II Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIV Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 11-13.10.2007
Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2007, vol 9 (Suppl. 2), s185-186.

P40
WYBRANE KLINICZNE CZYNNIKI RYZYKA WPŁYWAJĄCE NA CZĘSTOŚĆ TRANSFUZJI POOPERACYJNYCH ORAZ NA POOPERACYJNĄ JAKOŚĆ ŻYCIA U PACJENTÓW NIEZANEMIZOWANYCH PODDANYCH PLANOWO TOTALNEJ ENDOPROTEZOPLASTYCE STAWU BIODROWEGO W MATERIALE KLINIKI ORTOPEDII I REHABILITACJI II WYDZIAŁU LEKARSKIEGO AKADEMII MEDYCZNEJ W WARSZAWIE

Stolarczyk A.1,2, Nagraba Ł.1, Mitek T.1, Kołodziejski P.1

1 Klinika Ortopedii i Rehabilitacji II Wydział Lekarski Akademia Medyczna w Warszawie
2 Zakład Rehabilitacji Klinicznej Oddziału Fizjoterapii II Wydział Lekarski Akademia Medyczna w Warszawie

Wstęp
Najskuteczniejszą metodą leczenia choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego jest totalna protezoplastyka stawu. Jest to złoty standard w leczeniu tej jednostki chorobowej. Mimo, że całkowita protezoplastyka stawu biodrowego wydawać się może bezpieczną metodą operacyjną to należy zauważyć, że dotyczy ona osób starszych, które obarczone są wieloma czynnikami ryzyka powikłań śródoperacyjnych. Najczęstszym powikłaniem śródoperacyjnym jest krwawienie.
Cel
Wyznaczenie czynników ryzyka wpływających istotnie statystycznie na częstość transfuzji pooperacyjnych po totalnej protezoplastyce stawu biodrowego.
Wpływ krwawień śródoperacyjnych na jakość życia pooperacyjnego.
Materiał
Materiał stanowili pacjenci Kliniki Ortopedii i Rehabilitacji II Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie od stycznia 2001 do października 2004. Do pracy zakwalifikowano 82 pacjentów, 56 kobiet oraz 26 mężczyzn, u których zastosowano dwa rodzaje protez – cementową i bezcementową. Wiek pacjentów wahał się od 42 do 88 lat (średnio 65 lat).
Metoda
Pacjentów podzielono na dwie grupy. Pierwsza z nich składała się z 32 pacjentów, u których zastosowano protezy bezcementowe. Drugą grupę stanowiło 50 pacjentów, którzy zostali poddani protezoplastyce cementowej. Jako czynniki ryzyka uwzględniono wiek, płeć, BMI oraz choroby przewlekłe. Porównano te czynniki z ilością transfuzji pooperacyjnych u pacjentów po protezoplastyce stawu biodrowego.
Ocena jakości życia za pomocą skal: Harris Hip Score, Oxford Hip Score, Postel Merle d’Aubigone (PMA) oraz Hospital for Special Surgery Score (HSS).
Wyniki
W pracy znaleziono kilka czynników ryzyka, które mają istotny wpływ na częstość transfuzji pooperacyjnych są to m.in. płeć żeńska, BMI > 25, nadciśnienie tętnicze, choroba niedokrwienna serca.
Pacjenci, którym podczas operacji protezoplastyki stawu biodrowego musiano przetoczyć krew ocenili swoją jakość życia gorzej niż pacjenci bez nadmiernej utraty krwi.
Wnioski
Uwzględniając wyniki zaproponowaliśmy schemat postępowania pomagający w kwalifikowaniu pacjentów do odpowiedniego typu operacji protezoplastyki stawu biodrowego

P40
SELECTED CLINICAL RISK FACTORS AFFECTING THE FREQUENCY OF POSTOPERATIVE BLOOD TRANSFUSION AND THE QUALITY OF LIFE AFTER THE OPERATIONS IN THE NON-ANEMIC PATIENTS UNDERWENT ELECTIVE TOTAL HIP REPLACEMENT

Stolarczyk A.1,2, Nagraba Ł.1, Mitek T.1, Kołodziejski P.1

1 Klinika Ortopedii i Rehabilitacji II Wydział Lekarski Akademia Medyczna w Warszawie
2 Zakład Rehabilitacji Klinicznej Oddziału Fizjoterapii II Wydział Lekarski Akademia Medyczna w Warszawie

Introduction
Total hip replacement is the most effective method used for treatment of degenerative hips arthritis. It is the standard for treatment this kind of disease entity.
Total hip replacement may occur the safety method but it has to be marked that it affects mainly aged people with a lot of intraoperative risk factors. The most common complication is bleeding.
Purpose
To determine the risk factors which positively correlate with the number of postoperative blood transfusion after total hip replacement.
The impact of intraoperative bleeding on the quality of life after the surgery.
Material
From January 2001 to September 2004 the consequtive patients were included into the study. 82 patients were qualified, 56 women and 26 men in the mean age 65 (42-88). There were used 2 kinds of prostheses- cemental and uncemental.
Method
The patients were divided into 2 groups. The first group included 32 patients followed uncemented total hip replacement. Second- 50 patients with cemented prostheses. Selected risk factors were: age, sex, BMI and chronic diseases. These risk factors were compared with the number of postoperative transfusions in the patients after total hip replacement. Moreover, the comparison included the quality of life (about 3 years after the operation) in the patients after postoperative blood transfusion and in the patients without any transfusion. There were used: Harris Hip Score, Oxford Hip Score, Postel Merle d’tubigone and Hospital for Special Surgery Score.
Results
Determined risk factors: sex(female), BMI>25, hypertension, ischemic heart disease, which have an important influence on the frequence of blood transfusion after the surgery.
Patients after blood transfusion during the total hip replacement estimated their quality of life much worse than those without excessive blood loss.
Conclusions
Taking the results into consideration, there was determined the special procedure which may help to qualify the patients for the proper type of total hip replacement.

Streszczenia zjazdu PTOiTr – 2000 (W52)

Piotr Zakrzewski1, Jan Orłowski1, Jacek Laskowski1, Magda Żabicka2.
1. SPSK nr 2 im. Prof. A. Grucy; Otwock.
    Klinika Chirurgii Urazowej CMKP; Warszawa.
    Kierownik Kliniki: Doc. dr hab. Jan Orłowski.
2. CSW WAM Warszawa Zakład Radiologii.
    Kierownik Zakładu: dr n. med. Paweł Twarkowski.

Adres do korespondencji: .
Piotr Zakrzewski 05-420 Józefów k/Otwocka ul. Słowicza 13 .

Złamaniom bliższej nasady kości piszczelowej często towarzyszą uszkodzenia aparatu amortyzującego i więzadłowego kolana. Te współistniejące uszkodzenia tkanek miękkich w znaczący sposób pogarszają późne wyniki leczenia zarówno zachowawczego jak i operacyjnego. Ocena tych uszkodzeń bezpośrednie po urazie jest trudna ponieważ badanie kliniczne jest niewykonalne bez znieczulenia, a w przypadkach operowanych śródoperacyjna próba oceny stabilności stawu może spowodować destabilizacje zespolonych odłamków kostnych. .
Nierozpoznane i niewłaściwe leczone współistniejące uszkodzenia więzadłowe prowadzą do powstania przewlekłej niestabilności stawu, co jest przyczyną wstąpienia późnych zmian zwyrodnieniowych kolana, które przesądzą o złym wyniku leczenia. Ocena oraz częstość spotykanych uszkodzeń aparatu więzadłowego wywołuje najwięcej sprzeczności. Wprowadzenie nowoczesnych metod diagnostycznych, głównie MRI, spowodowało, że coraz częściej podkreśla się znaczenie tych powikłań, a ich rozpoznawalność znacznie wzrosła. .
W materiale własnym (16 pacjentów) każdy chory ze złamaniem b.n.p. miał w badaniu MRI rozpoznane dodatkowo uszkodzenie któregoś z więzadeł pobocznych lub łękotki, rzadziej innych struktur. .
Autorzy przedstawili wyniki badań 52 osób po przebytym złamaniu b.n.p.. Wśród nich kobiety stanowiły 25, mężczyźni 27 osób. Średni wiek badanych 48 lat, średni czas obserwacji 4,5 roku. Większość stanowiły złamania z grupy B(82%), pozostałe – z grupy C(18%). Każdy pacjent, u którego po badaniu przedmiotowym podejrzewano niestabilność kolana (u 22 pacjentów stwierdzono dodatni jeden z testów: przywiedzeniowy, odwiedzeniowy, szufladkowy przedni lub tylny) miał wykonane dynamiczne badanie RTG na aparacie Scheuba, u części pacjentów wykonano MRI. We wnioskach autorzy podają, że 30% pacjentów po przebytym złamaniu b.n.p. zgłasza niepewność chodu związaną z brakiem pełnej stabilności kolana. Niestabilność kolana potwierdzona testami klinicznymi występuje rzadziej (u ok. 15% chorych), jest nieduża (2 – 6mm) i nie wymaga wtórnych rekonstrukcji aparatu więzadłowego. Nie udało się znaleźć związku między typem złamania a rodzajem uszkodzeń więzadłowych.

Głównym tematem obchodów nadchodzącego Światowego Dnia Osteoporozy jest Kochaj swoje kości: zadbaj o swoją przyszłość (Love Your Bones: Protect Your Future). International Osteoporosis Foundation zaplanowalo wykorzystanie hasła przez najbliższe 3 lata, jako element długoterminowej strategii promocyjnej.

Historia organizacji Światowego Dnia Osteoporozy (WOD) sięga połowy lat 90-tych. W 1996 brytyjskie National Osteoporosis Society przy wsparciu Komisji Europejskiej zorganizowały pierwszy Światowy Dzień Osteoporozy, właśnie 20 października. IOF podjął organizację wydarzenia od 1997. W latach 1998-99 współorganizatorem była Światowa Organizacja Zdrowia (WHO). Od roku 1999 obchody WOD opatrzone są tematem wiodącym.

Spis wszystkich wcześniejszych kampanii:
1999 Early Detection
2000 Building Bone Health
2001 Invest in Your Bones: Bone Development in Youth
2002 Invest in Your Bones: Prevent the First Fracture
2003 Quality of Life
2004 Osteoporosis in Men
2005 Exercise
2006 Nutrition
2007 Risk Factors
2008 Advocate for Policy Change
2009 Advocate for Policy Change
2010 The Breaking Spine
2011 3 Steps to Unbreakable Bones: Vitamin D, Calcium and Exercise
2012 Stop at One: Make Your First Break Your Last
2013 Strong Women Make Stronger Women
2014 Real Men Build Their Strength from Within
2015 Serve Up Bone Health

Wzorem lat poprzednich na stronie IOF dostępne są ogólnodostępne materiały reklamowe.
Wszystkie materiały w języku ENG dostępne są na stronie www.

Promocja tegorocznego World Osteoporosis Day zakłada szeroko zakrojoną kampanię promocyjną
z wykorzystaniem dostępnych mediów społecznościowych (Facebook, Twitter, Instagram, Pininterest, Youtube, Google+).

Podobnie jak w latach poprzednich IOF podkreśla szczególnie znaczenie prewencji opierającej się na 5 czynnikach:
1. Regularne aktywność ruchowa.
2. Właściwe odżywianie (z naciskiem na odpowiednią suplementację Ca i wit. D).
3. Unikanie złych nawyków (palenie, alkohol, utrzymanie wagi).
4. Idetyfikacja czynników ryzyka.
5. Przyjmowanie leków (jesli zostały zlecone przez lekarza).
Więcej szczegółów tutaj.

Podobnie jak w latach poprzednich International Osteoporosis Foundation zachęca do okazania wsparcia
poprzez ubranie się na biało w czwartek 20.10.2016. Dodatkowo w przypadku organizowania towarzyszącego wydarzenia organizacja zachęca do opublikowania go na mapie event’ów IOF (szczegóły tutaj). Do obchodów zachęcani są również pacjenci, w szczególności by podzieliś się swoją historią (szczegóły tutaj)

P36

THE IMPACT OF EXPERIMENTAL CHRONIC RENAL FAILURE ON BIOMECHANICAL PROPERTIES OF FEMUR IN GROWING RATS

Domaniewski T.¹, Oksztulska-Kolanek  E.¹, Znorko  B.¹, Pawlak  D.², Brzóska  M.³, Pawlak  K.¹

¹Zakład Farmakoterapii Monitorowanej, Uniwersytet Medyczny w Białymstoku

²Zakład Farmakodynamiki, Uniwersytet Medyczny w Białymstoku

³Zakład Toksykologii, Uniwersytet Medyczny w Białymstoku

Key words: chronic renal failure, bone biomechanical properties, secondary hyperparathyroidism

Objectives. Disruptions in mineral metabolism occur early in the course of chronic kidney disease (CKD) and result in alterations in bone mass, turnover, mineralization, and architecture that are the main elements of bone strength. Decreases in bone strength manifest clinically as fractures, and bone strength has been recognized as a key component of CKD-Mineral and Bone Disorder (CKD-MBD). Bone strength can be directly measured by a biomechanical analysis of the bone from animal experimental models, however, the information about bone biomechanical properties in CKD is scarce.

Aim. We used the experimental 5/6 nephrectomy model of chronic renal failure (CRF) to perform the comprehensive study explaining the impact of age, disease progression  and secondary hyperparathyroidism on biomechanical properties of femurs in growing rats.

Materials and methods. Forty 4 weeks-old Wistar male rats were randomly allocated to sham-operation (Controls, n=16) or 5/6 nephrectomy (CRF, n=24). After one and 3 months of CFR progression the animals were sacrificed, serum samples were collected, and femurs were excised for three-point bending test.

Results. The mean body weights and serum calcium levels were lower, whereas creatinine, urea and parathyroid hormone (PTH) levels were higher in CRF in comparison with appropriate controls. After adjusting for body weight, the yield load (Fy) was significantly reduced in the early stage of CRF compared to controls, however, its values increased with the development of disease.  The stiffness and work to fracture (W) were increased in CRF compared to control rats. Moreover, the part of femoral material properties – yield stress (σy)  was significantly higher in CRF groups compared to controls. The positive relationship was between the cross-sectional moment of inertia (CSMI) and femoral Fu, Fy, and stiffness. Serum PTH levels positively correlated with femoral Fy, Fu, stiffness and CSMI in CRF but not in the controls.

Conclusions. The femoral strength in growing rats with CRF were even better than those in age-matched controls. It is possible that an early adaptive response related to rapidly growth provided protection from the deleterious effects of CRF on bone. PTH levels seems to be one of the possible factors responsible for this protective mechanism.

P36
WPŁYW EKSPERYMENTALNEJ, PRZEWLEKŁEJ NIEWYDOLNOŚCI NEREK NA WŁAŚCIWOŚCI BIOMECHANICZNE KOŚCI UDOWEJ U ROSNĄCYCH SZCZURÓW

Domaniewski T.¹, Oksztulska-Kolanek  E.¹, Znorko  B.¹, Pawlak  D.², Brzóska  M.³, Pawlak  K.¹

¹Zakład Farmakoterapii Monitorowanej, Uniwersytet Medyczny w Białymstoku

²Zakład Farmakodynamiki, Uniwersytet Medyczny w Białymstoku

³Zakład Toksykologii, Uniwersytet Medyczny w Białymstoku

Słowa kluczowe: przewlekła niewydolność nerek, właściwości biomechaniczne kości, wtórna nadczynność przytarczyc

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 29.09-1.10.2011

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2011, vol 13 (Suppl. 1). str 142-144

P36

WPŁYW TRENINGU WIBRACYJNEGO NA METABOLIZM KOSTNY U DZIECI – DONIESIENIA WSTĘPNE

Jelonek E.¹, Karczmarewicz E.², Graff K.^1,3, Pawlak P.¹, Jaworski M.², Kryśkiewicz E.², Łukaszewska A.¹, Syczewska M.¹, Traczewski A.⁴

^{3Wydział Rehabilitacji, Akademia Wychowania Fizycznego, Warszawa}

^{Wstęp. U dzieci z wtórną osteoporozą obserwowane są zaburzenia dotyczące zarówno kościotworzenia, jak i resorpcji kości.}

Cel pracy. Celem pracy była ocena wpływu treningu wibracyjnego na metabolizm kostny u dzieci nieleczonych oraz leczonych bisfosfonianami.

Pacjenci i metody. – OI typ IV leczony bisfosfonianami podawanymi doustnie od V 2007 r. do V 2009 r.; pacjentka MW (lat 3 i 6/12 lat) – OI typ III leczona bisfosfonianami podawanymi dożylnie od (lat 3 i 3/12) – OI typ III leczony bisfosfonianami podawanymi dożylnie od VII 2008 r.; pacjent ZS (lat 10 i 6/12) – OI typ I leczony bisfosfonianami podawanymi dożylnie od 2005 r. ; pacjentka SN (lat 17 i 5/12) – OI typ III nieleczona bisfosfonianami. Wszyscy pacjenci poddawani byli treningowi wibracyjnemu na platformie GALILEO (drgania harmoniczne – TPG) i platformie SRT Zepter Medical (drgania stochastyczne – TPS). Trening TPG odbywał się na stole pionizacyjnym pod kątem 40-80ą immunochemiluminescencyjną w surowicy krwi na analizatorze ELECSYS 2010 przed rozpoczęciem oraz po 6 miesiącach treningu. Efekt proanaboliczny oceniano na podstawie stosunku stężenia P1NP do stężenia CTx x 1000 (wskaźnik anaboliczny).

Wyniki. S 2,3 / 3,3). Pacjenci leczeni bisfosfonianami nie odpowiedzieli na terapię zmianami wskaźnika anabolicznego (RM 6,6 / 6,0; JM 2,2 / 2,1). Pogorszenie wskaźnika zaobserwowano u pacjentki, u której metabolizm kostny przed rozpoczęciem tregningu był nieprawidłowy – kościotworzenie oraz resorpcja kostna powyżej normy (SN 3,1 / 1,8) oraz pacjentki będącej w trakcie leczenia bisfosfonianami (MW 6,3 / 4,0). U pacjentów oceniano także stan funkcjonalny na podstawie obiektywnej analizy chodu w systemie ViCOM 460. Zaobserwowano nieznaczną poprawę stereotypu chodu u wszystkich pacjentów objętych analizą, głównie dzięki symetryzacji parametrów kinematycznych i czasowo-przestrzennych.

Wnioski. Przeprowadzone badania wstępne z udziałem 6 pacjentów wykazały korzystne proanaboliczne zmiany w metabolizmie kostnym po 6 miesiącach prowadzonej rehabilitacji u pacjentów nieleczonych bisfosfonianami minimum 5 lat przed rozpoczęciem treningu.

P36

INFLUENCE OF THE VIBRATING TRAINING ON BONE METABOLISM IN CHILDREN. PRELIMINARY DATA

Jelonek E.¹, Karczmarewicz E.², Graff K.^1,3, Pawlak P.¹, Jaworski M.², Kryśkiewicz E.², Łukaszewska A.¹, Syczewska M.¹, Traczewski A.⁴

¹Dept. Paediatric Rehabilitation, and

²Dept. Biochemistry and Experimental Medicine, The Children’s Memorial Health Institute, Warszawa

³Dept. Rehabilitation, Academy of Physical Education, Warszawa

⁴Dexacom, Warsaw

Introduction: The aim of this study was to examine the short time effects of vibrating training protocols on bone marker concentrations in children with secondary osteoporosis. Vibrating training on special platforms is supposed to change bone metabolism favouring bone formation.

Patients and Methods. Patients: Six patients were assigned to skrining: patient CD, age 9 spina bifida – not treated bisphosphonates; patient JM age 10 OI type IV treated bisphosphonates (V 2007 – V 2009), patientt MW age 3,5 OI type III treated intravenous bisphoshonates from 2-nd momth of age; patent RM, age 3 and 3 /12 OI type III treated (started VII 2008) intravenous bisphosphonates; patient ZS age 10 and 6/12 OI type I treated intravenous bisphosphonates (ending 2005); patient SN age 17and 51/2 OI type III never treated bisphosphonates.

Methods: 1. Vibrating training was performed on GALILEO platform (harmonic vibrations – TPG) and SRT Zeptor Medical platform (stochastic vibrations – TPS). TPG training was performed on incline table (at 40 – 80 degrees), with frequency 20 HZ for 12 min. TPS training was performed for 7 min with frequency changing between 3 and 8 Hz. In 4 patients one month of training was separated by one month break, in 2 one month of training was separated with 3 months break. 2. Serum bone turnover markers (P1NP-bone formation and CTX – bone resorption) were determined on the ROCHE automated analyzer using, immunochemiluminescent method before and after 6 months of training. P1NP/CTX ratio was analyzed to evaluate balance favoring bone formation.  3. Patients underwent instrumented gait analysis using VICON 460 motion system. All evaluation were done before the start of the training and after 5 months.

Results. Balance favoring bone formation was observed In patients without bisphosphonates treatment AT east 5 years (CD 3.7/6.2; ZS 2.3/3.3). Patients treated with bisphosphonates did not respond to vibrating training, because their proanabolic index did not change (RM 6.6/6.0; JM 2.2/2.1). Proanabolic index decreased in two patients with pathological bone turnover in the beginning of study (SN – 3.1/1.8; MW 6.3/4.0). The improvement in gait parameters was observed in three patients, but the amount of this increase was small and was mainly reflected in symmetrization of the kinematic and spatio-temporal parameters

Conclusions. Serum concentrations of P1NP and P1NP/ CTX ratio improved in vibrations training protocols, suggesting increased bone turnover with a balance favoring bone formation in patients not treated with bisphosphonates. Therefore, vibrating training is a potentially effective alternative to traditional rehabilitation for inducing proanabolic activity in bone metabolism

XI Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy
V Krakowskie Sympozjum Osteoporozy
Kraków 27-29.09.2001

Streszczenia:
wersja polska
Materiały kongresowe: STRESZCZENIA, s116.
Druk: Drukarnia Skinder, ISBN – 83-904008-5-5

wersja angielska
Osteoporosis International 2001; vol. 12 (Suppl 1), s27.

P034
PRÓBA WYJAŚNIENIA PATOMECHANIZMU OSTEODYSTROFII WĄTROBOWEJ W OPARCIU O OCENĘ WYBRANYCH PARAMETRÓW HORMONALNYCH ORAZ METABOLIZMU KOSTNEGO U CHORYCH Z PRZEWLEKŁYM AKTYWNYM ZAPALENIEM WĄTROBY (PZW)

Bogdan Marek1, Dariusz Kajdaniuk1, Beata Kos-Kudła1, Zofia Ostrowska2, Elżbieta Swiętochowska2, Brygida Adamek3, Dariusz Karasek4, Ewa Janczewska-Kazek1
1Katedra Patofizjologii i Endokrynologii,
2Zakład Biochemii Klinicznej,
3Katedra Biologii Ogólnej,
4Klinika Chorób Wewnętrznych i Diabetologii. Śląskiej Akademii Medycznej. 41-800 Zabrze, pl.Traugutta.

Choroby wątroby mogą prowadzić m.in. do przewlekłych zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej i w następstwie do zmian kostnych zwanych osteodystrofią wątrobową. Patomechanizm tych zmian nie jest precyzyjnie określony. Niektóre dane wskazują, że osteoporoza u chorych z pzw może być związana z hypogonadyzmem, z zaburzeniem czynności osi somatotropinowej oraz z nieprawidłowym metabolizmem witaminy D3. Celem pracy była ocena dobowych stężeń markerów obrotu kostnego [osteokalcyna, karboksy-terminalnego telopeptydu kolagenu typu I (ICTP)], osi hormon wzrostu (GH) – insulinopodobny czynnik wzrostowy-I (IGF-I) – białka wiążącego insulinopodobne czynniki wzrostowe-3 (IGFBP-3), parathormonu oraz 25(OH)D3 w powiązaniu z oceną gęstości mineralnej kości u chorych z pzw. Badania przeprowadzono u 25 mężczyzn i 15 kobiet z rozpoznaniem pzw typu B i C oraz u 20 osób stanowiących grupę kontrolną. Krew pobierano o godz. 8.00, 12.00, 16.00, 20.00, 24.00 i 4.00. Stężenia badanych parametrów oznaczono metodą radioimmunologiczną. U wszystkich badanych wykonano pomiar gęstości mineralnej kości metodą densytometryczną (DEXA). W grupie chorych z pzw stwierdzono istotne zwiększenie dobowego wydzielania do krwi GH przy jednoczesnym istotnym zmniejszeniu dobowego wydzielania IGF-I oraz IGFBP-3 w porównaniu do osób z grupy kontrolnej. U chorych z pzw stwierdzono też znamienne zwiększenie dobowego stężenia we krwi ICTP przy jednoczesnym istotnym zwiększeniu dobowego wydzielania PTH oraz istotnym zmniejszeniu dobowego stężenia osteokalcyny i 25(OH)D3. W DEXA odcinka lędźwiowego kręgosłupa nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w gęstości mineralnej kości żadnego z badanych kręgów pomiędzy grupą chorych z pzw a grupą kontrolną.

P034
AN ATTEMPT OF EXPLANATION OF HEPATIC OSTEODYSTROPHY PATHOGENESIS ON THE BASIS OF ASSESSMENT OF SELECTED HORMONAL AND BONE METABOLISM PARAMETERS IN PATIENTS WITH CHRONIC ACTIVE HEPATITIS (CAH)
Bogdan Marek1, Dariusz Kajdaniuk1, Beata Kos-Kudla1, Zofia Ostrowska2, Elzbieta Swietochowska2, Brygida Adamek3, Dariusz Karasek4, Ewa Janczewska-Kazek1,

1Department of Pathophysiology & Endocrinology,
2Department of Clinical Biochemistry,
3Department of Biology,
4Department of Internal Diseases and Diabetology, Silesian Medical Academy. 41-800 Zabrze, Pl. Traugutta 2, Poland

Liver diseases can lead, amongst others, to chronic disturbances of calcium-phosphoric homeostasis and following this to hepatic osteodystrophy. The pathogenesis of the bone changes is not completely understood. It is suggested that osteoporosis in patients with CAH can be a result of hypogonadism, disturbances of the somatotrophine axis, and abnormal metabolism of vitamin D3. The aim of the study was an evaluation of daily concentra¬tions of bone metabolism markers [osteocalcin, carboxyterminal telopeptide of type I collagen (ICTP)], growth hormone (GH) – insulin-like growth factor-I (IGF-I) – insulin-like growth factors binding protein-3 (IGFBP-3) axis, parathormon (PTH) and 25(OH)D3 in connection with an estimation of bone mineral density in patients with chronic liver function lesion. Studies were performed in 25 males and 15 females with type B and type C CAH. The control group consisted of 20 males and females. Blood for studies was collected at 8.00 AM, 12.00 AM, 4.00 PM, 8.00 PM, 0.00 AM, 4.00 AM. The studied parameters were assessed with the use of the RIA method. Bone mineral density was estimated with the use of densitometry (DEXA). In patients with CAH a significant increase in daily GH secretion and simultaneous significant decrease of daily IGF-I and IGFBP-3 secretion in comparison to control group were observed. In patients with CAH an essential increase of daily serum ICTP concentration and simultaneous significant increase of daily PTH secretion and significant decrease of osteocalcin and 25(OH)D3 were also noted. In CAH patients bone mineral density in the lumbar region of the vertebral column did not change in comparison to healthy subjects.

I Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 6-8.10.2005

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2005, vol 7 (Suppl. 1), s169-170.

P42
SYNOVITIS IN KNEE OSTEOARTHRITIS – ULTRASOUND AND CLINICAL STUDY

Milutinovic S.R., Zlatkovic-Svenda M.I.
Institute of Rheumatology, Belgrade, Serbia and Montenegro

Objectives
1. To determine the frequency of clinical synovitis and synovitis using ultrasound (US) imaging in patients with knee osteoarthritis (KO) 2. To correlate ultrasound findings of synovitis with disease duration, US cartilage thickness, VAS and body-mass index (BMI) in patients with KO.
Method
Patients with KO (70 joints) underwent a detailed clinical assessment by two rheumatologists, and also were scanned by one ultrasonographist, who evaluated synovitis of suprapatelar recessus and Baker’s cyst, as well as cartilage thickness. Patological US findings of synovitis was classified as effusion with synovial hypertrophy and effusion without synovial hypertrophy. Cartilage thickness was classified as normal or reduced. Computer statistical program SPSS 10.0 was used to calculate the data (Wilcoxon test and Spearman correlation).
Results
The study involved 55-f and 15-m, mean age 60,56± 13,01 years, an average disease duration was 7,42 years. Clinical synovitis was identified in 19 (27,14 %) joints. US detected: synovitis in 59 (84,28 %) joints without synovial hypertrophy, while synovial hypertrophy was present in 4 (5,71 %). Baker’s cyst enlargement was clinically found in 7 (10%) joints. US verificated Baker’s cyst enlargement without synovial hypertrophy in 32 (45,7 %), with synovial hypertrophy in 9 (12,86 %) joints and cyst rupture was found in 1 (1,4 %) joint, which makes statistically significant difference between these findings (p<0,01). Correlation betweeen disease duration and ultrasound findings of efusion in suprapatelar recessus was statistically significant (r=0,413 p=0,001). On the contrary, correlation betweeen disease duration and the Baker’s cyst presence was not statistically significant ( r=0,189 p=0,117). Correlation of US cartilage reduction and US findings of synovitis in suprapatelar recessus and Baker’s cyst was significant (r= 0,264, p=0,027; r=0,316 p=0,008), as well as correlation between VAS and findings of synovitis in suprapatelar recessus and Baker’s cyst (p<0,01). Correlation was not found between BMI and parameters mentioned above.
Conclusion
considering the fact that synovitis was more often found by US evaluation than by clinical examination, we made a conclusion that subclinical synovitis is more common in patients with KO than usually expected. Our results demonstrated that synovitis correlates with disease duration, VAS and cartilage reduction.

P42
ZAPALENIE BŁONY MAZIOWEJ W CHOROBIE ZWYRODNIENIOWEJ STAWU KOLANOWEGO – BADANIE ULTRASONOGRAFICZNE I KLINICZNE

Milutinovic S.R., Zlatkovic-Svenda M.I.
Institute of Rheumatology, Belgrad, Serbia i Czarnogóra

Cele
1. Określenie częstości klinicznego zapalenia błony maziowej i zapalenia błony maziowej rozpoznawanego przy użyciu obrazowania metodą ultrasonograficzną u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów kolanowych. 2. Skorelowanie wyników ultrasonograficznego badania zapalenia błony maziowej z długością choroby, grubością chrząstki w USG, wizualnej analogowej skali bólu (VAS) oraz indeksu masy ciała (BMI) u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów kolanowych.
Metoda
Pacjenci z chorobą zwyrodnieniową stawów kolanowych (70 stawów) zostało poddanych gruntownej ocenie klinicznej przeprowadzonej przez 2 reumatologów oraz badaniu USG, w którym ocenione zostało zapalenie błony maziowej zachyłka nadrzepkowego oraz cysty Bakera, jak również grubość chrząstki. Patologiczne wyniki badania USG zapalenia błony maziowej zostały sklasyfikowane jako: wysięk z hipertrofią maziówkową oraz wysięk bez hipertrofii maziówkowej. Grubość chrząstki oceniono jako normalną lub zmniejszoną. Do obliczeń użyto komputerowego programu statystycznego SPSS 10.0 (test Wilcoxona i korelacja Spearmana).
Wyniki
W badaniu udział wzięło 55 kobiet i 15 mężczyzn w średnim wieku 60,56± 13,01 lat. Średni czas trwania choroby wynosił 7,42 lata. Kliniczne zapalenie błony maziowej stwierdzono w 19 (27,14 %) stawach. Badanie ultrasonograficzne wykazało zapalenie błony maziowej w 59 (84,28 %) stawach bez hipertrofii maziówkowej, podczas gdy hipertrofia maziówkowa obecna była w 4 (5,71 %) przypadkach. Powiększenie cysty Bakera stwierdzono klinicznie w 7 (10%) przypadkach. Badanie USG zweryfikowało powiększenie cysty Bakera bez hipertrofii maziówkowej w 32 (45,7 %), a z hipertrofią maziówkową w 9 (12,86 %) stawach, zaś pęknięcie cysty stwierdzono w 1 (1,4 %) stawie, co czyni statystycznie znamienną różnicę pomiędzy wynikami (p<0,01). Korelacja pomiędzy długością choroby a wynikami badania USG wysięku w zachyłku nadrzepkowym była statystycznie znamienna ( r=0,189 p=0,117). Korelacja pomiędzy wynikami redukcji chrząstki w USG oraz wynikami badania USG zapalenia błony maziowej w zachyłku nadrzepkowym i cyscie Bakera była znamienna (r= 0,264, p=0,027; r=0,316 p=0,008), jak również korelacja pomiędzy wizualną analogową skala bólu (VAS) oraz wynikami badania USG zapalenia błony maziowej w zachyłku nadrzepkowym i cyście Bakera (p<0,01). Nie stwierdzono korelacji pomiędzy indeksem masy ciała (BMI) a powyższymi parametrami.
Wnioski
Biorąc pod uwagę fakt, ze zapalenie błony maziowej jest częściej stwierdzane w badaniu ultrasonograficznym niż w ocenie klinicznej wnioskujemy, że subkliniczne zapalenie błony maziowej jest częstsze u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów niż się zazwyczaj przewiduje. Nasze badania wskazują na to, że zapalenie błony maziowej jest skorelowane z długością choroby, skalą VAS oraz redukcją chrząstki.

II Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIV Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 11-13.10.2007
Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2007, vol 9 (Suppl. 2), s186.

P41
POSTĘPOWANIE OPERACYJNE W ZŁAMANIU KOŚCI ŁÓDECZKOWATEJ JAKO LECZENIE Z WYBORU A WTÓRNE LECZENIE OPERACYJNE

Stolarczyk A.1,2, Karliński M.1, Nagraba Ł.1, Mitek T.1, Siuda M.1

1 Klinika Ortopedii i Rehabilitacji II Wydział Lekarski Akademia Medyczna w Warszawie
2 Zakład Rehabilitacji Klinicznej Oddziału Fizjoterapii II Wydział Lekarski Akademia Medyczna w Warszawie

Słowa kluczowe: kość łodeczkowata, leczenie operacyjne

Wstęp
Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęściej występującym uszkodzeniem kości nadgarstka i stanowi 2-7% wszystkich złamań. Dotyczy głównie młodych, zdrowych, prowadzących aktywny tryb życia mężczyzn. Ocena radiograficzna tego urazu jest trudna i często może być negatywna. Również obecne wytyczne i wskazania co do strategii postępowania w tym złamaniu nie są do końca spójne. Generalnie, opatrunek gipsowy jest zalecany w przypadku złamań bez przemieszczenia oraz klinicznie podejrzanych, ale radiologicznie nie potwierdzonych złamaniach. Otwarte nastawienie i wewnętrzna fiksacja jest leczeniem z wyboru dla przemieszczonych złamań i pozostaje opcją dla złamań nieprzemieszczonych. Celem pracy była ocena i porównanie postępowania operacyjnego w złamaniu kości łódeczkowatej jako leczenia z wyboru do wtórnego leczenia operacyjnego.
Materiał i metody
Badanie przeprowadzono w WSzZ w Kielcach. Obejmowało ono grupę 23 osób (22 mężczyzn; wiek 17-50 lat). Kryterium włączającym do badania były: złamania kości łódeczkowatej, wiek>=17 oraz zastosowanie leczenia operacyjnego. Dostępne dane pacjentów jak i wpisy do książek operacyjnych zostały retrospektywnie przeanalizowane. Oceny typu złamania w oparciu o obrazową dokumentację radiologiczną dokonano wykorzystując zmodyfikowaną skalę Herbert’a, klasyfikację Russe i prostą klasyfikację anatomiczną.
Wyniki
W przebadanej grupie pierwotnemu zabiegowi operacyjnemu poddanych zostało 10 pacjentów, w 13 przypadkach był on wtórny do leczenia zachowawczego. Zdjęcia rentgenowskich wykonywano rutynowo w trzech projekcjach (PA, boczne i skośne). W większości pierwotnych zabiegów operacyjnych założono prostą śrubę dociskową z dobrym śródoperacyjnym efektem. Prawa ręka częściej operowana była wtórnie do leczenia zachowawczego. Dodatkowa resekcja kości łódeczkowatej była przeprowadzona wyłącznie w pojedynczych przypadkach zabiegu wtórnego. Podobne obserwacje poczyniono względem stosowania autoprzeszczepu.
Wnioski
W złamaniu kości łódeczkowatej liczba pierwotnych, jak i wtórnych zabiegów operacyjnych wydaje się być zbliżona. Można przypuszczać, że poprzez podniesienie czułości technik diagnostycznych lub/i rozszerzenie wskazań do pierwotnego zabiegu operacyjnego, uzyska się zmniejszenie częstości zrostów powikłanych, zwłaszcza stawu rzekomego.

XXXIII Zjazd Naukowy Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Kraków 2000, Streszczenia, W41
P. J. Biliński
Katedra i Klinika Ortopedii i Traumatologii AM w Bydgoszczy.

Złamania dalszego końca kości udowej są zwykle wynikiem wypadków drogowych lub upadków z dużej wysokości. U osób starszych, ze zmianami osteoporotycznymi złamania te mogą wystąpić na skutek pozornie niegroźnego urazu. Konfiguracja złamania jest wynikiem działania dużych sił nacisku osiowego i rotacji. Złamania te w klasyfikacji AO dzieli się na trzy grupy, każda z trzema podgrupami: A – złamania nadkłykciowe, nie penetrujące do wewnątrz stawu kolanowego, B – złamania kłykci i C – złamania nadkłykciowe obejmujące staw. .
Leczenie złamań przynasady typu A. Leczenie zachowawcze stosuje się w przypadkach gdy ryzyko powikłań po operacji jest bardzo wysokie. U osób starszych nastawienie złamania umożliwiające częściową mobilizację jest bardziej korzystne niż dłuższe unieruchomienie pacjenta. Nie zaleca się stosowania opatrunku gipsowego. Stosuje się natomiast wyciąg szkieletowy za guzowatość piszczeli przy kolanie lekko zgiętym przez okres 8-10 tygodni. Leczenie operacyjne polega na zastosowaniu wstecznie, od strony stawu kolanowego wprowadzanych gwoździ śródszpikowych lub płyt kątowych. Zastosowanie gwoździ poprzez dół międzykłykciowy zapewnia wystarczającą stabilność umożliwiającą wczesną mobilizację chorego. Stosuje się także kątową dynamiczną śrubę kłykciową. Niektóre złamania wymagają zastosowania przeszczepów kości. Stabilizatory zewnętrzne stosuje się w przypadkach złamań otwartych i u pacjentów z wieloma obrażeniami. .
Złamania nasady dalszej typu B. W tych przypadkach rzadko stosuje się leczenie zachowawcze. Leczenie operacyjne polega na repozycji otwartej i stabilizacji przemieszczonego kłykcia uda z użyciem śrub gąbczastych zapewniających stosunkowo szybką mobilizację ruchową stawu kolanowego. Złamania złożone nasady i przynasady kości udowej typu C. Leczenie zachowawcze jest podobne jak w przypadku złamań typu A. Najlepsze wyniki uzyskuje się poprzez otwartą repozycję złamania uzupełnioną przeszczepem kostnym. Optymalną metodą stabilizacji złamania jest użycie sztywnej płyty kątowej lub kłykciowej płyty z wieloma otworami dla śrub gąbczastych i korowych. Zaleca się stosowanie stabilizatorów zewnętrznych zamiast wyciągu, szczególnie przy złamaniach otwartych. W przypadku złamań wieloodłamowych istotne jest uzyskanie prawidłowego zrostu części kłykciowej umożliwiające późniejsze wszczepienie protezy stawu kolanowego.

Plan Działania, zatwierdzony 15.09.2016 na posiedzeniu Komitetu Regionalnego WHO w Europie, ma na celu podkreślenie istotności prewencji i leczenia przyczyn niepełnosprawności w Europie.

Zaistniała sytuacja jest pierwszym przypadkiem kiedy Światowa Organizacja Zdrowia (Region Europy), zaleca konkretne działania, w zakresie schorzeń mięśniowo-szkieletowych, mające na celu wdrożenie przez wszystkie kraje członkowskie tzw.: Action Plan for Prevention and Control of Noncommunicable Diseases.

W Planie Działania WHO Europe stwierdza, że schorzenia mięśniowo-szkieletowe są najczęstszą przyczynę niepełnosprawności, niezależnie od wieku. Schorzenia te są jednocześnie jedną z głównych przyczyn bezrobocia, zaś w późniejszym wieku utraty samodzielności. Dobry stan zdrowia układu mieśniowo-szkieletowego jest podstawą utrzymania sprawności ruchowej, niezależności finansowej, aktywnego zdrowego przebiegu procesu starzenia się i najważniejszym czynnikiem przyczyniającym się do prewencji chorób niezakaźnych. Zdrowie to może być upośledzone przez schorzenia tj. artretyzm, bóle pleców (okolicy „krzyża” i „karku”), osteoporozę i złamania niskoeneregtyczne lub urazy powstałe na skutek uprawianego sportu lub wykonywanego zawodu.

Czynniki ryzyka upośledzenia zdrowia mięśniowo-szkieletowego są podobne jak w innych chorobach niezakaźnych a tym samym podobnie jak w ich przypadku są on modyfikowalne. W szczególności do czynników tych zaliczyć możemy zwiększenie aktywności fizycznej, dążenie do poprawnej wagi ciała, zaprzestanie palenia, ograniczeniu podaży alkoholu oraz zapobieganie urazom.

Zmiany i zalecania skierowane do orgniazacji zdrowotnych w krajach członkowskich zakładają: 
– promowanie zdrowia mięśniowo-szkieletowego w każdym wieku celem poprawy sprawności fizycznej poprzez zwiększenie jej intensywności, redukcję otyłości oraz zapobieganie towarzyszącym urazom;
– poprawę zdrowia mięśniowo-szkieletowego w ciągu całego życia poprzez
     – wspieranie dzieci i młodzieży przez rodzinę i grupy rówieśnicze, ze szczególnym naciskiem
           na przedszkolne oraz szkolne programy zdrowotne;
     – uwzględnianie zdrowia mięśniowo-szkieletowego w promocji zdrowia i higieny pracy;
     – prowadzanie regularnych programów zdrowotnych (skupionych na układzie mięśniowo-szkieletowym)
        skierowanych do osób starszych, w szczególności zaś rezydentów domów opieki;
– tworzenie takich wzorców postępowania w zakresie opieki mięśniowo-szkieletowej by pacjenci mieli możliwość wczesnej interwencji oraz by byli w stanie samodzielnie funkcjonować choćby w ograniczonym zakresie;
– szerzenie wiedzy na temat możliwości zapobiegania i możliwości leczenia schorzeń układu ruchu;
– wzmocnienie kontroli, wyszkolenie wykształconej i zróżnicowanej kadry, wspierającej proces leczenia chorób układu ruchu.

W imieniu The Global Alliance for Musculoskeletal Health zachęcamy wszystkie kraje członkowskie regionu europejskiego do uwzględniania Planu Działania przy opracowaniu polityki zdrowotnej w zakresie układu narządu ruchu. Wśród sygnatariuszy znajdują się największe organizacje ortopedyczne i chorób mięśniowo-szkieletowych tj. EFORT, EULAR, ESCEO, ECTS.

Więcej informacji na temat Action Plan oraz Global Alliance for Musculoskeletal Health dostępne jest na stronie www.
 
 

VI Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 25-26.09.2015

P37
THE BONE TURNOVER MARKERS IN SERUM AND BONE TISSUE IN YOUNG RATS WITH EXPERIMENTAL CHRONIC RENAL FAILURE

Znorko B., Oksztulska-Kolanek E., Domaniewski T., Michałowska M., Pawlak D., Rogalska J., Pawlak K.

Uniwersytet Medyczny w Białymstoku

Key words: chronic renal failure, bone  turnover markers, young rat

Objectives. Chronic Kidney Disease (CKD) is a condition associated with progressive kidney failure and bone disorders. The typical biochemical derangement, including abnormalities in mineral homeostasis and the progress of CKD-mineral and bone disorder (CKD-MBD) frequently occurs in CKD. Biochemical markers reflect the processes involved in bone remodeling. Bone turnover is represented by markers such as: alkaline phosphatase (ALP), an indicator of the bone formation rate, and tartare-resistant acid phosphatase (TRAP), which is regarded as a marker of osteoclastic activity and bone resorption.

Aim. We used the experimental 5/6 nephrectomy model of chronic renal failure (CRF) to explain the impact of age, disease progression and secondary hyperparathyroidism on bone turnover markers in serum and femoral tissue of young growing rats.

Materials and methods. One-month-old Wistar male rats were randomly allocated into 5/6 nephrectomy and sham operation. Serum samples and femurs were collected one and three months after surgery. Bone turnover markers activity was measured in serum (sALP, sTRAP), trabecular (tALP, tTRAP) and cortical (cALP, cTRAP) femoral tissue. Next, the TRAP/ALP ratios, reflecting the predominance of bone resorption process, have been calculated. Moreover, serum parathyroid hormone (PTH) and creatinine concentrations were measured.

Results. PTH and creatinine levels were higher in CRF in comparison with appropriate controls. sALP, sTRAP and sTRAP/ALP ratio were similar in CRF and controls, however the age-dependent reduction in sALP was observed in all animals. tALP was significantly decreased in CRF animals compared to controls, and its age-dependent reduction was also observed. tTRAP was significantly higher in CRF compared to controls after one month of CRF development, and tTRAP/ALP ratio were significantly higher in CRF than in healthy animals. There were not differences in cALP, cTRAP and cTRAP/ALP ratio between CRF and controls. sALP was inversely associated with PTH and creatinine levels both in CRF and in controls. sALP correlated with tALP in CRF rats, and the positive association was between ALP and TRAP in trabecular but not in cortical tissue. Moreover, tALP and tTRAP were inversely associated with PTH and creatinine levels in CRF rats. There was no correlation between trabecular and cortical markers of bone turnover both in CRF and controls. However, in healthy animals the positive relationship between cALP and cTRAP was observed.

Conclussions. The disturbances of bone turnover with a predominance of resorption were observed in trabecular bone of CRF rats. The uncoupling bone turnover existed between trabecular and cortical bone both in CRF and controls, which may be explained by modeling process dominant in rapidly growing rats. The factors associated with renal insufficiency adversely affected bone turnover in trabecular tissue of CRF rats.

P37

MARKERY OBROTU KOSTNEGO W SUROWICY ORAZ TKANCE KOSTNEJ U MŁODYCH SZCZURÓW Z EKSPERYMENTALNĄ PRZEWLEKŁĄ NIEWYDOLNOŚCIĄ NEREK

Znorko B., Oksztulska-Kolanek E., Domaniewski T., Michałowska M., Pawlak D., Rogalska J., Pawlak K.

Uniwersytet Medyczny w Białymstoku

Słowa kluczowe: przewlekła niewydolność nerek, markery obrotu kostnego, młody szczur

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 29.09-1.10.2011

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2011, vol 13 (Suppl. 1). str 144

P37

OSTEOPOROZA W DEKADZIE KOŚCI W POLSCE – 2000-2010

Przedlacki J.

Krajowe Centrum Osteoporozy, Warszawa; Katedra i Klinika Nefrologii, Dializoterapii i Chorób Wewnętrznych, WUM

Słowa kluczowe: osteoporoza

Wstęp. W 2000 roku ogłoszono pod patronatem WHO „Dekadę Kości i Stawów 2000-2010.

Cel. Celem pracy było podsumowanie Dekady kości w Polsce w zakresie dotyczącym osteoporozy.

Materiał i metody. Prezentacja dotyczy znanych autorowi publikacji, dyskusji zjazdowych, efektów prac różnych grup roboczych powstałych w Polsce w tym okresie, poświęconych jedynie osteoporozie.

Wyniki. W pracy przedstawiono informacje dotyczące najważniejszych zjazdów poświęconych osteoporozie mających miejsce w Polsce (Wielodyscyplinarne Forum Osteoporotyczne w Warszawie, Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy w Krakowie), inicjatyw środowisk medycznych mających na celu wypracowanie zasad postępowania w osteoporozie, międzynarodowych spotkań z udziałem polskich ekspertów (4 konferencje krajów środkowo-europejskich), krajowych spotkań polskich specjalistów, szkoleń, publikacji krajowych dotyczących zasad postępowania w osteoporozie i zagranicznych dotyczących epidemiologii złamań kości w Polsce. Wspomniano też o metodzie FRAX i próbach jej zastosowania w naszym kraju oraz o dotychczas stosowanych metodach postępowania diagnostyczno-leczniczego. Podkreślono także rolę firm farmaceutycznych we wspieraniu inicjatyw dotyczących propagowania właściwego postępowania w osteoporozie.

Wnioski. W okresie Dekady kości środowiska osteoporotyczne w Polsce dokonały dużego wysiłku w celu uporządkowania problemów związanych z osteoporozą. Nie udało się jednak wypracować ostatecznego wspólnego jednolitego stanowiska w zakresie ustalenia zasad postępowania w tej chorobie, co utrudnia lekarzom pracę z pacjentem i czyni ją mniej kosztoefektywną. Zabrakło też wspólnej propozycji postępowania diagnostyczno-leczniczego na okres przejściowy do czasu zakończenia wspólnych prac i być może zaproponowania polskiej wersji metody FRAX. Zakończenie Dekady kości nie kończy wspólnych działań, a część zadań nie wykonanych w tym okresie zostanie z pewnością zrealizowana później.

XI Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy
V Krakowskie Sympozjum Osteoporozy
Kraków 27-29.09.2001

Streszczenia:
wersja polska
Materiały kongresowe: STRESZCZENIA, s117.
Druk: Drukarnia Skinder, ISBN – 83-904008-5-5

wersja angielska
Osteoporosis International 2001; vol. 12 (Suppl 1), s27-28.

P035
BEZTTŁUSZCZOWA MASA CIAŁA A GĘSTOŚĆ KOŚCI U MŁODYCH DOROSŁYCH Z CELIAKIĄ

P.Dziechciarz1, G.Matusik2, A.Tałajko2, K.Bochenek1 , A.Horvath1, I.Łazowska1, A.Topczewska1 A.Radzikowski1
1 Klinika Gastroenterologii i Żywienia Dzieci Akademii Medycznej w Warszawie
2 Zakład Biochemii Klinicznej Instytutu Pomnik Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie

Cel: Ocena związku pomiędzy antropometrycznymi wykładnikami stanu odżywienia a gęstością kości u młodych dorosłych z celiakią.
Materiał i metody: 50 młodych dorosłych z rozpoznaną w dzieciństwie z celiakią (30K, 20M), w wieku 17-31 lat ( śr. wiek. 22 lata) podzielono na 2 grupy: grupę A – 25 pacjentów, którzy od wielu lat przestrzegali dietę bezglutenową oraz grupę B – 25 pacjentów, którzy nie przestrzegali diety bezglutenowej przez minimum 12 lat w ciągu całego życia (w tym przez min. 3 lata bezpośrednio poprzedzające badanie). Gęstość kośćca całego ciała (BMDT), odcinka L2L4 kręgosłupa (BMDL), całkowitej zawartości mineralnej kości (BMC) oraz tłuszczowej (FM) i beztłuszczowej masy ciała (LBM) oceniane były aparatem Lunar DPX-L metodą dwuwiązkowej absorpcjometrii promieniowania rentegenowskiego. U wybranych 12 pacjentów z grupy A i 12 z grupy B, w okresie od listopada do kwietnia, oceniono dodatkowo biochemiczne wykładniki gospodarki wapniowo-fosforanowej: wapń zjonizowany, fosfor, 25OHD, 1,25(OH)2D, fosfatazę alkaliczną i parathormon.
Wyniki: U wszystkich badanych pacjentów wykładniki gospodarki wapniowo-fosforanowej ustroju były w zakresie norm laboratoryjnych. U 6 pacjentów z grupy A i u 5 z grupy B stwierdzono z-score<-1 w zakresie BMDL lub/i BMDT. BMC, BMDT, BMDL w sposób istotnie statystyczny korelowały z LM( r=0,42-0,88 p<0,01). Podobnych korelacji nie stwierdzono między wykładnikami mineralizacji kości a FM.
Wniosek: Beztłuszczowa masa ciała jest dobrym wykładnikiem gęstości kości u młodych dorosłych z celiakią.

P035
BODY COMPOSITION AS A PREDICTOR OF BONE MINERAL STATUS IN YOUNG ADULTS WITH COELIAC DIESASE

P. Dziechciarz1, G. Matusik1, A. Tatajko1, K.Bochenek1, A. Horvath1, I. Lazowska1, A. Topczewska1, A. Radzikowski1,
1Dept. of Pediatric Gastroenterology & Nutrition Warsaw University Medical School,
2Division of Clinical Biochemistry The Children’s Memorial Health Institute, Warsaw, Poland

Osteopenia in coeliac disease (CD) is the result of calcium and vit.D malabsorption, moreover CD leads to impairment of nutritional status which in itself may reduce bone mineral density (BMD).
Goal: Assessment of the relationship between anthropometric indices and bone mineral status in young adult coeliacs with silent CD.
Patients and Methods: 50 young adults (30F,20 M), mean age 22 yrs (range 17-31yrs) with diagnosed coeliac disease before the age of 6, were classified into two groups – group A:25 patients on a long term gluten free diet (GFD), group B:25 asymptomatic coeliacs who for various reasons did not follow GFD for more than 12 yrs (minimum last 3 yrs before the study). Total body BMD (BMDT), lumbar spine: L2-L4 BMD (BMDL), total bone mineral content (BMC) and the indices of total body mass (TM), fat mass (FM) and lean body mass (LM) were measured using the Lunar DPX-L with dual energy X-ray absorptiometry. In 12 patients from group A and 12 from group B serum levels of ionized calcium, phosphate, 25OHD, 1,25(OH)2D, alkaline phosphatase and parathormone were measured between November and April.
Results: In all of the patients the indices of mineral metabolism were within normal limits. 6 patients from group A and 5 patients from B group had BMDT and/or BMDL z-score<-1. There were no significant differences in lumbar spine and total body BMD and BMC between the two analyzed groups. BMC, BMDT and BMDL significantly correlated with LM (r=0,42-0,88 p<0,01) but not with FM in the both analyzed groups.
Conclusion: Lean body mass but not fat mass is a good predictor of bone mineral status in young adult coeliacs with silent coeliac disease.