroba zwyrodnieniowa, leczenie małoinwazyjne, konflikt panewkowo-udowy 

Postęp technologiczny w XX wieku umożliwił wzrost przeprowadzanych artroskopii stawów. Jednymi z częściej wykonywanych operacji są zabiegi artroskopowe takie jak: „czyszczenie” stawu kolanowego w chorobie zwyrodnieniowej z ewentualnym, częściowym usunięciem łąkotki przyśrodkowej, rekonstrukcja więzadła krzyżowego przedniego (ACL), usunięcie konfliktu panewkowo-udowego (KPU) w stawie biodrowym, odbarczenie przestrzeni podbarkowej stawu barkowego, czy rekonstrukcja stożka rotatorów. Celem tej prezentacji jest krytyczna ocena wybranych procedur artroskopowych stawów.

Ocena wyników tych procedur nie nadąża za ich rosnącą popularnością. Dopiero w roku 2000 zostały przeprowadzone badania rygorystycznie oceniające ich efekty, które wykazały, że artroskopowe „czyszczenie” kolana z powodu choroby zwyrodnieniowej nie dawało lepszych wyników niż procedura placebo (sham procedure) w łagodzeniu bólu kolana lub poprawy stanu funkcjonalnego, oraz że pacjenci, którzy przeszli artroskopowe, częściowe usunięcie uszkodzonej zwyrodniałej łąkotki na ogół nie wykazali większej poprawy niż ci, którzy przeszli pozorowaną resekcję łąkotki lub intensywną fizykoterapię. Dane rejestru szwedzkiego dotyczące rekonstrukcji ACL na grupie 8584 pacjentów opublikowane w 2013 roku wykazały, że jedynie 19,7% z nich wróciło do pełnej sprawności, a 28,9% oceniono jako niepowodzenie leczenia. Dane brytyjskie wskazują na znaczny wzrost liczby zabiegów podbarkowej dekompresji i naprawy uszkodzeń stożka rotatorów. Podkreślają jednak, że ze względu na brak dowodów na skuteczność tych zabiegów oraz znaczny wzrost liczby wykonywanych procedur, istnieje pilna potrzeba dobrze zaprojektowanych badań klinicznych w celu udokumentowania ich skuteczności klinicznej. Pojawiają się również dowody sugerujące ostrożność w artroskopowym leczeniu KPU. Np. nie stwierdzono korelacji między morfologią panewki i ciężkością deformacji typu krzywki (cum) i nie ma dowodów na globalne lub miejscowe nadmierne pokrycie głowy przez panewkę stawu biodrowego i tym samym „mieszanych” KPU. Krzywka na szyjce kości udowej może wywołać obciążenie zewnętrznej krawędzi panewki, ale jej usunięcie może powodować przyspieszone zużycie stawu.

Konieczne są dalsze obserwacje, aby wzmocnić podstawy naukowe i dostosować politykę szpitali i praktykę medyczną na bazie rygorystycznych badań opartych na faktach.

L29

Unnecessary arthroscopies

Sibiński M., Synder M.

Clinic of Orthopedic and Pediatric Orthopedic MU of Łódź

Key words: arthroscopy, surgical treatment, osteoarthritis, minimally invasive treatment, femoral-acetabular conflict

Technological advances throughout the 20^th century enabled an increase in arthroscopic surgery. One of most commonly performed procedures are: arthroscopic debridement for knee osteoarthritis (OA) and arthroscopic partial meniscectomy for symptomatic meniscal tear in the setting of OA, ACL reconstruction, treatment of femoro-acetabular impingement (FAI) of the hip, subacromial decompression and rotator cuff repair. The aim of the study was a critical review of selected arthroscopic procedures.

However, evaluation of the outcomes of these procedures lagged behind their rising popularity. Not until the early 2000s were rigorous outcomes studies conducted; these showed that arthroscopic debridement for OA was no better than a sham procedure in relieving knee pain or improving functional status, and that patients who underwent arthroscopic partial meniscectomy for a degenerative meniscal tear generally did not show more improvement than those who underwent sham meniscal resection or an intensive course of physical therapy. Data of Swedish National Knee Ligament Register published in 2013 on 8584 patients who had ACL reconstruction performed showed that only 19.7% of them returned to previous activities and 28.9% were rated as treatment failure. British data confirms increasing number of subacromial decompression and rotator cuff repair performed in their country. Given the lack of evidence for the effectiveness of these operations and the significant increase in the number of procedures being performed in UK, there is an urgent need for well-designed clinical trials to determine evidence of clinical effectiveness. The literature gives also results suggesting careful consideration of arthroscopic treatment of FAI. For example, there was no correlation between acetabular morphology and the severity of cam lesion and no evidence of either global or focal over-coverage to support the diagnosis of “mixed” FAI. The femoral cam may provoke edge loading but removal of any acetabular bearing surface when treating cam FAI might induce accelerated wear. 

Further investigation is needed to shore up the evidence base and bring policy and practice in line with rigorous research.

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 29.09-1.10.2011

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2011, vol 13 (Suppl. 1). str 76-77

L29

TERIPARATIDE – EFFECTS ON MICROSTRUCTURE OF BONE

Stepan J.

Institute of Rheumatology, Charles University Faculty of Medicine, Prague, Czech Republic

Anabolic drugs are aimed to promote the formation of new bone to restore bone structure that has previously been lost. PTH promotes differentiation of committed osteoblast precursors in the bone marrow and possibly also in lining cells, and increases the lifespan of mature osteoblasts and osteocytes by preventing apoptosis. PTH rapidly reduces sclerostin mRNA and protein production by osteoblasts. A transient reduction of sclerostin production by osteocytes in response to intermittent PTH could reduce osteoblast apoptosis. The anabolic effectiveness of PTH requires that it be administered intermittently to achieve a rapid increase in PTH and a rapid decline to preexisting levels. This intermittent mode results in activation of genes responding specifically to a transiently activated signaling system. PTH deposits new bone, increasing thickness of the trabeculae and cortex. Most of the increase in cortical and trabecular thickness induced by PTH is due to modeling and remodeling on the endocortical surface of the cortex and on either side of the trabeculae. The effect of teriparatide on bone microarchitecture was investigated in sixty-six postmenopausal women with osteoporosis (mean age of 68.0 years and mean BMD T-score of -1.7 at total hip and -2.8 at lumbar spine; 62% with prevalent fractures) has been treated ore accurate μCT-based 3D indices demonstrated an increase in both trabecular and cortical thickness. There was no difference in 3D changes between the two patient groups. Following 24 months of teriparatide treatment, Cr.D, crack surface density (Cr.S.D) and crack length (Cr.Le) were decreased in previously ALN treated patients while only Cr.Le was reduced in former TN patients. The changes in microdamage accumulation parameters were not statistically different between the two groups. The results show that after 24 months of treatment, TPTD therapy improves bone microstructure in patients, irrespective of whether they had received prior ALN antiresorptive therapy. TPTD reduces microdamage accumulation in iliac crest biopsies of patients previously treated with ALN.

L29

TERYPARATYD – WPŁYW NA MIKROSTRUKTURĘ KOŚCI

Stepan J.

Institute of Rheumatology, Charles University Faculty of Medicine, Prague, Czech Republic

Celem stosowania leków anabolicznych jest tworzenie się nowej tkanki kostnej oraz odbudowa utraconej struktury kości. PTH wpływa na różnicowanie się prekursorów osteoblastów w szpiku kostnym oraz prawdopodobnie w komórkach wyściełających. Powoduje wzrost żywotności dojrzałych osteoblastów i osteocytów poprzez prewencję apoptozy. PTH szybko redukuje sklerostynę mRNA oraz produkcję białek przez osteoblasty. Przemijające zmniejszenie produkcji sklerostyny przez osteocyty w odpowiedzi na PTH stosowane w trybie przerywanym może wpływać na zmniejszenie apoptozy osteoblastów. Anaboliczna efektywność PTH uzyskiwana jest poprzez przerywany tryb stosowania leku. W ten sposób osiągany jest nagły wzrost PTH, następnie nagłe jego obniżenie do wyjściowego poziomu. Przerywany tryb podawania PTH skutkuje aktywacją genów odpowiadających specyficznie za przejściową aktywację systemu sygnalizacyjnego. PTH tworzy nową kość poprzez wzrost gęstości kości beleczkowej i korowej. Wzrost gęstości kości korowej i beleczkowej pod wpływem PTH wynika z modelowania i przebudowy wewnętrznej powierzchni kości korowej oraz obydwu powierzchni kości beleczkowej. Wpływ teryparatydu na mikroarchitekturę kości był badany na 66 kobietach w okresie pomenopauzalnym ze stwierdzoną osteoporozą (średni wiek 68,0; średni BMD T-score -1,7 w całej kości udowej (total hip), -2,8 w kręgosłupie lędźwiowym; 62% ze wcześniejszymi złamaniami). Badane osoby przez okres 24 miesięcy były poddawane podskórnej podaży TPTD w dawce wynoszącej 20 μg/dzień. 38 badanych zaprzestało wcześniejszego leczenia ALN (10 mg/dzień lub 70 mg/tydzień przez średni okres 63,6 miesięcy) i rozpoczęło leczenie TPTD, podczas gdy 28 nie przyjmowało wcześniej podobnych leków (ang. treatment naive, TN). Na początku i na końcu badań wykonano biopsję grzebienia kości biodrowej. Wyniki biopsji poddano analizie dwuwymiarowej konwencjonalnej histomorfometrii (N=35) oraz trójwymiarowej tomografii komputerowej (μCT, N=45). Wewnątrz-grupowy test t-studenta został wykonany na danych surowych bądź log-transformowanych, w zależności od zaobserwowanych rozkładów. Średnia częstotliwość aktywacji, wskaźnik przebudowy kości zwiększyła się w obydwu grupach TN i ALN (średnia zmiana, średni % zmiany, poziom istotności p: 0.165 cykli/rok, 138%, p=0,002 oraz 0,212 cykli/rok, 359%, p<0,001 odpowiednio dla grupy TN i ALN). Dokładniejsze wskaźniki, oparte na badaniu μCT 3D, wykazały wzrost gęstości kości beleczkowej i korowej w obydwu grupach. Nie zaobserwowano różnicy w 3D zmianach pomiędzy dwiema grupami badanych. Po 24 miesiącach stosowania terypeptydu Cr.D., gęstość powierzchni pęknięcia (crack surface density, Cr.S.D), długość pęknięcia (crack length, Cr.Le), były obniżone w grupie ALN. W grupie TN zmniejszeniu uległa jedynie długość pęknięcia (crack length, Cr.Le). Zmiany w parametrach akumulacji mikrouszkodzeń pomiędzy grupami nie były istotne statystycznie. Wyniki wskazują, że 24-miesięczna terapia TPTD poprawia mikrostrukturę tkanki kostnej u pacjentów, niezależnie od wcześniejszego antyresorpcyjnego leczenia ALN. TPTD zmniejsza akumulację mikrouszkodzeń w materiałach pobranych do biopsji z grzebienia kości biodrowej u pacjentów leczonych wcześniej ALN.

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 20-21.09.2013

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2013, vol 15 (Suppl. 2).str 70-73

L32

Wytyczne w suplementacji i leczeniu witaminą D w Europie Środkowej

Płudowski P.¹, Karczmarewicz E.¹, Bayer M.², Carter G.³, Chlebna-Sokół D.⁴, Czech-Kowalska J.⁵, Dębski R.⁶, Decki T.⁷, Dobrzańska A.⁵, Franek E.⁸, Głuszko P.^9,10, Grant W.B.¹¹, Holick M.F.¹², Yankovskaya L.¹³, Konstantynowicz J.¹⁴, Książyk J.B.¹⁵, Księżopolska-Orłowska K.¹⁶, Lewiński A.¹⁷, Litwin M.¹⁸, Lohner S.⁶, Lorenc R.S.¹, Łukaszkiewicz J.¹⁹, Marcinowska-Suchowierska E.²⁰, Milewicz A.²¹, Misiorowski W.²², Nowicki M.²³, Povoroznyuk V.²⁴, Rozentryt P.²⁵, Ruderka E.²⁶, Shoenfeld Y.²⁷, Socha P.²⁸, Solnica B.²⁹, Szalecki M.^30,31, Tałałaj M.²⁰, Varbiro S.³², Żmijewski M.A.³³

¹Department of Biochemistry, Radioimmunology and Experimental Medicine, The Children’s Memorial Health Institute, Warsaw, Poland

²Department of Pediatrics, Charles University Prague, Faculty of Medicine in Hradec Kralove, University Hospital Hradec Kralove, Czech Republic

³Imperial College Healthcare NHS Trust Charing Cross Hospital, London, United Kingdom

⁴Department of Propaedeutics of Paediatrics, Medical University of Lodz, Lodz, Poland

⁵Department of Neonatology and Neonatal Intensive Care, The Children’s Memorial Health Institute, Warsaw, Poland

⁶II Department of Gynaecology and Obstetrics, Medical Center for Postgraduate Education, Warsaw, Poland

⁷Department of Paediatrics, University of Pecs, Pecs, Hungary

⁸Department of Internal Diseases, Endocrinology and Diabetology, Central Clinical Hospital MSWiA, Department of Human Epigenetics, Medical Research Center, Polish Academy of Sciences, Warsaw, Poland

⁹Department of Rheumatology, Institute of Rheumatology, Warsaw, Poland.

¹⁰Andrzej Frycz Modrzewski KrakowUniversity, Krakow, Poland

¹¹Sunlight, Nutrition and Health Research Center, San Francisco, CA, USA

¹²Department of Medicine, Section of Endocrinology, Nutrition, and Diabetes Vitamin D, Skin and Bone Research Laboratory, Boston University Medical Center, Boston, MA, USA

¹³Polyclinic Therapy Department, Grodno State Medical University, Grodno, Belarus

¹⁴Department of Pediatrics and Developmental Disorders, Medical University of Bialystok, Bialystok, Poland

¹⁵Department of Pediatrics, The Children’s Memorial Health Institute, Warsaw, Poland

¹⁶Department of Rheumatologic Rehabilitation, Institute of Rheumatology, Warsaw, Poland

¹⁷Department of Endocrinology and Metabolic Diseases, Polish Mother’s Memorial Hospital—Research Institute, Medical University of Lodz, Lodz, Poland

¹⁸Department of Nephrology, Kidney Transplantation and Arterial Hypertension, The Children’s Memorial Health Institute, Warsaw, Poland

¹⁹Department of Biochemistry and Clinical Chemistry, Medical University of Warsaw, Warsaw, Poland

²⁰Department of Family Medicine, Internal and Metabolic Bone Diseases. Medical Centre for Postgraduate Education, Warsaw, Poland

²¹Department of Endocrinology, Diabetology and Isotope Therapy, Wroclaw Medical University, Wroclaw, Poland

²²Endocrinology Department, Medical Center for Postgraduate Education, Warsaw, Poland

²³Department of Nephrology, Hypertension, and Kidney Transplantation, Medical University of Lodz, Lodz, Poland

²⁴D.F. Chebotarev Institute of Gerontology of National Academy of Medical Sciences of Ukraine, Kiev, Ukraine

²⁵Third Department of Cardiology, Silesian Center for Heart Disease Silesian Medical University, Zabrze, Poland

²⁶Belarusian Medical Academy of Post-graduate Education, Minsk, Republic of Belarus

²⁷Zabludowicz Center for Autoimmune Diseases, Sheba Medical Center, Tel Hashomer Affiliated with Tel Aviv University, Faculty of Medicine, Israel

²⁸Department of Gastroenterology, Hepatology and Eating Disorders, The Children’s Memorial Health Institute, Warsaw, Poland

²⁹Department of Diagnostics, Jagiellonian University Medical College, Krakow, Poland

³⁰Department of Endocrinology and Diabetology, The Children’s Memorial Health Institute, Warsaw, Poland

³¹Faculty of Health Science, UJK, Kielce, Poland

³²Semmelweis University, Faculty of Medicine, 2nd Department of Obstetrics and Gynecology, Budapest, Hungary

³³Department of Histology, Medical University of Gdansk, Gdansk, Poland

Wprowadzenie. Wyniki badań opublikowanych w ostatnich latach sugerują korzyści zdrowotne działania witaminy D na organizm człowieka na wszystkich etapach jego życia. Przeważająca ilość badań epidemiologicznych wskazuje na powszechność występowania niedoborów witaminy D w społeczeństwach Europy Środkowej. 1α,25-dihydroksywitamina D [1,25(OH)₂D] – aktywna forma witaminy D – reguluje ekspresję 3-5% genomu. Jej synteza ograniczana jest przez dostępność substratu – 25(OH)D. Stężenie 25(OH)D jest miernikiem stanu zaopatrzenia w witaminę D, a podstawowym celem suplementacji witaminą D jest uzyskanie i utrzymanie odpowiedniego stężenia tego substratu dla zapewnienia potencjalnych korzyści zdrowotnych wynikających z szerokiego spektrum działania witaminy D.

Metody. Polski Zespół Wielodyscyplinarny, opierając się na analizie wyników przeglądu literatury, opracował tezy dotyczące zasad suplementacji witaminą D. Opracowane tezy przesłano do członków Komitetu Naukowego konferencji „Witamina D – minimum, maksimum, optimum”, 19-20 październik 2012, Warszawa. W trakcie powyższej konferencji omówiono i przedyskutowano propozycje wytycznych suplementacji witaminą D populacji Europy Środkowej.

Wyniki. Międzynarodowy Zespół Ekspertów opracował rekomendacje dotyczące a) schematu suplementacji witaminą D i b) dawek witaminy D dla wszystkich grup wiekowych populacji Europy Środkowej. Określono kryteria diagnostyczne charakteryzujące stan zaopatrzenia organizmu w witaminę D: deficyt witaminy D ustalono jako stężenie 25(OH)D <20 ng/mL (<50 nmol/L), suboptymalne zaopatrzenie jako stężenie 25(OH)D wynoszące 20-30 ng/mL (50-75 nmol/L), a stężenie 30-50 ng/mL (75-125 nmol/L) uznano za docelowe dla zapewnienia efektu plejotropowego witaminy D.

Wnioski. Poprawa obecnego stanu zaopatrzenia witaminy D w grupach dzieci, młodzieży, osób aktywnych zawodowo i seniorów powinna zostać włączona do priorytetów polityki zdrowotnej społeczeństw Europy Środkowej.

L32

Recommendations on vitamin D supplementation in Central Europe

Płudowski P.¹, Karczmarewicz E.¹, Bayer M.², Carter G.³, Chlebna-Sokół D.⁴, Czech-Kowalska J.⁵, Dębski R.⁶, Decki T.⁷, Dobrzańska A.⁵, Franek E.⁸, Głuszko P.^9,10, Grant W.B.¹¹, Holick M.F.¹², Yankovskaya L.¹³, Konstantynowicz J.¹⁴, Książyk J.B.¹⁵, Księżopolska-Orłowska K.¹⁶, Lewiński A.¹⁷, Litwin M.¹⁸, Lohner S.⁶, Lorenc R.S.¹, Łukaszkiewicz J.¹⁹, Marcinowska-Suchowierska E.²⁰, Milewicz A.²¹, Misiorowski W.²², Nowicki M.²³, Povoroznyuk V.²⁴, Rozentryt P.²⁵, Ruderka E.²⁶, Shoenfeld Y.²⁷, Socha P.²⁸, Solnica B.²⁹, Szalecki M.^30,31, Tałałaj M.²⁰, Varbiro S.³², Żmijewski M.A.³³

¹Department of Biochemistry, Radioimmunology and Experimental Medicine, The Children’s Memorial Health Institute, Warsaw, Poland

²Department of Pediatrics, Charles University Prague, Faculty of Medicine in Hradec Kralove, University Hospital Hradec Kralove, Czech Republic.

³Imperial College Healthcare NHS Trust Charing Cross Hospital, London, United Kingdom.

⁴Department of Propaedeutics of Paediatrics, Medical University of Lodz, Lodz, Poland.

⁵Department of Neonatology and Neonatal Intensive Care, The Children’s Memorial Health Institute, Warsaw, Poland.

⁶II Department of Gynaecology and Obstetrics, Medical Center for Postgraduate Education, Warsaw, Poland.

⁷Department of Paediatrics, University of Pecs, Pecs, Hungary.

⁸Department of Internal Diseases, Endocrinology and Diabetology, Central Clinical Hospital MSWiA, Department of Human Epigenetics, Medical Research Center, Polish Academy of Sciences, Warsaw, Poland.

⁹Department of Rheumatology, Institute of Rheumatology, Warsaw, Poland.

¹⁰Andrzej Frycz Modrzewski KrakowUniversity, Krakow, Poland

¹¹Sunlight, Nutrition and Health Research Center, San Francisco, CA, USA.

¹²Department of Medicine, Section of Endocrinology, Nutrition, and Diabetes Vitamin D, Skin and Bone Research Laboratory, Boston University Medical Center, Boston, MA, USA.

¹³Polyclinic Therapy Department, Grodno State Medical University, Grodno, Belarus.

¹⁴Department of Pediatrics and Developmental Disorders, Medical University of Bialystok, Bialystok, Poland.

¹⁵Department of Pediatrics, The Children’s Memorial Health Institute, Warsaw, Poland.

¹⁶Department of Rheumatologic Rehabilitation, Institute of Rheumatology, Warsaw, Poland.

¹⁷Department of Endocrinology and Metabolic Diseases, Polish Mother’s Memorial Hospital – Research Institute, Medical University of Lodz, Lodz, Poland.

¹⁸Department of Nephrology, Kidney Transplantation and Arterial Hypertension, The Children’s Memorial Health Institute, Warsaw, Poland.

¹⁹Department of Biochemistry and Clinical Chemistry, Medical University of Warsaw, Warsaw, Poland.

²⁰Department of Family Medicine, Internal and Metabolic Bone Diseases. Medical Centre for Postgraduate Education, Warsaw, Poland.

²¹Department of Endocrinology, Diabetology and Isotope Therapy, Wroclaw Medical University, Wroclaw, Poland.

²²Endocrinology Department, Medical Center for Postgraduate Education, Warsaw, Poland.

²³Department of Nephrology, Hypertension, and Kidney Transplantation, Medical University of Lodz, Lodz, Poland.

²⁴D.F. Chebotarev Institute of Gerontology of National Academy of Medical Sciences of Ukraine, Kiev, Ukraine.

²⁵Third Department of Cardiology, Silesian Center for Heart Disease Silesian Medical University, Zabrze, Poland.

²⁶Belarusian Medical Academy of Post-graduate Education, Minsk, Republic of Belarus.

²⁷Zabludowicz Center for Autoimmune Diseases, Sheba Medical Center, Tel Hashomer Affiliated with Tel Aviv University, Faculty of Medicine, Israel.

²⁸Department of Gastroenterology, Hepatology and Eating Disorders, The Children’s Memorial Health Institute, Warsaw, Poland.

²⁹Department of Diagnostics, Jagiellonian University Medical College, Krakow, Poland.

³⁰Department of Endocrinology and Diabetology, The Children’s Memorial Health Institute, Warsaw, Poland.

³¹Faculty of Health Science, UJK, Kielce, Poland.

³²Semmelweis University, Faculty of Medicine, 2nd Department of Obstetrics and Gynecology, Budapest, Hungary.

³³Department of Histology, Medical University of Gdansk, Gdansk, Poland.

Background. Adequate vitamin D intake and its concentration in serum are important for bone health and calcium-phosphate metabolism as well as for optimal function of many organs and tissues. Documented trends in lifestyle, nutritional habits and physical activity appear to be associated with moderate or severe vitamin D deficits resulting in health problems. Most epidemiological studies suggest that vitamin D deficiency is prevalent among Central European populations. 1α,25-dihydroxyvitamin D [1α,25(OH)₂D], an active form of vitamin D regulates 3-5% of genome. Its synthesis is permanently limited by substrate shortage 25(OH)D. Therefore, proper serum 25(OH)D concentration is the primary target, and achievement and maintenance of proper vitamin D status is crucial for vitamin D effectiveness and health benefits.

Methods. After reviewing the epidemiological evidence and relevant literature, Polish multidisciplinary group formulated theses on recommendations for vitamin D screening and supplementation in the general population. These theses were subsequently sent to Scientific Committee members of the “Vitamin D – minimum, maximum, optimum” conference for evaluation based on a 10-point scale. With numerous international attendees, the meeting “Vitamin D – minimum, maximum, optimum” was held on October 19-20 2012 in Warsaw (Poland). Most recent scientific evidence of both skeletal and non-skeletal effects of vitamin D as well as results of panelists’ voting were reviewed and discussed during eight plenary sessions and two workshops.

Results. The international Panel of Experts established recommendations on a) vitamin D supplementation scheme and b) vitamin D doses for general population of Central Europe. The key opinion leaders established ranges of serum 25-hydroxyvitamin D concentration indicating vitamin D deficiency [<20 ng/mL (<50 nmol/L)], suboptimal status [20-30 ng/mL (50-75 nmol/L)] and target concentration for optimal vitamin D effects [30- 50 ng/mL (75-125 nmol/L)].

Conclusions. General practical guidelines regarding supplementation and updated recommendations for prophylactic vitamin D intakes in Central European neonates, infants, children and adolescents as well as in adults (including recommendations for pregnant and breastfeeding women and the elderly) were developed. Improving the vitamin D status of children, adolescents, adults and seniors must be included in the priorities of physicians, healthcare professionals and healthcare regulating bodies.