16-19.06.2016, Giżycko

Przewodniczący Komitetu Naukowego:
Prof. dr hab. med. Wojciech Marczyński

Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego:
Dr n. med. Tomasz Przymorski

Organizatorzy:
Oddział Urazowo Ortopedyczny Szpitala Powiatowego w Giżycku
CMKP Samodzielny Szpital Kliniczny im. A. Grucy w Otwocku

Centrum Konferencyjne:
Ośrodek AZS Centralnego Ośrodka Sportu Akademickiego w Wilkasach
ul. Niegocińska 5, Wilkasy
11-500 Giżycko

Patronat honorowy:
Polskie Towarzystwo Ortopedii i Traumatologii

Wiecej informacji oraz rejestracja na stronie www

L41

OSTEOPOROSIS AND ATHEROSCLEROSIS

Sokolovic S.

Cardiology Clinic, University Clinical Center Sarajevo & Medical Faculty Sarajevo, Bosnia and Herzegovina

Key words: osteoporosis, atherosclerosis, cardiovascular risk factors

Introduction. The association between Osteoporosis and Atherosclerosis has been studied recently in a significant number of RCTs. The evidence based medicine have shown similarities in degenerative/inflammatory pathophysiological pathways and in risk factors. Treatment of one disorder have the impact on the other one. Patients with both disorders share the common risk factors. For both disorders, the prevalence of cardiovascular events and osteoporosis increase for gender and age.

The objective of this paper was to study the atherosclerosis association in osteoporotic patients.

Material and Method. This study is follow-up of previous retrospective study with new prospective included patients. Total of 146 osteoporotic patients were examined for CV risk factors and concomitant diseases. Patients with osteoporosis were divided in two groups: Glucocorticoid induced osteoporosis (GIO) and Postmenopausal osteoporosis  (PMO). The retrospective/prospective clinical study was designed. There were 132 females (90,4%) and 14 males (9,6%). The average age in total was 64,96 years. In the female group the average age was 64,65years (range 39-90y), while in the male group it was 65,47 years (range 46 – 78y). The most frequent cause of OP was PMO observed in 75 pts (51,37%) and  GIO was observed in 71 pts (48,63%). The transthoracic echocardiography was performed as the main diagnostic tool for the calcium deposition in the heart and aorta. 

Results. All patients with osteoporosis had atherosclerosis manifested in a deposition of calcium in the heart and aorta. Majority of patients were females and within the age of approximately 65 years old. The arterial hypertension was present in 96 pts, lipid profile was increased in 89 patients, smoking in 82 and patients, and 71 pts used glucocorticoids to treat rheumatic diseases.

Conclusion. The results obtained from our study have shown the link between cardiovascular risk factors, atherosclerosis and osteoporosis in lipid abnormalities, smoking, arterial hypertension, gender and age.

L41

OSTEOPOROZA A MIAŻDŻYCA

Sokolovic S.

Cardiology Clinic, University Clinical Center Sarajevo & Medical Faculty Sarajevo, Bosnia and Herzegovina

Słowa kluczowe: miażdżyca, osteoporoza, czynniki ryzyka chorób sercowo-naczyniowych

Wprowadzenie: Związki pomiędzy osteoporozą a arteriosklerozą są obecnie przedmiotem wielu randomizowanych badań. Medycyna oparta na dowodach (EBM) wykazała wiele podobieństw w zakresie degeneracyjnych/zapalnych szlaków fizjologicznych i czynnikow ryzyka. Leczenie jednej choroby ma wpływ na drugą, wspóne są też u pacjentów czynniki ryzyka. Dla obydwu chorób występowanie zdarzeń sercowo-naczyniowych i osteoporozy wzrasta wraz wiekiem i płcią.

Celem niniejszej pracy było zbadanie wystepowania miażdżycy u pacjentów z osteoporozą.

Materiał I metoda: Badanie to jest kontynuacja wcześniejszego badania retrospektywnego z potencjalnie nowymi włączonymi pacjentami. Łącznie 146 pacjentów z osteoporozą badano pod kątem czynników ryzyka chorób układu krążenia oraz chorób współistniejących. Pacjentów z osteoporozą podzielono na dwie grupy: osteoporozy indukowanej glikokortykoidami (OIG) i osteoporozy pomenopauzalnej (OP). Zaplanowano badania retrospektywno/prospektywne. Wzięły w nim udział 132 kobiety (90,4%) i 14 mężczyzn (9,6%), średni wiek  wynosił 64,96 lat. W grupie żeńskiej średnia wieku wynosiła 64,65 lata (zakres 39-90 lat), podczas gdy w grupie mężczyzn było to 65,47 lat (zakres 46 – 78 lat). Najczęstszą przyczyną osteoporozy była OP zaobserwowana w 75 przypadków (51,37%), zaś OIG zaobserwowano u 71 chorych (48,63%). Wykonano echokardiografię przezklatkową jako główne narzędzie diagnostyczne do zbadania depozycji wapnia w sercu i aorcie.

Wyniki. U wszystkich pacjentów z osteoporozą stwierdzono miażdżycę, przejawiającą się osadzaniem wapnia w sercu i aorcie. Większość chorych stanowiły kobiety oraz pacjenci w wieku około 65 lat. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 96 chorych, podwyższony profil lipidowy u 89 pacjentów, palenie w 82 pacjentów, a 71 chorych stosowało glikokortykosteroidy w leczeniu chorób reumatycznych.

Podsumowanie: Wyniki uzyskane z naszego badania wykazały związek między czynnikami ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, miażdżycy i osteoporozy, w zakresie zaburzeń lipidowych, w palenie, nadciśnienia tętniczego, płci i wieku.

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 29.09-1.10.2011

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2011, vol 13 (Suppl. 1). str 87

L40

KRUCHOŚĆ (FRAILTY), SARKOPENIA A UPADKI

Skalska A.

            Frailty to stan zwiększonej podatności na działanie endo- i egzogennych czynników stresogennych, wynikający ze zmniejszenia rezerw fizjologicznych w następstwie obniżonej wydolności wielu układów oraz wielosystemowej dysregulacji, co ogranicza zdolność utrzymania homeostazy organizmu i reagowania na stres. Konsekwencje obejmują wzrost ryzyka hospitalizacji, upadków i urazów, ujawnienia niepełnosprawności, utraty samodzielności i śmierci. Fizyczny fenotyp kruchości obejmuje niezamierzony spadek wagi, utratę masy i siły mięśniowej, spowolnienie chodu, subiektywne uczucie wyczerpania i małą aktywność fizyczną. Kluczowym elementem kruchości jest sarkopenia – związana z wiekiem utrata masy i funkcji mięśni: siły i ich mocy. Konsekwencją sarkopenii jest wzrost ryzyka upadków, niesprawności, osteoporozy, upośledzenia tolerancji glukozy i zaburzeń termoregulacji. Najbardziej skuteczną metodą zapobiegania zespołowi kruchości i utraty masy mięśniowej jest regularna aktywność fizyczna obejmująca trening siłowy, wytrzymałościowy i równowagi. Dla poprawy funkcji nerwowo-mięśniowej, siły mięśniowej i sprawności funkcjonalnej ważne jest uzupełnienie niedoboru witaminy D.

L40

FRAILTY, SARCOPENIA AND FALLS

Skalska A.

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 20-21.09.2013

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2013, vol 15 (Suppl. 2).str 84-85

L43

HISTOLOGICAL STRUCTURE OF THE REGENERATE IS FORMED DURING IMPLANTATION IN THE TIBIA OF BIOGENIC HYDROXYAPATITE, SATURATED WITH COPPER

Petrosyants S., Luzin V., Stklyanina L., Berezhnoy E.

SE Lugansk State Medical University

Keywords: rat, tibia, defect, OK-015, regenerate, histological structure

Objectives. The bone healing is the continuous process, determined by the plural exo- and endogenous factors. Bone injures may distort as well as stimulate the longitudinal bone growth. The trauma of the bone shaft demands the proper fixation and adequate nutrients and osteotrophic supply.

Aim. To study the dynamics of the histological structure of the regenerate, formed during implantation in the tibia of biogenic hydroxyapatite OK-015, saturated with copper.

Materials and methods. The experiment was conducted on 252 white male rats with an initial weight of 135-145 g divided into the 6 groups: 1-group – intact animals, 2-group – rats, which were applied through a defect in the tibia with diameter of 2.2 mm. In 3-group were implanted into the defect material OK-015 without additives. 4-6 groups defect blocks filled with OK-015, saturated with copper at concentrations respectively 0.10%, 0.25% and 0.50%. After the experiment the animals were decapitated under ether anesthesia and isolated tibia. On histological sections of 6-8 microns thick, stained with hematoxylin-eosin, examined index of osteointegration and the area occupied by the implanted material.

Results. The index of osteointegration in 4-6 groups was more than in the third group (OK-015 without saturating copper). When the concentration of copper in the material was 0.10% the index of osteointegration was higher than the value of it in third group from 15 to 180 days respectively by 25.38%, 12.06%, 8.68%, 6.52%, 2.21%. In the 5^th group was higher than control from 7 to 180 days respectively by 10.13%, 32.08%, 15.48%, 12.80%, 8.83%, 3.58%, and in 6^th – group – from 7 to 90 days – by 26.68%, 52.18%, 17.04%, 12.74%, 7.01%.

The bioresorption rate of OK-015 in the presence of copper ions also increased. Compared to the third group on the samples of 4-group was lower on 7, 15 and 90 days by 4.64%, 10.25% and 11.18%. When the concentration of copper in the implant were 0.25% and 0.50% the area occupied by the implanted material was smaller than the third group during all periods of the experiment respectively by 3.00%, 10.39%, 8.25%, 4.58%, 11.64%, 6.62% and 7.62%, 15.78%, 10.81%, 8.59%, 13.50%, 10.38%.

Conclusions. Saturation of biogenic hydroxyapatite with copper is accompanied by optimization of the processes of reparative regeneration of bone and acceleration processes of bioresorption and implant reconstruction.

This is manifested primarily decrease in the area occupied by the particles of the implanted material, as well as an increase in the index of osteointegration.

L43

BUDOWA HISTOLOGICZNA REGENERATU POWSTAJE PODCZAS WSZCZEPIANIA W KOŚĆ PISZCZELOWĄ BIOGENNEGO HYDROKSYAPATYTU NASYCONEGO MIEDZIĄ

Petrosyants S., Luzin V., Stklyanina L., Berezhnoy E.

SE Lugansk State Medical University

Słowa kluczowe: szczur, kość piszczelowa, ubytek, OK-015, regeneracja, struktura histologiczna

Wstęp. Zrost kości jest procesem ciągłym, determinowanym przez mnogie czynniki egzo- i endogenne. Urazy kości mogą zarówno wypaczać, jak i stymulować wzrost kości na długość. Uraz trzonu kości wymaga właściwego zespolenia, odpowiednich składników odżywczych oraz ukrwienia.

Cel. Badanie dynamiki budowy histologicznej regeneratu tworzonego podczas wszczepiania w kość piszczelową biogenicznego hydroksyapatytu OK-015, nasyconego miedzią.

Materiał i metody. Doświadczenie prowadzono na 252 dojrzałych białych samcach szczurów o początkowej wadze 135-145 g, podzielonych na 6 grup: 1 grupa – zwierzęta nieoperowane, 2 grupa – szczury, którym uszkodzono kość piszczelową na przekroju 2,2 mm. W grupie 3 wszczepiono w ubytek kości materiał OK-015 bez dodatków. Grupy 4-6 – ubytki kości wypełniono OK-015 nasyconym miedzią w stężeniu odpowiednio 0,10%, 0,25% i 0,50%. Po zakończeniu eksperymentu zwierzęta uśmiercono w znieczuleniu eterem i wyizolowano kości piszczelowe. Na wycinkach histologicznych o grubości 6-8 mikronów, barwionych hematoksyliną i eozyną, zbadano indeks osteointegracji i obszar zajmowany przez wszczepiony materiał.

Wyniki. Indeks osteointegracji w grupach 4-6 był wyższy niż w trzeciej grupie (OK-015 bez nasycenia miedzią). Gdy stężenie miedzi w materiale wynosiło 0,10% indeks osteointegracji był wyższy niż jego wartość w trzeciej grupie od 15 do 180 dni, odpowiednio o 25,38%, 12,06%, 8,68%, 6,52%, 2,21%. W 5 grupie był wyższy niż w grupie kontrolnej od 7 do 180 dni, odpowiednio o 10,13%, 32,08%, 15,48%, 12,80%, 8,83%, 3,58%, a w 6. grupie – od 7 do 90 dni – o 26,68%, 52,18 %, 17,04%, 12,74%, 7,01%. Wskaźnik bioresorpcji OK-015 w obecności jonów miedzi również wzrosnął. W porównaniu do 3. grupy, na próbkach 4. grupy był niższy po 7, 15 i 90 dniach o 4,64%, 10,25% i 11,18%. Gdy stężenie miedzi w implancie wynosiło 0,25% i 0,50% obszar zajmowany przez wszczepiony materiał był mniejszy niż w grupie trzeciej w trakcie wszystkich okresów eksperymentu odpowiednio o 3,00%, 10,39%, 8,25%, 4,58%, 11,64%, 6,62% i 7,62%, 15,78%, 10,81%, 8,59%, 13,50%, 10,38%.

Wnioski. Nasyceniu biogennych hydroksyapatytów miedzią towarzyszy optymalizacja procesów reparacyjnej regeneracji kości i przyspieszenie procesów bioresorpcji oraz rekonstrukcji implantu. Przejawia się to przede wszystkim w zmniejszeniu powierzchni zajmowanej przez cząstki implantowanego materiału, jak również we wzroście wskaźnika osteointegracji.

I Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 6-8.10.2005

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2005, vol 7 (Suppl. 1), s103-104.

L40
POTENCJAŁ TERAPEUTYCZNY BISFOSFONIANÓW

Roman S. Lorenc, Marcin Kruk
Zakład Biochemii i Medycyny Doświadczalnej, Instytut „Pomnik-Centrum Zdrowia Dziecka”, Warszawa

Bisfosfoniany są analogami pirofosforanu, w których atom tlenu w mostku P-O-P został zastąpiony atomem węgla wraz z podstawionymi dwoma łańcuchami bocznymi. Właściwości bisfosfonianów wynikają z ich budowy chemicznej. Wiązanie P-C-P nie jest hydrolizowane in vivo, co czyni te związki stabilnymi metabolicznie, obecność dwóch grup fosforanowych tłumaczy ograniczoną wchłanialność z przewodu pokarmowego (około 1%). Natomiast wysokie powinowactwo do hydroksyapatytu umożliwia jego akumulację w tkance kostnej. Potencjał terapeutyczny poszczególnych bisfosfonianów jest zróżnicowany, a różnica w mocy oddziaływania sięga nawet do 10 000 razy. Najsilniej działające bisfosfoniany zawierają w łańcuchu bocznym grupę aminową lub atom azotu.
Oddziaływanie bisfosfonianów na kość wykracza poza ich zdolności wiązania się do hydroksyapatytu, odznaczają się bowiem także bezpośrednim wpływem na komórki kostne. Autoradiografia kości wskazuje, że w 24 godz. po podaniu znakowanego radiologicznie związku jest on preferencyjnie lokowany na powierzchni resorpcyjnej kości, tuż pod warstwą osteoklastów. Z kolei mikroskopia elektronowa udokumentowała, że błony rąbka szczoteczkowego osteoklastów rozwarstwiają się po 24 godz. przy całkowitym ich zaniku w okresie 48 godz. od chwili podania leku. Selektywność oddziaływania bisfosfonianów na kość zasadniczo związana jest z lokalizacją leku w kości jak również z jego powinowactwem do hydroksyapatytu. Odkrycia histomorfometryczne na poziomie tkankowym potwierdziły obniżoną aktywację remodelacji połączonej z redukcją resorpcji kostnej. Najaktywniejsze aminobisfosfoniany, posiadają pełną aktywność farmakologiczną bez wywierania negatywnego wpływu na mineralizację.
Wchłanianie z przewodu pokarmowego ulega wydatnemu obniżeniu w sytuacji, gdy bisfosfoniany są przyjmowane razem z pożywieniem, które w istotny zakłóca ich wchłanianie. Dlatego zalecenia terapeutyczne podnoszą konieczność przyjmowania leku 1 godzinę przed posiłkiem. Po podaniu doustnym czy też parenteralnym, bisfosfoniany są szybko wychwytywane przez tkankę kostną a reszta wydalana wraz z moczem. Efektywność wiązania ich przez kość jest wyższa w miejscach aktywnego obrotu kostnego i spada wraz z wiekiem. Okres półtrwania bisfosfonianów w kości jest podobny do okresu półtrwania samej kości i jest szacowany na 200-300 dni, dla szczurów i 10 lat dla człowieka.

L40
THERAPEUTIC POTENTIAL OF BISPHOSPHONATES

Roman S. Lorenc, Marcin Kruk
Department of Biochemistry and Experimental Medicine, The Children’s Memorial Health Institute, Warsaw, Poland

Bisphosphonates are analogs of pyrophosphate in which the oxygen bridge in POP has been replaced by a carbon, with has two additional side-chains. The chemistry of bisphosphonates predicts their properties. The P-C-P bond is not hydrolysed in vivo, which makes these compounds metabolically stable. The two highly charged phosphate groups vastly reduce the membrane permeability, which accounts for the limited absorption in the gastrointestinal tract (around 1%). Due to the bigeminal phosphate structure, these compounds bind avidly to hydroxyapatite and concentrate in bone. On the same the other side-chain of the carbon is responsible for its pharmacological activity, with various potency even in 10.000-fold limits. The most potent compounds contain an amino group or nitrogen atom in the side-chain.

The effect of bisphosphonates on bone is not related to their ability to bind to hydroxyapatite, but is due to direct action on bone cells. The more potent compounds, such as the amino bisphosphonates, have full pharmacological activity without producing any detectable effects on mineralization. Autoradiography of bone sections shows that, 24 hours after the administration of radioactively labelled compound is preferentially localized on bone resorption surfaces underneath osteoclasts. Electron miscrographs show disruption of the osteoclast ruffled border membrane. 24 hours and total its absence after 48 hours from administration of the drug. The selective action on bone is probably due to the localization of the drug in bone as a result of its binding to hydroxyapatite. At the tissue level, histomorphometric findings are consistent with decreased activation of bone remodeling and reduction of bone resorption. The pharmacokinetics properties of these compounds are determined by their chemical structure.

Absorption from alimentary tract is significantly reduced when bisphosphonates are taken with food with calcium substantially interfering with absorption. It is recommended that the drug is taken in the morning with a full glass of water, about 1 hour before breakfast. Following either i.v. or oral administration, bisphosphonates are very rapidly taken up by the skeleton and the balance is excreted in the urine. The uptake in bone is higher at sites of active bone turnover and decreases with skeletal age. Within 24 hours, less than 1% of the alendronate administered is found in all other tissues. The half-life in bone is similar to the half-life of bone itself, and was estimated at 200-300 days for rats, and 10 years for humans.

II Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIV Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 11-13.10.2007, L38

 Dębski R.

Klinika Położnictwa i Ginekologii CMKP, Warszawa

(brak streszczenia)

(no abstract submitted)

Jan Świątkowski
Katedra i Klinika Ortopedii Akademii Medycznej w Warszawie
Adres do korespondencji: 02-005 Warszawa, ul. Lindley’a 4

Streszczenia zjazdu PTOiTR – 2000

W3

Najistotniejszym problem klinicznym wymagającym potwierdzenia i ilustracji technikami obrazowania są zmiany zachodzące kości świadczących o obluzowaniu aseptycznym i septycznym endoprotezy stawu.biodrowego Autor omawia przydatność diagnostyczną badań rentgenowskich, scyntygrafia tomografii komputerowej i rezonansu magnetycznego w ustaleniu ostatecznego rozpoznania metodami.

XI Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy
V Krakowskie Sympozjum Osteoporozy
Kraków 27-29.09.2001

Streszczenia:
wersja polska
Materiały kongresowe: STRESZCZENIA, s63-64.
Druk: Drukarnia Skinder, ISBN – 83-904008-5-5

wersja angielska
Osteoporosis International 2001; vol. 12 (Suppl 1), s12.

L38
Wzrost BMI i WHR a redukcja gęstości mineralnej kośćca obwodowego podczas starzenia się polskich mężczyzn
Ewa Anita Jankowska1, Elżbieta Rogucka1, Marek Mędraś2
1 Zakład Antropologii PAN, Wrocław,
2 Kat. i Kl. Endokrynologii AM we Wrocławiu

Cele pracy były następujące: 1) ocena związków pomiędzy BMI i WHR a gęstością mineralną (BMC) kośćca obwodowego; 2) porównanie BMC a) u osób z BMI³27 i u tych z prawidłową masą ciała, b) u osób z nadmiernym otłuszczeniem brzusznym (WHR³0,95) i u tych z prawidłową dystrybucją tkanki tłuszczowej; 3) oszacowanie, w jakim stopniu BMI i WHR mogą modyfikować ryzyko względne wystąpienia osteopenii w badanej populacji. Materiał stanowiła grupa 272 zdrowych mężczyzn, w wieku 20-60 lat, mieszkańców Wrocławia. BMC części beleczkowej, korowej i całej kości promieniowej oceniono metodą pQCT (Stratec 960). BMI i WHR posłużyły jako wskaźniki, odpowiednio, otłuszczenia ogólnego i dystrybucji tkanki tłuszczowej. Zależności pomiędzy zmiennymi oceniano metodą regresji liniowej. Różnice wartości BMC zależnie od BMI i WHR testowano przy pomocy analizy kowariancji ANCOVA. Regresja logistyczna pozwoliła określić ryzyko względne wystąpienia osteopenii zależnie od BMI i WHR. Odnotowano korelację pomiędzy BMI i jedynie trab BMC (r=0,17;p.=0,03). U osób z BMI³27, w porównaniu do tych z BMI<27, odnotowano wzrost tylko trabBMC (F=5,38;p.=0,02). BMI (BMI³27 versus BMI<27), przy kontroli WHR, nie zmienił ryzyka wystąpienia osteopenii u badanych. Odnotowano ujemne korelacje pomiędzy WHR a trabBMC (r=-0,30;p.<0,001), cortBMC (r=-0,30;p.<0,001) i total BMC (r=-0,34;p.<0,001). Wśród badanych z WHR³0,95, w porównaniu do osób z WHR<0,95, stwierdzono redukcję trabBMC, cortBMC i total BMC. Wśród mężczyzn z WHR³0,95 (przy kontroli BMI) odnotowano około 1,5-krotny wzrost ryzyka wystąpienia osteopenii w zakresie trabBMC (OR=1,40; 95%CI=1,01-1,94), cortBMC (OR=1,82;95%CI=1,29-2,57) oraz total BMC (OR=1,61;95%CI=1,14-2,26) w porównaniu do osób z WHR<0,95. BMI jest nieistotny jako predyktor stanu kośćca obwodowego mężczyzn, podczas gdy podwyższone wartości WHR (otyłość brzuszna) często współistnieją z osteopenią.

L38
INCREASED BMI AND WHR VALUES, AND REDUCED BMC AT THE ULTRA-DISTAL RADIUS IN THE COURSE OF MALE AGING
Ewa Anita Jankowska1, Elżbieta Rogucka1, Marek Mędras,
1Institute of Anthropology, Polish Academy of Sciences, Wroclaw,
2Department of Endocrinology, Wroclaw Medical University, Poland

Aims of the study: 1) an evaluation of relationships between BMI and WHR, and bone mineral content (BMC); 2) a comparison of BMC a) between overweight men (BMI≥27) and non-obese subjects, b) between abdominally obese males (WHR≥0,95) and men without visceral adiposity; 3) an estimation of relative risk of osteopenia with regard to BMI and WHR values in a population based sample of Polish males. Patients comprised a group of 272 healthy men, aged 20–60, inhabitants of Wroclaw in the Lower Silesia region of Poland. Trabecular, cortical and total BMC at the ultra-distal radius were assessed by pQCT ( Stratec 960). BMI and WHR were used as parameters of general obesity and fat distribution, respectively. Relationships between variables were established by linear regression. The differences in BMC depending on BMI and WHR were tested by an analysis of co-variance (ANCOVA). A logistic regression allowed to estimate the relative risk of osteopenia (T-score <–1,0) with regard to BMI and WHR. BMI was positively related only to trabBMC (r=0,17; p.=0,03). Men of BMI≥27 had only a higher trab BMC when compared to nonoverweight subjects (F=5,38; p.=0,02). BMI (BMI≥27 versus BMI<27), controlled for WHR, did not affect a relative risk of male osteopenia. WHR was inversely related to trabBMC (r=–0,30; p.50,001), cortBMC (r=–0,30; p.50,001) and totalBMC (r=–0,34; p.50,001). Men of WHR≥0,95 had all densitometric parameters reduced when compared to men of WHR<0,95. Abdominally obese males (WHR≥0,95), controlled for BMI, had an increased relative risk of being osteopenic within trabecular (OR=1,40; 95% CI=1,01–1,94), cortical (OR=1,82; 95% CI=1,29–2,57) and total BMC (OR=1,61; 95% CI=1,14–2,26). BMI, as a predictor of bone mineral content at the ultra-distal radius, was rather of minor significance, whereas visceral adiposity (assessed by WHR) was accompanied by male osteopenia.

Po pozytywnym rozpatrzeniu aplikacji, Moscow City State Hospital stał się oficjalnie 300 ośrodkiem Fracture Liaison Services spełniających warunki programu Capture the Fracture firmowanego przez International Osteoporosis Foundation (IOF).   

Program Capture the Fracture (CTF) przedstawiający najlepsze praktyki w dziedzinie wtórnej prewencji złamań osteoporotycznych powoli wpisuje się w stały krajobraz placówek medycznych na świecie.  Aktualnie placówki zaliczane w poczet CTF znajduję się na terenie 39 krajów. Według podziału geograficznego IOF najwięcej placówek zlokalizowanych jest w Europie – 168 FLS-ów. W dalszej kolejności znalazły się rejon Azji/Pacyfiku – 57 placówek, Ameryki Północnej – 39, Ameryki Południowej – 29 oraz Afryka Subsaharyjska – 7 placówek.

Rosnąca sieć rozpoznawalnych placówek Fracture Liaison Services budzi szczególne nadzieje w kontekście zbliżającego się Światowego Dnia Osteoporozy, który wzorem lat ubiegłych będzie miał miejsce 20 października. 

7-8.12.2018, Poznań

Miejsce:
IBB Andersia Hotel,
pl. Andersa 3,
Poznań

Przewodniczący Komitetu Naukowego:
prof. dr hab. Włodzimierz Samborski

Partnerstwo merytoryczne i nadzór naukowy:
Klinika Reumatologii i Rehabilitacji Ortopedyczno-Rehabilitacyjnego Szpitala Klinicznego im. Wiktora Degi Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
oraz
Oddział Poznański Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego

Organizator:
Wydawnictwo Termedia

Biuro organizacyjne:
Wydawnictwo Termedia
ul. Kleeberga 2
61-615 Poznań
tel./faks +48 61 656 22 00

Więcej informacji oraz rejestracja na stronie www.

19.10.2017, Warszawa

Miejsce szkolenia:
Centrum Szkoleniowe CEMED
ul. Broniewskiego 89, Warszawa

Koordynator merytoryczny:
Lek med Paweł Nowicki

Omawiane problemy:
– osteotomia kości promieniowej
– płytka kości łódeczkowatej
– four corner fusion
– osteotomia derotacyjna kości śródręcza

Część praktyczna zakłada pracę w warunkach tzw. cadaver na certyfikowanych preparatach anatomicznych.

Więcej informacji oraz zapisy pod adresem www.

22-25.08.2016, Bali, Indonezja

Centrum Konferencyjne:
Bali Nusa Dua Convention Center (BNDCC)
Kawasan Nusa Dua Blok NW/1, Bali, Indonesia
Phone : +62-361-773000 / Fax: +62-361-778880
Website: www.baliconventioncenter.com

Program Naukowy oraz inne informacje organizacyjne dostępny pod adresem www

Przysyłanie abstraktów do 31.05.2016
Wczesna rejestracja do 31.05.2016

Oficjalnym językiem konferencji będzie język angielski.

Kontakt z organizatorem
MCO® (Medical Conference Organizer)
A Division of PT. Pharma-Pro Internationa
Komplek Duta Merlin C 35-37, Jl. Gajah Mada 3 – 5, Jakarta 10130, Indonesia
tel. +62-21-63869502 (hunting)     
fax. +62-21-63869503/05
www.pharma-pro.com

Rejestracja pod adresem www

L42

WARTOŚĆ PROGNOSTYCZNA BADANIA DXA KRĘGOSŁUPA I BIODRA (BKKU) W PROGNOZOWANIU ZŁAMAŃ OSTEOPOROTYCZNYCH U POMENOPAUZALNYCH KOBIET

Borowy P.

Krakowskie Centrum Medyczne

Słowa kluczowe: Osteoporoza, DXA, złamanie osteoporotyczne, AUC.

Do  badania kohortowego zrandomizowano 1284 kobiet, w wieku powyżej 50-lat, które zgłosiły się do Krakowskiego Centrum Medycznego i Poradni Leczenia Osteoporozy celem wykonania badania densytometrycznego. Każda pacjentka w chwili pierwszego badania miała wykonane badanie densytometryczne kręgosłupa i/lub bliższego końca kości udowej. U każdej chorej wykonano kwestionariusz zawierający pytania o dane demograficzne (data urodzenia, płeć, adres), antropometryczne, przebyte i towarzyszące schorzenia, wywiad rodzinny, stosowane leki. U każdej chorej wykonano pomiar wzrostu i masy ciała na kalibrowanym stadiometrze i certyfikowanej wadze, bezpośrednio przed badaniem densytometrycznym. Po średnio 10 latach w wybranej grupie przeprowadzono telefoniczne badanie ankietowe wg kwestionariusza analogicznego jak w pierwszym badaniu. Kwestionariusz uwzględniał dane o wszystkich złamaniach, jakich doznali pacjenci: ich lokalizacje, przyczynach złamania (nisko/wysokoenergetyczne), czasie złamania i zastosowanym leczeniu.

Wyniki: Wartość densytometrii centralnej w prognozowaniu jakiegokolwiek złamania osteoporotycznego jest niewielka. AUC dla  spine BMD wynosi 0,602 (0,533-0,65), AUC dla T-score kręgosłupa wyniosła 0,601 ( 0,553-0,649), a dla T-score bkku 0,629 (0,580 – 0,678). Szczegółowa analiza punktów odcięcia wynosiła 0,88 dla spine BMD (czułość  0,54; swoistość 0,62). Wartość DXA kręgosłupa  prognozowaniu złamań kompresyjnych  jest znacznie wyższa. AUC dla spine BMD wynosi 0,695 (0,618 -0,771). Analiza punktów odcięcia  wynosiła 0,87 dla spine BMD (czułość  0,69; swoistość 0,63). Wysoka jest też wartość prognostyczna badania DXA w prognozowaniu złamań bkku. AUC dla  spine BMD wyniosła 0,695 (0,618-0,771). Analiza punktów odcięcia wynosiła 0,87 dla spine BMD (czułość  0,69; swoistość 0,63)

Wnioski: DXA jest istotnym narzędziem w prognozowaniu złamań kompresyjnych i bkku, ale jego czułość jest niewystarczająca w prognozowaniu pozostałych złamań niskoenergetycznych.

L42

THE PROGNOSTIC VALUE OF SPINE AND HIP DXA IN PREDICTING THE OSTEOPOROTIC FRACTURES RISK IN THE POPULATION OF POSTMENOPAUSAL WOMEN

Borowy P.

Krakowskie Centrum Medyczne

Key words: Osteoporosis, DXA, fractures, AUC.

The prognostic value of spine and hip DXA in predicting  the osteoporotic fractures risk in the population of postmenopausal women. 1,284 postmenopausal women aged over 50 who underwent a densitometry at Krakowskie Centrum Medyczne and its Osteoprosis Clinic were randomized in a prospective cohort study. Each patient at the time of her first visit had a spine and/or hip densitometry as well as a demographic questionnaire (DOB, gender, address), anthropometric test and a survey including medical history, comorbidities, family medical history, concomitant medications. Each patient had her height and weight measured on a calibrated stadiometer and certified weight right before the densitometry. After an average of 10 years telephone survey was conducted in a selected group using an identical survey as in the first study. Particular attention was paid to the occurrence of fractures. The questionnaire comprised all the fractures sustained by the patients: their locations, causes (low-/high-energy), time, treatment.

Results: The value of the central densitometry in predicting any osteoporotic fractures is small. AUC for spine BMD equals 0.602 (0.533-0.65), AUC for spine T-score amounted to 0.601 (0.553-0.649) and for the hip T-score 0.629 (0.580 – 0.678). Detailed analysis of the cut-off points produced a result of 0.88 for spine BMD (sensitivity 0.54, specificity 0.62). The value of spine densitometry in predicting compression fractures in considerably greater. AUC for spine BMD equals 0.695 (0.618 – 0.771). The analysis of the cut-off points showed: 0.87 for spine BMD (sensitivity 0.69, specificity 0.63). The prognostic value of DXA when it comes to hip fractures is substantial. AUC for spine BMD is equal 0.695 (0.618 – 0.771). The analysis of the cut-off points indicated 0.87 for spine BMD (sensitivity 0.69, specificity 0.63)

Conclusions. DXA is an vital tool of predicting compression fractures and hip fractures, but its sensitivity is insufficient to predict other low-energy fractures.

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 29.09-1.10.2011

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2011, vol 13 (Suppl. 1). str 87-88

L41

Zapobieganie upadkom w praktyce

Żak M.

Katedra Rehabilitacji Klinicznej

Akademia Wychowania Fizycznego w Krakowie

Al. Jana Pawła II 78, 31-571 Kraków

Słowa kluczowe: upadki, prewencja, rehabilitacja
 

Upadki osób starszych są zaliczane do tzw. „wielkich problemów geriatrycznych” nie tylko dlatego, że są przyczyną dużej liczby urazów fizycznych, ale również mają wpływ na niepełnosprawność i śmiertelność w tej grupie wiekowej. Większość upadków jest raczej następstwem złożonych interakcji między osobniczymi skłonnościami do upadku a przyczynami zewnętrznymi, niż skutkiem działania pojedynczego czynnika. Dlatego praktyczny model postępowania zmniejszającego ryzyko upadków u osób starszych, powinien składać się z następujących elementów: kompleksowej oceny ryzyka u osób zagrożonych wielokrotnymi upadkami i tych, które upadły więcej niż 1 raz w ciągu roku; opracowania i wdrożenia odpowiedniego programu rehabilitacji; modyfikacji zewnętrznych przyczyn ryzyka upadku oraz odpowiedniej edukacji – nie tylko osób starszych z grupy ryzyka, ale również personelu domów opieki społecznej, szpitali, pracowników socjalnych i opiekunów.

Kompleksowa ocena ryzyka upadków powinna uwzględniać przyczyny wcześniejszych upadków, a szczegółowy wywiad dotyczący częstości i okoliczności ich występowania powinien uwzględniać pytania o miejsce i czas, kiedy doszło do upadku, czynności wykonywane bezpośred­nio przed upadkiem, dole­gliwości poprzedzające upadek. Konieczna jest również ocena kondycji psychicznej oraz poziomu sprawności funkcjonalnej ze szczególnym uwzględnieniem oceny równowagi i chodu w odniesieniu do dysfunkcji poszczególnych narządów i układów oraz stosowanej farmakoterapii. Z badań własnych oraz przeglądu piśmiennictwa wynika, że do skutecznego zapobiegania upadkom niezbędne jest określenie jak najdokładniej ich przyczyny, gdyż różnią się one w zależności od płci, wieku, czy nawet budowy ciała, a największe znaczenie dla zmniejszenia ryzyka upadków mają programy prewencyjne, w których interwencja jest poprzedzona dokładną oceną dającą między innymi obraz sprawności funkcjonalnej osoby starszej.

Zadaniem zespołu prowadzącego rehabilitację osób zagrożonych upadkami powinno być opracowanie indywidualnego programu terapeutycznego opartego na różnych metodach fizjoterapeutycznych, ze szczególnym uwzględnieniem ćwiczeń zwiększających siłę mięśniową kończyn dolnych, poprawiających równowagę – zalecane są między innymi ćwiczenia sensomotoryczne, a także prowadzenie przez fizjoterapeutę treningu nauki podnoszenia się po ewentualnym upadku. Badania dowodzą, że program zapobiegania upadkom osób starszych powinien być wzbogacony o naukę podnoszenia się po upadku, gdyż wiele osób, które upadną i nie doznają żadnego urazu fizycznego nie jest wstanie wstać samodzielnie po upadku, narażając się tym samym na konsekwencje długotrwałego przebywania na podłodze.

Wpływ różnych czynników na ryzyko upadków może być zmniejszany, również dzięki odpowiedniej wiedzy, na temat ich występowania oraz sposobów ich unikania, dlatego tak ważny jest przekaz odpowiednich informacji. W praktycznym modelu zapobiegania upadkom zadaniem personelu medycznego – poza ich standardowymi obowiązkami – powinno być realizowanie programów edukacyjnych. Sesje edukacyjne powinny być prowadzone zarówno indywidualnie, jak i grupowo, a jak wynika z badań ma to szczególne znaczenie w przypadku pensjonariuszy placówek opieki instytucjonalnej.

Zapobieganie upadkom osób starszych, należy do najtrudniejszych wyzwań dla wielu specjalistów, dlatego przedstawiony powyżej praktyczny model postępowania prewencyjnego pozwala zmniejszać liczbę upadków przy ścisłej współpracy różnych specjalistów.

L41

PRACTICAL APPROACH TO FALLS-PREVENTION ISSUE

Żak M.

Chair of Clinical Rehabilitation

University School of Physical Education

Al. Jana Pawla II 78, 31-571 Krakow, Poland

Keywords: falls, falls prevention, physical rehabilitation

Incidental falls among the elderly are commonly construed as one of the „geriatric giants” in modern health care. Not only are they directly responsible for a large number of injuries, but often lead to serious physical disability and increased morbidity in this age group. A vast majority of incidental falls result from a complex interaction between an individual propensity and a number of mediating factors, many of them of both environmental and situational character, rather than from a single, easily identifiable cause.

Any practical approach aimed at decreasing the existing risk of falls in the elderly should therefore comprise the following key components: complex risk assessment in the individuals considered most prone to such adversity (i.e. inclusive of those who have sustained more than one fall within a year); task-oriented, physical rehabilitation programme, pragmatic guidelines for the necessary modifications of environmental mediating factors and adequate, problem-oriented education/instruction, also extended to the medical/nursing staff in all facilities.

Complex risk assessment should also take due consideration of the actual causes of all previous falls. Interviews with the fallers should address in detail all attendant circumstances, inclusive of the type of activities immediately preceding a fall, as well as any concomitant medical complaints and any regularly administered medication. It is also essential to establish individual functional capability and mental condition, with particular emphasis on an individual sense of balance and walking efficiency. Risk assessment procedure should also make due allowances/adjustments for gender, age and individual body build as the factors directly impacting the actual cause of a fall. Pragmatically designed counter measures, best developed into a complex falls-prevention programme, are believed to be by far the most effective for appreciably reducing overall risk.

Every team in charge of physical rehabilitation of the elderly at risk should strive to develop a programme specifically tailored to address individual needs, drawing extensively upon diverse physiotherapeutic methods, with special focus on those boosting up muscle strength in the legs and improving an individual sense of balance (functionally-oriented, progressive resistance exercise regimen being most favoured). Special emphasis should be put on effective instruction on how to get up effectively after sustaining a fall. Research shows this ability is most sought after amongst all fallers, as this effectively safeguards them against many adverse consequences of helplessly lying on the floor for a long time, often unable to summon assistance.

Complex education on the very nature of incidental falls and the most effective measures for their prevention should therefore routinely be offered to all medical personnel, with a view to enhancing their standard, hands-on abilities in addressing this issue on a daily basis. This would also increase their awareness that incidental falls are indeed a challenging and rather complex issue in need of consistent and also complex resolution.