II Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIV Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 11-13.10.2007

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2007, vol 9 (Suppl. 2), s132-134.

L36
PRZECIĄŻENIE KOLANA AKTYWUJE UKŁAD NFkappaB-RANKL-RANK-OPG: ODMIENNE PRZYCZYNY BÓLU WYMAGAJĄ ODMIENNEGO LECZENIA

Badurski J. E.

Centrum Osteoporozy i Chorób Kostno-Stawowych, Białystok

Przyciąganie ziemskie oraz różne nasilenie i typy obciążenia wymuszają bądź anaboliczne bądź kataboliczne reakcje ze strony chondrocytów (ChC), osteoblastów (OB) i osteoklastów (OK). Niewłaściwe obciążenie stawów kolanowych towarzyszące otyłości, koślawości czy szpotawości, jest najczęstszą przyczyną choroby zwyrodnieniowej kolan (OAK). Jest naturalnym wyborem w badaniu mechanizmów destrukcji chrząstki i kości. Częściowo tłumaczy również źródła i rodzaje bólu kolan. Ból w znacznej większości jest skutkiem i objawem albo zapalenia błony maziowej (ból wywoływany ruchem) albo obrzęku szpiku (OszpK) w kości podchrzęstnej (bóle nocne). Występowanie i rozmiary OszK dodatnio korelują ze stopniem destrukcji kości i chrząstki oraz z nasileniem bólu.
Wspólne pochodzenie ChC i OB może tłumaczyć jednakową ich reakcję na obciążenie. Optymalnym dla obu typów komórek jest umiarkowane i pulsacyjne obciążenie (prawidłowa waga, codzienna aktywność fizyczna, prawidłowe krzywizny stawu), wtedy indukują w nich odpowiedź anaboliczną. Bezruch prowadzi do zaniku aktywności ChC i OB, zaś nadmierne i stałe obciążenie (otyłość, szpotawość i koślawość) wywołują w nich reakcję kataboliczną. OK reagują inaczej: zarówno bezruch (osteoporoza uogólniona) jak i nadmierne, stałe obciążenie (osteoporoza miejscowa) stymulują osteoklastyczną resorpcję kości podchrzęstnej, torując miejsce inwazji szpiku kostnego. W/w zmiany w chrząstce i kości podchrzęstnej wynikają z aktywacji w ChC i w OB czynnika jądrowego NFkappaB, który wywołuje w nim reakcję wydzielniczą ściśle uzależnioną od rodzaju bodźca.
W ChC obciążenie optymalne, tak, jak i czynniki wzrostowe TGF-alfa i IGF-1, indukują wydzielanie składników chrząstki – kolagenu t. II i glikozaminglikanów. Nadmierny zaś i stały nacisk, tak, jak cytokiny zapalne IL-1beta, PGE2 i TNF-alfa – pobudzają wydzielanie enzymów degradujących chrząstkę i prowadzą do martwicy ChC. Tą „złą” aktywację w ChC hamują: małe dawki sterydów, niektóre NLPZ, flawonoidy, Wit. E, Wit.C, glukozamina, diacerrheina, sulfasalazyna, leflunomid (i być może kalcytonina, stront i OPG?).
W OB obciążenie optymalne, tak, jak i TGF-alfa, IGF-1 oraz estrogeny, indukują wydzielanie kolagenu t. I i osteoprotegeryny (OPG). Nadmierne zaś i stałe obciążenie, podobnie do IL-1beta i PGE2 – wymuszają wydzielanie RANK-Liganta, który – po związaniu się z receptorem RANK – stymuluje dojrzewanie i aktywność OK, nasilając resorpcję kości. OPG wiąże się z RANKL nie dopuszczając do wzrostu i aktywności OK. Sam ból również aktywuje OK poprzez substancję P, cytokiny zapalne i RANKL uwolniony z OB i Limfocytów T.
Prawidłowa przebudowa kości wymaga zatem równowagi pomiędzy OPG a RANKL, zarówno w osteoporozie uogólnionej, jak i miejscowej. Nadmiar pierwszego oznacza anabolizm, a drugiego – katabolizm.
Receptor RANK wykryto również na powierzchni ChC. Jest bardzo prawdopodobne, że aktywacja tego receptora w wyniku połączenia z RANKL – a wydzielonego przez pobudzone OB, limfocyty T, synowiocyty lub komórki dendrytyczne – mogłaby wymusić w ChC reakcję kataboliczną.
Kliniczne zróżnicowanie źródła bólu, synovitis vs OszpK, pozwala na zróżnicowanie leczenia. Przy przewadze OszpK – ze wskazaniem do leczenia p/resorpcyjnego (anty-RANKL) i p/obrzękowego, przy objawach synovitis – do p/zapalnego.

L36
KNEES OVERLOADING ACTIVATES THE NFkappaB-RANKL-RANK-OPG COMPLEX: VARIOUS PAIN CAUSES DEMAND FOR DIFFERENT TREATMENT

Badurski J. E.

Centre of Osteoporosis & Osteoarthicular Diseases, Bialystok, Poland

Gravity as well as different range of loading on entire skeleton and on weight-bearing joints, as knees, may induce or anabolic or catabolic responses from chondrocytes (ChC), osteoblasts (OB), osteoclasts (OC). Overloading of knees accompanied by obesity or by the varus or valgus asymmetry are recognize as a most common causes of knee osteoarthritis (OAK), therefore exemplifies natural choice for study on mechanisms of bone and cartilage destruction. Partially also explanted origin and nature of knee pain. Pain is usually the effect and symptom or synovitis (movement-related pain) or bone marrow edema (BME) in subchondral bone (pain at night). Presence and size of BME usually positively correlated with the extent of cartilage and subchondral bone damage and with intensity of knee pain.
Similar response of ChC and OB to mechanical stress may be explained by their common origin. Given optimal, moderate and pulsating stress (everyday physical activity, correct body weight and articular geometry) induce anabolic response. Immobility causes decline in ChC and OB activity, but excessive and permanent stress (obesity, varus or valgus knee) trigger off catabolic reaction. OCs react differently: both immobility (generalized as in the case of osteoporosis) and excessive, permanent overloading (localized osteoporosis) may stimulate osteoclastic resorption within the subchondral bone, enabled this way to bone marrow invasion and even communication with joint cavity.
Changes in the cartilage and subchondral bone are the effect of activation of the Nuclear Factor kappaB (NFkappaB) in ChC and OB, which causes a secretory reaction strictly dependent on the kind of stimulus.
In ChC optimal loading, as do growth factors TGF-alfa and IGF-1 do, induce secretion of cartilage components: collagen type II and Glycosaminglycanes (Gags). Excessive and permanent overloading, as do inflammatory cytokines IL-1, PGE2 and TNF-beta, stimulate secretion of enzymes (e.g. Metalloproteinases) which degrade the cartilage matrix and cause ChC apoptosis. This „bad” activation of ChC is inhibited by small doses of steroids, some non-steroid anti-inflammatory drugs, flavonoids, vitamins E and C, glucosamine, diacerrheine, sulfasalazine, leflunomide (and probably calcitonin, strontium, and OPG?).
In OB optimal loading, as do TGF-alfa, IGF-1 and estrogen, stimulate collagen type I and osteoprotegerin (OPG, decoy RANKL receptor) secretion. Excessive and permanent overloading, as do IL-1beta, PGE-2 and others, force RANK-Ligant secretion, which, having bound with the RANK receptor, stimulates the maturation and activity of OC and increases bone resorption. OPG bonds with RANKL preventing OC growth and activity. Interestingly, nociceptive pain itself via substance P stimulated bone resorption by RANKL-dependent mechanism after “catabolic” OB, synoviocyte or lymphocyte T cells activation by proinflammatory cytokines. RANK is also present on the surface of ChC. The activation of this receptor with RANKL by similar factors might hypothetically induce a catabolic reaction in ChC.
Hence, physiological bone remodeling and skeletal homeostasis demand RANKL – OPG balance, in both generalized and localized conditions. Excessive RANKL leads to bone loss and excessive OPG to bone formation.
Clinical differentiation of the cause of pain – synovitis against BMO – allows for optimalization of treatment. Prevalent BMO calls for antiresorptive (anti-RANKL) and anti-edema therapy. Prevalent synovitis requires anti-inflammatory treatment.

B.M.Wróblewski F.R.C.S.
Consultant Orthopaedic Surgeon,Professor of Orthopaedic Mechanics
Scott A.Crawford
F.R.A.C.S. Clinical Research Fellow
Paul D.Siney B.A.,
Senior Research Fellow The John Charnley Research Institute, Wrightighton Hospital, Appley Bridge, Lanes U.K.

XXXIII Zjazd Naukowy Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Kraków 2000, Streszczenia, W12

Modularny cementowy udowy element endoprotezy został skonstruowany dla rewizji w powikłaniach alloplastyk całkowitych biodra, gdzie ubytek części bliższej uda wymaga różnej wielkości pozakostnej części trzpienia. Bez zabezpieczeń został przetestowany przy 70 mln cykli na wysokości 10 cm bez uszkodzenia. Doświadczenia klinicznie mają 14 lat i dotyczą 170 przypadków. Wyniki pierwszych 74 operacji u 72 pacjentów 56 miały 3 lub 4 stopień ubytku kostnego wg Gustillo i Pasternaka, 24 miały złamania uda w odcinku bliższym (22 okołoprotetyczne), 19 bioder było zainfekowanych. .
W średni czasie obserwacji 5 lat i 9 msc (od 1-12 lat) 9 trzpieni miało radiologiczne cechy obluzowania, z których 3 zostały zrewidowane. Nie stwierdzono powikłań w 45 przypadkach, w których dystalna fiksacja była na wysokości 10 cm lub dalej. Wśród 24 przypadków ze złamaniami uda jeden pacjent zmarł w okresie pooperacyjnym (obustronne złamanie, obustronna rewizja), pośród pozostałych 22 u 19 stwierdzono zrost w ciągu roku. Zwichnięcie stwierdzono w 9 przypadkach 7 dni do 9 lat po rewizji i było najczęstsze w przypadkach braku mm. odwodzicieli. Z 12 zainfekowanych przypadków i 7 przypadków z wcześniejszą infekcją cztery miało infekcję głęboką, dwa wymagały dalszych operacji. Nie stwierdzono żadnych powikłań naczyniowo-nerwowych oraz śródoperacyjnych złamań uda. Kość udowa byłą sperforowana w 11 przypadkach podczas usuwania implantu lub cementu oraz w jednym przypadku stwierdzono złamanie awulsyjne krętarza mniejszego. .
Jakość i ilość łożyska kostnego kości udowej zostały radiologicznie polepszone w 45 przypadkach, wśród których 29 wykazało znaczną odbudowę części bliższej uda, 27 pozostało niezmienione i 2 miało zwiększoną porozę kostną – ale w tych przypadkach stwierdzano bardzo małą ilość lub całkowity brak kości w bliższej części uda przed zabiegiem rewizyjnym. Fig 4.

XI Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy
V Krakowskie Sympozjum Osteoporozy
Kraków 27-29.09.2001

Streszczenia:
wersja polska
Materiały kongresowe: STRESZCZENIA, s61.
Druk: Drukarnia Skinder, ISBN – 83-904008-5-5

wersja angielska
Osteoporosis International 2001; vol. 12 (Suppl 1), s12.

L35
Osteoporoza a złamania. Aktualne dylematy: co, kogo, kiedy i jak leczymy
Janusz E. Badurski
Centrum Osteoporozy i Chorób Kostno-Stawowych, Białystok

Potrzebą chwili jest ujednolicenie metodologii definiującej osteoporozę i ryzyko złamań oraz ukierunkowanie jej, jak i leczenia, na zapobieganie złamaniom, a nie tylko na wypełnienie kryterium densytometrycznego. Granicą „osteoporozy” jest BMD szyjki kości udowej o T-score minus 2.5 mierzonej metodą DXA. Inne miejsca badania i inne techniki nie umożliwiają rozpoznania osteoporozy, ale mogą opiniować stopień zagrożenia złamaniami. A wynika ono zarówno z niskiej masy kostnej jak i z klinicznych czynników ryzyka, niezależnych od BMD, razem decydując o potrzebie, rodzaju i progu leczenia. Leczenie antyresorpcyjne (estrogeny, bisfosfoniany) jest nieskuteczne, nie zapobiega złamaniom, u osób z normalną masą kostną nawet wysoce zagrożonych złamaniami, z innych niż BMD powodów. Im w młodszym wieku wykryje się niską BMD, tym ryzyko złamania do końca statystycznego życia jest większe, więc tym wcześniej należy rozpocząć leczenie p/resorpcyjne. Z drugiej strony, to samo T-score –2.5 oznacza odmienne zagrożenie złamaniem u osoby w 65 r.ż. (w ciągu 5 lat – 3.2%) i w 80 r.ż. (ponad 16%). Dlatego przy średnim, 10-letnim ryzyku złamania 10%, skłaniamy się do leczenia osób poniżej 65 r.ż. już przy 5%, a u osób powyżej 75 r.ż. przy 15% ryzyku. Wybór leku wymaga uwzględnienia indywidualnych potrzeb zdrowotnych pacjenta i wykracza poza jedynie antyresorpcyjne postępowanie. Wymaga bezpieczeństwa, skuteczności w hamowaniu złamań, akceptacji pacjenta. Ocena skuteczności i przydatności leku dla poszczególnego pacjenta obliguje do znajomości prób klinicznych uzasadniających jego zastosowanie. W populacji o jakim zagrożeniu złamaniami został przetestowany, jak obliczano jego skuteczność hamowania złamań, jakie jest jego okienko terapeutyczne. Nie leczymy bowiem „T-score” lecz zapobiegamy złamaniom, dostosowujemy leczenie do pojedynczego pacjenta, a nie do osteoporozy.

L35
OSTEOPOROSIS AND RISK OF FRACTURES, CURRENT PROBLEMS (DILEMMAS): WHAT, WHEN HOW AND WHO DO WE TREAT?
Janusz E. Badurski,
Centrum Osteoporozy i Chorob Kostno- Stawowych, Bia-tystok, Poland

The issue of the moment is to clarify the methodology defining osteoporosis and the risk of fractures and direct it together with the method of treatment towards prevention of fractures instead of just fulfilling the densytometric criterion. The borderline for osteoporosis is a BMD T-score of the femoral neck of -2.5 measured by the DXA method. Other sites for examination and techniques don’t allow for the diagnosis of osteoporosis but may be of some prognosis to the risk of fractures. These result from both low bone density and clinical risk factors independent of BMD and together may be decisive in the need, method and level of treatment. Antiresorptive treatment (estrogens, bisphospho¬nates) is not effective since it does not prevent fractures in persons with normal bone density with a high risk of fractures due to different reasons other than low bone density. The younger the age of low BMD detection, the higher the risk of fracture until the end of the statistical age and therefore earlier beginning of antiresorptive treatment is required. On the other hand the same —2.5 T-score means a different risk of fracture for a person at the age of 65 ( during 5 years 3.2%) and at the age of 80 (over 16%). Thus with the mean 10-year risk of fractures of 10% we are prone to treat people under 65 with a 5% risk and people over 75 with a 15% risk The choice of drug is determined by individual needs of the patient and exceeds the antiresorptive treatment. It also requires safety, efficiency in prevention of fractures and compliance of the patient. The assessment of the efficacy and the usefulness of the drug for an individual patient requires knowledge of clinical trials proving its usefulness. We should take into account the risk of fractures in a studied population, the method which was implemented to assesss the drug’s efficacy in prevention of fractures and its therapeutical gap (therapeutical concentration/range). Our approach results from the fact that we do not treat the T-score but prevent fractures and adjust the method of treatment to the needs of the individual patient and not to osteoporosis.

Serdecznie zapraszamy do rejestracji na tradycyjne spotkanie naukowe w Krakowie, poświęcone tematyce osteoporozy, osteaoartrozy i sarkopenii. Wśród naukowców, którzy wygłoszą swoje wykłady znaleźli się mi.in. Prof. C. Cooper (Prezydent International Osteoporosis Foundation) oraz J.A. Kanis (poprzedni prezydent IOF). 

Spotkania naukowe organizowane w Krakowie przez Polskie Towarzystwo Osteoartrologii mają ponad 20 letnią tradycję. Od 2015 roku do grona organizatorów dołączyła Europejska Fundacja Osteoporozy i Chorób Mięśniowo-Szkieletowych. Wysoki poziom naukowy spotkań pozwalają zachować zaproszeni Wykładowcy (specjaliści w swoich dziedzinach na świecie) oraz wybrani z grona zgłoszeń na konferencję Uczestnicy. Wszystkie otrzymane zgłoszenia czynnego udziału w konferencji podlegają ocenie przez 2 niezależnych członków Komitetu Naukowego. W roku 2015, w trakcie VI Środkowo Eurpejskiego Kongresu zaowocowało to 58 wykładami plenarnymi (8 wykładów wybranych ze zgłoszeń) oraz sesją plakatową złożoną z 44 doniesień. 

Wśród zaproszonych wykładowców zagranicznych znaleźli się profesorowie C. Cooper (Wielka Brytania) oraz J.A. Kanis (Wielka Brytania), zaliczani w latach 2016-2017 do prestiżowego 1% najczęściej cytowanych autorów w swoich dziedzinach. Ponadto wśród wykładowców znaleźli się J-Y. Reginster (Prezydent European Society for Clinical and Economic Aspects of Osteoporosis and Osteoarthritis, Belgia), D. Hans (jeden z twórców metody i algorytmu Trabecular Bone Score, Szwajcaria), S. Papapoulos (Holandia) oraz H. Resch (Austria). 

W 2019 Kongres odbędzie się w nowej lokalizacji blisko centrum miasta – Auditorium Maximum Uniwersytetu Jagiellońskigo w Auli Średniej (ul. Krupnicza 33) – strona www.  

Uczestnicy w trakcie całego Kongresu będą mieć dostęp do tłumaczeń symultanicznych a także przysługiwać im będę za udział punkty edukacyjne. 

Rejestracja dostępna jest pod adresem tutaj. Zachęcamy do rejestrowania się po niższej cenie do 31.05.2019. 

Jednocześnie zapraszamy na stronę internetową gdzie będą umieszczone informacje odnośnie naukowej części spotkania. 
Więcej informacji wkrótce. 

 02-04.12.2018, Birmingham, Wielka Brytania

Miejsce obrad:
International Convention Centre Birmingham 
Broad St, Birmingham B1 2EA, Wielka Brytania

W programie 16 warsztatów oraz uznani specjalistów z dziedziny chorób mieśniowo szkieletowych.

Pełen program spotkania dostępny tutaj.

Wczesna rejestracja do 3.09.2018.
 
Więcej informacji o spotkaniu pod adresem www.

13-14.10.2017, Rzeszów

Motto spotkania:
„Rehabilitacja od narodzin do starości”

Przewodniczący Komitetu Naukowego:
– Jacek Durmała

Przewodnicząca Komitetu Organizacyjnego:
– Lidia Perenc

W programie:
Sesja I: Rehabiltacja pacjentów z wielochorobowością
Sesja II: Choroby układu ruchu a rehabilitacja cz. I
Sesja III: Choroby układu ruchu a rehabilitacja cz. II
Sesja IV: Choroby układu nerwowego a rehabilitacja cz. I
Sesja V: Choroby układu nerwowego a rehabilitacja cz. II
Sesja VI: Problemy współczesnej rehabilitacji
Sesja VII: Choroby nowotworowe a rehabilitacja
Sesja VIII:Choroby układu krążenia a rehabilitacja
Sesja IX:Choroby układu oddechowego a rehabilitacja

Więcej informacji oraz rejestracja na stronie www.

16-18.06.2016, Gdańsk

Bałtyckie Spotkanie Ortopedyczne jest pierwszym spotkaniem z tego cyklu, zainicjowanym przez Oddział Pomorski Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego oraz Niemiecko-Polskie Koło Przyjaciół Ortopedii i Traumatologii.

Centrum Konferencyjne:
Europejskie Centrum Solidarności
plac Solidarności 1,
80-863 Gdańsk

Organizatorzy:
– Katedra i Klinika Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu, Gdański Uniwersytet Medyczny w Gdańsku
– Oddział Ortopedii i Traumatologii Szpitala Św. Wincentego a’Paulo w Gdyni
– Med-Media Sp. J.

Główne tematy spotkania:
1. Endoprotezoplastyka biodra i kolana
2. Chirurgia kręgosłupa – wybrane zagadnienia
3. Chirurgia ręki – wybrane zagadnienia
4. Diagnostyka obrazowa w ortopedii
5. Onkologia ortopedyczna
6. Malformacje naczyniowe i przerosty kończyn
7. Postępowanie w złamaniach bliższego odcinka kości udowej

Więcej informacji oraz rejestracja na stronie www

L40

Wertebroplastyka – blaski i cienie

Jabłoński M.

Klinika Ortopedii i Rehabilitacji SPSK-4 w Lublinie

Słowa kluczowe: osteoporoza, wertebroplastyka

Wertebroplastykę oraz kyfoplastykę stosuje się od wielu lat w praktyce klinicznej leczenia osteoporotycznych złamań trzonów kręgów. Zwolennicy metod uważają, że podanie cementu kostnego do złamanego trzonu kręgu stabilizuje segment ruchowy i działa przeciwbólowo.

W roku 2009 na podstawie dwóch szeroko cytowanych randomizowanych badań klinicznych wskazano na brak przewagi wertebroplastyki nad interwencją pozorowaną (sham). W następnych latach pojawiły się wszakże inne publikacje, wykazujące przeciwbólową skuteczność zabiegu.

W październiku 2014 roku opublikowano (Journal of the American Academy of Orthopaedic Surgeons, October 2014, Vol 22, No 10, ss.653-664) następujące wskazania do wertebroplastyk cementem kostnym:

1. Osteoporotyczne złamanie kompresyjne z odczynem bólowym leczone bezoperacyjnie przez okres 2-3 tygodni

2. W przypadku pacjentów hospitalizowanych z powodu bólów w następstwie złamania osteoporotycznego

3. Patologiczne złamanie trzonu kręgu z odczynem bólowym

4. Rozrostowy naczyniak trzonu kręgu

5. Choroba Kümmela.

Za przeciwwskazania bezwzględne do wertebroplastyki przyjęto:

1. Złamanie bezobjawowe

2. Zapalenie trzonu kręgu w wywiadzie

3. Uczulenie w odniesieniu do stosowanych wypełnień lub ich środków kontrastowych

4. Niekorygowalne zaburzenia krzepnięcia.

Jako przeciwwskazania względne autorzy pracy podali:

1. Współistnienie drażnienia korzenia nerwowego

2. Przemieszczenia dokanałowe tylnej ściany trzonu

3. Kompresję trzonu przekraczającą 70% jego wysokości

4. Liczne złamania patologiczne

5. Brak zaplecza operacyjnego pod kątem zaopatrzenia potencjalnych powikłań.

Do oddzielnego rozważenia pozostaje także kliniczna waga narażenia starszych i schorowanych zwykle pacjentów na powikłania, tak miejscowe, jak i ogólne, a zwłaszcza odległe w czasie, w odniesieniu do skutków biomechanicznych zabiegu oraz znieczulenia.

L40

Vertebroplasty – pros and cons

Jabłoński M.

Klinika Ortopedii i Rehabilitacji SPSK-4 w Lublinie

Key words: osteoporosis, vertebroplasty

Vertebro- and kyphoplasty have been used for many years in clinical orthopedic practice. The advocates of these interventions maintain that augmentation with bone cement stabilizes spine segment and shows analgesic effect. In 2009 basing on two large randomized clinical trials no clinically significant effects of vertebroplasty was demonstrated. Yet the publications of next years contradicted this statement. In October 2014 in the Journal of the American Academy of Orthopaedic Surgeons, Vol 22, No 10, pp.653-664 following indications for vertebroplasty with the use of bone cement were proposed:

1. Painful osteoporotic vertebral compression fracture that does not improve with 2 to 3 weeks of nonsurgical care
2. Patient hospitalized as a result of painful osteoporotic fracture
3. Painful pathologic fracture
4. Aggressive hemangioma of the spine
5. Kümmell disease

Absolute contraindications were listed as the following:

1. Asymptomatic fractures
2. History of vertebral body osteomyelitis
3. Allergy to bone fillers or opacification agents
4. Irreversible coagulopathy

Relative contraindications comprised:

1. Presence of radiculopathy
2. Bone retropulsion against neural structures
3. Greater than 70% collapse of vertebral body height
4. Multiple pathologic fractures
5. Lack of surgical backup to manage potential complications

As the patients with osteoporotic compressive vertebral fractures represent usually aged population with high incidence of co-morbidities it is mandatory to consider in details pros and cons before the intervention which irreversibly changes the biomechanics and can result (fortunately rarely) in serious local and remote complications.

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 29.09-1.10.2011

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2011, vol 13 (Suppl. 1). str 86-87

L39

BONE MINERAL DENSITY, OSTEOPOROSIS AND ITS CONSEQUENCES IN UKRAINIAN POPULATION

Povoroznyuk V.

Department of Clinical Physiology and Pathology of Locomotor Apparatus,

Institute of Gerontology AMS Ukraine, Ukrainian Scientific-Medical Centre for the Problems of Osteoporosis, Kyiv, Ukraine

The population of the Ukraine is 46 million people (21 million men and 25 million women) while the number of people aged 50 years and older is 17.3 million (37% of the total population). It is predicted that the population of Ukraine will decrease to 33 million people by 2050 and thus 50% of the population will be 50 and over and 21% will be 70 and over.

In Ukraine the estimated number of postmenopausal women with osteoporosis risk and osteopenia comprises 7 million (28% of total number of women). According to research carried out in 2007-2008 by the Ukrainian scientific medical centre using DXA, it is estimated that 2 million postmenopausal women (20% women and older) suffer from hip osteoporosis. Osteopenia was estimated in 4.6 million men and 5.8 million women.

We determined the bone mineral density (BMD) of normal Ukrainian female subjects and compared results with USA/European reference data. The research was conducted at the Ukrainian scientific-medical centre for the problems of osteoporosis, and included 353 women aged 20-79 years. Conventional BMD measurements of the spine, proximal femur and radial shaft were determined by DXA using a densitometer Prodigy (GE Medical systems). Age-related changes in BMD were similar in form to those of USA/Northern Europe and US/European reference data. However, BMD data of spine for subjects of 50-59 years in our sample were lower than published values. The prevalence of osteoporosis and osteopenia for female subjects was 11% at the femoral neck, and 20% and 24% at the spine and radial shaft respectively. These data were published in the Annals of New York Academy of Sciences (2007).

Analysis of osteoporotic hip fractures occurring from 1997 to 2002 in Vinnitsa (Ukraine) was performed. During this period the frequency of hip fractures varied from 117.1 to 171.1 per 100,000 population of 50 years and older and was almost twice as high in women compared to men. These data are a bit lower in comparison with other European countries, a fact which may indicate lack of diagnosis of these fractures. The incidence of osteoporotic fractures of the wrist was significantly higher. The highest figures were shown in 60-64 year age group (women 1940.0, men 403.1 per 100,000 population), 70-74 years (women 1987.0, men 399.3 per 100,000) and 75-79 years (women 1986.2, men 422.7 per 100,000). This type of fracture was also predominant among women. The incidence of wrist fractures in women increases from 55-59 years to its maximal level at the age of 75-79 years with the following decline at the age of 80 years and older reliably exceeding the incidence of fractures in men of all age groups.

We carried out a multicentral study of structural-functional bone state of children residing in environmentally unfriendly regions of Ukraine, Belarus, Lithuania and Moldova. The results show significant changes of structural-functional bone state of children depending on their place of residence.

Thus, Ukrainian population is aging very fast and osteoporosis is becoming a real epidemic. Osteoporosis is better to prevent than to treat.

L39

BMD, osteoporoza i ich konsekwencje w populacji Ukrainy

Povoroznyuk V.

Department of Clinical Physiology and Pathology of Locomotor Apparatus,

Institute of Gerontology AMS Ukraine, Ukrainian Scientific-Medical Centre for the Problems of Osteoporosis, Kyiv, Ukraine

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 20-21.09.2013

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2013, vol 15 (Suppl. 2).str 83-84

L42

PRZEKONANIA ZDROWOTNE I POCZUCIE WŁASNEJ SKUTECZNOŚCI KOBIET W OKRESIE OKOŁOMENOPAUZALNYM A PROFILAKTYKA OSTEOPOROZY

Janiszewska M., Kulik T., Dziedzic M., Żołnierczuk-Kieliszek D., Kawiak E.

Uniwersytet Medyczny w Lublinie

Słowa kluczowe: osteoporoza, menopauza, edukacja zdrowotna, profilaktyka

Wstęp. Osteoporoza uznana przez WHO za chorobę cywilizacyjną, nazywana również „epidemią XXI wieku”, stanowi jeden z najistotniejszych problemów zdrowotnych, społecznych i ekonomicznych współczesnego świata. Szacuje się, że na całym świecie osteoporoza dotyka 200 mln kobiet, z których około 20-25% dozna urazu w postaci złamania kości.

Cel. Celem pracy jest ocena przekonań zdrowotnych oraz poczucia własnej skuteczności kobiet w okresie okołomenopauzalnym w zakresie profilaktyki osteoporozy.

Materiał i metody. Badaniami objęto grupę 300 losowo wybranych kobiet, będących pacjentkami zakładów POZ w Chełmie, Lublinie i okolicach Zamościa.

Do badań wykorzystano Skalę Przekonań Zdrowotnych Związanych z Osteoporozą (OHBS 1991) oraz Skalę Poczucia Własnej Skuteczności – (OSES 1998). Zgromadzony materiał empiryczny poddano analizie opisowej i statystycznej. Dla porównania przekonań i poczucia własnej skuteczności w grupach respondentów posłużono się analizą wariancji (ANOVA), która pozwala porównać średnie arytmetyczne (M – średnia arytmetyczna) w więcej niż dwóch grupach. Analiza wariancji daje wynik istotny statystycznie (p<0,05), gdy przynamniej dwie grupy różnią się od siebie istotnie. Zatem aby sprawdzić pomiędzy którymi dokładnie grupami takie różnice występują, wykonano test porównań wielokrotnych Tukeya. Porównując poziom wiedzy w dwóch grupach badanych osób posłużono się również testem t-Studenta dla grup niezależnych.

Wyniki. Badaniu poddano kobiety badając ich przekonania zdrowotne i poczucie własnej skuteczności w odniesieniu do profilaktyki osteoporozy. Indywidualne przekonania związane ze zdrowiem pozostają w ścisłym związku z zachowaniami zdrowotnymi, wywierając wpływ na kształtowanie tychże zachowań. Po zbadaniu przekonań zdrowotnych stwierdzono, że postrzeganie przez respondentki podatności zachorowania na osteoporozę (M średnia arytmetyczna – 15,60) oraz traktowanie osteoporozy jako poważnego problemu (M–17,22) kształtuje się na poziomie umiarkowanym. Natomiast świadomość dotycząca korzystnego działania ćwiczeń fizycznych (M-22,3) oraz przestrzegania prawidłowej diety (M–22,65) uplasowała się na dość wysokim poziomie. W stopniu średnim badane dostrzegały bariery dotyczące wdrożenia aktywności fizycznej (M–16,85) i prawidłowego odżywiania się w aspekcie profilaktyki osteoporozy (M–15,44). Natomiast świadomość badanych dotycząca potrzeby dbania o zdrowie i motywacji zdrowotnej była dość wysoka (M–21, 27).

OSES bada poziom wiary w siebie oraz poziom poczucia pewności siebie w aspekcie własnych zachowań, mających na celu zmianę nawyków związanych z aktywnością fizyczną, bądź rozpoczęciem programu ćwiczeń oraz zmianę nawyków żywieniowych pod kątem zwiększenia spożycia wapnia. Wyniki badań wskazały, że poczucie własnej skuteczności związane z podjęciem aktywności fizycznej, zapobiegającej osteoporozie było niższe (M–55,25) w stosunku do zastosowania zdrowej diety bogatej w wapń (M–63,22).

Wnioski. Respondentki określały osteoporozę jako poważny problem zdrowotny, ale nie czuły się w szczególny sposób obarczone ryzykiem zachorowania. Prezentowały one dość wysoki poziom postrzegania korzyści wynikających ze stosowania zasad profilaktyki osteoporozy oraz umiarkowany stopień dostrzegania przeszkód w ich realizacji. Zaangażowanie w sprawy zdrowia oraz dbałość o zdrowie kształtowały się na dość wysokim poziomie.

L42

HEALTH CONVICTIONS AND THE FEELING OF SELF-EFFICIENCY OF PERIMENOPAUSAL WOMEN AND OSTEOPOROSIS PROPHYLAXIS

Janiszewska M., Kulik T., Dziedzic M., Żołnierczuk-Kieliszek D., Kawiak E.

The Chair of Public Health, Medical University of Lublin, Collegium Universum, ul. Chodźki 1, 20-093 Lublin

Keywords: osteoporosis, menopause, health education, prevention

Objectives. Osteoporosis regarded by WHO as a disease associated with the progress of civilization, called the „epidemic of the 21^st century” constitutes also, one of relevant health, social and economic problems of the contemporary world.

Aim. An evaluation of health beliefs and the sense of self-efficiency of perimenopausal women is a purpose of the study as for the prevention of osteoporosis.

Materials and methods. A group of 300 randomly chosen women, being patients of POZ clinics in Chełm, Lublin and surroundings of Zamość were provided with examinations.

Osteoporosis Health Beliefs Scale (OHBS 1991) and Osteoporosis Self-Efficiency Scale (OSES 1998) were used for examinations. Gathered empirical material was subjected to descriptive and statistical analysis. For comparison of beliefs and the sense of self-efficiency in groups of respondents they used the variance analysis (ANOVA) which allows comparing arithmetic means (M – arithmetic mean) in more than two groups. So in order to check, between which exactly groups such differences appear, Tukey’s repeated comparisons test was carried out. Comparing the level of the knowledge of persons in two groups examined also relied on t-Student test.

Results. Women were put through an examination studying their health beliefs and the sense of self-efficiency with reference to the prevention of osteoporosis. Individual beliefs remain associated with the health in the close relationship with health behaviour, exerting influence on forming of this behaviour. After examining health beliefs they stated that perceived by respondents the susceptibility of falling ill to osteoporosis (M arithmetic mean-15.60) and treating osteoporosis as the serious problem (M 17.22) is developing on the restrained level. However the awareness concerning an advantageous action of physical exercises (M-22.3) and of following a well-balanced diet (M-22.65) positioned themselves on quite high level. The average was noted for barriers concerning implementing the physical activity (M-16.85) and of correct nutrition in the aspect of the prevention of osteoporosis (M-15.44). However awareness of the need of looking after oneself and health motivation ranked high enough (M-21.27).

OSES is testing the level of the self-confidence and the level of feeling self-confidence in the aspect of own behaviour, being aimed at a change of habits associated with the physical activity, or beginning the exercise programme and a change of eating habits in the aspect of increasing consumption of calcium. Findings indicated that sense of self-efficiency was associated with taking the physical activity, preventing osteoporosis (M-55.25) towards using the healthy diet, rich in calcium (M-63.22).

Conclusions. Respondents determined osteoporosis as the serious health problem but didn’t feel in the special way burdened with the risk of falling ill. They presented the highest level of perceiving resulting benefits from applying principles of the prevention of osteoporosis and the restrained degree of noticing obstacles enough in their realization. Involving in matters the health and the care of the health developed on quite high level.

I Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 6-8.10.2005

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2005, vol 7 (Suppl. 1), s101-102.

L39
PARATHORMON: MIEJSCE W LECZENIU OSTEOPOROZY

Andrzej Milewicz, Diana Jędrzejuk
Katedra i Klinika Endokrynologii, Diabetologii i Leczenia Izotopami Akademii Medycznej we Wrocławiu

Słowa kluczowe: parthormon, wapń, osteoporoza, menopauza

Od momentu kiedy możliwa stała się rzetelna diagnostyka osteoporozy (densytometria) oraz monitorowanie jej leczenia pojawiło się wiele prac dokumentujących działanie leków przeciw osteoporozie. Możliwa stała się ocena zwiększania gęstości kości. Badania obejmowały przede wszystkim leki antyresorpcyjne (antykataboliczne), które hamując resorpcję kości były skuteczne w grupie osób z nasiloną resorpcją oraz wysokim obrotem kostnym. Leki te nie wykazywały dostatecznej siły działania w przypadku osób z niskim obrotem kostnym. Jednocześnie wykazywano, że wyższa gęstość kości nie zawsze wiąże się ze zmniejszeniem ilości nowych złamań, czyli z brakiem objawów osteoporozy. Jednym z leków tzw. anabolicznych (zwiększających gęstość kości) były związki fluoru, których stosowanie nie prowadziło jednak do zmniejszenia ilości nowych złamań (z powodu odbudowywania niepełnowartościowej kości). Próby zastosowania leczenia osteoporozy parathormonem mogą budzić pozornie zdumienie; znane jest występowanie osteoporozy wtórnej, szczególnie dotyczącej kości korowej, w przypadku nadczynności przytarczyc. Wiadomo, że stałe wyższe stężenie PTH prowadzi do wzmożenia obrotu kostnego, a w szczególności zwiększonego działania osteoklastów. Osteoklasty są jednak komórkami rozpoczynającymi przebudowę kostną, dzięki nim osteoblasty mogą rozpocząć proces odbudowy kości. U dorosłego człowieka cykl resorpcji trwa około 20 dni, odbudowy – 80 dni, dlatego więc zahamowanie resorpcji może dawać wymierny efekt braku obniżania się gęstości kości. Przy braku działania anabolicznego w efekcie możemy mieć do czynienia z tkanką kostną o niepełnej wartości. Wykazano w badaniach eksperymentalnych, że za aktywność metaboliczną PTH odpowiedzialny jest jego N 1-34 końcowy fragment. Podskórne podawanie pulsacyjne N 1-34 PTH wywołuje działanie anaboliczne poprzez m.in. silniejszy wpływ na osteoblasty niż osteoklasty oraz zmniejszeniu apoptozy osteoblastów. W efekcie zwiększa się wymiar kości, ilość beleczek kostnych, połączeń międzybeleczkowych, co prowadząc do zwiększenia mechanicznej odporności kości, redukuje ilość nowych złamań. W badaniach na zwierzętach potwierdzono pozytywny efekt pulsacyjnego podawania PTH w zwiększeniu gęstości kości beleczkowej oraz brak wpływu na kość korową (podobnie ma to miejsce w początkowych fazach rozwoju nadczynności przytarczyc u ludzi). W badaniach klinicznych wykazano, że 1-34 PTH (dostępny jako teriparatide) zwiększa gęstość kości oraz zmniejsza ilość nowych złamań kręgów (o 65% w porównaniu do placebo). Zmniejszone jest również o około 50% ryzyko złamań pozakręgowych. Wskazania do stosowania leku dotyczą kobiet po menopauzie z dużym ryzykiem złamania osteoporotycznego. W USA również osteoporoza wywołana glukokortykosteroidami czy osteoporoza u mężczyzn. Szczególnie ważnym wskazaniem jest podawanie preparatu PTH u osób z przebytymi złamaniami (terapia redukuje ilość nowych złamań niezależnie od ilości przebytych złamań). Nie ma wskazań do leczenia PTH osób m.in. przed zakończeniem procesu wzrostu, w ciąży, czy z chorobą Pageta. W momencie rozpoczęcia leczenia PTH należy odstawić ewentualnie dotychczas prowadzone leczenie bisfosfonianami. W trakcie leczenia PTH należy przyjmować do 1500 mg elementarnego wapnia dziennie i do 1000 IU witaminy D. Nie wymagane jest rytunowe monitorowanie kalcemii podczas terapii PTH. Podawanie tego leku u ludzi ograniczono do 18 –24 miesięcy z powodu wykazania podczas badań na szczurach rozwoju nowotworu kości – osteosarcoma. Podkreślić należy, że dawki w badaniach na zwierzętach były ponadfizjologiczne oraz to, że nie stwierdzono występowania tego nowotworu w przypadku badań na innych zwierzętach. Względnie krótki czas stosowania PTH wymaga od nas działań podejmowanych po zakończeniu terapii, ponieważ udowodniono szybki spadek gęstości mineralnej kości po zakończeniu leczenia. Obecnie nie ma jednoznacznych wskazówek jaką terapię zastosować, rekomenduje się jednak stosowanie bisfosfonianów. Trwają badania kliniczne nad 1-84 rekombinowanym (intact) PTH; jeszcze brak jest wyników dotyczących redukcji złamań osteoporotycznych. Jednak stosunkowo wysokie koszty terapii znacznie ograniczają dostępność do tego leczenia.

L39
THE PARATHYROID HORMONE – THE ROLE IN THE OSTEOPOROSIS TREATMENT

Andrzej Milewicz, Diana Jędrzejuk
Department of Endocrinology, Diabetology and Isotopes Treatment, Wrocław University of Medicine, Wrocław, Poland

Keywords: parthormon, calcium,osteoporosis,menopause

Since the measurement of bone mineral density (BMD) started, we can diagnose osteoporosis and monitor its treatment. In many trials the end-point of the study was change in BMD. We can measure increase in BMD after the treatment. The first group of drugs are antiresorptive (anticatabolic) ones, which were effective in patients with high bone-turnover and high resorptive activity. But this treatment was ineffective in patients with low bone-turnover. On the other hand, the higher BMD does not always mean the lower risk of fractures – the most serious symptoms of osteoporosis. Treatment with fluoride and its compounds (bone anabolic drugs) leads to increase in BMD, but also enhances bone fracture due to abnormal bone formation. The use of parathyroid hormone in the osteoporosis treatment should be explained. We know, that one of the causes of the secondary osteoporosis (especially in the cortical bone) is hyperparathyroidism. Chronical high level of PTH leads to increase in bone turnover, especially due to activation of osteoclasts. Osteoclast is the first cell, which starts bone formation and its activation is needed to activate osteoblasts. In adults the duration of bone resorption lasts 20 days, and bone formation – 80 days. Inhibition of bone resorption could lead to stopped lowering of BMD. The lack of bone formation theoretically may cause production of incomplete bone. In experimental study it has been shown that N-1-34 terminal PTH is the most anabolic potential part of total PTH. The pulsative s.c. injection activated osteoblasts (stronger then ostaoclasts) and inhibited osteoblasts apoptosis. It leads to increase in bone size and increase in trabecular connectivity. These results increased bone mechanical strength and reduced risk of fractures. In the animal studies it has been found that pulsative injection of PTH enhanced trabecular BMD and was ineffective in the change of cortical BMD (similar like in the beginning of hyperparathyroidism). In the clinical studies it has been confirmed that pulsative injection of 1-34 PTH (teriparatide) increased BMD and reduced the risk of vertebral fractures (65% vs placebo group). The risk of non-verterbal fractures is statistically lower, too. The best candidates for treatment with teriparatide are postmenopausal women with high risk of fractures. In USA, also patients with glucocorticoids – induced osteoporosis and men with osteoporosis can be treated with teraparatide. The most important result of this treatment is reduction in the number of new fractures in patients with fractures in the past. The contraindications for this treatment are: pregnancy, Paget disease and childhood. Before we start with teriparatide, the treatment with bisphosphonates should be stopped. Together with teriparatide, patients should be treated with calcium (1500mg/day) and vitamin D (1000 IU/day). Measurement of the level of serum calcium is not required routinely. The duration of this treatment is strongly restricted to 18-24 months, because of the appearance of osteosarcoma in the rats treated with teriparatide. Osteosarcoma appeared only in rats which were treated with supraphysiological doses of teriparatide. After teriparatide treatment the BMD is lowering, so following anti-osteoporotic procedure (antiresorptive drugs) should be proposed, preferably with bisphosphonates. Up till now the use of recombinated 1-84 PTH is undergoing III phase clinical trials. As yet, there are no data on the reduction of risk fractures with 1-84 PTH. The cost of parathyroid hormone strongly limits its common use in the treatment of osteoporosis.

II Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIV Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 11-13.10.2007

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2007, vol 9 (Suppl. 2), s134-135.

L37
WSKAZANIA DO TOTALNYCH ALLOPLASTYK STAWU BIODROWEGO I KOLANOWEGO

Marczyński W.

Z Kliniki Traumatologii i Ortopedii Centralnego Szpitala Klinicznego MON
Wojskowego Instytutu Medycznego w Warszawie
Kierownik Kliniki: prof. dr hab. n med. Wojciech Marczyński

Wstęp
Konieczność pomocy ludziom cierpiącym z powodu upośledzenia sprawności stawu biodrowego i kolanowego przyczyniła się do podjęcia wielu prób rozwiązań biologicznych i biomechanicznych na przestrzeni lat. Próby ty dotyczyły początkowo postępowania objawowego – przeciwbólowego, następnie przyczynowego – osteotomie, wreszcie biomechanicznego – endoprotezy z różnym skutkiem. Nauka ortopedyczna wiele osiągnęła w zakresie przywracania chorym sprawności, a wespół z biomechaniką uzyskano możliwość mobilności dużych stawów i powrotu chorych do pracy. Stosowane od lat endoprotezoplastyki stawu biodrowego i kolanowego nadal są przedmiotem dyskusji naukowych i klinicznych w zakresie ich biologii i biomechaniki, według piśmiennictwa.
Patologia tkankowa
Patologia przyczynowa zniszczenia stawu biodrowego i kolanowego jest wysoce zróżnicowana: zapalna, urazowa czy zwyrodnieniowa odmiennych typów. Każdą z patologii zawiadują odmienne prawa biologii, co stanowi jedną z trudności doboru metod rekonstrukcji zniszczonych stawów. Postępowanie jedynie mechaniczne – wszczepienie protezy z pominięciem elementów biologicznych autorzy uważają za niezupełnie właściwe.
Kolejnym dyskusyjnym elementem typów protezoplastyk stawu biodrowego i kolanowego jest jakość tkanki kostnej w wymienionych grupach patologii, co ma istotne znaczenie w odległych wynikach leczenia.
Wskazania a trwałość protez
Doraźne i odroczone wyniki przywracania sprawności zniszczonych stawów stanowi zagadnienie trudne, wynikające z możliwości doboru typów rozwiązań protezoplastyk do biologicznego podłoża zmian.
Wyzwaniem dla współczesnej ortopedii jest trwałość wszczepionej protezy stawu biodrowego, czy kolanowego. Wiadomym jest, że wynika ona zarówno z warunków biologicznych stawu oraz biomechaniki i biotechnologii protezy. Optymalizacja tych trzech grup zagadnień jest obecnie trudna i stanowi podstawę dalszych dyskusji w piśmiennictwie oraz potrzebę badań.
Wskazania a realloplastyki
Rozliczne doniesienia piśmiennictwa wskazują na znaczny procent konieczności realloplastyk stawu biodrowego czy kolanowego w różnym czasie od wszczepienia. Realloplastyki stanowią wykładnię pierwotnej niedoskonałości warsztatowej, biologicznej, biomechanicznej bądź biotechnologicznej. Według piśmiennictwa, wnikliwa analiza przyczyn obluzowań protez i stopnia zniszczenia tkanki kostnej była podstawą modyfikacji dotychczasowej filozofii protezoplastyk w kierunku pozostawiania możliwie znacznej masy kości chorego.
Wskazania z pozostawieniem zdrowych elementów stawu
Minimalizacja destrukcji operacyjnej zdrowej tkanki kostnej chorego dotyczy wdrożenia nowoczesnych protezoplastyk połowiczych stawu biodrowego w sytuacji prawidłowej chrząstki stawowej panewki stawu biodrowego, czy jednoprzedziałowych protez stawu kolanowego,
Wskazania a masyw kości udowej
Pozostawienie miejscowej tkanki kostnej kości udowej w procedurze implantacji trzpienia protezy, to wskazania do kolejnych rozwiązań, jako próby protez biologicznych. Jednym z nich są trzpienie krótkie, szyjkowe różnych typów. Kolejną generacją protez tzw. biologicznych to kapoplastyki różnych typów, których założeniem jest pozostawienie nie tylko masywu bliższego odcinka kości udowej, ale warunków biomechanicznych stawu biodrowego.
Wspomniane elementy stanowią podstawę prezentacji zagadnienia wskazań do totalnych alloplastyk stawu biodrowego i kolanowego.

L37
INDICATION TO THE REPLACEMENT OF THE HIP AND KNEE JOINT

Marczyński W.

from Clinic Traumatology and Orthopaedy Central Hospital Clinical MON
Military Institute Medical in Warsaw, Poland
Manager Clinic: prof of the doctor of hab. n of med. the Wojciech Marczyński

Introduction
The necessity of the help contributed people sufferings because of the handicap of the efficiency of the hips and knees to undertaking of many the tests of biological solutions and biomechanical, on the space of years. The test you they related to the symptomatical conduct initially – analgesic, then causal – osteotomy, at last biomechanical – replacements with the various result. The orthopaedic science reached many in the of restoring ill range of efficiency, and together with the biomechanics gets the possibility of the mobility of big joints and return ills to the work. The applied since the summers replacements of the hips and knee joint still are the object of scientific and clinical discussions in the range of their biology and biomechanics, according to the literature.
Pathology of the tissue
Pathology of the destruction of the hips and knee joints is extremely diverse: inflammable, traumatic or the degenerative different types. Different every of pathology administer the right biology, what makes up one from the difficulty of the selection of the methods of the reconstruction of worn out joints. The only mechanical conduct – grafting artificial limb with the omission of biological elements authors are careful for not quite proper.
The quality of the osseous tissue is the next controversial element of types replacements of the hips and knee joints in the exchanged groups of pathology what has the essential meaning in the distant results of the treatment.
Indications and the durability of replacements of joint
Temporary and the postponed results of restoring the efficiency of worn out joints, resulting from the possibility of the selection of the types of solutions replacement to the biological basis of changes.
The durability of the grafted artificial limb of the hips joints is the challenge for the present orthopedic. Known he is that she results both from the biological conditions of joints and biomechanics and the biotechnology of artificial limb. Optimization of these three groups of questions is difficult at present and makes up the basis of more far discussions in the literature and the need of investigations.
Indications and realloplasty
Various reports of the literature on the considerable percentage of the necessity revision replacement of the hips or knee joints in the various time from primary operation. Realloplasty make up the interpretation of the primitive workshop, biological imperfection, biomechanical or biotechnological. According to the literature, the thorough analysis of causes the loosening of prosthesis and the degree of the destruction of the osseous tissue was basis of modification of hitherto existing philosophy replacement in direction of leaving possibly considerable mass of bone.
Indication with leaving the healthy elements of the joint
Minimization of the destruction operation of the healthy osseous tissue of the ill relates use modern hemiarthroplasty of hips joint in the situation of the healthy cartilage of the acetabulum hip joint if the monopartial of the knee prosthesis.
Indication and the massif of the femoral bone
Leaving the local tissue of the osseous femoral bone in the procedure of the implantation of the prosthesis, then indication to next solutions, as the tests of biological prosthesis. The short stims of various types are one of them. The next generation of biological prosthesis there are capoplasty various types, leaving not only massif of the closer section of the femoral bone is whose foundation, but conditions biomechanical of the hip joint.
Remembered elements make up the basis of the introduction of the question of indications to the total replacement of the hip and knee joint.

XI Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy
V Krakowskie Sympozjum Osteoporozy
Kraków 27-29.09.2001

Streszczenia:
wersja polska
Materiały kongresowe: STRESZCZENIA, s63-63.
Druk: Drukarnia Skinder, ISBN – 83-904008-5-5

wersja angielska
Osteoporosis International 2001; vol. 12 (Suppl 1), s12.

L37
OCENA WPŁYWU CZYNNIKÓW RYZYKA NA ROZWÓJ OSTEOPOROZY U MĘŻCZYZN – BADANIE EPIDEMIOLOGICZNE

K.Gruszecka-Marczyńska, H. Śmiechowicz, J. Szechiński
Akademia Medyczna we Wrocławiu. Zakład Reumatologii, ul. Wiśniowa 36, 53-137 Wrocław

Osteoporoza u mężczyzn występuje rzadziej niż u kobiet.  Ocenia się, że od 1/5 do 1/3 złamań szyjki kości udowej dotyczy płci męskiej.

Celem pracy jest ocena gęstości tkanki kostnej oraz występowania czynników ryzyka osteoporozy w populacji mężczyzn. Badanie oparte jest na dobranej losowo próbie obejmującej 237 mężczyzn mieszkańców Wrocławia.

Metody. Przebadano 237 mężczyzn w wieku powyżej 35 roku życia. Badanych podzielono na 4 grupy wiekowe: od 35-44 lat, 45-54 lat, 55-64 lat i powyżej 65 lat. U wszystkich wykonano badanie gęstości mineralnej kości metodą DEXA aparatem DPX-IQ firmy Lunar. Przeprowadzono również badanie ankietowe zawierające pytania odnośnie występowania czynników ryzyka takich jak: tryb życia, obecność złamań, dieta, palenie papierosów, picie alkoholu i kawy, masa ciała, wzrost, współistniejące choroby.

Wyniki i wnioski. Średnie wartości t-score badanych mężczyzn w poszczególnych grupach wiekowych i obszarach pomiaru.

Stwierdzono dodatnią korelację istotną statystycznie między gęstością kości  a wzrostem, masą ciała BMI. Obserwowano ujemną korelację między ubytkiem wzrostu, czasem palenia tytoniu ,piciem kawy a gęstością tkanki kostnej.