1

STRESZCZENIA: II Krakowskie Sympozjum – Osteoporoza w życiu, praktyce i teorii, Kraków 1995

II Krakowskie Sympozjum – Osteoporoza w życiu, praktyce i teorii
Kraków 30.09 – 01.10.1995

Streszczenia:
Materiały kongresowe: REFERATY




MODERN TREATMENT OF OSTEOPOROSIS

II Krakowskie Sympozjum – Osteoporoza w życiu, praktyce i teorii
Kraków 30.09 – 01.10.1995

Streszczenia:
Materiały kongresowe: REFERATY, s5-6.

MODERN TREATMENT OF OSTEOPOROSIS

P. E. Belchetz
Department of Endocrinology, The General Infirmary at Leeds, UK

The pharmacological treatment of osteoporosis has expanded in recent years greatly. The approach in an individual patient varies according to the age and sex of the pa¬tient and also whether the desire to prevent fractures in a person considered at risk, usually as assessed by measurement of bone density, or treatment of established disease with one or mare fractures already having occurred.
The great majority of patients with osteoporosis are post-menopausal women and patients with major risk factors such as small stature, light, weight, family history of osteoporosis and particularly premature menopause (before the age of 45), prolonged periods of amenorrhoea or a history of anorexia nervosa concomitant medical condi¬tions such as malabsorption, thyrotoxicosis, Cushing’s syndrome or more commonly corticosteroid therapy should be enquired about. There is increasing confidence in the use of bone densitometry by DEXA to predict which of these patients are particu¬larly susceptible to fractures. In such women, hormone replacement therapy has been shown not only to prevent progressive bone loss through Its anti-resorptive activity but it may also increase bone density and has also bean shown to reduce the incidence of fractures in women treated with oestrogen. If a patient has an intact uterus, proge¬stogen is required as well to avoid endometrial carcinoma. Progestogens arc usually given cyclically for 12 days each month although regimens are being developed which either use continuous combined oestrogen/progestogen, synthetic steroid such as Tibolone or variants involving the administration of progestogen once every three months instead of once a month, HRT with or without progestogen is probably bene¬ficial for the cardiovascular system as well. There appears to be a small increase in risk of breast cancer after 10 years of use. The approximate dose of oestrogen requ¬ired to prevent bone loss is Oestrogen 0.625mg daily, far Oestradiol Valerate 2mg daily and 50mcg transdermal patch changed twice weekly. The role of dietary calcium has been disputed in the past but now is recognised as an important factor. It is recommended that promenopausal women or women on oestro¬gen therapy take in total 1g of calcium daily and postmenopausal women not on oestrogen 1.5g of calcium daily. This may require pharmacological supplementation as many women do not take this amount of calcium in their normal diet.
Treatment of established osteoporosis has been markedly improved by the use of antiresorptive agents particularly bisphosphonates. The first of these was Etidronate Sodium introduced in the United States by Watts and colleagues and by Storm and

colleagues in Denmark. Modifications of this regimen (which involves Etidronate Sodium used for two weeks approximately every three months plus calcium supple¬mentation to prevent the déminéralisation defect that may be associated with continu¬ous high dose Etidronate) include the use of high dose calcium which has been shown to produce more marked and earlier increments in bone mineral density. Newer and more powerful bisphosphonates such as Pamidronate, Tiludronate, Ri-sendronate and more recently Alendronate may provide improvements especially if the bone quality is better without the risk of the mineralisation defect associated with Etidronate. Nevertheless there are concerns that gross and long term reduction in the remodelling frequency may result In ageing and thus mechanically weakening bone although of higher quantity. Another antiresorptive agent which has found favour widely is the use of Salmon Calcitonin. Injections are often associated with side effects which are much less marked with the intranasal formulation. Calcitonin has the additional and separate property of analgesia. It can be used in association with supplemental Calcium as well.
Fluoride preparations have long been known to increase bone mass but in large amounts used in early trials have been associated with major side effects especially on the gut but also causing the production of mechanically poor bone liable to fractu¬res. Further efforts are underway to try and maintain the anabolic effects of fluoride without the unwanted side effects.
Anabolic agents are currently of little use although anabolic steroids enjoyed a vogue in the past. 10% of osteoporotic patients are men, of whom approximately 2.5% will by hypogonadal and in whom androgen replacement therapy is beneficial. Hypopitu¬itarism may be associated with osteoporosis and growth hormone deficiency especial¬ly of childhood origin may be important in this small group of patients.
In the elderly patient who is particularly susceptible to hip fracture, the importance of vitamin D deficiency is recognised as important, These patients are often exposed to little sunlight, take poor diet and not only metabolise vitamin D poorly often due to renal impairment but the calcium absorbing response to vitamin D is diminished in old age. A large multi-centre double blind placebo controlled trial of Calcium and Vitamin D supplementation in elderly patients performed in France indicated a significant reduction in hip fractures and also other non-vertebral fractures.
The prospects for future treatment may follow from basic research into the involve¬ment of interlukins and other cytokines in bone function. All pharmacological treat¬ment should be accompanied by attention to diet, exercise, lifestyle factors such as smoking and alcohol intake and also protection against falls in the elderly.




ZMIANY GĘSTOŚCI MINERALNEJ W DYSTALNYM ODCINKU KOŚCI PROMIENIOWEJ W PRZEBIEGU REUMATOIDALNEGO […]

II Krakowskie Sympozjum – Osteoporoza w życiu, praktyce i teorii
Kraków 30.09 – 01.10.1995

Streszczenia:
Materiały kongresowe: REFERATY, s7.

ZMIANY GĘSTOŚCI MINERALNEJ W DYSTALNYM ODCINKU KOŚCI PROMIENIOWEJ W PRZEBIEGU REUMATOIDALNEGO ZAPALENIA STAWÓW
Doniesienie wstępne

J. Bucka1, E. Czerwiński2, R.T. Kukiełka2
1 Krakowski Szpital Reumatologii i Rehabilitacji, Kraków Al. Focha 33,
2 Klinika Ortopedii CMUJ

Celem badań była ocena zmian gęstości mineralnej kości u chorych z reumatoidal¬nym zapaleniem stawów. Przebadano 50 chorych leczonych w Krakowskim Szpitalu Reumatologii i Rehabilitacji z klasycznym lub pewnym reumatoidalnym zapaleniem stawów wg kryteriów ARA. Wiek chorych wahat się od 21-79 lat, średnio 50 lat. W grupie tej byto 46 – kobiet (92 %) i 4 – mężczyzn (8 %).
Oprócz typowych badań klinicznych u wszystkich wykonano oznaczenie gęstości mineralnej kości promieniowej aparatem Osteometer 100 (Single SXA). Poddano analizom gęstość minerałów w odcinku Distal i Ultradistal kości promieniowej.
Chorych podzielono na cztery grupy wg stopnia zaawansowania zmian radiologicz¬nych. W poszczególnych grupach zaawansowania RZS było: 1-16 %, II – 30 %, III -30%, IV – 24 % chorych. Leczenie sterydami stosowano u 20 chorych (40%).
Stwierdzono stopniowe zmniejszanie gęstości minerałów w dalszym odcinku kości promieniowej w grupach o wyższym stopniu zaawansowania RZS. Wyniki analiz wskazują, że u osób z RZS ubytek gęstości mineralnej przebiega szybciej w kości gąbczastej niż korowej.




OSTEOPOROZA W WIEKU ROZWOJOWYM – WYBRANE ZAGADNIENIA

II Krakowskie Sympozjum – Osteoporoza w życiu, praktyce i teorii
Kraków 30.09 – 01.10.1995

Streszczenia:
Materiały kongresowe: REFERATY, s8.

OSTEOPOROZA W WIEKU ROZWOJOWYM – WYBRANE ZAGADNIENIA
D. Chlebna-Sokół
Klinika Propedeutyki Pediatrii Instytutu Pediatrii AM w Łodzi

U dzieci i młodzieży występuje przede wszystkim osteoporoza (OP) wtórna, której wielokierunkowa patogeneza jest z reguły możliwa do ustalenia. OP wtórna, najczęściej uogólniona, rozpoznawana bywa w przebiegu takich zaburzeń hormonalnych jak: pierwotna nadczynność przytarczyc, nadczynność tarczycy, kory nadnerczy, przysadki (z nadmiarem hormonu wzrostu) oraz w niedoborach estroge¬nów. Inną grupę chorób przebiegających z OP stanowią patologie tkanki łącznej: wrodzone (łamliwość kości, kolagenopatie) i nabyte (reumatoidalne zapalenie sta¬wów).
Prawdziwym problemem dla pediatry jest OP jatrogenna występująca na skutek przewlekłego stosowania niektórych leków (glikokortykosteroidy, pochodne hydanto-iny i barbiturany) lub długotrwałego z przyczyn chirurgiczno-ortopedycznych czy też w przewlekłych chorobach ogólnych. Szczególnie nasilona i trudna w leczeniu jest OP w schorzeniach narządów ruchu i ukiadu nerwowego (z porażeniami i niedowładami). Osteoporoza w wieku rozwojowym może spowodować zaburzenia w naturalnym rozwoju kośćca, co prowadzi do zniekształceń w układzie kostnym i powstawania wad postawy. Częstym powikłaniem OP u dzieci i młodzieży jest obniżona wysokość ciała.




DIAGNOSTYKA RADIOLOGICZNA IDENSYTOMETRYCZNA OSTEOPOROZY

II Krakowskie Sympozjum – Osteoporoza w życiu, praktyce i teorii
Kraków 30.09 – 01.10.1995

Streszczenia:
Materiały kongresowe: REFERATY, s9-11.

DIAGNOSTYKA RADIOLOGICZNA IDENSYTOMETRYCZNA OSTEOPOROZY
E. Czerwiński

Klinika Ortopedii Collegium Medicum UJ, ul. Kopernika 19 a, 31-501 Kraków
W diagnostyce osteoporozy podstawowe znaczenie ma badanie densytometryczne i radiologiczne. Dostarczają one bowiem informacji spełniających kryteria definicji osteoporozy jak: obniżona masa kości, zaburzenia jej struktury i obecność złamań. Wprawdzie Abraham Colles (1773-1843) mógł rozpoznawać i skutecznie leczyć złamania przynasady kości promieniowej przed erą badania radiologicznego, to do rozpoznania wczesnego stadium osteoporozy konieczna jest specjalistyczna aparatu¬ra. Od historycznego radiogramu ręki małżonki W.K.Roentgena wykonanego 22.12.1995, po dzień dzisiejszy diagnostyka schorzeń kości opiera się na badaniu radiologicznym. Radiogram dokładnie uwidacznia złamania oraz zaburzenie struktury kości ale jest nieprzydatny do oceny masy kości.
Dopiero 40% ubytek masy jest zauważalny na radiogramie. Stąd od 1895 po dzień dzisiejszy rozwijają się metody densytometryczne oparte przede wszystkim na ab¬sorpcji promieniowania rentgenowskiego. Przyjętym obecnie standardem jest metoda stosująca dwuenergetycznego promieniowanie X (DEXA – Dual Energy X-ray Absorp¬tiometry), która wykorzystując znaną od ćwierćwiecza metodę Krokowskiego, pozwala na eliminację tkanek miękkich. Stosowane w Polsce densytometry, w których badanie wykonuje się na przedramieniu zanurzonym w wodzie, należą do poprzedniej gene¬racji aparatów (SXA- Single Energy X-ray Absorptiometry).
Obecnie dostępne są dwa typy densytometrów: tzw. obwodowy, pozwalający określić gęstość mineratów w przynasadzie kości promieniowej oraz aparat typu „whole-body”, określający gęstość minerałów w dowolnym miejscu szkieletu. Z racji kosztów aparatury oraz czasu badania densytometry „obwodowe” używane są do badań przesiewowych, natomiast ocenę zawartości minerałów w kręgosłupie oraz szyjce kości udowej stosuje się precyzując rozpoznania oraz monitorując leczenie.
Producenci aparatów deklarują niezwykle wysoką powtarzalność 1-3% (precision) oraz dokładność 5-10% (accuracy) wyników. Są to jednakże liczby wynikające z pomiarów na fantomach. Rzadko stosowana weryfikacja wyników densytometrycz-nych z rzeczywistą zawartością minerałów oznaczaną metodami bezpośrednimi, daje znacznie niższą dokładność. Rozbieżności te wynikają ze zmiennej geometrii kości oraz ich niejednorodnej struktury wewnętrznej. Densytometria kręgosłupa oparta jest na badaniu w projekcji AP, a więc na wynik badania skfada się absorpcja promienio¬wania przez: trzony kręgowe, łuki, dyski kręgowe, wyrostki stawowe, wyrostki ościste.
Każda z tych anatomicznych części kręgosłupa ma odmienną strukturę wewnętrzną o odmiennej zawartości minerałów.
Wyniki badania densytometrycznego – BMD (Bone Mineral Density) określane są w jednostkach masy na powierzchnię (g/cm2), ponieważ taka jest metoda pomiaru. Jedynie badanie z zastosowaniem tomografii komputerowej QCT (Quantitative Com¬puter Tomography) daje wynik zgodny z zasadami fizyki, a więc g/cm3. Celem ułatwienia interpretacji wyników oprócz wartości bezwzględnej BMD porównuje się je do badań w grupie kontrolnej. Określa się w ten sposób procent ubytku masy oraz krotność odchylenia standardowego w stosunku do normy. Powszechnie stosuje się dwa wskaźniki: Z-score porównanie wyników do osób zdrowych w tym samym prze¬dziale wiekowym oraz T-score – porównanie do grupy kontrolnej w wieku 35-40 lat, kiedy populacja osiąga tzw. masę szczytową. Wskaźniki te są podstawą klasyfikacji gęstości minerałów kości WHO z 1994 jako: prawidłowa T-score do -1.0, osteopenia (niewielki ubytek) -1.0 do -2.5, osteoporoza poniżej – 2.5, ciężką osteoporozę T-score poniżej -2.5 oraz złamania nieurazowe.
Standardowe badanie radiologiczne jest niezbędne zarówno dla stwierdzenia złamań, zwłaszcza kręgosłupa jak i diagnostyki różnicowej. Złamania kręgosłupa występują zwykle w odcinku kręgosłupa Th5-L1, najczęściej Th11-L2. Ponad 30% z nich jest bezobjawowa, a pozostałe występują po minimalnych obciążeniach, jak np. podczas siadania. Ponieważ wiele z nich postępuje stopniowo powodują narastające sklinowacenie trzonu kręgowego, przyjęto, że złamanie rozpoznaje się, jeżeli ob¬niżenie wynosi ponad 20% wysokości kręgu prawidłowego. Najbardziej obiektywną ocenę daje pomiar wysokości trzonów kręgowych Th4 – L5 w odcinku przednim, środkowym i tylnym trzonu, a następnie obliczanie ilościowych wskaźników deforma¬cji. Do pomiarów nadają się jedynie radiogramy wykonane zgodnie z podstawowymi zasadami techniki radiologicznej. Wykonujemy zatem zawsze radiogram w bocznej projekcji osobno odcinka piersiowego i lędźwiowego kręgosłupa, uzupełniając go projekcją AP, jeśli chcemy uzyskać informacje o ewentualnych zmianach zwyrodnie¬niowych czy dyskopatycznych.
Ocena zaniku struktury kostnej w kręgosłupie jest mało wiarygodna. Można analizo¬wać zaburzenia struktury na radiogramach szyjki kości udowej określając nawet odpowiednie wskaźniki (Singha), które znalazły praktyczne zastosowanie. Możemy też na podstawie radiogramu szyjki ocenić stan zagrożenia złamaniem. Najdogod¬niejszym miejscem do oceny struktury kostnej jest przynasada kości promieniowej, ze względu na niewielką grubość tkanek miękkich jak i regularną budowę anatomiczną. Strukturę kości na tych radiogramach możemy łatwo zmierzyć metodami komputero¬wej analizy obrazu. Inne radiogramy wykonujemy zależnie od wskazań lekarskich nie zapominając o możliwości innych schorzeń jak: zmiany zwyrodnieniowe, reumatoidal¬ne zapalenie stawów, nadczynność przytarczyc, zespół Sudecka, szpiczak mnogi, nowotwory przerzutowe i inne zmiany.
Uzupełnieniem do badania radiologicznego i densytometrycznego jest metoda ultra-sonograficzna. Pomiary tą metodą określają jakościowo nowe parametry materiałowe kości, które pozwalają określić ryzyko złamania.
W najbliższej przyszłości należy oczekiwać pojawienia się nowych metod badań densytometrycznych. które będą równie łatwe do wykonania, ale oznaczą zawartość minerałów w objętości kości.




OCENA GĘSTOŚCI MINERALNEJ W DALSZYM ODCINKU KOŚCI PROMIENIOWEJ U BYIYCH PRACOWNIKÓW HUTY ALUMINIUM

II Krakowskie Sympozjum – Osteoporoza w życiu, praktyce i teorii
Kraków 30.09 – 01.10.1995

Streszczenia:
Materiały kongresowe: REFERATY, s12.


OCENA GĘSTOŚCI MINERALNEJ W DALSZYM ODCINKU KOŚCI PROMIENIOWEJ U BYIYCH PRACOWNIKÓW HUTY ALUMINIUM

Doniesienie wstępne

E. Czerwiński, J. Friedlein, R.T. Kukiełka
Klinika Ortopedii Collegium Medicum UJ, Kraków ul. Kopernika 19a

Fluor powoduje zwiększenie masy kości poprzez stymulacje procesów osteogenezy. Efekt ten wykorzystuje się w leczeniu osteporozy. Narażenie na przewlekle zatrucie związkami fluoru w hutach aluminium, może powodować fluorozę przemysłową, charakteryzującej się zwiększoną zawartością minerałów w tkance kostnej. Wiado¬mym jest, że po zaprzestaniu ekspozycji fluor jest stopniowo eliminowany z kośćca. Ponieważ jest prawdopodobne, że podobny proces zachodzi u pacjentów z osteopo-rozą po przerwaniu terapii fluorem, podjęliśmy próbę oceny gęstości mineralnej kości u bytych pracowników huty.
Do badań wybrano 169 osobową grupę mężczyzn w wieku średnio 50.0 lat, którzy pracowali w Hucie Aluminium Skawina przed jej zamknięciem (1981 rok), przez co-najmniej 5 lat (średnio 12.9 lat). Grupę kontrolną stanowiło 29 mężczyzn w tym sa¬mym przedziale wiekowym nie narażonych na związki fluoru.
U wszystkich wykonano badanie densytometryczne dystalnego odcinka przedramie¬nia aparatem Osteometer 100. Analizom poddano wyniki oznaczeń w odcinku distal i ultradistal w obu grupach. Stwierdzono niższą gęstość mineralną kości w odcinku distal i ultradistalnym byłych pracowników Huty w stosunku do grupy osób pra¬cujących bez narażenia na fluor w przedziale wiekowym 40-44 oraz 50-54 lat. Różnice te były większe w zakresie pomiarów gęstości kości gąbczastej.




ZABURZENIA GĘSTOŚCI MIENERALNEJ DALSZEGO ODCINKA KOŚCI PROMIENIOWEJ PO ZłAMANIU TYPU COLLESA

ZABURZENIA GĘSTOŚCI MIENERALNEJ DALSZEGO ODCINKA KOŚCI PROMIENIOWEJ PO ZłAMANIU TYPU COLLESA
Doniesienie wstępne

E.Czerwinski, W.Gołda, R.T.Kuklełka
Klinika Ortopedii Collegium Medicum UJ, Kraków ul. Kopernika 19a

Analizie poddano wyniki badań densytometrycznych kości przedramienia u 206 pa¬cjentów w wieku od 21 do 87 średnio 60,0, którzy doznali w przeszłości złamanie nasady dalszej kości promieniowej typu Collesa. Otrzymane wyniki porównano z pomiarami wykonanymi na kończynie zdrowej (niezlamanej) oraz z grupą kontrolą pacjentów, u których na podstawie wywiadu wykluczono złamanie kości przedramie¬nia.
Stwierdzono podwyższone wartości gęstości mineralnej (BMD) w odcinku ultradistal po stronie złamania w porównaniu do drugiej kończyny. Różnice te zmniejszały się w miarę upływu czasu od złamania.




KOMPUTEROWA ANALIZA OBRAZU RADIOLOGICZNEGO KOŚCI

II Krakowskie Sympozjum – Osteoporoza w życiu, praktyce i teorii
Kraków 30.09 – 01.10.1995

Streszczenia:
Materiały kongresowe: REFERATY, s14-15.


KOMPUTEROWA ANALIZA OBRAZU RADIOLOGICZNEGO KOŚCI

E. Czerwiński, K. Hubner, L. Wojnar, M. Bajer
Klinika Ortopedii Collegium Medicum UJ, ul. Kopernika 19 a 31 501 Kraków

Dzięki absorpcji promieniowania rentgenowskiego przez tkanki twarde, badanie radio¬logiczne dobrze uwidacznia obrazy kości i stawów. Są one podstawą decyzji lekar¬skich w rozpoznawaniu i leczeniu chorób metabolicznych kości i zmian zwyrodnienio¬wych. W praktyce codziennej lekarz oceniający radiogram kwalifikuje analizowany obraz jako prawidłowy lub patologiczny opierając się na własnym doświadczeniu. Jest to opis ilościowy obarczony dużym błędem subiektywnej analizy. Jedyną możliwością obiektywizacji analiz jest ilościowa ocena danej cechy. O ile niektóre cechy obrazu kości jak np grubość warstwy korowej są łatwe do zmierzenie przy pomocy zwykłej suwmiarki, to struktura kości pozostawała długi czas niemierzalna. Opisy natomiast zaburzeń struktury w takich schorzeniach jak osteporoza, osteomalacja, nadczynność przytarczyc, choroba Sudecka są enigmatyczne.
W niniejszym doniesieniu chcielibyśmy przedstawić w jaki sposób, wykorzystując metody komputerowej analizy obrazu można ilościowo ocenić zarówno strukturę kości, jak i zobiektywizować pomiar szpary stawowej.
Założeniem badań była komputerowa analiza obrazów radiologicznych. W tym celu radiogramy zapisywaliśmy w formie cyfrowej przy pomocy kamery TV (CCD) lub skannera, które byiy obsługiwane przez komputer IBM PC lub analizator obrazu Quantimed-570. Zapisu dokonywaliśmy z rozdzielczością 0.096mm/piksel, w 256 stopniowej skali szarości w formie typowych plików obrazowych (tif) prze¬kształcając je w niektórych seriach na format ASCI. Opracowaliśmy następnie odpo¬wiednie programy wykonujące analizę struktury kości, jak i pomiar szerokości szpary stawowej.

ANALIZA STRUKTURY KOŚCI
Do badań wybrano radiogramy dalszej przynasady kości promieniowej wykonane w typowej pracowni radiologicznej. Analizowano obszar kości gąbczastej o wymiarach 11.2 x 11.2 mm przestrzegając orientacji obrazu w stosunku do osi kończyny. Obraz struktury kostnej analizowano dwoma jakościowo różnymi programami. Program Trabecula działa w środowisku typowego komputera IBM PC (DOS). Algo¬rytm programu naśladuje spostrzeganie struktury kostnej na radiogramie przez oko ludzkie. Przyjmuje on, że podstawowym elementem struktury kostnej na radiogramie jest beleczka radiologiczna, której definicję określono na podstawie wieloletnich analiz krzywych mikrodensytometrycznych. Program działa na zasadzie automatu rozpo¬znając na kolejnych krzywych mikrodensytometrycznych beleczki radiologiczne. Następnie generuje mapę beleczek i oblicza ich charakterystykę w postaci szeregu parametrów jak: liczba beleczek w linii, szerokość beleczki, wysokość, pole, gęstość. Program OUANTITRAB został złożony z procedur analizatora obrazu Ouantimet 570. Na program Ctuantitrab składały się następujące po sobie procedury: wstępne prze¬twarzanie obrazu, wstępne analizy obrazu, wykrywanie elementów struktury, oblicza¬nie parametrów struktury. Program wykrywa obszary bezbeleczkowe i opisuje je w postaci następujących parametrów: liczba, pole, obwód, rzut poziomy, rzut piono¬wy, długość i anizotropię.
Nasze dotychczasowe doświadczenia obejmują analizy następujących obrazów radio¬logicznych: przynasada kości promieniowej (287), pięta (boczna projekcja – 37), szyjki kości udowej (12), makroradiogramy wycinków kostnych (15), makroradiogramy zwierząt eksperymentalnych (48), żuchwy (86), wszczepy zębowe (21). Wyniki zo¬stały dotychczas wykorzystane w ocenie zmian fluorowych, osteoporotycznych, w chirurgii szczękowej oraz w badaniach eksperymentalnych.

POMIAR SZEROKOŚCI SZPARY STAWOWEJ
Do badań wybrano radiogramy stawów kolanowych. Procedury programu zostaty wybrane z biblioteki pakietu Visilog. Zapisany obraz stawu byt poddany procedurom normalizacji, wyrównania i filtrowania celem usunięcia szumów. Pomiar szerokości szpary był dokonany poprzez określenie liczby kroków procedury erozji koniecznych do zamknięcia stawu. Metoda pozwala na uzyskanie wysokiej precyzji pomiaru (0,2 mm) w porównaniu do pomiaru ręcznego (0.6 mm).
Programy Trabecula i Ouantitrab umożliwiają obiektywną i ilościową ocenę struktury kostnej na radiogramie. Komputerowy pomiar szpary stawowej daje blisko 3 krotnie wyższą precyzję pomiaru. Komputerowa analiza obrazu radiologicznego kości umożliwia obiektywizację oceny zmian patologicznych.




PRZEGLĄD LEKÓW STOSOWANYCH W LECZENIU OSTEOPOROZY

II Krakowskie Sympozjum – Osteoporoza w życiu, praktyce i teorii
Kraków 30.09 – 01.10.1995

Streszczenia:
Materiały kongresowe: REFERATY, s16.

PRZEGLĄD LEKÓW STOSOWANYCH W LECZENIU OSTEOPOROZY
J. Dziedzic
Krakowski Szpital Reumatologii i Rehabilitacji, Kraków Al. Focha 33

Przedstawiono przegląd leków stosowanych w leczeniu osteoporozy, usystematyzo¬wany według grup w kolejności:
1) Preparaty wapnia
2) Preparaty witaminy D3
3) Preparaty fluoru
4) Preparaty kalcytoniny
5) Bifosfoniany
6) Hormony
7) Preparaty fosforu
8) Leki anaboliczne
9) Diuretyki
10) Inne.
Obok nazwy postaci leków podano również cenę opakowania i rodzaj odpłatności, aby zwrócić uwagę na koszt leczenia, bowiem w większości są to leki pelnoplatne. W przeglądzie umieszczono tylko te leki, które są dopuszczone do obrotu na polskim rynku leków.




REHABILITACJA W OSTEOPOROZIE

II Krakowskie Sympozjum – Osteoporoza w życiu, praktyce i teorii
Kraków 30.09 – 01.10.1995

Streszczenia:
Materiały kongresowe: REFERATY, s18.

REHABILITACJA W OSTEOPOROZIE
B. Frańczuk
Krakowskie Centrum Rehabilitacji, Kraków, ul.Modrzewiowa 20

Rehabilitacja jest jednym z elementów terapeutycznych stosowanych w leczeniu osteoporozy i należy podkreślić, że nie można z niej zrezygnować stosując jedynie leczenie farmakologiczne.
Istotą zagadnienia jest, w poszczególnych postaciach osteoporozy, zapewnienie pacjentowi aktywności fizycznej, utrzymanie właściwej siły mięśniowej, zapewnienie racjonalnego ruchu całego ciata. Zabiegi rehabilitacyjne mają na celu, poprzez zwięk¬szenie aktywności ruchowej, Ułatwienie penetracji leków do tkanki kostnej poprzez poprawę ukrwienia jak również wzmocnienie mięśni będących integralnym elementem układu kostno – stawowego.
Zabiegi rehabilitacyjne stosowane w osteoporozie powinny być prowadzone i kontro¬lowane przez wykwalifikowanych fizjoterapeutów w przygotowanych do tego celu Ośrodkach.
Ćwiczenia przez nich prowadzone dzielą się na aerobowe (tlenowe) oraz anaerobowe (beztlenowe) i uzupełniane są w miarę konieczności o zajęcia poprawiające koordy¬nację, zmysł równowagi, silę mięśniową. W ostatecznym jednak efekcie ich głównym zadaniem jest poprawa struktury kostnej.
Poszczególne etapy ćwiczeń są ściśle określone i można je podzielić na takie grupy jak – ćwiczenia rozgrzewające przed właściwymi zajęciami, ćwiczenia poprawiające zakres ruchomości i rozciągające, ćwiczenia mające na celu wzmocnienie kości, ćwiczenia wzmacniające gorset mięśniowy, ćwiczenia rozluźniające. Podkreślić należy, że tylko systematyczna terapia w ostateczności przyniesie za¬kładany efekt terapeutyczny. Poprzedzona szczegółowymi badaniami wydolności organizmu każdorazowo musi być ustalona do każdego przypadku indywidualnie. Nie przeszkadza to jednak, aby zajęcia terapeutyczne były organizowane w większych grupach. Stwarza to pacjentowi większą motywację do ćwiczeń niż w samotności. Rehabilitacja w osteoporozie musi być oparta o jednoczesne podawanie środków farmakologicznych z okresowymi kontrolami stanu ogólnego oraz obrazem struktury kostnej. W miarę uzyskiwania wyników tych badań, zajęcia muszą być korygowane.




OCENA GĘSTOŚCI KOŚCI U PACJENTÓW PO HTx NA PODSTAWIE BADANIA DENSYTOMETRYCZNEGO KOŚCI PRZEDRAMIENIA

II Krakowskie Sympozjum – Osteoporoza w życiu, praktyce i teorii
Kraków 30.09 – 01.10.1995

Streszczenia:
Materiały kongresowe: REFERATY, s19.


OCENA GĘSTOŚCI KOŚCI U PACJENTÓW PO HTx NA PODSTAWIE BADANIA DENSYTOMETRYCZNEGO KOŚCI PRZEDRAMIENIA

M.Garlicki, R.T.Kukiełka, E.Czerwiński, F.Orchowski, T.Myrdko, A.Dziatkowiak

Klinika Chirurgii Serca i Naczyń IK Collegium Medicum UJ, ul. Prądnicka 80 Kraków Klinika Ortopedii Collegium Medicum UJ, ul. Kopernika 19A Kraków

Od 1988r do IX 1995r w W Klinice Chirurgii Serca i Naczyń w Krakowie wykonano 130 przeszczepów serca (HTx) z dobrym odległym wynikiem u 72% pacjentów. Zde¬cydowaną większość chorych oczekujących na przeszczep serca stanowią pacjenci z krańcową postacią Choroby Niedokrwiennej Serca (ChNS) lll°,IV° NYHA, żadziej innego rodzaju kardiomiopatie. 94% pacjentów przed zabiegiem HTx prowadziło siedząco-leżący tryb życia, 4% pacjentów prowadziło w miarę aktywny tryb życia, 2%> pacjentów oczekiwało na zabieg w szpitalach na oddziale IT. Pacjenci po HTx prowadzeni są wg. trójlekowego (CsA,AzA,Cs) lub dwulekowego (CsA.Cs) modelu leczenia.Średni czas oczekiwania chorych na zabieg HTx w Krakowie wynosi od 5-6 miesięcy.

W wyniku specyficznego trybu życia przed HTx oraz leczenia po HTx zauważono problem spadku masy kostnej u tych pacjentów. Badaniem objęto ,39chorych po HTx w tym .9…kobiet (w wieku od 35..do.56.. lat średni wiek.44..) i 30 mężczyzn (w wieku od.24.do.67..lat średni wiek.48.5.) oraz .10chorych przed HTx w tym 2.kobiety . Wy¬niki badań porównano z odpowiednimi grupami wiekowymi populacji krakowskiej. Badania gęstości kości dokonano aparatem DTX 100 oceniając strukturę kości beleczkowej. Analizie poddano przy użyciu arkusza kalkulacyjnego excel 4.0 wpfyw różnych czynników ryzyka tj:
1)(stosowane leki (l.sterydowe, I. p-zakrzepowe)
2)tryb życia
3)wiek
4)pleć.

Stosowanie leków :p-zakrzepowych , sterydowych, p-tarczycowych, cukrzyca, bierny (leżący, siedząco-leżący) tryb życia, wiek, płeć stanowią istotny czynnik predyspo¬nujący do rozwoju osteoporozy i wystąpienia jej konsekwencji.




KLINIKA OSTEOPOROZY

II Krakowskie Sympozjum – Osteoporoza w życiu, praktyce i teorii
Kraków 30.09 – 01.10.1995

Streszczenia:
Materiały kongresowe: REFERATY, s20.

KLINIKA OSTEOPOROZY
K. Hoszowski
II Oddział Wewnętrzny Szpitala Kolejowego w Warszawie
ul. Brzeska 12,03-737 Warszawa

Osteoporoza (OP) jest schorzeniem które prezentuje heterogenną grupę objawów klinicznych w których kluczową przyczynową rolę odgrywa zmniejszona ilość masy kostnej o prawidłowym składzie, ale zaburzonej mikroarchitekturze.

OP staje się dopiero istotna klinicznie w momencie kiedy dochodzi do ziamań kości pod wpływem niewielkiego urazu lub nawet bez niego. Wystąpienie złamań osteopo-rotycznych poprzedzone jest długim bezobjawowym okresem utraty masy kostnej, dlatego OP nazywa się cichym złodziejem kości. Osoby obojga płci tracą masę kostną z upływem wieku, jednak kobiety ze względu na przyspieszoną utratę kości po menopauzie przedstawiają sobą duży problem terapeutyczny. Najwcześniej bo już pomiędzy 50-60 rokiem życia występują złamania przedramienia. Ten typ złamania pojawia się ok 7 krotnie częściej u kobiet. Złamania trzonów kręgów dotyczą odcinka piersiowego i lędźwiowego kręgosłupa i pojawiają się w 10-15 lat po menopauzie. Bezobjawowy przebieg tych ztaman jest bardzo częsty i sięga 80%. Tylko 10-20% chorych jest hospitalizowanych z powodu objawów bólowych. Ostre objawy bólowe ustępują w ciągu kilku tygodni w wyniku lub nawet bez terapii przeciwbólowej, Kyfoza i utrata wzrostu pojawiają się na przestrzeni kilkunastu lat. Złamania części proksy-malnej kości udowej pojawiają sie znacznie później zwykle powyżej 70 roku życia i niosą ze sobą 8-10% śmiertelność szpitalną i ok 20% śmiertelność w ciągu 1 roku po złamaniu. U osób po 80 roku życia powrót do sprawności fizycznej z przed okresu złamania wynosi tylko ok 50%.

Diagnostyka OP pierwotnej polega na wykluczeniu wszystkich możliwych wtórnych przyczyn tego schorzenia apowodowanych przez różne endokrynopatie, niektóre leki, pewne schorzenia nowotworowe, którym towarzyszy uogólniona utrata masy kostnej. W diagnostyce klinicznej OP oprócz wywiadu chorobowego, badania fizykalnego i badań laboratoryjnych dokonuje się badań radiologicznych kości oraz badania densytometrycznego przy pomocy którego można stwierdzić obecność osteopenii czyli niskiej wartości gęstości masy kostnej.




PROFILAKTYKA I LECZENIE OKRESU POMENOPAUZALNEGO

II Krakowskie Sympozjum – Osteoporoza w życiu, praktyce i teorii
Kraków 30.09 – 01.10.1995

Streszczenia:
Materiały kongresowe: REFERATY, s21-22.


PROFILAKTYKA I LECZENIE OKRESU POMENOPAUZALNEGO

R. Klimek
Instytut Ginekologii i Położnictwa, Collegium Medicum UJ, ul. Kopernika 23 Kraków

Etiopatogeneza zaburzeń wieku pomenopauzalnego ma często związek z wydarze¬niami, problemami czy niedoborami występującymi we wcześniejszych okresach życia kobiety, np. ochronny wpływ ciąży przed rakiem sutka, występowanie osteopo¬rozy u kobiet z anorexia nervosa, czy zaburzenia owulacji poporodowe lub po stoso¬waniu doustnej antykoncepcji. Stresy życia rodzinnego, niedobory pokarmowe, nad¬mierne ćwiczenia fizyczne połączone z intensywnym odchudzaniem się, mają również związek z brakiem owulacji. Obecnie stwierdza się obniżenie dolnej granicy wieku rozpoczęcia doustnej antykoncepcji, szczególnie u kobiet, które stosują ją w sposób przedłużony lub rozpoczynają już przed pierwszą donoszoną ciążą. Tylko 25 do 35% kobiet w wieku okołomenopauzalnym jest zagrożonych wystąpieniem zaburzeń me-nopauzalnych, a pomimo to wielu lekarzy leczy wszystkie pacjentki w ten sam spo¬sób.
Kobiety w krajach wysoko uprzemysłowionych 1/3 swego życia przeżywają po okresie prokreacji. Jakość życia w tym czasie winna mieć duże znaczenie również dla leka¬rzy, którzy zbyt wolno reagują na nowe wyzwania. Ponadto zasady stosowania hor¬monalnej terapii substytucyjnej wprowadzane przez współzawodniczące firmy farma¬ceutyczne wprowadzają sporo zamieszania. Obawa przed jatrogennym wywołaniem raka piersi lub raka trzonu macicy jest przyczyną czasem całkowitego zaniechania aktywnej terapii zastępczej. Z drugiej jednak strony, terapia „bierna” wiąże się z takimi zagrożeniami, jak osteoporoza czy choroba niedokrwienna serca na tle hypoestroge-nizmu. Tak więc, skuteczne zapobieganie dolegliwościom okołomenopauzalnym winno rozpocząć się jak najwcześniej w życiu kobiety. Należy pamiętać, że choć menopauza przyśpiesza osteoporozę u kobiet, to nie jest jej bezpośrednią przyczyną, gdyż proces ten rozpoczyna się na długo przed okresem pomenopauzalnym i może być przyśpieszony przez jatrogenne działanie lekarskie (chemioterapia, napromie¬nianie, oophorectomia).
Program promujący naturalne porody i laktację, odpowiednie spożycie wapnia i odżywienie, rozsądny sposób uprawiania sportu u młodych kobiet, jest bardziej oszczędny ekonomicznie niż powszechne badania przesiewowe i terapia mające na celu wykrycie i zapobieganie wczesnej osteoporozie u kobiet w wieku okołomenopauzalnym. Co więcej, fizycznie atrakcyjne kobiety w starszym wieku postrzegają się jako zdrowsze, bardziej zadowolone z życia, pogodniejsze, lepiej dostosowujące się do otoczenia.
Złamania na tle osteoporozy poprzedzone są kilkoma dekadami stopniowej utraty masy kostnej i zatarciu architektury kości, bez sygnałów ostrzegawczych. Istotne jest aby szczytowa masa kostna była osiągana w jak najpóźniejszym wieku. Tak więc diagnozowanie pacjentek o podwyższonym ryzyku winno rozpocząć się od zebrania dokładnego wywiadu, ponieważ potencjalne czynniki ryzyka dla osteopenil i osteopo¬rozy mogą być również czynnikami ryzyka dla Innych chorób lub ogólnego złego stanu zdrowia, jak np., palenie tytoniu, nadużywanie alkoholu, niedobór estrogenów, cykle bezowulacyjne, siedzący tryb życia, a także niektóre leki, jak przeciwdrgawko-we, furosemid lub tetracykliny.
Lekarze i kobiety powinni zrozumieć, że prawidłowe poziomy hormonów w czasie cyklu są konieczne, by uzyskać optymalną szczytową masę kostną u młodych kobiet, oraz wolniejszą jej utratę w okresie pomenopauzalnym. U kobiet z już istniejącymi, przewlekłymi podwzgórzowymi zaburzeniami miesiączkowania, nie jest zasadne odtwarzanie normalnych cykli przy pomocy doustnej antykoncepcji, skoro wywiera ona dalszą supresję na podwzgórze. Jedyną alternatywą jest cykliczna terapia pro-gesteronowa. o ile możliwe z użyciem hormonów podwzgórzowych. Prospektywne badania obejmujące dietę, ćwiczenia fizyczne, cykle hormonalne, oraz badania den-sytometryczne kręgosłupa wykazały, że nie tylko regularne miesiączki, ale również regularne owulacje są konieczne do zapobiegania zbyt szybkiej utracie masy kostnej. Tylko zrozumienie patofizjologii zaburzeń neurohormonalnych, oraz konieczności utrzymania funkcji rozrodczych, pozwoli lekarzom i pacjentkom zapobiegać zaburze¬niom pomenopauzalnym już w okresie pokwitaniowym i przedmenopauzalnym.




TRUDNOŚCI W INTERPRETACJI BADANIA DENSYTOMETRYCZNEGO

II Krakowskie Sympozjum – Osteoporoza w życiu, praktyce i teorii
Kraków 30.09 – 01.10.1995

Streszczenia:
Materiały kongresowe: REFERATY, s23.


TRUDNOŚCI W INTERPRETACJI BADANIA DENSYTOMETRYCZNEGO

P. Korczyk1, K. Hoszowski1, R. Bieńkowska1, A. Tałajko2, R. Lorenc2

1 II Oddział Wewnętrzny Szpitala Kolejowego w Warszawie
2 Zakład Biochemii i Medycyny Doświadczalnej Centrum Zdrowia Dziecka
w Warszawie. Adres do korespondencji: II Oddział Wewnętrzny, Szpital Kolejowy, ul.Brzeska 12, 03-737 Warszawa

Celem pracy było przedstawienie ogólnych zasad oraz najczęściej występujących przyczyn trudności właściwej oceny badania densytometrycznego.
W ocenie badania densytometrycznego posługujemy się: wartościami bezwzględnymi gęstości kości których jednostki i wielkości różnią się w zależności od stosowanej metody oraz odniesieniem do wartości średniej szczytowej masy kostnej (t-score) lub średniej dla grupy wiekowej (Z-score). T-score i Z-score wyrażone w odchyleniach standartowych (lub w procentach) są podstawowym sposobem klinicznej interpretacji badania densytometrycznego przez każdego lekarza niezależnie od stosowanej techniki. Przyjęto, że za rozpoznaniem osteoporozy przemawia T-score poniżej -2.5, natomiast T-score poniżej -1 może sugerować zagrożenie osteoporozą (osteopenię) jednak wymaga oceny łącznie z innymi danymi o pacjencie (zwłaszcza wiek). Z-score ma znacznie mniejszą przydatność w rozpoznawaniu osteoporozy. Przydatność poszczególnych technik densytometrycznych zależy m.in. od wieku pacjenta i przeby¬tych ztamań. U osoby młodej zwłaszcza kobiety w przypadku metody DEXA większą przydatność ma badanie w obrębie kręgosłupa lędźwiowego podczas gdy u osoby po 65 roku życia preferujemy wykonanie pomiaru w zakresie szyjki kości udowej. Przebyte złamania w miejscu pomiaru (zwłaszcza złamania kompresyjne kręgów) oraz zmiany zwyrodnieniowe i skrzywienie kręgosłupa mogą w istotny sposób zmienić wyniki badania densytometrycznego i muszą być brane pod uwagę podczas jego interpretacji. Praca zawiera przykłady wyników badań densytometrycznych ilustrujące opisane zasady i trudności.




OCENA GĘSTOŚCI MINERAŁÓW KOŚCI U MIESZKAŃCÓW KRAKOWA NA PODSTAWIE BADANIA DENSYTOMETRYCZNEGO […]

II Krakowskie Sympozjum – Osteoporoza w życiu, praktyce i teorii
Kraków 30.09 – 01.10.1995

Streszczenia:
Materiały kongresowe: REFERATY, s24.


OCENA GĘSTOŚCI MINERAŁÓW KOŚCI U MIESZKAŃCÓW KRAKOWA NA PODSTAWIE BADANIA DENSYTOMETRYCZNEGO KOŚCI PRZEDRAMIENIA

Doniesienie wstępne

R.T.Kukiełka, E. Czerwiński
Klinika Ortopedii Collegium Medicum UJ, Kraków ul. Kopernika 19a

Osteoporoza jest uznana jako choroba cywilizacyjna, dotycząca wielkich aglomeracji miejskich. Występuje u 10% społeczeństwa i u ok. 30 % kobiet po 50 roku życia. Istnieją podejrzenia, że skażenie naturalnego środowiska może zwiększać ryzyko występowania osteoporozy. Podjęliśmy zatem próbę oceny częstości występowania osteoporozy w Krakowie.
Do oceny wybraliśmy dzielnicę Śródmieście, którą zamieszkuje ok. 100.000 osób. Przy użyciu generatora losowego Informatycznego Ośrodka Badań Urzędu Woje¬wódzkiego w Krakowie, losowo wybraliśmy 1000 populację osób w wieku ponad 40 lat i mieszkających w Śródmieściu co najmniej od 40 lat (ww. kryteria spełniało ok. 1600 osób). Do badania zgłosiło się 325 osób, w tym 232 kobiet oraz 93 mężczyzn. U wszystkich osób przeprowadzono wywiad według kwestionariusza zawierającego pytania zarówno o zmiany patologiczne w układzie kostno-stawowym, jak i czynniki ryzyka osteoporozy. Następnie wykonano badanie densytometryczne przedramienia niedominującego (w przypadku złamania badano przedramię dominujące – 5 kobiet i 6 mężczyzn) przy użyciu apataru Osteometer DTX 100. Za kryterium osteoporozy przyjęto za WHO z 1994 (1) poziom T-score poniżej -2.5. Wobec braku odpowiedniej polskiej grupy kontrolnej dane porównaliśmy do badań WHO, dotyczących częstości występowania osteoporozy u kobiet rasy białej. W poszczególnych przedziałach wiekowych stwierdzono następującą częstość osteoporozy u kobiet:

wiek badanych
40-49
50-59
60-69
70-79
liczba
137
72
16
8
osteoporoza
3 (2.2%)
7 (9.7%)
5 (31.3%)
5 (62.5%)
osteoporoza (dane WHO)
0.0%
14.8%
21.6%
38.5%

Wyniki naszych badań wskazują, że częstość osteoporozy u mieszkańców Krakowa jest wyższa niż w badaniach przeprowadzonych przez WHO.
World Health Organisation, Assessment of fracture risk and its application to screening for menopausal osteoporosis. WHO technical report series. Geneva, 1994.