Streszczenia zjazdu PTOiTr – 2000 (W90)

N. Korzh, L. Goridova, A. Barysh, O. Vyrva,
Naukowo-Badawczy Instytut Ortopedii i Traumatologii im. Prof. M.I. Sytenki w Charkowie, Ukraina

Postępowanie ze świeżym złamaniem trzonu kości ramiennej można uważać za problem nie zawsze dający się rozwiązać w sposób ostateczny, czasem dochodzi do kontrowersji dotyczącej jego leczenia. Na Wydziale Nagłej Traumatologii i Chirurgii Rekonstrukcyjnej naszego Instytutu obowiązuje aktualnie inny punkt widzenia dotyczący tego problemu, różniący się od opisywanego w wielu podręcznikach wydanych kilka dekad temu, natomiast szeroko rozpowszechniony w niektórych przypadkach w praktyce medycznej. Na naszym Wydziale w ciągu dziesięciu lat obserwacji autorzy znaleźli 86 przypadków złamania trzonu kości ramiennej. Spośród nich, czynnościowe leczenie zastosowano w 80% przypadków, wszystkich pacjentów unieruchomiono przy pomocy ortezy. Na początku wykonywano je z materiałów syntetycznych takich jak „polyvic” i „viniplast”, natomiast ostatnio zastąpiono je ortezami z nowo zmodyfikowanego materiału wypracowanego w naszym Instytucie. Należy zauważyć, że nastawienie fragmentów osiąga się poprzez pionowe zwisanie kończyny górnej. W trakcie leczenia nie zaobserwowano u pacjentów żadnych kłopotów. Wystarczający zrost kostny osiągano średnio po okresie 8-12 tygodni. Taka technika leczenia czynnościowego nie tylko stanowi wygodniejszą opcję dla chirurgów ortopedycznych, ale także bezpieczniejszą alternatywę dla pacjentów. W 2 przypadkach nie osiągnięto zrostu z powodu wstawiania się tkanek miękkich między odłamy. Leczenie chirurgiczne przeprowadzono w 20% przypadków, głównie w złamaniach bliższej jednej trzeciej kończyny górnej. Przez ostatnie siedem lat nie przeprowadzaliśmy ani razu łączenia odłamów przy pomocy płytki. Zwykle stosowano różne sposoby zewnętrznej fiksacji, niekiedy poprzedzane otwartym nastawieniem złamania. Technika ta dała 100% dobrych lub doskonałych wyników zarówno według pacjentów jak i oceny fizykalnej, z wskaźnikiem pomyślnego zrostu wynoszącym 100%. Badanie to odzwierciedla nasze doświadczenie, że ta technika fiksacji w porównaniu z innymi technikami stabilizującymi daje natychmiastową i pewną stabilizację bez wystąpienia powikłań.

XI Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy
V Krakowskie Sympozjum Osteoporozy
Kraków 27-29.09.2001

Streszczenia:
wersja polska
Materiały kongresowe: STRESZCZENIA, s50-51.
Druk: Drukarnia Skinder, ISBN – 83-904008-5-5

wersja angielska
Osteoporosis International 2001; vol. 12 (Suppl 1), s9-10.

L26
Metody leczenia przeciwresorpcyjnego; czy są między nimi różnice?
W.P. Olszynski
University of Saskatchewan, Saskatoon Osteoporosis Centre

Leki zaakceptowane w osteoporozie
Do profilaktyki : bisfosfoniany (etydronian, alendronian, risedronian), estrogeny, SERM- raloksyfen.
Do leczenia : bisfosfoniany (etydronian, alendronian,, risedronian), raloksyfen, kalcytonina. Estrogeny : wczesny wzrost BMD, trwały efekt nie potwierdzony, badania dotyczące złamań ograniczają się do jednego randomizowanego badania klinicznego (Luffkin, 1992 z bardzo małą liczbą pacjentów), przeważają dane z obserwacji. Leki z grupy SERM : Raloksyfen : wczesny wzrost BMD, wczesna redukcja markerów obrotu kostnego, wczesna redukcja objawowych złamań kręgów i trwały wpływ na złamania radiologiczne kręgów, brak wpływu na złamania pozakręgowe. Kalcytonina : Mały wpływ na BMD lub markery obrotu kostnego, wczesne działanie w kierunku zmniejszenia ilości złamań kręgów, brak wpływu na złamania pozakręgowe. Bisfosfoniany- większość dostępnych danych dotyczy bisfosfonianów III generacji, jak alendronian i risedronian. Alendronian :wczesny wzrost BMD i redukcja markerów obrotu kostnego, stały lub zwiększony przyrost BMD i redukcja markerów obrotu kostnego ponad 8 lat, wczesna redukcja objawowych złamań kręgosłupa (1 rok), złamań szyjki kości udowej i wszystkich złamań (1,5 roku), trwała redukcja morfometrycznych złamań kręgów i złamań szyjki kości udowej ponad 4 lata. Dawka 70 mg raz w tygodniu po dwóch latach wykazuje takie samo działanie na BMD jak 10 mg dziennie, z korzystnym działaniem na tolerancję i bezpieczeństwo. Risedronian: wczesny efekt na BMD i markery obrotu kostnego, stały lub zwiększony przyrost BMD ponad 3 lata, wczesny wpływ na morfometryczne złamania kręgów (1 rok), trwały wpływ na morfometryczne złamania kręgów i złamania pozakręgowe przez 3 lata, dawka raz w tygodniu jeszcze niedostępna.
Wczesny i trwały efekt metod leczenia przeciwresorpcyjnego w zależności od dowodów naukowych: bisfosfoniany (III generacja), SERM- raloksyfen, kalcytonina, estrogeny.

L26
ANTIRESORPTIVE THERAPIES: ARE THEY DIFFERENT?
Wojciech P. Olszynski,
Professor of Medicine University of Saskatchewan, Director, Saskatoon Osteoporosis Centre

Summary of presentation: Approved agents for osteoporosis
For prevention: Bisphosphonates (Etidronate, Alendronate, Risedronate), Estrogen, SERM – Raloxifene
For treatment: Bisphosphonates (Etidronate, Alendronate, Risedronate) Raloxifene, Calcitonin
Estrogen: early increase in BMD, sustained effect not documented. Fracture trials limited to one RCT (Luffkin,1992 with very small numbers), mostly observational data
SERMs- Raloxifene: early increase in BMD, early reduction in bone turnover markers, early reduction in clinical vertebral fractures and sustained effect in radiographic vertebral fractures, no effect on nonvertebral fractures
Calcitonin: Little effect on BMD or bone turnover markers,early trend toward reduction in vertebral fracture, no effect on nonvertebral fractures. Bisphosponates – most data available on III generation bisphosphonates like alendronate and risedro-nate. Alendronate: early increase in BMD and reduction of bone turnover markers, sustained or increased gains in BMD and reduction of bone turnover markers over 8 years, early reduction in clinical spine fractures (1 year), hip fracture and all fractures (1.5 year), sustained reduction in morphometric vertebral fractures and hip fractures over 4 years.
Once a week 70 mg dose after 2 years is giving results in BMD identical to 10 mg daily dose, with positive effect on tolerability and safety.
Risedronate: early effect on BMD and bone turnover markers, sustained or increased gains in BMD over 3 years, early effect on morphometric vertebral fractures (1 year), sustained effect on morphometric vertebral and nonvertebral fractures through 3 years, weekly dose not available yet. Early and sustained effect of antiresorptive therapies according to the level of evidence: BISPHOSPHONATES (III generation), SERM- RALOXIFENE, Calcitonin, Estrogen

19-20.10.2018, Poznań

Miejsce:
Poznań

Kierownik naukowy:
prof. dr hab. med. Leszek Czupryniak

Partnerstwo merytoryczne i nadzór naukowy:
Klinika Diabetologii i Chorób Wewnętrznych, Samodzielny Publiczny Centralny Szpital Kliniczny w Warszawie

Uczestnicy otrzymają punkty edukacyjne.

Terminy wczesnej rejestracji – I: do 30.06.2018, II: 31.08.2018.

Biuro organizacyjne:
WydawnictwoTermedia
ul. Kleeberga 2
61-615 Poznań
tel./faks +48 61 656 22 00
szkolenia@termedia.pl

Więcej informacji oraz rejestracja na stronie www.

22-23.09.2017, Lublin

Temat Spotkania:
Osteosynteza w złamaniach patologicznych

Miejsce spotkania:
Lubelskie Centrum Konferencyjne
ul Artura Grottgera 2

Przewodniczący Komitetu Naukowego:
Prof. dr hab. n.med. Tomasz Mazurkiewicz

Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego:
Dr hab. n. med. Krzysztof Gawęda

Termin nadsyłania streszczeń do 20.04.2017.

Główne tematy spotkania:
– Osteosynteza w złamaniach guzów pierwotnych, sposoby zaopatrywania
– Osteosynteza w złamaniach przez przerzuty nowotworowe
– Leczenie złamań zmęczeniowych
– Stabilizacja złamań nietypowych
– Zespolenia złamań patologicznych w nowotworach łagodnych
– Innowacje w osteosyntezie i tematy wolne

Organizator
Katedra Ortopedii,
Klinika Ortopedii i Traumatologii
Uniwersytetu Medycznego 
w Lublinie
SPSK Nr 4
ul. K. Jaczewskiego 8
20-954 Lublin

Więcej informacji oraz rejestracja na stronie www.

13.05.2016, Kraków
Temat spotkania:
Złamania okolicy stopy i stawu skokowego

Centrum konferencyjne:
Centrum Dydaktyczno-Kongresowe Wydziału Lekarskiego
ul. Św. Łazarza 16
Kraków

Organizator:
Fundacja Zdrowia Publicznego

Uczestnicy Sympozjum otrzymają punkty edukacyjne.

Więcej informacji oraz rejestracja na stronie www.

Kontakt z organizatorem:

L30

PIERWOTNA OSTEOARTROPATIA PRZEROSTOWA: RODZINNE WYSTĘPOWANIE A ODMIENNY OBRAZ KLINICZNY – OPISY PRZYPADKÓW

Górska A.

Uniwersytet Medyczny w Białymstoku

Słowa kluczowe: pachydermoperoostosa, pierwotna osteoartropatia przerostowa

Wstęp. Pierwotna osteoartropatia przerostowa (hypertrophic osteoarthropathy – HOA) określana jako Zespół Touraine-Solente-Golé należy do rzadkich schorzeń. Rodzinne występowanie sugeruje genetyczne tło uwarunkowane genem autosomalnie dominującym lub recesywnym o zmiennej penetracji.

HOA może przebiegać jako postać pełnoobjawowa (zgrubienie i bruzdowatość skóry, zwiększona potliwość rąk i stóp, „palce dobosza”, odokostnowy przerost kości długich, niekiedy z zapaleniem stawów. W postaci niepełnoobjawowej dominują zmiany kostne o charakterze przerostu odokostnowego kości długich z maczugowatością palców. Objawy pachydermii z brakiem lub słabo wyrażonymi zmianami kostnymi występują pod postacią „forme fruste”.

Cel. Celem pracy było przedstawienie odrębności obrazu i przebiegu klinicznego u dzieci i młodzieży z rozpoznaniem pierwotnej osteoartropatii przerostowej.

Materiał i metody. Analizie poddano 6 pacjentów z 3 rodzin: I – trójka rodzeństwa (2 braci w wieku 16 (postać pełnoobjawowa) i 10 lat, II rodzina – 3 siostry w wieku 16, 12 i 10 lat, III rodzina: 18-letni chłopiec (posiadający 2 starszych zdrowych braci), bez obciążającego wywiadu rodzinnego. Czas obserwacji klinicznej od 2-10 lat.

Wyniki. Pełnoobjawową postać rozpoznano u 2 starszych chłopców (16 i 18-letniego) oraz u 16-letniej dziewczynki, z początkowymi objawami zapaleń stawów. Pozostałe rodzeństwo demonstrowało głównie objawy maczugowatości palców i przerostu dystalnych części kończyn dolnych.

Przeprowadzona diagnostyka różnicowa pozwoliła na wykluczenie wtórnej postaci HOA (m.in. nowotwory, zaburzenia hormonalne, schorzenia reumatyczne). Najbardziej burzliwy przebieg choroby obserwowany był u 16-letniego (rodzina I) i u 18-letniego pacjenta (rodzina III), objawy stawowe wymagały stosowania NLPZ (ang. NSAID). Podejmowano próbę leczenia LMPCH (ang. DMARDs), Kolchicyną z umiarkowanym efektem terapeutycznym.

Wnioski. 1. Pierwotna osteoartropatia przerostowa jest rzadkim schorzeniem, ujawniającym się przed rozpoczęciem okresu dojrzewania, a jedynym początkowo zauważalnym objawem u większości obserwowanych pacjentów była maczugowatość palców.

2. Nawracające zapalenie wielostawowe towarzyszyło pacjentom z postacią pełnoobjawową HOA, nie reagujące na leczenie lekami przeciwzapalnymi; najszybszy efekt terapeutyczny uzyskano podczas leczenia kolchicyną.

3. Dokuczliwym objawem zgłaszanym przez pacjentów z HOA była wzmożona potliwość rąk i stóp, która nie poddawała się stosowanej terapii.

L30

PRIMARY HYPERTROPHIC OSTEOARTHROPATHY: FAMILY HISTORY AND DIFFERENT CLINICAL PICTURE – CASE REPORTS

Górska A.

Uniwersytet Medyczny w Białymstoku

Key words: pachydermoperiostosis, primary hypertrophic osteoarthropathy

Objectives. Primary hypertrophic osteoarthropathy (HOA) referred to as the Touraine-Soulente-Golé Syndrome (TSG) is a rare pathology. Its familial occurrence indicates a genetic background  determined by an autosomal dominant or recessive gene of variable penetrance.

HOA can be fully symptomatic (skin thickening and furrows, increased sweating of the hands and feet, clubbing of the fingers, periosteal long bone hypertrophy, sometimes with arthritis. The partially symptomatic type shows predominance of periosteal hypertrophy of the long bones with clubbing of the fingers. Symptoms of pachydermia with lacking or poorly expressed bone lesions occur mainly as “forme fruste”.

Aim. The study objective was to present differences in the picture and clinical course of primary HOA in children and adolescents diagnosed with the disease

Materials and methods. The analysis involved 6 patients from 3 families: I – three siblings; 2 brothers aged 16 (fully symptomatic) and a 10-year old one, II – 3 sisters aged 16, 12 and 10 years, III: an 18- year-old teenager (having 2 healthy older brothers), without a family history of the disease. The clinical follow-up time ranged from 2 to 10 years.

Results. The fully symptomatic type was diagnosed in 2 older boys and in a 16-year-old girl with early symptoms of arthritis. The other siblings demonstrated mainly clubbing of the fingers and hypertrophy of distal parts of the lower extremities.

The differential diagnosis excluded the secondary form of HOA (e.g. cancers, hormonal disorders, rheumatic ailments). The most dramatic course of the disease was observed in the 16-year-old patient (family I) and in the 18-year-old one (family III). Articular symptoms required the use of non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs). An attempt was made to administer traditional disease modifying antirheumatic drugs (DMARDs) and colchicine, which brought a moderate therapeutic effect. 

Conclusions. 1. Primary hypertrophic osteoarthropathy is a rare disease which appears before puberty. The only initial symptom in the majority of patients was clubbing of the fingers.

2. Recurrent polyarthritis accompanied patients with fully symptomatic HOA and failed to respond to anti-inflammatory therapy; treatment with colchicine  brought the quickest effect.

3. Increased sweating of the hands and feet, which did not respond to treatment, was a troublesome symptom reported by HOA patients.

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 29.09-1.10.2011

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2011, vol 13 (Suppl. 1). str 77

L30

OSTEOPOROZA POSTERYDOWA – MIEJSCE TERYPARATYDU

Głuszko P.

Instytut Reumatologii, Warszawa

Słowa kluczowe: osteoporoza posteroidowa, patomechanizm, postępowanie
 

Przewlekłe leczenie glikokortykosteroidami (GKS) wiąże się ze wzrostem ryzyka złamań, które narasta wraz z wydłużaniem się czasu leczenia i kumulacją dawki. Znaczny wzrost ryzyka złamań (2-5x) pojawia się już po pierwszych 3 miesiącach leczenia i nie zawsze jest on wynikiem zmniejszania się masy kostnej (BMD). Mechanizm katabolicznego działania GKS na tkankę kostną jest wielokierunkowy: to stymulacja apoptozy osteoblastów i osteocytów poprzez ścieżkę sygnałową Wnt i kaspazę 3, hamowanie apoptozy osteoklastów poprzez układ RANK-RANKL oraz działania ogólnoustrojowe prowadzące do hipogonadyzmu, hamowania czynników wzrostowych, sprzyjanie kalciurii, zmniejszenie wchłaniania wapnia. Wzrost ryzyka upadków wiąże się z miopatią posteroidową.

Praktycznie wszyscy chorzy otrzymujący GKS przez okres ponad 3 miesięcy powinni podlegać działaniom prewencyjnym. Powszechnie zaleca się podawanie GKS w najmniejszych skutecznych dawkach z zachowaniem możliwie krótkiego czasu leczenia. Eliminacja dodatkowych czynników ryzyka złamań (np. palenia papierosów), odpowiednia podaż wapnia (1000-1500 mg/dz) i witaminy D (> 800 I.U./dz) celem utrzymania stężenia 25(OH)D w surowicy w granicach 30ng – 80ng/ml jest zalecana przez większość ekspertów.

Pomiar masy kostnej (BMD) przed wdrożeniem leczenia GKS lub jak najszybciej po jego rozpoczęciu jest niezbędny, ale równie istotne jest określenie innych współistniejących czynników ryzyka złamań, a zwłaszcza weryfikacja ew. już dokonanych złamań niskoenergetycznych. Dawniejsze uzależnienie decyzji o farmakoterapii osteoporozy od densytometrycznego określenia wskaźnika T lub Z, uzupełniają obecnie algorytmy wskazujące na konieczność określenia u chorego bezwzględnego ryzyka złamań, np. FIGS lub FRAX. Są też poglądy wskazujące (ACR), że już wielkość dawki GKS i planowany czas leczenia mogą przesądzić o potrzebie prewencyjnego wdrożenia bisfosfonianu wraz z rozpoczęciem terapii GKS. Wielkość takiej „granicznej” dawki GKS i zasadność prewencji farmakologicznej jest obecnie przedmiotem szerokiej dyskusji ekspertów.

L30

GLUCOCORTICOID INDUCED OSTEOPOROSIS – THE ROLE OF TERIPARATIDE

Głuszko P.

Instytut Reumatologii, Warszawa

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 20-21.09.2013

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2013, vol 15 (Suppl. 2).str 73-74

L33

Aktualne wytyczne postępowania w przypadkach osteoporozy indukowanej glikokortykosteroidami

Głuszko P.

Klinika Reumatologii, Instytut Reumatologii, Warszawa, Polska

Słowa kluczowe: osteoporoza indukowana glikokortykosteroidami, wytyczne postępowania, prewencja złamań

         Cel. Opracowanie zaleceń w zakresie zapobiegania i leczenia osteoporozy wywołanej podawaniem glikokortykosteroidów (GIO) u kobiet i mężczyzn w Polsce. Aktualizacja wytycznych z 2011.

         Metody. Systematyczny przegląd światowego piśmiennictwa, w tym najnowszych wytycznych IOF-ECTS oraz uaktualnionych wytycznych ACR z 2010r. Ocena ryzyka złamań i progi interwencji zostały oszacowane w oparciu o kalkulator FRAX dla Polski. W opracowaniu ujęto krajową epidemiologię złamań, zakres stosowania w Polsce glikokortykosteroidów, dostępność nowych metod leczenia, politykę opieki zdrowotnej i aktualne możliwości zwrotu kosztów leczenia.

         Opracowanie konsensusu: Wielodyscyplinarne Forum Osteoporotyczne (WFO) powołało grupę roboczą ekspertów w celu opracowania i uaktualnienia wytycznych. WFO po otrzymaniu pisemnych uwag od ekspertów weryfikowało rzetelność danych, a siła zaleceń była oceniana według zasad Scottish Intercollegiate Guidelines Network (www.sign.ac.uk).

         Wyniki i zalecenia. Zapobieganie lub już leczenie osteoporozy powinno być wdrażane na początku terapii glikokortykoidowej. Zalecamy ocenę ryzyka złamania u wszystkich leczonych prednizolonem (lub równoważnikiem) w dawce ≥2,5 mg/dz. przez ≥3 miesiące. Dokonane złamanie niskoenergetyczne jest zawsze wskazaniem do wdrożenia leczenia. U chorych bez złamań niskoenergetycznych leczonych prednizolonem ≥5 mg/dz. przez ≥3 miesiące, ale z bezwzględnym ryzykiem złamań >5% (mężczyźni >50 lat i kobiety po menopauzie) lub z T-score ≤1,5 SD istnieją wskazania do podania bisfosfonianów. U wszystkich pacjentów >65 lat leczonych prednizolonem >3 miesięcy istnieją wskazania do farmakologicznej prewencji złamań.

         Polecamy również: pomiar DXA BMD przed wdrożeniem GKS i po 6, 12 miesiącach leczenia, rutynowe pomiary wzrostu pacjenta co 3 miesiące, suplementację wapnia i witaminy D, aby uzyskać stężenie 25(OH)D >30 ng/ml <50 ng/ml, eliminację dodatkowych czynników ryzyka złamań, skuteczne leczenie choroby podstawowej i podawanie najmniejszej skutecznej dawki kortykosteroidów.

U wszystkich pacjentów w wieku >50 lat otrzymujących >5 mg/dz. prednizolonu przez ≥3 miesiące rozważyć można „prewencyjne” podanie bisfosfonianu. U kobiet przed menopauzą w wieku rozrodczym decyzje o leczeniu są podejmowane na podstawie indywidualnej oceny klinicznej.

         Wnioski. Złamania powiązane z GIO są w Polsce liczne, jednak dokładne dane epidemiologiczne nie są znane. Aktualizacja wytycznych jest niezbędna celem poprawy leczenia GIO i zapobiegania złamaniom.

L33

Current guidelines in glucocorticoid – induced osteoporosis

Głuszko P.

Department of Rheumatology, Institute of Rheumatology, Warsaw, Poland

Keywords: glucocorticoid-induced osteoporosis, clinical guidelines, prevention of fractures

         Objective. To formulate practice guidelines for the prevention and management of glucocorticoid induced osteoporosis (GIO) in women and men in Poland and to update the previous 2011 guidelines.

         Methods. Systematic literature reviews including recent IOF-ECTS GIO Guidelines and the 2010 updated ACR Guidelines were performed. Assessment of fracture risk and intervention thresholds were based on calculation tool FRAX Polska. The national epidemiology of fractures, use of glucocorticoids, new treatment options and health economic policy including reimbursement of treatment were reviewed.

         Consensus process: Multidisciplinary Osteoporotic Forum (MOF) set up a joint Guideline Working Group of experts. MOF Subcommittee received written comments from experts, reliability of data and the strength of recommendations were evaluated according to the principles of the Scottish Intercollegiate Guidelines Network.

         Results and Recommendations. Prevention or treatment of osteoporosis should be implemented early, preferably at the onset of glucocorticoid therapy. Fracture risk assessment is recommended for all receiving prednisolone (or equivalent) ≥2.5 mg/d for ≥3 months. Previous osteoporotic fracture is an indication for the implementation of treatment. In patients without low-energy fractures treated with prednisolone ≥5 mg/d for ≥3 months, the absolute risk of fractures >5% (men >50 y and postmenopausal women) or T-score ≤1,5 SD should be an indication for the implementation of bisphosphonates. All patients >65 years of age, treated with prednisolone >3 months have indications for bone-protective therapy.

         We also recommend: DXA BMD measurement before the implementation of GKS and after 6, 12 months of treatment, the routine measurement of the height of the patient every 3 months, calcium and vitamin D supplementation to obtain serum levels of 25(OH)D >30 ng/ml <50 ng/ml, elimination of additional risk factors for fractures, effective treatment of the underlying disease and administration of the smallest effective dose of corticosteroids.

In all patients >50 years receiving >5 mg prednisolone for ≥3 months we consider „preventive” administration of the bisphosphonate. In premenopausal women with childbearing potential treatment decisions are based on clinical judgment.

         Conclusions. GIO associated fractures causes significant morbidity in Poland, however accurate epidemiological data are not known. There is a need for updated guidelines to improve the management of GIO and to prevent fractures.

I Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 6-8.10.2005

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2005, vol 7 (Suppl. 1), s89.

L30
ZOLENDRONIAN W LECZENIU OSTEOPOROZY U CHORYCH Z UPORCZYWYM REFLUKSEM ŻOŁĄDKOWO-PRZEŁYKOWYM

Sawicki A.Z.
Centrum Medyczne Osteomed, ul. Białobrzeska 40A, 02-341 Warszawa-Ochota, www.osteomed.pl

Słowa kluczowe: osteoporoza, choroba refluksowa, zapalenie przełyku, zolendronian, DXA

Refluks żołądkowo-przełykowy jest względnie częsty u chorych w podeszłym wieku, szczególnie z osteoporozą, licznymi złamaniami kręgów i kifozą. Otyłość i nadwaga są istotnymi czynnikami ryzyka przepukliny rozworu przełykowego przepony oraz są
w znaczący sposób związane z zapaleniem przełyku, głównie poprzez zwiększenie częstości przepukliny. Zapalenie przełyku jest szeroko znanym powikłaniem leczenia chorych za pomocą doustnych bisfosfonianów. Uporczywy refluks żołądkowo-przełykowy oraz zapalenie przełyku są bezwzględnymi przeciwwskazaniami do stosowania doustnych bisfosfonianów u chorych z osteoporozą.
Celem pracy jest próba oceny bezpieczeństwa i skuteczności zolendronianu sodu podawanego dożylnie jeden raz w roku oraz wpływu na gęstość mineralną kości osteoporozy u chorych z uporczywym refluksem żołądkowo-przełykowym.
Materiał i metodyka
W otwartym badaniu wzięło udział pierwszych kolejnych 15 chorych, w tym 14 kobiet i 1 mężczyzna, w wieku 37-84 lat, z osteoporozą
i z uporczywym refluksem żołądkowo-przełykowym. Oceniano występowanie objawów niepożądanych oraz gęstość mineralną kości metodą DXA (Hologic 4500A) przed i po jednym roku leczenia.
Leczenie: zolendronian sodu 4 mg iv co jeden rok, Wit.D3 i sole wapnia.
Wyniki
W dniu po podaniu u dwu pacjentów wystąpiła kilkugodzinna gorączka (<38,5°C) oraz u jednego przemijający ból stawów. Objawy uporczywego refluksu żołądkowo-przełykowego uległy zmniejszeniu lub pozostały bez zmian. Po jednym roku stwierdzono wzrost gęstości mineralnej kości kręgosłupa lędźwiowego i/lub szyjki kości udowej u 13 pacjentów oraz BMD nie uległo istotnym zmianom u pozostałych 2 chorych.
Wnioski
Zolendronian sodu podawany dożylnie raz w roku może stanowić skuteczną i bezpieczną metodę leczenia u chorych z osteoporozą i z uporczywym refluksem żołądkowo-przełykowym.

L30
ZOLENDRONATE IN OSTEOPOROSIS TREATMENT IN PATIENTS WITH REFRACTORY REFLUX ESOPHAGITIS

Sawicki A.Z.
Centrum Medyczne Osteomed, Bialobrzeska str 40A, 02-341 Warsaw, Poland, www.osteomed.pl

Keywords: osteoporosis, reflux esophagitis, hiatal hernia, zolendronate, DXA

The reflux esophagitis is relatively frequent in old patients, particularly in kyphotic subjects with osteoporosis and multiple vertebral fractures. Obesity, excessive body weight is significant risk factor for hiatal hernia and is significantly associated with esophagitis, largely through an increased incidence of hiatal hernia. Excessive weight is also factor risk for vertebral fractures in postmenopausal osteoporotic patients. Reflux esophagitis is very known complication of treatment in patients on oral bisphosponates.
The aim of the study was to appreciate safety and efficacy the zolendronate infusion one’s year and influence on bone mineral density in patients with osteoporosis and refractory reflux esophagitis.
Material and methods
The open study group consisted of first 15 consecutive patients, 14 women an 1 man, 37-84 years old, with refractory reflux esophagitis and osteoporosis.
Treatment: zolendronate 4 mg iv one’s every year, vit.D3 and calcium salts.
Clinical symptoms and DXA (Hologic QDR 4500) before and after one year were observed.
Results
After zolendronate infusion in two patients few hours fever (<38,5°C) one patient transient arthralgia were observed. Symptoms of refractory reflux esophagitis were ameliorated or unchanged. After one year we found higher BMD AP spine or/and femoral neck in 13 patients and unchanged in 2 patients.
Conclusion
Intravenous zolendronate one’s a year treatment can be safe and useful in patients with osteoporosis and refractory reflux esophagitis.

II Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIV Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 11-13.10.2007

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2007, vol 9 (Suppl. 2), s123-125.

L27
SKUTECZNOŚĆ KLINICZNA IBANDRONIANU DOŻYLNEGO

Czerwiński E.1,2 , Osieleniec J. 2

1 Zakład Chorób Kości i Stawów, WOZ, Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego
2 Krakowskie Centrum Medyczne, ul. Kopernika 32, Kraków, www.kcm.pl

Słowa kluczowe: osteoporoza, ibandronian, leczenie, dożylnie

Do uzyskania efektu terapeutycznego w osteoporozie niezbędne jest długoterminowe, wieloletnie leczenie. Tymczasem zażywanie dawki codziennej bisfosfonianów po roku kontynuuje zaledwie 31,7% pacjentów, a dawkę tygodniową 44,2%. Z racji bardzo słabego wchłaniania (0,6-2.0%) oraz ryzyka podrażnienia przełyku doustne stosowanie leku wymaga uciążliwego dla chorego rygoru przyjmowania na czczo, popijania przegotowaną wodą i przebywania w pozycji pionowej od 0,5 do 1 godziny. Zatem osoby z dolegliwościami ze strony przewodu pokarmowego oraz pacjenci leżący są pozbawieni terapii doustnej.
Ibandronian jest nowym aminobisfosfonianem o ok. 10-krotnie wyższej aktywności biologicznej od alendronianu. Podstawą rejestracji ibandronianu jako leku skutecznie zapobiegającego złamaniom w osteoporozie było badanie BONE (2004r.). Było to badanie 3- letnie, wieloośrodkowe, podwójnie zaślepione, randomizowane, kontrolowane placebo. Do programu włączono 2,946 kobiety w wieku średnim 69 lat (55-80). Kryterium włączeniowym było złamanie co najmniej jednego kręgu w odcinku Th4-L4 oraz wartość BMD T-score –2.0 do -5.0. Wszyscy badani otrzymywali suplementację wapnia i wit D. Po 3-letnim okresie leczenia stwierdzono wzrost BMD kręgosłupa o 6.5% i o 2,8% w bkk udowej (szyjka). Uzyskano zmniejszenie ryzyka złamania kręgów o 62% (9,6% w grupie placebo i 4,7% w grupie leczonych). Ryzyko złamań pozakręgowych u osób z BMD bkk udowej T-score <–3.0 było obniżone o 69% (grupa leczona 6%, grupa placebo 18%). Częstość zdarzeń niepożądanych nie różniła się znamiennie statystycznie pomiędzy grupą leczonych a placebo. Najczęstszymi objawami niepożądanymi w obu grupach były: niestrawność, nudności, zapalenie przewodu pokarmowego, ból w przewodzie pokarmowym, wymioty.
Skuteczność dawki dożylnej wykazano w badaniu DIVA (Dosing IntraVenous Administration) ocenianej na podstawie powszechnie znanej koncepcji pomostowej (bridging concept). Celem badania było określenie skuteczności dawki dożylnej 2,0 mg co 2 miesiące i 3,0 mg co 3 miesiące w porównaniu do grupy kontrolnej, która codziennie przyjmowała 2,5mg ibandronianu doustnie. Wszystkie pacjentki otrzymywały suplementację wapnia (500mg) i witaminy D (400 IU). Do badania włączono 1147 kobiet na podstawie gęstości mineralnej BMD kręgosłupa -2,5 do -5,0 T-score. Podstawowe badanie trwało 2 lata i zostało przedłużone o następny rok.
Po 2 latach leczenia we wszystkich grupach stwierdzono wzrost gęstości mineralnej kręgosłupa odpowiednio w grupach: 2,0 mg i.v – 6,3%, 3.0 mg i.v. – 6,4%, a dawka 2,5 mg codziennie 4,8%. Stwierdzono również wzrost BMD w bkk udowej odpowiednio: 2,0mg – 3,2%, 3.0 mg – 2,8%, 2,5 mg – 4,8%. Obniżenie markerów kostnych CTX wynosiło odpowiednio: 55,6%, 53.4%. 59,9%. Częstość zdarzeń niepożądanych u pacjentek otrzymujących terapię dożylną była jak u osób zażywających ibandronian doustnie. Częstość złamań klinicznych kręgosłupa oraz poza-kręgowych wynosiła w badanych grupach odpowiednio: 4,7%, 4,9%, 6,2%.
Wyniki badania wykazały że dawka 3.0 mg i.v. co 3 miesiące jest tak samo, a nawet bardziej skuteczna niż dawka codzienna 2,5mg i terapia jest bezpieczna.

L27
CLINICAL EFFECTIVENESS OF I.V. DOSING IBANDRONATE

Czerwiński E.1,2, Osieleniec J. 2

1 Department of Bone and Joint Diseases, Jagiellonian University Medical College, Krakow
2 Krakowskie Centrum Medyczne, ul. Kopernika 32, Krakow, Poland, www.kcm.pl

Key words: osteoporosis, ibandronate, treatment, intravenous

Long term, many years’ treatment is needed to achieve therapeutical effects in treatment of osteoporosis. Meanwhile only 31,7% of patients continue administration of oral daily dosing of bisphosphonates and weekly dosing only 44,2%. Due to a very weak absorption (0,6-2.0%) and a risk of esophageal irritation applying medication requires onerous for patient rigour of taking it in a fasting state, washing down with boiled water and staying in an up-right position from 0,5 to 1 hour. This is why patients with GI problems and currently bedridden are excluded from the oral therapy.
Ibandronate is a new amino-bisphosphonate with a 10 times higher biological activity than alendronate. The basis for registration of ibandronate as an effective medicine for fracture prevention in osteoporosis was BONE study (2004). This was a 3-year, double-blinded, randomised, controlled placebo. 2,946 of women aged on average 69 (55-80) were enrolled in the study. Inclusion criteria was at least one vertebral fracture in Th4-L4 segment and BMD T-score from –2.0 to -5.0. All patients received calcium and vitamin D supplementation. After 3 years of treatment it was found that the BMD in spine increased by 6.5% and by 2,8% in proximal femur. It was also found that risk of fracture in spine was decreased by 62% (9,6% in placebo and 4,7% in group treated).
Non-vertebral fracture risk in patients with BMD of proximal femur T-score <–3.0 was decreased by 69% (treated group 6%, placebo 18%). Frequency of adverse events was no different in active treatment group and placebo. The most common adverse events in both groups were: indigestion, nausea, inflammation of gastrointestinal tract, pain the gastrointestinal tract, vomiting..
Effectiveness of i.v. dosing ibandronate was evaluated in DIVA (Dosing IntraVenous Administration) study dosing. It was on the basis of commonly accepted bridging concept. The aim of the study was describing the effectiveness of i.v. dosing 2,0 mg every 2 months and 3,0 mg every 3 months in comparison to placebo group that took 2,5 mg of daily oral ibandronate. All patients received supplementation of calcium (500mg) and vitamin D (400 IU). 1147 of women were enrolled in the study on the basis of mineral density BMD of spine from -2,5 to -5,0 T-score. The study lasted 2 years and was extended for another year.
After 2 years of treatment in all groups the spine mineral density was increased respectively in groups: 2,0 mg i.v – 6,3%, 3.0 mg i.v. – 6,4%, and daily dosing 2,5 mg – 4,8%. It was also found that the BMD in proximal femur was increased respectively: 2,0 mg – 3,2%, 3.0 mg – 2,8%, 2,5 mg – 4,8%. Decrease of bone markers CTX was: 55,6%, 53.4%. 59,9%. Frequency of adverse events in patients receiving i.v. therapy was the same as in patients treated with oral ibandronate. Frequency of clinical spine fractures and non-vertebral fractures in groups studied was respectively: 4,7%, 4,9%, 6,2%.
The results of the study proved that 3.0 mg i.v. dosing every 3 months is as, or even more effective than daily dosing 2,5 mg, and the therapy is safer.

Streszczenia zjazdu PTOiTr – 2000 (W89)

Bogusława Góralczyk, Wojciech Mikuła, Katarzyna Kiwerska-Jagodzińska
Oddział Urazowo-Ortopedyczny Centrum Rehabilitacji im. Prof. M. Weissa w Konstancinie, ul. Wierzejewskiego 12, 05-511 Konstancin Dyrektor: dr n. med. Janusz Garlicki

W pracy przedstawiono wyniki leczenia pacjentów hospitalizowanych w Oddziale Urazowo-Ortopedycznym Centrum Rehabilitacji w Konstancinie z powodu wieloodłamowych złamań bliższej nasady kości ramiennej w latach 1996-1999. Celem pracy jest porównanie wyników leczenia zachowawczego i chirurgicznego. Materiał obejmuje 48 pacjentów w wieku 15-95 lat, w tym 25 kobiet i 23 mężczyzn. Rodzaj złamania ustalono na podstawie klasyfikacji AO. W 7 przypadkach złamaniu towarzyszyło zwichnięcie stawu ramiennego. Leczenie zachowawcze zastosowano u 21 chorych, a u 27 – leczenie chirurgiczne. W 17 przypadkach wykonano otwartą repozycję z transfiksją odłamów drutami Kirschnera, w 6 – zespolenie prętami Rusha, w 3 – zespolenie śrubami AO, w 1 przypadku usunięto głowę kości ramiennej objętą procesem nowotworowym. U 4 chorych, u których złamaniu towarzyszyło zwichnięcie stawu ramiennego, dodatkowo zastosowano czasową artrodezę stawu. U wszystkich chorych uzyskano zrost kostny w ciągu 5-8 tygodni. W ocenie końcowego wyniku czynnościowego posłużono się punktową skalą ocen wg Constanta. Uzyskano 81% dobrych wyników leczenia chirurgicznego i 65% dobrych wyników leczenia zachowawczego. Porównanie ostatecznych ocen leczenia wykazuje przewagę leczenia chirurgicznego nad zachowawczym. Stabilizacja odłamów drutami Kirschnera w przypadkach wieloodłamowych złamań bliższej nasady kości ramiennej jako metoda prosta i mało inwazyjna jest godna polecenia.

XI Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy
V Krakowskie Sympozjum Osteoporozy
Kraków 27-29.09.2001

Streszczenia:
wersja polska
Materiały kongresowe: STRESZCZENIA, s51-52.
Druk: Drukarnia Skinder, ISBN – 83-904008-5-5

wersja angielska
Osteoporosis International 2001; vol. 12 (Suppl 1), s10.

L27
Efekty leczenia alendronianem sodu mężczyzn z osteoporozą pierwotną
Elżbieta Skowrońska-Jóźwiak, Krzysztof Zasada, Andrzej Lewiński
Regionalny Ośrodek Menopauzy i Osteoporozy, Szpital Kliniczny nr 3,
Zakład Tyreologii Akademii Medycznej w Łodzi 90-245 Łódź, Wierzbowa 38

Leczenie osteoporozy u mężczyzn pozostaje przedmiotem wielu kontrowersji, ponieważ większość leków dostępnych w leczeniu tej choroby posiada rejestrację wyłącznie dla kobiet w okresie pomenopauzalnym.

Celem pracy była ocena tolerancji alendronianu sodowego i jego wpływu na zmianę mineralnej gęstości kostnej (BMD) u mężczyzn z rozpoznaną osteoporozą pierwotną.

Pacjenci i metody: Do badania włączono 36 mężczyzn w średnim wieku 71,5 lat z osteoporozą pierwotną, rozpoznaną na podstawie wyniku badania densytometrycznego szyjki kości udowej (techniką DEXA-DPX, Lunar), zgodnie ze wskazaniami WHO. U 7 mężczyzn w wywiadzie występowały złamania. Pacjentów podzielono na 2 grupy. Pacjenci z Grupy I (n=16) przyjmowali alendronian sodowy (w dawce 10 mg dziennie), sole wapnia (calcium carbonicum 1000 mg w przeliczeniu na wapń elementarny) oraz witaminę D3 (cholekalcyferol 1000j. dziennie). Pacjenci z Grupy II przyjmowali jedynie preparaty wapnia i witaminę D3 w dawkach analogicznych jak w Grupie I. Po 12 miesiącach terapii powtórzono badanie densytometryczne oceniając zmianę w BMD.

Wyniki: W Grupie I zaobserwowano zwiększenie BMD o 0.03 g/cm2 (p <0.05) pomiędzy pierwszym, a drugim badaniem densytometrycznym. W Grupie II zanotowano obniżenie wartości BMD o 0.01 g/cm2, różnica ta nie przekroczyła progu znamienności statystycznej. U żadnego z pacjentów nie doszło do nowych złamań. Tolerancja leczenia była dobra w obu badanych grupach.

Wniosek: Leczenie alendronianem sodowym zwiększa BMD u mężczyzn z osteoporozą pierwotną.

L27
EFFECTS OF TREATMENT WITH SODIUM ALENDRONATE IN MEN WITH PRIMARY OSTEOPOROSIS
Elzbieta Skowronska-Jozwiak, Krzysztof Zasada, Andrzej Lewinski,
Regional Centre of Menopause and Osteoporosis, Clinical Hospital No 3,
Department of Thyroidology, Medical University of Lodz, 90-245 Lodz, Wierzbowa 38, Poland

Therapeutic management of osteoporosis in men raises a number of controversies, for the majority of available pharmacological agents, used in the treatment of osteoporosis, have been registered, taking into account post-menopausal women only.
The goal of the study was an evaluation of the effects, resulting from an administration of sodium alendronate in men with primary osteoporosis, as well as an assessment of the tolerance to that drug.
Patients and methods: Thirty six (36) men with primary osteoporosis, diagnosed by densitometry (DEXA-DPX, Lunar) of the femoral bone neck according to WHO criteria, were included into the study; the mean age of the patients was 71.5 yrs with seven (7) patients revealing a previous history of fractures. All patients were divided into two groups. The patients of Group I were administered sodium alendronate (in a dose of 10 mg/day), calcium (calcium carbonicum, 1000 mg; as converted into elementary calcium), and vitamin D3 (cholecalciferol in doses of 1000 U/day) supplements. The patients of Group II received calcium and vitamin D3 supplements only, administered in doses analogous to those in Group I. Following twelve (12) months ofthe therapy, densitometric examination was repeated, in order to evaluate BMD changes.
Results: In Group I, BMD increased by 0.03 g/cm2 (p<0.05) between the first and the second densitometric evaluation, while decreasing by 0.01 g/cm2 in Group II, however, the threshold of statistical significance was not attained in the latter case. No new fractures occurred in any of the studied patients, the tolerance of the applied treatment being fairly good in both groups.
Conclusion: Sodium alendronate, when applied to men with primary osteoporosis, increases BMD.

 19-20.10.2018, Warszawa
Miejsce spotkania:
Hotel Mercure Warszawa Centrum

Główne tematy:
– Leczenie stawu biodrowego z jego zachowaniem
– Złamania okołoprotezowe 
– Rewizje

Przewodniczący Komitetu Naukowego:
Prof. dr hab. med. Jarosław Czubak  

Wczesna rejestracja do 15.09.2018

Więcej informacji oraz rejestracja na stronie www.

27.09.2017, Gdańsk

Przewodniczący Komitetu Naukowego:
Prof. dr hab. n. med. Tomasz Mazurek
Prof. dr hab. n. med. Marek Synder

Organizator:
Katedra i Klinika Ortopedii
i Traumatologii Narządu Ruchu
Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego

Zaplanowane sesje:
– Endoprotezoplastyka
– Chirurgia ręki z mikrochirurgią w ortopedii
– Traumatologia
– Ortopedia dziecięca
– Varia
– Sesja plakatowa

 Rejestracja oraz dodatkowe informacja pod adresem www.