XXXIII Zjazd Naukowy Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Kraków 2000, Streszczenia, W44

Dariusz Palczewski, Marian Waniewski, Andrzej Mydlak.
Oddział Ortopedyczno-Urazowy Szpitala Wojewódzkiego w Siedlcach. Adres do korespondencji: Samodzielny Specjalistyczny Szpital Wojewódzki w Siedlcach, 08-110 Siedlce, ul. Poniatowskiego 26.

W pracy autorzy przedstawiają sposoby i wyniki leczenia 89 chorych w wieku od 18 do 92 lat (średnia 60 lat) ze złamaniami dalszego odcinka kości udowej, leczonych w Oddziale Ortopedyczno – Urazowym Szpitala Wojewódzkiego w Siedlcach w latach 1995 –1999. W podziale złamań oparto się na klasyfikacji AO Müllera. .
Chorzy ze złamaniami wieloodłamowymi (typ A3), ze względu na brak możliwości stabilnego mechanicznie zespolenia, zakwalifikowani zostali do leczenia nieoperacyjnego, za pomocą wyciągu bezpośredniego. Nastawienie kontrolowano radiologicznie w 1, 2, 5 dobie leczenia. Leczenie wyciągowe prowadzono przez okres 6-8 tygodni następnie po uzyskaniu pierwotnego zrostu kończynę unieruchamiano w gipsie biodrowym do 3 miesięcy. Po tym okresie rozpoczynano ćwiczenia rehabilitacyjne, jeżeli zrost na to pozwalał, w przypadkach wątpliwych przedłużano unieruchomienie na dalsze 6 tygodni. W przypadkach, gdy podczas leczenia wyciągowego w ciągu pierwszego tygodnia nie udało się uzyskać zadowalającego nastawienia, wykonywano jednoczasową repozycję w znieczuleniu przewodowym z transfiksją odłamów drutami Kirschnera, kończynę unieruchomiano w gipsie biodrowym, doleczanie prowadzono jak poprzednio. Łącznie leczyliśmy zachowawczo 50 chorych, w tym jednoczasową transfiksję wykonaliśmy u 8 chorych. Pozostali chorzy byli operowani w ciągu 7 dni od urazu . U 31 chorych złamania zespolono płytą kątową L, u 6 chorych dokonano zespolenia domodelowaną płytą AO, u 2 chorych ze złamaniem izolowanym kłykci kości udowej (typ B2) zespolenia dokonano śrubami gąbczastymi AO. .
Ocenę wyników przeprowadzono na podstawie badania klinicznego oraz radiologicznego. Uzyskano wyniki dobre w grupie chorych operowanych, u których stabilne zespolenie pozwoliło na podjęcie wczesnego ruchu w stawie kolanowym, wyniki złe dotyczyły chorych leczonych zachowawczo, u których ze względu na powolny zrost konieczne było wydłużenie okresu unieruchomienia.

XXXIII Zjazd Naukowy Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Kraków 2000, Streszczenia, W45

Prof. dr hab. med. WM. Kuś
Katedra i Klinia Ortopedii, ul. Lindley’a 4, 02-005 Warszawa

Złamanie bliższej nasady kości piszczelowej jest ciężkim urazowym uszkodzeniem narządu ruchu, które najczęściej prowadzi do niezborności powierzchni stawu kolanowego, wtórnej niestabilności, ograniczenia ruchów i bólu. Niezborność powierzchni stawowych doprowadza do zmian zwyrodnieniowych i upośledza wydolność chodu. Wszyscy autorzy są zgodni, że leczenie tego uszkodzenia jest trudne, a późne rokowanie wątpliwe lub złe. Opisujący te złamania dzielą się na zwolenników leczenia zachowawczego bądź operacyjnego. Ostatnio obserwujemy zwycięstwo koncepcji fizjologicznej nad mechaniczną. Wybór sposobu leczenia tych złamań nadal nie jest rozstrzygnięty, a pytanie czy leczyć zachowawczo czy operacyjnie jest wciąż aktualne.

Leczenia zachowawcze
Kształt bliższej nasady piszczeli można odtworzyć stosując podstawowe zasady nastawienia zachowawczego Kulenkampfa. Znacznie trudniej odtworzyć kształt powierzchni stawowej. Najlepiej zrobić to wyciągiem osiowym, a następnie stosując unieruchomienie gipsowe.

Leczenie czynnościowe
Liczne spostrzeżenia wskazują, że w stawowych złamaniach kłykci kości piszczelowej korzystny wpływ na końcowy wynik na wczesny ruch. Zwolennicy tego poglądu nie dążą do anatomicznego odtworzenia powierzchni stawowej. Rozpoczynając natychmiastowe usprawnianie uważają że, w tych złamaniach ruch jest najważniejszym czynnikiem leczenia. Czynnościowe leczenie złamań jest proste technicznie, skraca pobyt chorego w szpitalu, zapewnia szybki powrót chorego do pracy i nie daje wczesnych powikłań. Poleca go się u osób starych lub przewlekle chorych. Dobre wyniki czynnościowe nie upoważniają jednak do stosowanie tej metody we wszystkich przypadkach, a szczególnie tam gdzie istnieją warunki do odtworzenia kształtu powierzchni stawowej piszczeli.

Leczenie operacyjne.
Leczenie operacyjne dąży do anatomicznego odtworzenia powierzchni stawowej i przywrócenia prawidłowego kształtu bliższej nasady piszczeli. Wskazaniem do zabiegu operacyjnego są te złamania, które nie rokują zachowawczego nastawienia odłamów. Zabieg operacyjny powinien być przeprowadzony przez doświadczonego operatora z zachowaniem warunków pełnej aseptyki i odpowiedniego instrumentarium. Leczenie to powinno spełniać następujące warunki:

• 1 odtworzyć oś stawu
• 2 odtworzyć anatomiczny kształt powierzchni stawowej
• 3 zapewnić dobre wewnętrzne unieruchomienie odłamów umożliwiające natychmiastowe podjęcie ruchu w stawie kolanowym

Przy braku możliwości spełnienia powyższych warunków leczenie operacyjne jest przeciwwskazane.

Rycina: Artroskopia pozwala na leczenie złamań w obniżeniu powierzchni stawowych typu „korka od szampana” bez otwierania stawu. W tym celu opracowaliśmy metodę przedstawioną na rysunku.

XXXIII Zjazd Naukowy Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Kraków 2000, Streszczenia, W37
Stan Zemankiewicz, M.D., PhD. Bartow Orthopedics Norbert Paul Zemankiewicz,
D.O.M.S. Nova University

Przeanalizowaliśmy wyniki 25 rewizji alloplastyki stawu biodrowego w późnych infekcjach oraz niepowodzeniach endoprotezoplastyki. Przygotowaliśmy protokół dla postępowania w późnym septycznym powikłaniu alloplastyki całkowitej biodra. W 25 rewizjach osiągnęliśmy 100% wyników satysfakcjonujących po wymianie endoprotezy, zastosowaniu antybiotykoterapii oraz implantacji nowej endoprotezy. Czas obserwacji mieści się pomiędzy 1985 a 1999 rokiem. Większość pacjentów miała pierwotną alloplastykę w wieku od 65 do 70 lat, natomiast rewizje endoprotez w 25 przypadkach były wykonane u tych samych pacjentów w wieku od 79 do 102 lat.

XXXIII Zjazd Naukowy Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Kraków 2000, Streszczenia, W38
Ireneusz Babiak , Andrzej Górecki
Z Katedry i Kliniki Ortopedii I Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie
Kierownik Kliniki: Prof. dr hab. med. A. Górecki
Adres do korespondencji: Katedra i Klinika Ortopedii Ul. Lindley’a 4, 02-005 Warszawa

W oparciu o własny materiał 56 oraz dane z piśmiennictwa przedstawiono przydatność poszczególnych metod w diagnostyce zakażenia endoprotezy. Omówiono kryteria rozpoznania przyjęte przez CDC w Atlancie, objawy radiologiczne infekcji powolnych oraz metody scyntygrafii. Przedstawiono zachowanie się wartości badań laboratoryjnych – odczynu opadania krwinek i stężenia CRP w ciągu 1 roku po niepowikłanej alloplastyce co znacząco wpływa na interpretację wyników przy podejrzeniu wczesnej infekcji. Badaniem rozstrzygającym o rozpoznaniu powolnej infekcji stawu z obluzowaną endoprotezą, bez ewidentnych objawów klinicznych zakażenia jest śródoperacyjne badanie mrożonych skrawków torebki stawowej na obecność nacieków z leukocytów obojętnochłonnych.

XXXIII Zjazd Naukowy Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Kraków 2000, Streszczenia, W39
Andrzej Gusta
Katedra i Klinika Ortopedii i Traumatologii PAM Szczecin

Dane statystyczne rodzajów i częstości uszkodzenia urazowego stawu kolanowego opracowałem w oparciu o ankiety, przesłane z 41 ośrodków ortopedyczno-urazowych z całej Polski. Trudnością przygotowania materiału było uzyskanie statystycznych wartości średnich uwzględniając różnorodność ośrodków przesyłających ankiety. .
W oparciu o statystyczne dane dotyczące 1995 do 1999 roku ustaliłem, że w tym okresie w 41 ośrodkach było leczone 94 880 chorych z urazem narządu ruchu. W skali rocznej liczba chorych wzrastała systematycznie od 16 733 w roku 1995 do 20 884 w 1999. .
Urazy stawu kolanowego stanowiły4,22% ogólnej liczby chorych, w tym złamania dalszej części kości udowej wynosiły 1,56%, bliższej części goleni 2,63% i obu składowych stawu kolanowego 0,3%..
Najczęstszą przyczyną urazu był wypadek komunikacyjny 53,4%, u 17,2% chorych do urazu doszło po upadku na jednym poziomie, w następstwie uprawiania sportu i zabaw sportowych urazu doznało 11,2% osób, po upadku z wysokości 11,2% i w następstwie innych urazów 3,9%..
Pojedynczego uszkodzenia stawu kolanowego doznało 57,8% hospitalizowanych, urazów wielomiejscowych 25,5%, urazu stawu kolanowego w uszkodzeniach wielonarządowych 16,7%. Klasyfikację złamań kości stanowiących staw kolanowy według AO przedstawia tabela 1. W leczeniu omawianych uszkodzeń u 27,4% chorych zastosowano opatrunek gipsowy, czynnościowe leczenie na wyciągu prowadzono u 21,8%. Operacyjnie leczono 50,8% osób, w tym zespolenie stabilne wykonano u 23,6% chorych, „szew kostny” u 9,7%, a „szew kostny” w połączeniu z leczeniem czynnościowym zastosowano u 4,9% hospitalizowanych. Powikłania wymagające dodatkowej interwencji operacyjnej rozpoznano u 118 chorych co stanowiło 3,15%..
Szczegółowe omówienie poszczególnych zestawień statystycznych oraz najczęściej stosowane klasyfikacje złamań będą przedstawione w referacie.

XXXIII Zjazd Naukowy Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Kraków 2000, Streszczenia, W40
Jan Skowroński
Klinika Ortopedii i Traumatologii AM w Białymstoku Klinika Ortopedii i Traumatologii 15–276 Białystok ul. M.Skłodowskiej–Curie 24a

Autor przedstawia patomechanizmy złamań dalszej nasady kości udowej, rzepki i bliższej nasady piszczeli. .
W patomechanizmach złamań dystalnej części k. udowej omówione są tzw. „słabe punkty” (weaknees points) oraz ich rolę w urazach bezpośrednich i pośrednich. Siły deformujące to wypadkowa siły urazowej oraz „nierównowagi” działających sił mięśniowych podczas urazu. Biomechaniczny rezultat działania tych sił to deformacja „koślawiąca” rzadziej „szpotawiąca” i zagięcie kątowe odłamów do tyłu. Na bazie przedstawionej patomechaniki autor omawia klasyfikację w/w złamań wg AO, Neer’a i Seinsheimera. .
W patomechanice złamań rzepki omówiono dwa główne mechanizmy urazu bezpośredni i pośredni oraz mieszany, gdzie wzajemne proporcje sił i stopień zgięcia kolana warunkuje typy złamań. Podstawowe typy omawianych złamań to: poprzeczne złamanie rzepki, złamanie szczytu rzepki, poprzeczne z rozkawałkowaniem, wieloodłamowe rzepki oraz najrzadsze złamania podłużne. W złamaniach bliższej nasady piszczeli siły kompresyjne , valgizujące lub obie w rozmaitych proporcjach są najczęstszą przyczyną złamań. W abdukcyjnym mechanizmie urazu osią obrotu i „zawiasem” jest przyśrodkowe więzadło oboczne („nutcracker theory”). Stopień zgięcia kolana oraz proporcje sił kompresji do sił działających w płaszczyźnie czołowej powoduje rozmaite typy złamań: rozszczepienne, rozszczepienno–kompresyjne i kompresyjne. Autor omawia je w klasyfikacjach AO, Rasmussena i Schatzkera i Hohla.

XXXIII Zjazd Naukowy Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Kraków 2000, Streszczenia, W47

Andrzej Kusiak, Jarosław Gumuła, Marcin Skorupski.
Katedra i Klinika Ortopedii Akademii Medycznej w Gdańsku. 80-803 Gdańsk ul. Nowe Ogrody 4

Badaniu poddano 34 osoby spośród 49 leczonych w Klinice Ortopedii w latach 1995-1999 z powodu złamania bliższego odcinka piszczeli. .
Wiek chorych w chwili operacji wynosił od 15 do 80 lat, średnia wieku 45,9 lat. Okres obserwacji od 7 – 61 miesięcy, średni 25,7 miesiąca. .
Rodzaj zastosowanego leczenia zależny był od charakteru złamania. Typ złamania określanego wg klasyfikacji Schatzkera. W 23 przypadkach z niewielkim przemieszczeniem lub przemieszczeniem poddającym się korekcji zamkniętej zastosowano leczenie nieoperacyjne. Polegało ono na unieruchomieniu kończyny w opatrunku gipsowym w pozycji wymuszonej ( varus, valgus ). W 9 przypadkach z wieloodłamowym charakterem złamania zastosowano leczenie czynnościowe. Leczeniu operacyjnemu polegającemu na otwartej repozycji i zespoleniu złamania, i dołożeniu przeszczepów korowo – gąbczastych w złamaniach wgnieceniowych poddano 16 chorych. W jednym przypadku złamania wieloodłamowego zastosowano fiksację przezskórną drutami Kirschnera w połączeniu z leczeniem czynnościowym. .
W ocenie uwzględniono zakres ruchomości stawu kolanowego, odchylenie szpotawe lub koślawe stawu kolanowego oraz stopień nasilenia dolegliwości bólowych. Na radiogramach porównawczych stawów kolanowych oceniano szerokość szpary stawowej jako wykładnika zmian zwyrodnieniowych stawu kolanowego. .
W grupie chorych operowanych uzyskano 69% wyników bardzo dobrych i dobrych, po leczeniu czynnościowym wyniki bardzo dobre i dobre stanowiły 44% natomiast po leczeniu nieoperacyjnym wyniki te stanowiły 57%.

XXXIII Zjazd Naukowy Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Kraków 2000, Streszczenia, W46

Jerzy Biedrzycki, Marcin Kowalski
Katedra i Klinika Ortopedii Akademii Medycznej w Warszawie 02-005 Warszawa ul.Lindley’a 4
Kierownik: Prof.dr hab.n.med.Andrzej Górecki

W latach 1995-1999 w oddziale urazowym Kliniki Ortopedii AM w Warszawie hospitalizowano 4882 osoby z uszkodzeniami narządu ruchu. W 187 przypadkach przyczynę przyjęcia stanowiły złamania bliższej nasady kości piszczelowej. .
Najczęściej występujące złamania to uszkodzenia kłykcia bocznego piszczeli stanowiące 67% urazów plateau piszczeli. .
Podstawą rozpoznania uszkodzeń jest badanie kliniczne i radiologiczne, w szczególności tomografia konwencjonalna i komputerowa. .
Wyniki leczenia złamań uzależnione są od typu i stopnia uszkodzenia oraz zaburzenia osi kończyny. .
W terapii uszkodzeń plateau znajduje zastosowanie zarówno leczenie zachowawcze jak i operacyjne. Złamania zgnieceniowe i zgnieceniowo-rozszczepienne stanowią wskazanie do leczenia operacyjnego z zastosowaniem śrub, płyt metalowych i przeszczepów kostnych. Leczenie czynnościowe stosuje się w przypadkach złamań wieloodłamowych u osób starszych.

Streszczenia zjazdu PTOiTr – 2000 (W53)

Żołyński Krystian, Dudkiewicz Zbigniew, Szmigiel Andrzej

Klinika Chirurgii Urazowej i Ortopedii WAM Łódź Kierownik Kliniki: prof. dr hab. n. med. Krystian Żołyński

Pierwotne wskazania pourazowe do calkowitej alloplastyki stawu kolanowego nie istnieja. Przeglad pismiennictwa ostatnich 15 lat potwierdza wymieniona zasade. .
Wspólczesne mozliwosci leczenia zachowawczego i operacyjnego zlaman sródszpikowych i okolostawowych kolana pozwalaja na uzyskanie poprawnego, badz dobrego lub nawet bardzo dobrego ustawienia odlamów oraz wydolnosci funkcjonalnej stawu. Dopiero rozwijajaca sie u 15 do 50% chorych wtórna artroza ( srednio 10-13 lat po doznanym obrazeniu) zmusza do interwencji chirurgicznej .
( osteotomie, alloplastyki). .
Choroba zwyrodnieniowa, której zaawansowanie zalezy od lokalizacji i morfologii wczesniej doznanych obrazen moze byc nastepstwem uszkodzenia nastepujacych elementów stawu kolanowego: 1. kostnych, 2. torebkowo-wiezadlowo-lakotkowych i 3. mieszanych., tj. obu wyzej wymieniowych. Pierwsza i trzecia przyczyna znieksztalcaja plateau piszczeli zaburzaja kat nachylenia jej powierzchni stawowej, sa powodem koslawosci lub szpotawosci stawu. Po obrazeniach wiezadlowo-torebkowo-lakotkowych zaburzona jest kinematyka stawu a przedzialy przysrodkowy (czesciej) lub boczny ( rzadziej) sa przeciazone nadmiernie, zwlaszcza jesli lakotka byla pierwotnie resekowana i/lub kiedy chory ma odchylenie osi konczyny w kierunku szpotawosci lub koslawosci. Wtórna pourazowa gonartroza wystepuje zwykle jednostronnie i czesciej u mezczyzn. .
W planowaniu przedoperacyjnym ( przed alloplastyka) nalezy uwzglednic wczesniejsze przeprowadzenie zabiegów (osteotomii) poprawiajacej zaburzona os kosci udowej lub piszczelowej jako warunku wstepnego do wykonania alloplastyki. Zabieg ten poprawia zarówno ustawienie-nachylenie plateau piszczeli, osiowe wyrównanie konców stawowych jak i napiecie wiezadel. Mozemy wykonac alloplastyke czesciowa ( przy znieksztalceniu jednego z klykci kosci udowej lub piszczelowej) albo calkowita – stosujac proteze policentryczna , przy zachowaniu wiezadel stawowych i dobrym stanie miesnia czworoglowego , ewentualnie zwiasowo-przegubowa np.: typu Spherocentric przy duzej niestabilnosci i uszkodzeniu aparatu wiezadlowego.

Streszczenia zjazdu PTOiTr – 2000 (W64)

Uldis Kesteris 1, Hans Wingstrand 1, Kevin Hardinge 2, Thomas Ilchmann 3.

1. University Hospital
    Lund, Sweden,
2. Wrightington Hospital,
    Wigan, England, 3BG Unfallklinik,
    Tübingen, Germany. Dept of Orthopedics,
    University Hospital, S-221 85 Lund, Sweden

Rola polietylenowego debris (odpadki polietylenowe) w procesie obluzowania składników po cementowej całkowitej alloplastyce stawu biodrowego (THA) nie jest oczywista i mechanizm obluzowania cementowych panewek i trzpieni wykazano jako różny. .
Cel: Celem naszego badania było określenie czy występują różnice w zużyciu polietylenu w THA w których albo panewkowy albo udowy składnik osobno ulega obluzowaniu po długim okresie służenia. Metoda: Dokonywaliśmy in vivo pomiaru zużycia polietylenu panewkowego u 81 pacjentów (91 stawów biodrowych) zoperowanych z zastosowaniem całkowitej alloplastyki stawu biodrowego protezą Charnley’a i poddanych rewizji z powodu aseptycznego obluzowania albo panewkowego albo udowego składnika. Przeanalizowano konwencjonalne radiogramy miednicy 50 THA z obluzowaniem panewkowego składnika (grupa C) i 41 THA z obluzowaniem udowych składników (grupa F) rewidowanych po 10 do 26 latach. Średni wiek w czasie pierwotnej alloplastyki wynosił 47 (26-70) lat w grupie C i 53 (35-71) lat w grupie F (p= 0.003). .
Wyniki: .
Średnie zużycie (stopień zużycia) w grupie C wynosiło 0,3 mm/rok, w grupie F – 0,1 mm/rok (p=0,0001). Znamienne różnice w zużyciu linearnym były zauważone już 2 lata po zabiegu: średnie zużycie linearne wynosiło 0,3 mm/rok i 0,2 mm/rok odpowiednio w biodrze z obluzowaniem panewki i obluzowaniem trzpienia (p.=0,03). Całkowite linearne zużycie wynosiło odpowiednio 3,6 mm i 1,5 mm (p=0,0001). Całkowite zużycie objętościowe było dwa razy większe u pacjentów z obluzowaniem panewek. Stopień zużycia znamiennie korelował z wiekiem (p=0,0005), ale nie z wagą i nie z płcią. Nie wykazano znamiennej korelacji pomiędzy zużyciem i wiekiem, wagą i płcią pomiędzy grupami. Dyskusja: .
Nasze wyniki wskazują, że polietylenowe debris w cementowych THA prawdopodobnie pełni istotną rolę w obluzowaniu panewki, ale mniejszą w obluzowaniu trzpienia. To potwierdza teorię, że obluzowanie składnika panewkowego ma naturę biologiczną podczas gdy obluzowanie składnika udowego rozpoczyna się od niewydolności mechanicznej.

Streszczenia zjazdu PTOiTr – 2000 (W65)

Piotr Rogala

Katedra i Klinika Ortopedii Akademii Medycznej w Poznaniu. Kierownik Kliniki: prof. dr hab. med. L. Łabaziewicz Adres do korespondencji: 60-615 Poznań ul. Podolska 6

Nasi chorzy żyją coraz dłużej i coraz częściej wymagają realloplastyki. Okres przeżycia obecnych endoprotez wynosi około 15 lat. Proponuję zmienić filozofię naszego dotychczasowego myślenia z rozwiązań coraz to dłuższych i potężniejszych rewizyjnych endoprotez, do modelu zminimalizowanego. Obecnie rozwijająca się mikrotechnologia i nanotechnologia powinna umożliwić nam takie rozwiązanie. Najnowszym trendem leczenia ortopedycznego w alloplastyce biodra powinny być możliwości bezcementowej fiksacji w najbardziej fizjologicznej formie. Najistotniejszym aspektem dobrego umocowania endoprotezy jest żywa tkanka kostna leżąca pod implantami, uszkadzana często przez rozwiercanie i cementowanie. Moją propozycją jest rozwiązanie pośrednie pomiędzy standardowym obecnie trzpieniem lub panewką, a kapoplastyką. .
RYS HISTORYCZNY Przedstawię aktualne do dnia dzisiejszego modele endoprotez (bracia Judet, Thompson, A.T. Moore, Haboush, MeKee i Watson Farrar, Müller, Peter Ring Sivash, Charnley). Znaleźliśmy jeden model Mathew i Goldstein z Ann Arbor, Michigan U.S. (28.11.1983r. – U.S. Patent 555812). Celem rozwiązania mojego modelu endoprotezy jest maksymalne zwiększenie powierzchni adhezyjnej implantu do kości. Panewkowe i głowowe elementy implantu (endoprotezy stawu biodrowego) składają się z palisadowo ustawionych ostrosłupów, których brzegi podstaw stykają się ze sobą. .
ANALIZA MATEMATYCZNA I BIOMECHANICZNA: .
Przeprowadziłem analizę matematyczną i badanie biomechaniczne nowego modelu endoprotezy. Obliczenia wykazują, że nowe rozwiązanie wykazuje siedmiokrotne zwiększenie powierzchni adhezyjnej w stosunku do części nośnej zarazem poślizgowej endoprotezy. Badania powierzchni standardowych modeli endoprotez nie uzyskuje takiej adhezji (jedynie 3-4 krotne zwiększenie powierzchni). .
WNIOSKI Zalety nowego modelu endoprotezy to: 1. Uzyskanie tzw. „biologicznej ciszy” pomiędzy kością a implantem, 2. Dobry biomechaniczny komfort dla sił grawitacyjnych przenoszonych pomiędzy implantem a kością (1:7), 3. Maksymalne zmniejszenie ryzyka obluzowania pomiędzy implantem a powierzchnią adhezyjną kości, 4. Prawdopodobne jest znacznie dłuższe przeżycie endoprotezy z proponowanym rozwiązaniem modelu, 5. Oszczędzające postępowanie operacyjne, 6. Łatwiejsza ewentualna wymiana endoprotezy, 7. Bardziej przyjazny układ biomechaniczny nowego modelu endoprotezy, który jest bardziej dostosowany do warunków fizjologicznych kości. Rozwiązanie patentowe: .
1. Urząd Patentowy R.P. patent nr 174976 wydany dn. 06.11.1998r. pt. Piotr Rogala : Sposób i endoproteza do implantacji w chirurgii kostnej. .
2. United States Patent , No 5,911,759 date of patent: Jun. 15, 1999, Piotr Rogala: Acetabulum endoprosthesis and head. .
3. European Patent, No EP 0 782 418 B1, date of publication : 22.12.1999, Piotr Rogala title : Endoprosthesis – Endoprothese – Endoprothese.

Streszczenia zjazdu PTOiTr – 2000 (W54)

Jacek Kopacz, Edward Warda, Tomasz Mazurkiewicz
Katedra i Klinika Ortopedii i Traumatologii AM w Lublinie 20-954 Lublin ul. Jaczewskiego 8

W Lubelskiej Klinice Ortopedii i Traumatologii w latach 1962-99 leczyliśmy 146 chorych z powodu nowotworów i torbieli kości w okolicy stawu kolanowego, przy czym 20 osób doznało złamań patologicznych; 17 dalszej części kości udowej i 3 bliższej części piszczeli. Przyczyną 10 złamań były guzy olbrzymiokomórkowe, 4 pierwotne złośliwe nowotwory kości, 2 przerzuty raka, 3 torbiele samotne kości, zaś u jednego mężczyzny śródkostny rozrost kosmkowo-guzkowego zapalenia barwikowego. Złamania 10 chorych z ekscentrycznie położonymi guzami olbrzymiokomórkowymi dalszej części kości udowej miały charakterystyczne cechy patomorficzne. U 5 chorych guz zniszczył nie więcej niż połowę nasady. Szczelina złamania kłykcia miała wówczas pionowy przebieg od wcięcia międzykłykciowego, przez powierzchnię stawu rzepkowo-udowego. Jeśli zniszczenie nasady przez guz było rozległe wtedy następowało złamanie ze zgnieceniem osłabionej części i koślawym lub szpotawym zniekształceniem osi kończyny u 5 chorych. Resekcję guzów złośliwych i rekonstrukcję z użyciem cementu kostnego i łączników metalowych wykonano 3 chorym. U 2 chorych złamania zrosły się po napromienianiu guza i unieruchomieniu kończyny opatrunkiem gipsowym. Kończynę odjęto jednej osobie z powodu znacznego rozrostu guza. Zmiany niezłośliwe leczono przez usunięcie patologicznych tkanek, frezowanie ściany jamy kostnej z wypełnieniem przeszczepami. Wszystkie złamania wygoiły się. Średni okres obserwacji po leczeniu zmian niezłośliwych wynosił 8 lat. Wczesne zmiany zwyrodnieniowe powstały u 5 osób. Utrwalone szpotawe zniekształcenie kolan 2 chorych wymagało osteotomii korekcyjnych. Wygojonym złamaniom przebiegającym przez staw rzepkowo-udowy towarzyszą okresowe bóle.

Streszczenia zjazdu PTOiTr 2000

Paweł Michalski, Jarosław Krawczyk

WYNIKI LECZENIA ZŁAMAŃ W OBRĘBIE DALSZEGO ODCINKA KOŚCI UDOWEJ W MATERIALE ODDZIAŁU URAZOWO –ORTOPEDYCZNEGO CENTRUM REHABILITACJI W KONSTANCINIE

Centrum Rehabilitacji im. Prof. M.Weissa w Konstancinie, ul. Wierzejewskiego 12, 05511 Konstancin, Dyrektor Centrum: dr n. med. Janusz Garlicki

W pracy przedstawiono 62 przypadki pacjentów ze złamaniami w obrębie dalszej nasady kości udowej, leczonych w latach 1996-99. Wiek pacjentów wahał się między 16 a 78 rokiem życia. W przeważającej liczbie przypadków (78%) były to ofiary wypadków komunikacyjnych. Pozostałych 22% były to osoby z zaawansowanym procesem osteoporozy, u których doszło do złamań w wyniku urazów pośrednich. Wiadomym problemem w obu tych grupach był dobór odpowiedniej metody leczenia. Leczenie operacyjne (68%) polegało na uzyskaniu stabilizacji złamania oraz odtworzeniu powierzchni stawowej. Leczenie zachowawcze (32%) miało na celu osiągnięcie zadowalającej funkcji uszkodzonego stawu kolanowego. .
Stwierdzono, że właściwy dobór metody operacyjnej połączonej z następową rehabilitacją stwarza optymalne warunki powrotu chorych do dobrego stanu funkcjonalnego.

Streszczenia zjazdu PTOiTr – 2000 (W56)

Andrzej Ruszczak, Robert Granowski.

Miejsce pracy autorów: Oddział Urazowo Ortopedyczny CSK MSW i A Warszawa ul. Wołoska 137. Adres do korespondencji: Warszawa 02 – 679, ul. Modzelewskiego 10 m.21.

Przedstawiono przebieg i wyniki leczenia 16 złożonych złamań w obrębie końca dalszego kości udowej. Najczęściej stosowano płytki stabilizatora Zespol o rozstawie między osiami otworów przyśrodkowych wynoszącym 42 mm i 58 mm. 
W trzech przypadkach łączono płytki stabilizatora. We wszystkich osteosyntezach przebieg szczeliny przełomu nie pozwalał na osiowy docisk odłamów. Średni czas zrostu pozwalający na chodzenie z pełnym obciążaniem operowanej kończyny wynosił średnio 28,4 tygodnia. Należy przy tym podkreślić ,że były to złamania przezstawowe i przy ocenie wyniku leczenia oprócz zrostu, oceniano zakres ruchów w stawie kolanowym. .

Streszczenia zjazdu PTOiTr – 2000 (W57)

Dr n med. Mirosław Serwach, dr n med. Jacek Bendek, dr Bohdan Iwaszkiewicz.
Warszawa Szpital Bielański ul. Cegłowska 80. 

Obsewowano 45 chorych ze złamaniem bliższej nasady piszczeli leczonych operacyjnie bez otwierania stawu kolanowego z kontynuacją na szynie czynnościowej.Wyniki leczenia oceniano według skali Rasmussena-Tylmana i Hohla, które były dobre u 65% i zadowalające w 33,3% chorych. Uważamy, że nasz sposób leczenia optymalne wyniki końcowe w przypadkach złamań kompresyjnych i zmiażdżeniowo-kompresyjnych kłykcia bocznego kości piszczelowej z przemieszczeniem powyżej 0,8 mm.