II Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIV Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 11-13.10.2007
Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2007, vol 9 (Suppl. 2), s149-150.

P04
BIOCHEMICZNE WSKAŹNIKI PRZEMIANY KOSTNEJ U KOBIET PO 60. ROKU ŻYCIA PODDANYCH SYSTEMATYCZNEMU WYSIŁKOWI FIZYCZNEMU

Nowak A., Wieczorek A., Michalak E., Pospieszna B., Karolkiewicz J., Pilaczyńska-Szcześniak Ł., Laurentowska M.

Katedra Fizjologii, Biochemii i Higieny, Akademia Wychowania Fizycznego w Poznaniu

Słowa kluczowe: markery obrotu kostnego, IGF-1, wysiłek fizyczny

Kontrola przebudowy kości jest procesem złożonym, na który poza czynnikami ogólnoustrojowymi istotny wpływ mają bodźce mechaniczne powstające w wyniku aktywności fizycznej. Celem badań była ocena wpływu systematycznego treningu na metabolizm tkanki kostnej u kobiet po 60. roku życia.
Badania przeprowadzono u 15 kobiet – członków Stowarzyszenia Uniwersytetu Trzeciego Wieku, w wieku średnio 65 lat, deklarujących dobry stan zdrowia i nie stosujących hormonalnej terapii zastępczej. W okresie 8 tygodni badane poddane były treningowi na ergometrze rowerowym. Trening składał się z 40. minutowych sesji (w tym 30 minut pracy z obciążeniem) powtarzanych trzy razy w tygodniu, podczas których badane wykonywały wysiłek fizyczny o intensywności 70-80% progu wentylacyjnego. Przed rozpoczęciem oraz po 4 tygodniach treningu przeprowadzono jednorazowy test wysiłkowy o wzrastającej intensywności w celu wyznaczenia progu wentylacyjnego. W celu dokonania oznaczeń biochemicznych u badanych pobierano krew z żyły odłokciowej, na czczo, między godziną 800 i 900 rano, przed rozpoczęciem oraz po 8 tygodniach treningu. W surowicy krwi żylnej oznaczano aktywność kostnej frakcji fosfatazy zasadowej (bALP) – markera syntezy tkanki kostnej i stężenie C-końcowego usieciowanego telopeptydu kolagenu typu I (CTX) – markera resorpcji kostnej stosując metodę immunoenzymatyczną ELISA oraz testy firmy Quidel (USA). Metodą radioimmunologiczną oznaczano stężenie insulinopodobnego czynnika wzrostu (IGF-1) i białka wiążącego – IGFBP-3 oraz stężenie insuliny przy użyciu testów firmy BioSource Europe S.A. (Belgia). Badania wykonano za zgodą Bioetycznej Komisji Badań Naukowych przy Akademii Medycznej w Poznaniu.
Analiza porównawcza stężeń wskaźników biochemicznych odnotowanych przed i po zakończeniu programu treningowego wykazała istotny wzrost aktywności bALP (p<0,05) oraz zmniejszenie stężenia IGF-1 (p<0,01) i insuliny (p<0,05). Stężenie CTX i IGFBP-3 nie uległo istotnej zmianie.
Prezentowane badania wykazały, że 8. tygodniowy trening ergometryczny przyczynił się do zwiększenia aktywności bALP przy niezmienionym tempie resorpcji kostnej. Ponadto systematyczna aktywność fizyczna doprowadziła do obniżenia stężenia IGF-1, co mogło mieć bezpośredni związek z obniżeniem stężenia insuliny.

P04
BIOCHEMICAL INDICES OF BONE TURNOVER IN WOMEN AFTER 60 YEARS OF AGE SUBJECTED TO THE SYSTEMATIC PHYSICAL EXERCISE

Nowak A., Wieczorek A., Michalak E., Pospieszna B., Karolkiewicz J., Pilaczyńska-Szcześniak Ł., Laurentowska M.

Chair of Physiology, Biochemistry and Hygiene, University School of Physical Education in Poznań, Poland

Key words: bone turnover markers, IGF-1, physical exercise

The bone remodeling is multifactorial process which is controlled by metabolic factors as well as mechanical stress appearing during physical activity. The purpose of the study was to examine the effect of regular training on bone tissue metabolism in women after 60 years of age.
The study was performed on 15 female subjects – members of the University of Third Age. Participants had an average age of 65, declared good health condition and did not use hormonal replacement therapy. Subjects performed 8 weeks of the cycle ergometer physical workout. The training consisted of 40 minutes sessions of physical exercise (30 minutes with workload at the level of 70-80% of ventilatory threshold intensity) repeated three times per week. Before and after the training program subjects underwent a ventilatory threshold estimation during physical test with increased intensity. Before both tests, in a fasting state (between 8 and 9 a.m.) the blood was taken from the ulnar vein for biochemical analysis. In the blood serum samples activity of: bone alkaline phosphatase (bALP) – bone formation marker and concentration of the C-terminal telopeptide of collagen I (CTX) – the marker of bone resorption, were determined by an immunoenzymatic ELISA method using Quidel Corporation tests (USA). Concentrations of insulin-like growth factor 1 (IGF-1), insulin-like growth factor binding protein (IGFBP-3) and insulin were analyzed using the radioimmunoenzymatic tests produced by BioSource Europe Ltd. (Belgium).
The study protocol was approved by the appropriate Committee of Ethics in Scientific Research.
The comparative analysis of biochemical indices measured before and after the training program shows that the systematic exercise caused the significant increase of bALP activity (p<0,05) and the decrease of IGF-1 (p<0,01) and insulin concentrations (p<0,05). Levels of CTX and IGFBP-3 were not significantly changed.
This study showed that eight weeks of ergometer training contributed to the increase of bALP activity without significant changes in the bone resorption rate. Moreover, systematic physical effort caused the decrease of IGF-1 concentration which could be associated with the reduction of insulin level.

Streszczenia zjazdu PTOiTr – 2000 (W59)

Złamania śródstawowe bliższej nasady kości piszczelowej w materiale Oddziału Urazowo-Ortopedycznego Centrum Rehabilitacji w Konstancinie
Jarosław Krawczyk, Paweł Michalski
Centrum Rehabilitacji im. Prof. M. Weissa w Konstacinie ul. Wierzejowskiego 12, 00-511 Konstancin Dyrektor Centrum dr n. med. Janusz Garlicki

W pracy przedstawiono wyniki leczenia złamań nasasady bliższej piszczeli w naszym oddziale w latach 1996-1999. Leczono 84 chorych w wieku od 21 do 76 lat (średnia 51 lat). Okres obserwacji wynosił od 9 miesięcy do 3 lat (średnio 16 miesięcy). Zachowawczo leczono 38 osób, operacyjnie 46. Z pośród leczonych zachowawczo 19 przypadków to chorzy z obniżeniem powierzchni stawowej do 4 mm. Pozostałe 19 to chorzy, u których uzyskano zadawalające nastawienie zachowawcze oraz chorzy z przeciwskazaniami ogólnymi do zabiegu operacyjnego nie wyrażający zgody się na proponowane leczenie operacyjne. .
U 46 operowanych zabieg wykonano w ciągu 5 dni od urazu, polegał on na odtworzeniu powierzchni stawowej. Wykonano osteotomię w warstwie podchrzęstnej, z uniesieniem kłykcia lub fenestrację przynasady z podbiciem tkanki gąbczastej nasady. Do stabilizacji stosowano druty Kirschnera, śruby gąbczaste oraz pręty Rusha. Po operacji zakładano opatrunek gipsowy udowy na okres 3-5 tygodni, a następnie 3 tygodniowe leczenie czynnościowe w oddziale. .
Dobry wynik i bardzo dobry wynik leczenia uzyskano w 52 przypadkach. .
Zły wynik leczenia u 11 chorych dotyczył przypadków ze znacznymi zmianami zwyrodnieniowymi przed urazem i chorych, którzy nie wyrazili zgody na proponowane leczenie operacyjne. W czterech przypadkach doszło do znacznej utraty nastawienia, pomimo prawidłowej korekcji we wczesnych tygodniach pooperacyjnych. .
Dobre wyniki czynnościowe uzyskano po wykonaniu operacji rekonstrukcyjnych i planowo przeprowadzonym leczeniu czynnościowym.

L58

KLASYCZNE I NOWE ZASTOSOWANIE DENSYTOMETRII W KLINICE PEDIATRYCZNEJ 

Jaworski M.

Instytut „Pomnik – Centrum Zdrowia Dziecka”

Słowa kluczowe: DXA dzieci gęstość kości, skład ciała

Wstęp. Klasyczne zastosowanie densytometrii w pediatrii obejmuje pomiary gęstości kości w lokalizacji całego kośćca, kręgosłupa lędźwiowego i bliższej części kości udowej. Są one jednak ograniczone możliwością właściwego pozycjonowania pacjenta. Nowością w tym zakresie są pomiary dystalnego odcinka kości udowej w projekcji bocznej, które mogą być wykonywane u pacjentów z niedowładami i przykurczami, uniemożliwiającymi wykonanie badania w pozycji „na plecach”.

Cel. Nowe zastosowania densytometrii obejmują oznaczenia składu tkanek miękkich, z uwzględnieniem ilości tkanki kostnej w stosunku do ilości tkanki mięśniowej oraz oznaczenia wieku kostnego. Możliwości pomiarowe metody DXA zostały rozszerzone w ostatnim czasie także o oznaczenia ilości tłuszczu trzewnego i opcje pomiarowe dla noworodków oraz dla osób o bardzo dużych rozmiarach ciała: otyłych i bardzo wysokich. 

L58

CLASSIC AND NEW APPLICATION OF DENSITOMETRY IN PEDIATRICS

Jaworski M.

Instytut „Pomnik – Centrum Zdrowia Dziecka”

Key words: DXA children, bone mineral density, body composition

Objectives. Classic using of DXA method in pediatrics involve total body, AP spine and proximal femur bone mineral density measurements. However, it is limited possibility of doing such a measurements in disabled patients. The novelty in this field is proximal lateral femur measurement which could be done in disabilities.

Aim. New applications of densitometry concern body composition, with emphasis on relationship between muscle mass and bone mass, and determination of bone age. In past few years, DXA possibilities were extended also to visceral adipose tissue quantification and to measure infants, and persons with enormous body mass or height.

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 29.09-1.10.2011

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2011, vol 13 (Suppl. 1). str 103-104

L56

AKTUALNE REZULTATY OPERACYJNEGO LECZENIA ZŁAMANIA BLIŻSZEGO KOŃCA KOŚCI UDOWEJ (B.K.K.U.).

Marcinkowska M., Dytfeld J., Wawrzyniak A., Horst-Sikorska W.

Katedra i Zakład Medycyny Rodzinnej Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu

Słowa kluczowe: złamanie bliższego końca kości udowej, leczenie chirurgiczne

Wstęp. Niskoenergetyczne złamania kości są konsekwencją osteoporozy, a dodatkowo zwiększają ryzyko wystąpienia kolejnych złamań. Zdarzenia te powodują przejściowe lub trwałe ograniczenie sprawności i niezależności chorych oraz zwiększają śmiertelność w każdej grupie wiekowej zarówno kobiet jak mężczyzn. Rokowniczo najbardziej obciążające jest złamanie b.k.k.u. W badaniach własnych prowadzonych w latach 2003- 2006 w rocznej obserwacji podobnej grupy chorych stwierdzono 43% śmiertelność wśród pacjentów po złamaniu b.k.k.u.

Cel. Celem pracy była ocena wpływu wybranych parametrów przed i po złamaniu na rokowanie co do przeżycia 12 miesięcy po operacyjnym leczeniu złamania bkku.

Materiał i metody. Badaną grupę stanowiło 120 kobiet w wieku od 55 do 90 lat (średnio 76,9) leczonych operacyjnie z powodu złamania niskoenergetycznego b.k.k.u. poddane obserwacji w latach 2008-2010. Autorską ankietę dotyczącą stanu zdrowia, stylu i jakości życia przeprowadzono w trakcie pobytu na oddziale, ok. 4 tygodni po powrocie do domu oraz w rok po złamaniu. Ankietę wypełniali pacjenci, ewentualnie z pomocą lekarza, a informacje dotyczące czasu wdrożenia leczenia operacyjnego od momentu wystąpienia złamania uzyskiwano z dokumentacji medycznej. Ocenie poddawano następujące parametry z okresu przed złamaniem: aktywność, samoobsługę lub konieczność czasowego lub stałego korzystania z pomocy osób drugich, samodzielne mieszkanie lub dzielenie lokalu z innymi osobami. Analizowano także czas od momentu złamania do wdrożenia leczenia operacyjnego. Nie analizowano metod leczenia zabiegowego.

Wyniki. Po analizie podzielono chore na 2 grupy. Grupę A stanowiły pacjentki, które przeżyły 12 miesięczny okres obserwacji po złamaniu bkku, grupę B kobiety, które zmarły. W trakcie rocznej obserwacji zmarło 25 kobiet, co stanowiło 20,8 % badanej grupy. Średni wiek pacjentek z grupy A wynosił 73 lata, w grupie B 80,5 roku.

Z grupy A 95% badanych zgłaszało, iż przed zdarzeniem były w pełni samodzielne wobec 72% kobiet grupy B.

W okresie przed złamaniem samodzielnie mieszkało 33% badanych z grupy A wobec 47% z grupy B.

Czas od momentu złamania b.k.k.u. do czasu wdrożenia leczenia operacyjnego w grupie A wynosił do 72h w 75,8% pacjentów dla porównania w grupie B 68%. Powyżej 7 dni po zdarzeniu operowanych było 6,3% pacjentek grupy A vs 16% w grupie B.

Wnioski. 1. Wykazano zmniejszenie śmiertelności pacjentek po złamaniu bkku w porównaniu do stanu z lat 2003-2006. 2. Aktywność i samodzielność w przeciwieństwie do samotnego zamieszkania są korzystnymi czynnikami prognostycznymi. 3. Wczesna interwencja chirurgiczna ma znaczenie dla poprawy rokowania

L56

CURRENT RESULTS OF SURGICAL TREATMENT OF HIP FRACTURES

Marcinkowska M., Dytfeld J., Wawrzyniak A., Horst-Sikorska W.

Katedra i Zakład Medycyny Rodzinnej Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu

Keywords: hip fracture, surgical treatment

Objectives. Low-energy fractures pose serious clinical consequence of osteoporosis and are risk factor for subsequent fractures. They cause suffer, limit patient’s fitness and independence and increase the mortality in each age group, both in men and women. The most relevant prognostic factor is a hip fracture. In own studies (between 2003 – 2006) 43% annual mortality rate in patients after surgical treatment of hip fracture was observed.

Aim. The aim of this study was to assess the contribution of selected factors present both before and after hip fracture on the prognosis for 12–month survival after surgical treatment of hip fracture.

Materials and methods. The study group consisted of 120 women aged 55 to 90 years (mean 76.9) treated surgically for low-energy hip fracture and monitored in 2-year period (2008-2010). The source of data on health status and quality of life from before and after the event was the authors’ questionnaire completed by patients. It was conducted during hospital stay, appr. one month after returning home and a year after the fracture. Information concerning the time period from onset of fracture to implementation of surgical treatment was obtained from medical records. The following parameters were assessed: mortality, independent and lonely living before the injury and the time from fracture to implementation of treatment.

Results. In a year after fracture 25 (20.8%) women died. Subsequent analyses were made in two groups: A – patients who survived a 12-month observation period after hip fracture, and B – women who have died.

The mean age of patients in group A was 73 years, in group B 80.5 years.

95% of group A reported that prior to the event they had been fully independent. 72% of group B patients had not required additional assistance of third parties before fracture. 33% of group A and 47% in group B lived alone before fracture. Time from the fracture to implementation of surgical treatment was 72h in 75.8% of patients in group A and 68% in group B. In 6.3% of the patients in group A vs 16% in group B surgery was performed more than 7 days after the event.

Conclusions. 1. There is shown a reduction in mortality of patients after hip fracture in comparison to the years 2003-2006. 2. Self-reliance before hip fracture is the favourable predictor of 12 month’ survival after hip fracture 3. Early surgery helps to improve survival rates.

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 20-21.09.2013

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2013, vol 15 (Suppl. 2).str 106

P08

SKUTECZNOŚĆ LECZENIA DENOSUMABEM W ZALEŻNOŚCI OD STĘŻENIA 25 OH D W SUROWICY

Wawrzyniak A.¹, Marcinkowska M.¹, Michalak M.², Ignaszak-Szczepaniak M.¹

¹Katedra i Zakład Medycyny Rodzinnej UM im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu

²Katedra i Zakład Informatyki i Statystyki UM im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu

Słowa kluczowe: osteoporoza, skuteczność leczenia

Wstęp. Warunkiem skuteczności i bezpieczeństwa terapii przeciwosteoporotycznych jest wyrównanie gospodarki wapniowej możliwe przez zapewnienie leczonym optymalnych stężeń aktywnych metabolitów witaminy D. Za takie uznaje się stężenia 25 OH D w surowicy krwi wyższe od 30 ng/ml.

Cel. Celem pracy była ocena skuteczności leczenia osteoporozy denosumabem w zależności od stężenia 25 OH D.

Materiał i metody. W grupie 64 kobiet w wieku 45-88 lat (średnio 73,5) leczonych z powodu osteoporozy denosumabem analizowano roczną zmianę BMD w obrębie BKKU i L1-L4 mierzoną metodą DXA przy pomocy aparatu Lunar oraz występowanie złamań niskoenergetycznych w trakcie terapii w podgrupach zależnych od zmierzonego w surowicy krwi stężenia witaminy 25 OH D. Pacjentki podzielono w zależności od poziomu witaminy 25 OH D na podgrupy: 25 OH D <9 ng/ml, 10-19 ng/ml, 20-29 ng/ml oraz ≥30 ng/ml.

Wyniki. Podgrupy nie różniły się istotnie pod względem wieku, wagi, wzrostu, BMI ani ∆BMD. Z powodu niskiej liczebności (3 osoby) pierwszej podgrupy połączono ją z drugą (25 OH D <19 ng/ml). Poziom witaminy 25 OH D <19 ng/ml obserwowano u 20 osób, 20-29 ng/ml u 31, ≥30 ng/ml u 15 leczonych. W podgrupach tych wystąpiło odpowiednio: 1, 7 i 3 złamania.

Wnioski. 1. W badanej grupie nie było różnic w skuteczności terapii denosumabem (∆BMD L1-L4, BKKU ani w liczbie nowych złamań) zależnych od poziomu 25 OH D.

2. Jedyną zmienną różnicującą pacjentki ze złamaniami i bez nich w trakcie terapii była BMD w BKKU.

P08

THE EFFICACY AND TREATMENT WITH DENOSUMAB DEPENDING ON 25 OH D LEVEL

Wawrzyniak A.¹, Marcinkowska M.¹, Michalak M.², Ignaszak-Szczepaniak M.¹

¹Katedra i Zakład Medycyny Rodzinnej UM im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu

²Katedra i Zakład Informatyki i Statystyki UM im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu

Keywords: osteoporosis, treatment efficacy
 

         Calcium and vitamin D are essential for efficacy and safety in osteoporosis treatment. 25 OH D is regarded as the optimal level if it’s above 30 ng/ml.

         Aim. The aim of this paper is to assess if the efficacy of denosumab varies according to 25 OH D level.

         Material and Methods. The changes of BMD (hip and L1-L4) and new fractures were analyzed in group of 64 osteoporotic women aged 45-88 years (mean 73.5) treated with denosumab after one-year therapy. The subjects were divided into three sub-groups according to 25 OH D level

         Results. The sub-groups didn’t differ in terms of age, weight, height, BMI and BMD.

25 OH D ≤19 ng/ml was observed in 20 patients, 20-29 ng/ml in 31 patients and ≥30 ng/ml in 15 patients. 1, 7 and 3 new fractures occurred in the sub-groups respectively.

         Conclusions 1. There were no differences in the efficacy (Δ BMD hip, L1-L4 number of new fractures) during 1 year denosumab treatment, according to 25 OH D level in the analyzed group.

         2. There are no significant differences between the participants with fractures and those without, apart from BMD in hip.

XI Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy
V Krakowskie Sympozjum Osteoporozy
Kraków 27-29.09.2001

Streszczenia:
wersja polska
Materiały kongresowe: STRESZCZENIA, s80-81.
Druk: Drukarnia Skinder, ISBN – 83-904008-5-5

wersja angielska
Osteoporosis International 2001; vol. 12 (Suppl 1), s17.

L54
MOŻLIWOŚCI LECZENIA USZKODZEŃ CHRZĄSTKI STAWOWEJ
Jacek Kruczyński1, Tomasz Trzeciak1, Przemysław Lubiatowski2, Tomasz Piontek3, Jacek Jaroszewski1

1 Katedra i Klinika Ortopedii A M w Poznaniu;
2 Katedra i Klinika Traumatologii i Chirurgii Ręki AM w Poznaniu;
3 Katedra i Klinika Ortopedii Dziecięcej AM w Poznaniu Adres: 61-545 Poznań, ul. 28 Czerwca 56 nr 135/147.

Celem pracy jest przedstawienie nowoczesnych metod leczenia uszkodzeń chrząstki stawowej i wyników badań własnych. Na modelu doświadczalnym (króliki) oceniono potencjał chondrogenny przeszczepów ochrzęstnej, okostnej, szpiku kostnego, miazgi chrzęstno-kostnej i autologicznych chondrocytów w leczeniu ubytków chrząstki stawowej. Po okresie obserwacji 4, 8 i 12 tygodni stosowano metody oceny makroskopowej (regularność pokrycia, poziom regeneratu w stosunku do otaczającej chrząstki stawowej) i mikroskopowej (morfologia regeneratu, integrację z otoczeniem, tworzenie izogenicznych grup komórek, obecność szczelin i martwicy).
Przeszczepy ochrzęstnej i okostnej. Stymulacja komórek szpiku. We wszystkich metodach stwierdzono rekonstrukcję konturów stawu. Ubytek wypełniał regenerat o cechach zbliżonych do chrząstki stawowej. W badaniu mikroskopowym w grupach z przeszczepami chondrogenicznymi wypełnienie ubytku i rekonstrukcja kości podchrzęstnej były istotnie lepsze w porównaniu z grupą bez przeszczepów (stymulacja szpiku). Nie stwierdzono istotnych różnic między grupami z przeszczepami okostnej i ochrzęstnej.
Przeszczepy miazgi chrzęstno-kostnej. W ocenie makro i mikroskopowej po rekonstrukcji ubytków chrząstki stwierdzano w obrębie regeneratu cechy chrząstki szklistopodobnej. Martwica komórek kostnych otoczonych młodymi chondrocytami była dowodem na chondrogeniczny potencjał użytego przeszczepu.
Przeszczepy autologicznych chondrocytów. Autologiczne chondrocyty do przeszczepu uzyskiwano z hodowli in vitro po okresie 14 – 21 dni. W ocenie makroskopowej regenerat wykazywał cechy otaczającej chrząstki. W ocenie mikroskopowej widoczna była tkanka chrzęstna o dobrej integracji z otoczeniem i regularnym układzie komórek zbliżonym do prawidłowej chrząstki stawowej.
Wnioski. Wszystkie opisane metody rekonstrukcji pozwoliły na uzyskanie w miejscu uszkodzenia chrząstki stawowej regeneratu o cechach zbliżonych do chrząstki szklistej.
Kliniczne zastosowanie przeszczepów okostnej i ochrzęstnej (doniesienie wstępne)
Przeszczepy okostnej lub ochrzęstnej wykonano u 7 chorych z uszkodzeniami chrząstki o powierzchni 2-10 cm2. W okresie pooperacyjnym uzyskano znaczną poprawę kliniczną.

L54
TREATMENT POSSIBILITIES IN ARTICULAR CARTILAGE LESIONS
Jacek Kruczynski1, Tomasz Trzeciak1, Przemyslaw Lubiatowski2, Tomasz Piontek3, Jacek Jaroszewski1,

1.Department of Orthopaedics, Univ. of Medical Sciences in Poznan,
2Department of Traumatology and Hand Surgery, Univ. of Medical Sciences in Poznan,
3Department of Pediatric Orthopaedics, Univ. of Medical Sciences in Poznan 61-545 Poznan, 28 Czerwca 56 St. No. 135/ 147, Poland

The aim of the study is to present modern treatment opportunities in joint cartilage lesions and the results of authors own research in this field. In several experimental studies (on rabbits) the chondrogenic potential of the perichondrium, periosteum, bone marrow, osteochondral pulp, and autologous chondrocytes was investigated. After a follow-up period of 4, 8, and 12 weeks assessment was carried-out with the use of macroscopic and microscopic methods of evaluation.
Periosteal and perichondria! resurfacing. Bone marrow stimulation. In each of the methods the joint contour was restored. The regenerative tissue filling the defect resembled joint cartilage. In microscopic evaluation the groups with chondrogenic tissue transplants gave better results both in terms of the quality of tissue filling the defect and restoration of the subchondral bone. No differences were observed between the results of perichondrial and periosteal transplants. The results of bone marrow stimulation were inferior in both macro and microscopic evaluation.
Autologous osteochondral pulp transplantation. Both macro and microscopic evaluation of the regenerated tissue after reconstruction of the hyaline-like cartilage was present. Areas of osteocyte necrosis surrounded by young chondrocytes confirmed the chondrogenic potential of the pulp.
Autologous chondrocytes transplantation. Autologous chon¬drocytes for transplantations were received from 14-21 day in- vitro cultures. In macroscopic evaluation the regenerated tissue resembled the adjacent cartilage. In microscopic evaluation the regenerated tissue had hyaline-like features with good integration and regular cell columns.
Conclusions. All investigated methods of cartilage reconstruc¬tion gave a hyaline-like cartilage filling the defect.
Clinical application of periosteal and perichondrial resurfacing (preliminary report). Periosteal or perichondrial resurfacing was applied in 7 patients with deep cartilage lesions involving 2-10 cm2. In all cases significant clinical improvement was observed.

I Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 6-8.10.2005

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2005, vol 7 (Suppl. 1), s124-125.

P06
PROSPEKTYWNE BADANIA STANU KOŚĆCA I STANU FUNKCJONALNEGO U CHORYCH PO UDARZE MÓZGU

Pluskiewicz W.1, Pietraszkiewicz F.2, Drozdowska B.3, Adamczyk P.4
1 Katedra i Klinika Chorób Wewnętrznych, Diabetologii i Nefrologii, Zakład Chorób Metabolicznych Kości, Zabrze, Śląska Akademia Medyczna, Katowice.
2 Oddział Rehabiltacji, Nowa Sól.
3 Katedra i Zakład Patomorfologii, Zabrze, Śląska Akademia Medyczna, Katowice
4 Katedra i Klinika Pediatrii, Nefrologii I Endokrynologii Dzieci, Zabrze, Śląska Akademia Medyczna, Katowice.

Słowa kluczowe: badanie funkcjonalne, gęstość mineralna kości, ilościowa metoda ultradźwiękowa

U chorych po udarze mózgu z powodu unieruchomienia i/lub zaburzeń neurologicznych może dochodzić do zaburzeń stanu kośćca. Celem pracy była ocena stanu funkcjonalnego i stanu szkieletu u 21 chorych po udarze mózgu (10 kobiet i 11 mężczyzn) w średnim wieku 61,8+/-10,1 badanych 35+/-43 i 47+/-43 miesięcy po pierwszym udarze mózgu. Stan szkieletu oceniano badaniami gęstości mineralnej (BMD g/cm2) kości piętowej i przedramienia aparatem PIXI (Lunar, USA) i badając ilościową metodą ultradźwiękową paliczki dłoni (Ad-SoS, m/s) aparatem DBM Sonic 1200, (IGEA, Włochy). Stan funkcjonalny oceniano przy pomocy Wskaźnika Barthel. Średnie wartości BMD przedramienia i Ad-SoS wyjściowo i po roku były istotnie niższe po stronie po udarze względem strony zdrowej (p<0,05), a BMD kości piętowej nie różniły się. BMD przedramienia nie zmieniało się w czasie obserwacji po stronie chorej, a uległo istotnemu obniżeniu po stronie zdrowej (p<0,05), a BMD pięty obniżyło się po stronie chorej (p<0,05). Ad-SoS nie uległ w czasie trwania obserwacji istotnym zmianom. Stosując pojęcie minimalnej znamiennej zmiany (Least Significant Change -LSC) istotny spadek zanotowano u 48% chorych (strona zdrowa), 57% (strona chora) dla pięty, u 38% chorych obustronnie dla Ad-SoS oraz u 28% chorych obustronnie dla przedramienia. Podczas obserwacji Wskaźnik Barthel wzrósł istotnie z 77+/-22 do 87+/-16 (p<0,05), ale nie wykazywał związków z wynikami pomiarów szkieletu. W celu oceny czy prospektywne zmiany zmiany wartości Wskaźnika Barthel (BI) wpływały na zmiany wyników pomiarów szkieletu (BMD, Ad-SoS) przeprowadzono analizę korelacji BI z BMD i Ad-SoS i uzyskano istotną korelację BI z BMD kości piętowej po stronie chorej (r=-0,43, p=0,05). Czas od udaru nie wpływał na Wskaźnik Barthel Index i wyniki pomiarów szkieletu.
Podsumowując, u chorych po udarze mózgu zaburzenia szkieletowe kończyn górnych mają charakter trwały, a roczna obserwacja wykazała obniżenie BMD kości piętowej mimo równoległej poprawy stanu funkcjonalnego.

P06
A LONGITUDINAL ASSESSMENT OF SKELETAL AND FUNCTIONAL STATUS IN PATIENTS WITH LONG-STANDING STROKE

Pluskiewicz W.1, Pietraszkiewicz F.2, Drozdowska B.3, Adamczyk P.4
1 Department and Clinic of Internal Diseases, Diabetology and Nephrology – Metabolic Bone Diseases Unit, Zabrze, Silesian School of Medicine in Katowice, Poland
2 Department of Rehabilitation, Nowa Sól, Poland
3 Department and Chair of Patomorphology, Zabrze, Silesian School of Medicine in Katowice, Poland
4 Department and Clinic of Nephrology, Endocrinology and Metabolic Disorders of Childhood, Zabrze, Silesian School of Medicine in Katowice, Poland

Keywords: functional status, BMD, quantitative ultrasounds

Skeletal status in subjects after stroke may be affected due to immobilization and/or neurological disorders connected with a stroke. The aim of the study was to assess skeletal and functional status in a group of 21 subjects (10 females and 11 males) in mean baseline age of 61.8+/-10.1 years evaluated 35+/-43 and 47+/-43 months after a first stroke. Skeletal status was assessed by densitometric measurements at the forearm and calcaneus using PIXI (Lunar, USA) and quantitative ultrasound measurements at hand phalanges using DBM Sonic 1200 (IGEA, Italy) which measures Amplitude-dependent Speed of Sound (Ad-SoS, m/s). Functional status was evaluated by Barthel Index. The mean values, at the baseline and follow up of forearm and ultrasound variables were significantly lower at affected limb (p<0.05) and no differences were noted for calcaneus measurements. In a longitudinal observation the mean forearm measurements at affected limb did not drop while at the opposite site a significant decrease was observed (p<0.05), calcaneal measurement showed a decrease only at affected limb (p<0.05) and no differences occurred for ultrasound measurements. The values of the least significant change (LSC) for skeletal measurements were used in order to detect longitudinal changes in individual patients. The percentage of subjects with a significant drop in BMD values exceed those with a significant increase and was 48% (non-affected side) and 57% (affected) for calcaneus, 38% (both sides) for ultrasound and 28% (both sides) for forearm. During a period of the study the value of Barthel Index increased significantly from 77+/-22 to 87+/-16 (p<0.05) and did not correlate with skeletal variables at the baseline and follow up. In order to establish weather a longitudinal change in BI (BI) influenced longitudinal changes in skeletal variables (BMD, Ad-SoS) a correlation analysis was performed, and a correlation was noted only betweenBI and BMD for calcaneus at affected side (r=-0.43, p=0.05). A time since stroke did not influence Barthel Index and skeletal variables.
Concluding, in subjects with long-standing stroke a skeletal status was permanently affected within upper limbs, and in a longitudinal observation aggravation was noted mainly for calcaneus despite parallel improvement in functional status expressed by Barthel Index.

II Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XIV Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 11-13.10.2007
Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2007, vol 9 (Suppl. 2), s150-151.

P05
AKTYWNOŚĆ FIZYCZNA A GĘSTOŚĆ TKANKI KOSTNEJ U MĘŻCZYZN W WIEKU 40-69 LAT

Duda B.

Akademia Wychowania Fizycznego i Sportu, Zakład Anatomii i Antropologii
80-336 Gdańsk, ul. Wiejska 1

Słowa kluczowe: aktywność fizyczna, osteoporoza, osteopenia, styl życia

Regularna oraz systematyczna aktywność fizyczna należy do głównych czynników warunkujących zdrowy styl życia i jest jednym z czynników zapobiegających obniżeniu się poziomu masy kostnej, a nawet wywierającym korzystny wpływ na utrzymanie się jej na odpowiednim poziomie. Celem pracy jest ocena gęstości tkanki kostnej i aktywności fizycznej u mężczyzn w wieku 40-69 lat.
Zbadano 130 mężczyzn w wieku 40-69 lat. Wyróżniono trzy kategorie wieku: 40-49 lat (39 osób), 50-59 lata (56 osoby) i 60-69 lat (35 osób). Pomiar gęstość tkanki kostnej w g/cm2 (BMD) odcinka lędźwiowego kręgosłupa L2- L4 i szyjki kości udowej przeprowadzono metodą DEXA aparatem DPX-L firmy Luna. Pod uwagę wzięto wielkość BMD oraz odpowiadający jej wskaźnik T-score. Do określenia aktywności fizycznej badanych zastosowano metodę sondażu diagnostycznego.
Analiza gęstości tkanki kostnej w odcinku lędźwiowym kręgosłupa u mężczyzn w wieku 40 – 69 lat wykazała, że osteopenię stwierdzono w 40,7%, a osteoporozę w 7,7%. Natomiast w szyjce kości udowej osteopenię zauważono u 20,8% badanych osób, a osteoporozę u 1,5% mężczyzn. Częstość występowania osteopenii u mężczyzn w odcinku lędźwiowym kręgosłupa maleje wraz z wiekiem i wynosi w poszczególnych kategoriach wieku odpowiednio: 43,6%; 42,8% i 34,3%, zaś w szyjce kości udowej wzrasta wraz z wiekiem i wynosi odpowiednio: 12,8%; 23,2% i 25,7%. Natomiast częstość pojawiania się osteoporozy u mężczyzn w odcinku lędźwiowym kręgosłupa wzrasta wraz z wiekiem i wynosi: 2,6%; 9,0% i 11,4%. Zaś w szyjce kości udowej występuje tylko wśród mężczyzn 60-69 – letnich (5,7%). Osoby u których stwierdzono zmiany gęstości tkanki kostnej zwykle prowadzą siedzący tryb życia. Mężczyźni z osteopenią i z osteoporozą w poszczególnych kategoriach wieku, odpowiednio w 92,8%; 78,9% i 80% nie poświęcają w ogóle czasu na aktywność fizyczną. Badani zwykle oceniają swoją aktywność fizyczną w czasie wolnym jako średnią, ćwiczą w tygodniu tylko czasami, 2-3 razy w tygodniu (40-59 lat) lub wcale (60-69 lat) i poświęcają na ten cel tylko pół godziny lub wcale. Najczęstszą formą aktywności ruchowej jest spacer. Wczesne wykrycie niskiej gęstości mineralnej kości (BMD) u mężczyzn może być użyteczne w redukowaniu ryzyka złamań i zachowań związanych z osteoporozą, aktywność tym promowanie regularnej i systematycznej aktywności fizycznej.

P05
PHYSICAL ACTIVITY AND MINERAL BONE DENSITY IN MEN AGED 40-69 YEARS

Duda B.

Academy of Physical Education and Sport, Faculty of Anatomy and Anthropology
80-336 Gdańsk, ul. Wiejska 1, Poland

Key words: physical activity, osteoporosis, life style

Regular and systematic physical activity is one of the main determinants of a healthy life style and is a factor preventing a decrease of bone tissue. Moreover, it favourably affects the maintenance of its appropriate level. The focus of the study is to assess the mineral bone density and physical activity in men 40-69.
130 men aged 40-69 were recruited. Three age categories were selected: 40-49 years (39 individuals), 50-59 years (56) and 60-69 years (35). Bone density g/cm2 (BMD) in the lumbar section of the spine (L2- L4) and the femoral neck bone was measured by DEXA method and DPX-L, Luna apparatus. BMD and corresponding to it T-score index were considered. A diagnostic survey was applied to collect data on physical activity of the respondents.
The analysis of bone density in the lumbar section of the spine in men aged 40-69 indicated that 40, 7% of the men had osteopenia and 7,7% had osteoporosis. In the femoral bone neck osteopenia was observed in 20,8% of the men and osteoporosis in 1,5% of the respondents. The frequency of osteopenia in the lumbar section of the spine decreases with age and equals 43,6%; 42,8% and 34,3% for age categories. On the contrary in the femoral neck bone increases with age and is 12,8%; 23,2% and 25,7% respectively.
The occurrence of osteoporosis in the lumbar section of the spine increases with age and is 2,6%; 9,0% and 11,4% respectively. However, in the femoral neck bone osteoporosis occurs only in men aged 60-69 (5,7%). Changes in bone density were observed in sedentary subjects. The men with osteopenia and osteoporosis in each particular age category do not perform any physical activity (92,8%; 78,9% and 80% respectively). The respondents describe their physical activity in free time as average. They exercise sometimes during a week, 2-3 times weekly for half an hour (40-59 years) or not at all (60-69 years). Walking is the most popular physical activity.
The early diagnosis of low mineral density (BMD) in men may be useful in reduction of the risk of a future fracture of the bone and behaviours connected with osteoporosis, including promotion of regular and systematic physical activity.

Streszczenia zjazdu PTOiTr – 2000 (W72)

Tomasz Raganowicz, Andrzej Gregosiewicz
Katedra i Klinika Ortopedii Dziecięcej AM w Lublinie Kierownik: Prof. dr hab. med. Tomasz Karski
20-144 Lublin, ul. Bazylianówka 99/19

Cel pracy: Ocena wpływu rodzaju złuszczenia, czasu od wystąpienia objawów klinicznych do podjęcia leczenia oraz sposobu leczenia na rozwój i przebudowę bliższej nasady kości udowej. .

Materiał: W latach 1975 –1995 w Klinice Ortopedii Dziecięcej AM w Lublinie leczyliśmy 178 pacjentów (221 stawów biodrowych) z młodzieńczym złuszczeniem głowy kości udowej. Tylko w 18 przypadkach (8,2%) uraz był czynnikiem przyśpieszającym rozpoznanie przy braku wcześniejszych dolegliwości. Pozostałe 203 przypadki (97,8%) to złuszczenia powolne. Czas od wystąpienia pierwszych objawów klinicznych do momentu operacji wynosił od 3 dni do 9 miesięcy (średnio 15 tygodni). Pierwotnym leczeniem była transfiksja głowy kości udowej drutami Kirschnera. W przypadkach ostrych (nagłe zaostrzenie stanu powolnego) poprzedzona repozycją, a w złuszczeniach powolnych transfiksja „in situ”. Okres obserwacji wynosił od 5 do 25 lat (średnio 16,5 roku).

Wyniki: Analizie poddano materiał rentgenowski oceniając zmianę kształtu głowy i szyjki kości udowej. Nieznaczne zmiany stwierdzono w 42 stawach biodrowych (19%), umiarkowane w 115 stawach (52%) i ciężkie (obniżenie wysokości, poszerzenie i nieregularności kształtu głowy kości udowej, skrócenie i poszerzenie szyjki oraz znaczne zmniejszenie kąta szyjkowo-trzonowego) w 64 stawach (29%). Nie stwierdzono znaczących zależności pomiędzy badanymi czynnikami, a stopniem rozwoju zmian zniekształcających staw biodrowy.

P01

EPIDEMIOLOGY OF LOWER LIMB FRACTURES IN UKRAINIAN POPULATION OF DIFFERENT AGE

Grygorieva N.V., Vlasenko R.O., Povoroznyuk V.V.

D.F. Chebotarev Institute of gerontology NAMS Ukraine, Kyiv, Ukraine

Key words: limb fracture, epidemiology, age

Introduction. Lower limb fractures account for approximately one third of all fractures and may result in substantial mortality and morbidity. Age, osteoporosis, road collision, obesity and different diseases (osteoarthritis, Parkinsonism, cataract, dementia etc.) are the risk factors of lower limb fractures. Fractures are a considerable public health burden but information on their epidemiology in Ukraine is limited.

Materials and methods. We identified 665 subjects from 76765 citizens, living in Vinnitsa region, who had a first time (incident) diagnosis of lower limb fractures recorded in the regional Hospital database from 1.01.2011 to 31.12.2011.

Results. Frequency the lower limb fractures of was 42.4% from the total fractures in all patients and 44.4% from the total fractures in patient aged 50 years and older. The most common anatomic site of lower limb fractures was the tibia and/or fibula (48.9% of all incident lower limb fractures), followed by the hip (29.5%), and the tarsal/metatarsal bones (21.6%). Incidence of fracture in patient 50 years and old was 519.8 per 10000 patient for lower limb fractures, 212.3 per 10000 patient for tibia and/or fibula fractures and 226.9 per 10000 patient for hip fracture. Lower limb fractures were more common among males than among females in the younger age groups (up to 39 years old). Among subjects 50 years and older the incidence of lower limb fractures was higher in women than in men, and the difference increased with increasing age. Incidence of the tibia and/or fibula fractures was 340.7 per 10000 patient in the age group 60-69 years old, 44.9 per 10000 patient in age group 70-79 years old, and 102.4 per 10000 patient in age group 80-89 years old.

Conclusion. Our study provided the new information about the epidemiology of lower limb fractures in Ukrainian population according the age. This information is important for planning of the prevention and treatment strategy in patients of different ages.

P01

EPIDEMIOLOGIA ZŁAMAŃ KOŃCZYN DOLNYCH W POPULACJI UKRAIŃSKIEJ W RÓŻNYM WIEKU

Grygorieva N.V., Vlasenko R.O., Povoroznyuk V.V.

D.F. Chebotarev Institute of gerontology NAMS Ukraine, Kyiv, Ukraine

Słowa kluczowe: złamania kończyn, epidemiologia, wiek

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 29.09-1.10.2011

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2011, vol 13 (Suppl. 1). str 105
 

P01

WPŁYW CECH SOCJOEKONOMICZNYCH, ZDROWOTNYCH I TRYBU ŻYWIENIA NA ZAWARTOŚĆ WAPNIA W DIETACH MIESZKAŃCÓW MAŁYCH MIAST W WIEKU 75-80 LAT. PROJEKT SENFOOD – BADANIA WSTĘPNE

Słowińska M. A.

Uniwersytet Warmińsko-Mazurski, Katedra Żywienia Czlowieka, ul. Sloneczna 44A

Słowa kluczowe: cechy socjoekonomiczne, zdrowotne, tryb żywienia, wapń, osoby starsze
 

Cel. Celem badań było wyodrębnienie cech socjoekonomicznych, zdrowotnych i trybu żywienia sprzyjających większej zawartości wapnia w dietach osób starszych mieszkających w małych miastach.

Materiał i metody. Badania przeprowadzono wśród 702 osób (242 mężczyzn i 460 kobiet) w wieku 77,2÷2,0 zamieszkałych w małych miastach Polski północno-wschodniej. Analizowano 18 cech socjoekonomicznych, zdrowotnych i trybu żywienia, które zebrano za pomocą standaryzowanego kwestionariusza wielorakiego wyboru. Zawartość energii i wapnia w dietach określono u 456 osób metodą wywiadu 24-godzinnego w dwukrotnym powtórzeniu. W analizie statystycznej wykorzystano tabele wielodzielcze i regresję logistyczną.

Wyniki. Mediana (Me) spożycia energii i wapnia wynosiła u kobiet odpowiednio 1390kcal i 434mg, a mężczyzn odpowiednio 1607kcal i 446mg. Osoby spożywające wapń >Me częściej deklarowały występowanie chorób przewlekłych (86% vs 79% próby), brak zębów (55% vs 43% próby), stosowanie suplementów diety (39% vs 30%), spożywanie minimum 3 posiłków dziennie (48% vs 40%) oraz częściej spożywały energię >Me (62% vs 28%). W modelu regresji logistycznej potwierdzono współzależność spożycia wapnia z dwiema cechami żywieniowymi. Iloraz szans większego spożycia wapnia (>Me) wynosił dla spożycia energii (>Me) 4,37 (95% CI: 3,04-6,27), a dla stosowania suplementów 1,67 (95% CI: 1,14-2,43).

Wnioski. Spożycie wapnia przez starszych mieszkańców małych miast w małym stopniu zależało od cech socjoekonomicznych, zdrowotnych i trybu żywienia. Większemu spożyciu wapnia sprzyjała większa wartość energetyczna diety i stosowanie suplementów. 

Praca naukowa finansowana ze środków na naukę w latach 2009-2012 jako projekt badawczy.

P01

EFFECT OF SOCIOECONOMIC, HEALTH AND NUTRITIONAL CHARACTERISTICS ON THE CALCIUM CONTENT IN DIETS OF INHABITANTS OF SMALL TOWNS AGED 75-80. SENFOOD PROJECT – PRELIMINARY STUDIES

Słowińska M.A.

Uniwersytet Warmińsko-Mazurski, Katedra Żywienia Czlowieka, ul. Sloneczna 44A

Keywords: socioeconomic, health, nutritional, calcium, elderly

Aim. The aim of the research was to distinguish socioeconomic, health and nutritional characteristics which promote higher calcium content in diets of the elderly living in small towns.

Materials and methods. The research was carried out among 702 persons (242 men and 460 women) aged 77.2÷2.0, inhabiting small towns in north-eastern Poland. The analysis covered 18 socioeconomic, health and nutritional characteristics, which were collected by means of a standardized multiple choice questionnaire. The energy and calcium contents in diets were determined for 456 persons using a 24 hour interview method, in two replications. The statistical analysis included contingency tables and logistic regression.

Results. The energy and calcium intake median (Me) for women was 1390kcal and 434mg, respectively, and for men – 1607kcal and 446mg, respectively. Persons with calcium intake >Me more often declared incidences of chronic diseases (86% vs 79% of the sample), missing teeth (55% vs 43% of the sample), use of diet supplements (39% vs 30%), consumption of a minimum of 3 meals a day (48% vs 40%), and their energy intake was more frequently >Me (62% vs 28%). The logistic regression model confirmed the interrelation of calcium intake and two nutritional characteristics. The odds ratio for the highest calcium intake (>Me) for the energy intake (>Me) was 4.37 (95% CI: 3.04-6.27), and for the use of supplements – 1.67 (95% CI: 1.14-2.43).

Conclusions. The calcium intake of elder inhabitants of small towns to a small extent depended on socioeconomic, health and nutritional characteristics. A higher calcium intake was promoted by higher energy content of the diet and use of supplements.

This study was financed from resources allocated for science in 2009-2012 as a research project.

V Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 20-21.09.2013

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2013, vol 15 (Suppl. 2).str 107

P09

Ocena ekspresji genów OPG/RANK/RANKL w komórkach jednojądrzastych krwi oraz zmian produktów genów OPG i RANKL po terapii ranelinianem strontu i ibandronianem u pacjentek z osteoporozą pomenopauzalną

Stuss M.¹, Rieske P.², Cegłowska A.¹, Stępień-Kłos W.¹, Liberski P.², Sewerynek E.¹

¹Zakład Zaburzeń Endokrynnych i Metabolizmu Kostnego, Uniwersytet Medyczny, Łódź

²Zakład Patologii Molekularnej i Neuropatologii, Uniwersytet Medyczny, Łódź

Słowa kluczowe: osteoprotegeryna, rankl, bisfosfoniany, ranelinian strontu, osteoporoza
 

Cel. Celem pracy była ocena ekspresji genów układu OPG/RANK/RANKL w komórkach jednojądrzastych krwi obwodowej (ang. peripheral blood mononuclear cells, PBMC) oraz zmian ilościowych produktów białkowych genów OPG i RANKL w trakcie terapii preparatem ranelinianu strontu i ibandronianu u pacjentek z osteoporozą pomenopauzalną.

Materiał i metody. Do badania zostało włączonych 68 pacjentek: 29 przyjmowało doustnie ibandronian sodu/miesiąc, 24 kobiety otrzymywały ranelinian strontu doustnie/dobę, a pozostałe 15 chorych, przez okres 6 miesięcy przyjmowało jedynie preparat wapnia oraz witaminy D3. Pacjentki zakwalifikowane do badania odbywały wizyty co 3 miesiące na których oznaczano C-terminalny telopeptyd kolagenu typu 1, osteokalcynę, RANKL, osteoprotegerynę i fosfatazę zasadową w surowicy oraz ekspresję RNA w komórkach PBMC. Ponadto u każdej z pacjentek dwukrotnie wykonywano badanie densytometryczne.

Wyniki. Różnice ekspresji genów dla RANKL i OPG były nieznamienne w czasie oraz nie różniły się pomiędzy poszczególnymi grupami w sposób istotny statystycznie. W PBMC pacjentek wszystkich badanych grup nie stwierdzono ekspresji genu OPG w żadnym z punktów czasowych. W żadnej z 3 grup nie obserwowano znamiennych różnic w stężeniach osteoprotegeryny oraz białka RANKL w surowicy w trakcie trwania badania. W grupie chorych zażywających ranelinian strontu stwierdziłem obecność ujemnych, istotnych statystycznie związków pomiędzy początkowym stężeniem OPG a różnicami gęstości mineralnej Total Hip oraz BMD odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Przedstawione wyniki są jedną z pierwszych prób oceny wpływu terapii ranelinianem strontu oraz jedną z nielicznych oceny wpływu ibandronianu na zmiany ekspresji genów układu OPG/RANK/RANKL oraz stężenia produktów białkowych genów OPG i RANKL w surowicy, w warunkach in vivo, u kobiet z osteoporozą pomenopauzalną.

P09

Evaluation of OPG/RANK/RANKL gene expression in blood mononuclear cells and OPG and RANKL gene products changes after therapy with strontium and ibandronate in postmenopausal osteoporosis patients

Stuss M.¹, Rieske P.², Cegłowska A.¹, Stępień-Kłos W.¹, Liberski P.², Sewerynek E.¹

¹Zakład Zaburzeń Endokrynnych i Metabolizmu Kostnego, Uniwersytet Medyczny, Łódź

²Zakład Patologii Molekularnej i Neuropatologii, Uniwersytet Medyczny, Łódź

Keywords: osteoprotegerin, rankl, bisphosphonates, strontium ranelate, osteoporosis

         Aim. The aim of this study was to assess gene expression of the OPG/RANK/RANKL system in peripheral blood mononuclear cells and evaluate quantitative changes in protein products of genes OPG and RANKL after treatment with strontium ranelate and ibandronate in patients with postmenopausal osteoporosis.

         Materials and methods. Sixty-eight patients completed the study: 29 received oral ibandronate sodium/month, 24 participants received strontium ranelate orally/daily. Fifteen patients of the control group received only calcium and vitamin D3 supplements. The patients’ visits were repeated every 3 months. Measurements of b-CTX (C-terminal Telopeptide of type 1 Collagene), osteocalcin, RANKL, OPG, alkaline phosphatase concentrations in serum, RNA expression in PBMC cells, as well as total, 24-hour calcium and phosphate levels in serum and urine were carried out in material collected at baseline and after 3 and 6 months of therapy. Densitometry of the left hip and the lumbar spine was done twice.

         Results. The differences in gene expression of RANKL and OPG were not significant during the study period and did not differ between the groups in a statistically significant manner. No OPG gene expression was observed in PBMCs of patients in all the studied groups at any of the time points. In none of the three groups were any significant differences noted in the concentrations of osteoprotegerin and RANKL serum protein levels during the study period. In the group of patients on strontium ranelate, negative, statistically significant relationships were found between the initial concentration of OPG and the differences in total hip BMD and bone mineral density of the lumbar spine. The presented study is one of the first attempts to evaluate the effects of strontium ranelate therapy and one of the few endeavors to assess ibandronate impact on gene expression changes in the OPG/RANK/RANKL system and in vivo serum concentrations of OPG and RANKL gene protein products in women with postmenopausal osteoporosis.

XI Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy
V Krakowskie Sympozjum Osteoporozy
Kraków 27-29.09.2001

Streszczenia:
wersja polska
Materiały kongresowe: STRESZCZENIA, s81-82.
Druk: Drukarnia Skinder, ISBN – 83-904008-5-5

wersja angielska
Osteoporosis International 2001; vol. 12 (Suppl 1), s17.

L55
IMMUNOHISTOCHEMICZNA ANALIZA LUDZKICH I WOŁOWYCH CHONDROCYTÓW Z HODOWLI KOMÓRKOWEJ

J. Lorkowski, E. Czerwiński
Klinika Ortopedii, Collegium Medicum, Uniwersytet Jagielloński,
ul. Kopernika 19, 31-501 Kraków.

Hodowla ludzkich chondrocytów oferuje nowe podejście do problemu leczenia degradacji chrząstki towarzyszącej wielu chorobom stawów włączając chorobę zwyrodnieniowa stawów. Hodowla chondrocytów stanowi użyteczny model do badania różnicowania chondrocytów i oceny wpływu cytokin oraz czynników wzrostu, kontrolujących utrzymanie lub supresję fenotypu zróżnicowanej chrząstki. Stosowanie w badaniach ludzkich chondrocytów jest problematyczne ze względu na fakt, że nie łatwo jest uzyskać odpowiednią ilość komórek do hodowli z losowo wybranego zabiegu operacyjnego, a ponadto następuje szybka utrata stabilności fenotypowej dojrzałych ludzkich chondrocytów w hodowli. Celem naszej pracy było porównanie prawidłowych, niestransformowanych ludzkich i wołowych chondrocytów pochodzących z hodowli pierwotnych. Ludzka chrząstka stawowa pochodząca ze stawów kolanowych pozyskiwana była podczas zabiegu alloplastyki stawu kolanowego lub drogą autopsji. Wołowa chrząstka stawowa pochodziła z wołowych stawów kolanowych z miejscowej rzeźni. Izolacja chondrocytów została przeprowadzona metodą enzymatyczną z wykorzystaniem trypsyny i kolagenazy. Po okresie trawienia enzymatycznego zawiesina uzyskanych komórek została umieszczona w naczyniach hodowlanych zawierających podłoże hodowlane (podłoże Dulbecco MEM) wzbogacone płodową surowicą wołową (10%, FBS), Fungizonem (0,5 g/ml) oraz gentamycyną (50 g/ml). Hodowla prowadzona była w inkubatorze w temperaturze 37C w atmosferze nawilżonego powietrza wzbogaconego dwutlenkiem węgla (5%). Podłoże hodowlane wymieniano co 3-4 dni. Po uzyskaniu stanu konfluencji wykonywano pasaż. Żywotność komórek oceniana była na podstawie barwienia z zastosowaniem błękitu trypanu. Barwienie metachromatyczne substancji podstawowej z wykorzystaniem błękitu alcianu było dodatnie zarówno w przypadku ludzkich jak i wołowych chondrocytów. Obecność białka S-100 (przeciwciała poliklonalne anty-S100) została wykazana w obu typach chondrocytów- ludzkich i wołowych (detekcja z wykorzystaniem wtórnych przeciwciał sprzężonych z peroksydazą). Podsumowując, na podstawie immunohistochemicznej analizy hodowanych przez nas chondrocytów wydaje się, że hodowla wołowych chondrocytów może stanowić dobry model do analizy fizjologii i patologii chondrocytów.

L55
IMMNOHISTOCHEMICAL ANALYSIS OF HUMAN AND BOVINE CHONDROCYTES IN CULTURE

J. Lorkowski, E. Czerwinski,
Department of Orthopaedics, Med. Coll. Jagiellonian University, 31-501 Krakow, ul. Kopernika 19, Poland

Human chondrocyte culture offers a new approach for treating chondrocyte- mediated cartilage degradation associated with various human arthropaties including osteoarthritis. Cultured chondrocytes have served as useful models for studying chondrocyte differentiation and the effect of cytokines and growth factors that control the maintenance or suppression of differentiated cartilage phenotype. The use of chondrocytes of human origin has been problematical, because the source of the cartilage cannot be controlled, sufficient numbers of cells are not readily obtained from random operative procedures and the phenotypic stability of adult human chondrocytes is lost quickly. The aim of our study was to compare normal, untransformed human and bovine chondrocytes from primary cell cultures. Human articular cartilage was obtained from knee joints after surgery for joint replacement or at autopsy. Bovine articular cartilage from knee joints was obtained from the local slaughter¬house. The isolation of the chondrocytes was optimised by the use of trypsin and collagenase. After enzymatic digestion of both cartilage types cell suspensions were transferred in to culture