1

Śmiertelność i chorobowość związana z farmakologicznym leczeniem osteoporozy po złamaniach biodra

|

Osteoporosis Int (2003) 14, 9: 722 – 727

Śmiertelność i chorobowość związana z farmakologicznym leczeniem osteoporozy po złamaniach biodra
(Mortality and morbidity associated with osteoporosis drug treatment following hip fracture)
Marilyn W. Cree(1), Angela G. Juby (2) and Keumhee C. Carriere (1,3)

(1) Department of Mathematical and Statistical Sciences, University of Alberta, Edmonton, Alberta, Canada

 

(2) Division of Geriatrics, Department of Medicine, University of Alberta, Edmonton, Alberta, Canada

(3) 632 Central Academic Building, Department of Mathematical and Statistical Sciences, University of Alberta, Edmonton, Alberta, T6G 2G1, Canada

Abstrakt: Nasze badanie oceniało farmakologiczne leczeniem osteoporozy po złamaniach biodra, z oceną jego zależności ze śmiertelnością i zachorowaniem pacjentów. Zgromadzono dane medyczne dotyczące grupy pacjentów powyżej 65 roku życia ze złamaniami biodra – dane dotyczyły okresu zarówno przed jak i po złamaniu biodra. Oceniano dane w okresie po złamaniu dotyczące stosowania przepisywanych lekarstw, korzystania z usług służby zdrowia. W trakcie badania dostępnych było 5 klas leków stosowanych w osteoporozie: hormonoterapia zastępcza (HTZ), bifosfoniany (BSP), kalcytonina, selektywni agoniści receptorów estrogenowych (SERM) i witamina D3 (Rocaltrol). W okresie przed złamaniem 38 z 449 pacjentów (8 %) było leczonych lekami przeciw osteoporozie. W okresie po złamaniu 81 z 356 pacjentów (23 %) było leczonych lekami przeciw osteoporozie, z tej grupy 63 osoby przed złamaniem nie były leczone. Obie grupy, zarówno pacjentów leczonych jak i nieleczonych, cechowało podobne prawdopodobieństwo późniejszego złamania biodra (odpowiednio 6 % i 4 %) oraz złamania Colles’a (2%). Również odsetek hospitalizacji był podobny w obu grupach, dotyczyło to zarówno hospitalizacji krótkoterminowych (28 % – pacjenci leczeni, 27 % – pacjenci nieleczeni) jak i długoterminowych (odpowiednio 43 %, 37 %). Jednakże śmiertelność w grupie pacjentów leczonych była znacząco niższa. Niższa śmiertelność w grupie pacjentów leczonych oraz wiedza na temat redukcji złamań i wzroście gęstości mineralnej kości powodowanej przez leki antyresorpcyjne, skłania do przeprowadzenia randomizowanego badania celem potwierdzenia naszych przypuszczeń dotyczących celowości włączania leczenia antyresorpcyjnego pacjentom po złamaniu.

Słowa kluczowe: Osoby starsze, złamanie biodra, chorobowość, śmiertelność, osteoporoza, leczenie



L37 LOSY CHORYCH PO ZŁAMANIU SZYJKI KOŚCI UDOWEJ

|
III Środkowo Europejski Kongres Osteoporozy i Osteoartrozy oraz XV Zjazd Polskiego Towarzystwa Osteoartrologii i Polskiej Fundacji Osteoporozy, Kraków 24-26.09.2009

Streszczenia:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja 2009, vol 11 (Suppl. 2), s:93.
 
 
L37
LOSY CHORYCH PO ZŁAMANIU SZYJKI KOŚCI UDOWEJ
 
Horst-Sikorska W., Wawrzyniak A., Marcinkowska M. 
Katedra i Zakład Medycyny Rodzinnej AM im. K. Marcinkowskiego
ul. Przybyszewskiego 49, 60-355 Poznań
 
Słowa kluczowe: Osteoporoza, złamanie bliższego końca kości udowej, śmiertelność
 
Złamanie bliższego końca kości udowej wpływa znacząco na życie pacjentów.
Celem pracy była ocena wpływu wybranych parametrów stylu i jakości życia przed złamaniem na długość życia pacjentów poddanych leczeniu operacyjnemu złamania bkku. Badaną grupę stanowiło 98 pacjentów w wieku od 49 do 92 lat (średnio 77,4). Źródłem danych na temat stanu zdrowia i jakości życia z okresu sprzed oraz po zdarzeniu była ankieta wypełniona przez pacjentów, a informacje dotyczące metody zastosowanego leczenia chirurgicznego, czasu wdrożenia od momentu wystąpienia złamania uzyskano z dokumentacji medycznej. W trakcie siedmiu lat trwania badania zmarło 44% osób z analizowanej grupy. Roczna śmiertelność wynosiła 24%. Spośród wszystkich żyjących pacjentów po złamaniu bkku leczenie farmakologiczne osteoporozy podjęło 7 chorych. Średni wiek w grupie pacjentów, którzy przeżyli wynosił – 73 lata, tych którzy zmarli 80,5 roku. W grupie pierwszej wcześniejszą aktywność fizyczną deklarowało 85% wobec 16% w grupie osób zmarłych. Samodzielność w życiu codziennym przed złamaniem podawało 95% w grupie pierwszej i 72% z grupy drugiej. Spośród osób z grupy pierwszej przed złamaniem samotnie mieszkało 33%, a w grupie drugiej 47%. Do najważniejszych czynników rokowniczych pacjentów po złamaniu bkku należą wiek pacjenta, stan zdrowia przed złamaniem, sprawność fizyczna oraz samodzielność oraz sytuacja rodzinna, szczególnie samotność. Konieczne jest zapewnienie pacjentom w krytycznym okresie pierwszego roku po złamaniu kompleksowej iciągłej rehabilitacji.
 
 
L37
FATE OF PATIENTS AFTER FEMORAL NECK FRACTURE
 
Horst-Sikorska W., Wawrzyniak A., Marcinkowska M. 
Department of Family Medicine, University of Medical Sciences, Poznań, Poland
 
Key words: Osteoporosis, hip fracture, mortality.
 
The hip fracture has a substantial influence on a patient’s life. The aim of this study was to evaluate the influence of selected life style and quality of life factors prior to bone fracture on life expectancy after surgical treatment. The study group consisted of 98 patients aged 49 – 92 years (mean 77.4years). Questionnaires filled by patients were the main source of information about patients’ life style and quality of life before and after hip fracture. Methods and time of surgical treatment of bone fracture were extracted from patients’ medical records. During the 7 – years of follow up died 44 % patients from the study group. The 1- year mortality was 24%. Among all alive patients after hip fracture only 7 persons received the treatment for osteoporosis. The mean age in alive patients group was 73 years, in died patient group was 80.5 years. In alive patients group the physical activity before fracture declared 85% vs. 16% in died patients group, independence in everyday life was respectively 95% vs. 72%, loneliness 33% vs. 47%. The most important prognostic factors after hip fracture are: age, physical and psychological condition, independence, family situation, especially loneliness. It is crucial, especially during the critical first year after hip fracture, to supply a complex and continuous rehabilitation.